เหน็บหนาวเดียวดาย

“เจ้าสี่ กลับจวนไปเลยป่ะ”

“อ้าวพี่สี่ ท่านไล่กันดื้อๆ แบบนี้เลยหรือ”

“พวกท่านนั่นแหละกลับไปทั้งคู่เลย ถ้าไม่ช่วยข้าก็อย่ามากวนใจกันเลย”

ต้ากงเหวินโบกมือไล่อย่างไม่ใส่ใจ

“จะรีบไปไหนกันข้าพึ่งจะมาถึง”

องค์ชายแปดอิ๋นสือเดินเข้ามามีรอยยิ้มอ่อนโยนประดับเช่นทุกครา ต้ากงเหวินยกมือขึ้นกุมขมับ อิ๋นสือกล่าวอย่างนุ่มนวลหวังให้ต้ากงเหวินใจอ่อน

“หากเป็นข้าเล่าเจ้าจะไล่ไหม”

“ข้าไล่หมดไม่สนใคร ข้าตั้งใจเร่งรีบทำงานพวกท่านสามคนพี่น้องก็สามัคคีรวมตัวกันก่อกวนข้าหรือ”

“แล้วถ้าเป็นข้าเล่าต้ากงเหวิน ไปดื่มกันพักผ่อนเสียบ้าง”

องค์ชายสิบสี่อิ๋นถีที่ตามองค์ชายแปดมาด้วยโพล่หน้าเข้ามาทีหลัง ส่งยิ้มและเขย่ามือเหมือนตอนจับจอกสุราอย่างเคยให้ต้ากงเหวิน

“อืม…ไปกันเถอะ ข้าเองก็อยากจะผ่อนคลาย พวกท่านจะไปด้วยกันไหม หอโอชารสมีที่ว่างมากมาย”

“คงไม่เหมาะกระมัง หากเราเหล่าองค์ชายรวมตัวกันร่ำสุรา”

“เช่นนั้นก็ตามใจ ข้าไปล่ะ”

หอโอชารส

องค์ชายสิบสามