All Chapters of ปู้ยี่ปู้ยำ เกิดใหม่ทั้งทีดันมีหนุ่มหล่อให้เลือกถึง7คน: Chapter 11 - Chapter 20

“ข้าต่างหากที่ไม่คาดคิด”อิ๋นเจิ้งคล้ายไม่แยแสเขายกจอกชาขึ้นจิบแต่เมื่อพลันพบว่าอิ๋นถีวิ่งตามมาก็ขมวดคิ้วแน่น“หึ พวกเจ้าช่วงนี้สนิทกันสนิทสนมกันดีจริงๆ ถึงขั้นพากันออกมาสองคนโดยไม่บอกข้าก่อนทั้งๆ ที่เจ้ามีข้อหาติดตัว”“แหม่ๆ ผู้มีพระคุณอย่าพูดแบบนั้นซี่ ข้า…”“ข้อหาอะไรกันพี่สี่ ตอนนี้เขาคือเพื่อนข้าแล้ว”จู่ๆ อิ๋นถีชิงตัดบทออกหน้าให้เขา พร้อมแทรกตัวกันเขาออกแต่ยังไม่วายหันมากัดฟันกระซิบกับเขา“เจ้าหาเรื่องแท้ๆ ข้าบอกว่ามีข้าอยู่ให้สบายใจ ได้แต่ไม่ได้หมายถึงให้หาเรื่องกับพี่สี่ได้สบายใจเจ้า”เก๊ามู่เฉินหน้างอหงิกทันที“ ทำไมข้าผิด อิ๋นถี! เจ้าดูสิ นั้นพี่ชายเจ้ากำลังเที่ยวเล่นคนเดียวเหมือนกันนะ เจ้าจะไม่ใช้โอกาสนี้หรือเช่น พี่ชายข้ารู้เรื่องนี้ถ้าท่านเลี้ยงสักมื้อเราหายกัน”“เพื่อนเจ้า? หึ เลือกคบคนดีจริงๆ นะน้องสิบสี่” อิ๋นเจิ้งเบือนหน้าหนีเก๊ามู่เฉินเห็นว่ายังไงสถานการณ์ก็ไม่ดีขึ้นรั้งแต่จะตีกันตายต่อหน้าเขาด้วยซ้ำ เขาจึงเลิกปั้นหน้ายิ้มโง่ๆ“เอ๊าๆ พอๆ ข้าไม่ได้ไม่ดีตรงไหนกันว่าข้าต่อหน้าไม่ถนอมใจดวงน้อยๆ ของข้าเลย เอาแบบนี้องค์ชายสี่พวกข้าขอร่วมโต๊ะได้หรือไม่ถือว่ารักษาจิตใจที่บอ

จวนองค์ชายสี่ที่มิได้มีอะไรพิเศษมีเพียงโต๊ะไม้ที่ตัวเตี้ยทว่ายาวที่วางบนพื้นพรมที่ทอจากชนเผ่าทางเหนือบรรณาการที่ได้มาจากการประพาสป่าล่าสัตว์เมื่อปีกลายเต็มพื้นที่บนศาลาฉาฮวาของจวนองค์ชายที่ด้านหลังสุดที่เก๋อเก๋อหรือชิงหยุนเนียเป็นผู้ดูแลปัดกวาดราวกับเป็นนางกำนัลรับใช้คนหนึ่งในจวนก็เท่านั้นใบหน้าสะอาดหมดจดแต่งแต้มเพียงบางเบาด้วยเครื่องสำอางสีชาดที่ปากเป็นสีชมพูกลีบบัว ไม่ได้แดงจัดจ้านอย่างที่หญิงงามในวังหลวงนิยมเหล่าองค์ชายทั้งห้าก้าวเดินเอามือไพล่หลังราวกับเลียนแบบกันกระนั้นชิงหยุนเนียแค่เพียงก้มหน้าประสานมือระดับเอวย่อกายลงช้าๆ ทว่างดงามตรึงใจ พร้อมกับใบหน้าใสที่เก๊ามู่เฉินอยากจะอิจฉานางว่าช่างเป็นหญิงงามที่ดูแลตัวเองดียิ่งหากเป็นที่นี่คงไม่ต่างจาก อั้มพัชราภาที่ดูสวยใสไม่เปลี่ยน“ชิงหยุนเนียถวายพระพรองค์ชายทั้งห้า ใต้เท้า”“ใครคือใต้เท้าของเจ้า” องค์ชายสิบสามอิ๋นเสียงถาม“น้องสิบสาม สะใภ้สี่นางเป็นคนพูดน้อยเจ้าก็อย่ากดดันนาง”องค์ชายสามอินจื่อเอ่ยปากเตือนด้วยเห็นใจชิงหยุนเนียที่นอบน้อมกับทุกคนชิงหยุนเนียก้มหน้า“ก็ใต้เท้าที่มากับองค์ชาย” ปรายตาไปทางเก๊ามู่เฉิน น้ำเสียงนอบน้อมถ

จวนองค์ชายแปดอิ๋นสือ“พี่แปด ท่านพลาดแล้ว” อิ๋นถังกระดกสุราในมือลงคอ“น้องเก้า เรื่องนี้เราต้องดูกันไปยาวๆ ข้าจงใจเดินไปตามแผนของพี่สี่เมื่อถึงเวลาที่ทุกอย่างพุ่งเป้าไปที่พี่สี่แล้ว เขาก็จะหมดหนทางปฏิเสธว่าตัวเองไม่ต้องการแย่งชิงบัลลังก์ เสด็จพ่อในตอนนี้มองพี่สี่เป็นเพียงองค์ชายที่รักสันโดษ มีชีวิตกับครอบครัวมีชายาที่ดีมีลูกที่น่ารักไปวันๆ พี่สี่ลงทุนขนาดนี้ เจ้าเก้าเจ้าคิดว่าเสด็จพ่อจะมองไม่ออกหรือไร แม้แต่เรายังมองเกมออกเสด็จพ่อเองที่ไม่พูดไม่ใช่ไม่รู้ แต่เพียงแค่จะดูว่าพี่สี่จะทำอย่างไรต่อไป บางทีเรื่องของหงลี่เราก็ควรจะปล่อยๆ ไปบ้าง น้ำเชี่ยวอย่าพึ่งขวางเรือ”“แต่ครั้งนี้เป็นพี่สี่ที่ได้ทุกอย่างไป แม้แต่เก๋อเก๋อของพี่สี่เราก็ยังคงต้องมองนางเสียใหม่ ไม่แน่ว่าจะเป็นแผนการของพี่สี่” องค์ชายเก้าผู้ไม่อุปนิสัยไม่ต่างกับองค์ชายสี่ที่มองทุกอย่างในด้านที่แสนจะมืดบอด“ไม่ต้องสงสัย หากข้าจะพลาดก็พลาดตรงที่ยอมไปจวนของพี่สี่ทำให้สายตาเสด็จพ่อมองว่าพี่สี่เป็นที่รักใคร่ของพี่น้อง มีพี่น้องดีมีชายาดีมีลูกที่ดี”องค์ชายเก้าอิ๋นถังถอนหายใจ“แผนการครั้งนี้ นับว่าแยบยลไม่น้อยข้าล่ะอิจฉาพี่สามกับเก๊

เก๊ามู่เฉินถอนหายใจ“งั้นเรามาลงมือกันเถอะ”จวนองค์ชายสี่อิ๋นเจิ้งอิ๋นเจิ้งหมุนปิ่นในมืออมยิ้มดวงตาเป็นประกายก่อนหน้านั้น“น้องสี่ ซงมิงต้าจื่อ (ผู้ฉลาดรอบรู้ที่อยู่กับองค์ชายสาม) เขามีของจะมอบให้ท่านแทนคำขอบคุณที่ท่านชวนมาดื่มน้ำชา”องค์ชายทั้งหกแสดงความสงสัยใคร่รู้ว่าเก๊ามู่เฉินจะมอบอะไรให้องค์ชายสี่อิ๋นเจิ้ง“เงินทองข้าไม่รับ อาภรณ์ข้าก็ไม่รับเพราะมีมากมายแล้ว ความจริงไม่จำเป็นแต่หากว่าเจ้าเต็มใจข้าก็ไม่อาจขัด”“หลับตาลงก่อนไว้ให้ข้าบอกให้ลืมตาค่อยลืมตาได้”อิ๋นเจิ้งหลับตาลงช้าๆ เก๊ามู่เฉินเดินเข้ามาใกล้ดึงปิ่นออกมา องค์ชายทั้งหกต่างอมยิ้มบางกลั้นหัวเราะ องค์ชายสิบอิ๋นเอ๋อพูดพลางหัวเราะ“พี่สี่ ท่านช่างโชคดีจริงๆ”“น้องสี่ของที่เจ้าได้ต้องถูกใจเจ้าแน่”องค์ชายแปดอิ๋นสือพูดพร้อมรอยยิ้ม องค์ชายสิบสี่อิ๋นถีและองค์ชายสิบสามอิ๋นเสียงหัวเราะคิกคัก“ลืมตาได้”“เจ้าจะบ้าหรอ นี่เจ้าจะมอบปิ่นให้ข้าหรือไร”“ปิ่นแล้วไง”“ปิ่นเขามอบให้สำหรับคนรักกัน”เก๊ามู่เฉินทำหน้าเหวอหันไปทางองค์ชายสามอิ๋นจื่อ“ท่านทำไมไม่บอกข้า ว่าของสิ่งนี้มอบให้องค์ชายสี่ไม่ได้”“เจ้าจะไปหวังพึ่งพี่สามไม่ได้หรอก เพราะพ

องค์ชายสิบสามที่อยู่บนคาคบไม้ขมวดคิ้วเข้าหากัน องค์ชายเก้าปล่อยมือที่รั้งร่างบางไว้“ข้าขอโทษ ข้าผิดเอง”องค์ชายเก้าอิ๋นถังหันหลังก้าวเดินโซเซจากไปเก๊ามู่เฉินถอนหายใจทรุดกายลงบนแท่นหิน ยกมือเขย่าองค์ชายสิบกับองค์ชายสิบสี่แต่ทั้งสองคนกลับหลับสนิท“แล้วทีนี้ข้าต้องแบกพวกเจ้าเข้าไปในห้องใช่ไหม หนาวก็หนาวหากปล่อยทิ้งไว้ได้แข็งตายกันพอดี”เก๊ามู่เฉินแบกองค์ชายสิบสี่เข้าไปในห้องหอบแฮ่กๆ พอกลับออกมาตั้งใจจะกลับมาแบกองค์ชายสิบ แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า“เฮ้ย?!”องค์ชายสิบสามทิ้งร่างไร้สติขององค์ชายสิบ“องค์ชายสิบสามท่านมาได้ยังไงเนี้ย ข้าตกใจหมดเลย”“พอดีข้าผ่านมา”องค์ชายสิบสามอิ๋นเสียงขยับตัวเข้าหาเก๊ามู่เฉินยกมือขึ้นจับปอยผมแต่เก๊ามู่เฉินกลับถอยห่าง“ขอให้รู้ว่ายังมีข้า องค์ชายสิบสาม ถ้าหากไม่อยากอยู่ที่นี้คับแค้นแน่นใจหรืออยากจะหนีไป แค่เพียงบอกข้า”เก๊ามู่เฉินยิ้มกว้าง“ตกลง ข้าจะนึกถึงท่านเป็นคนแรกเลย”อิ๋นเสียงเผยรอยยิ้มสดใสที่เก๊ามู่เฉินพึ่งจะเคยเห็นตั้งแต่มาที่นี่จวนองค์ชายสี่อิ๋นเจิ้งองค์ชายสี่อิ๋นเจิ้งที่นั่งอ่านฎีกาสำคัญเหลือบตามององค์ชายสิบสามอิ๋นเสียงที่เดินไปเดินมาท่าทีครุ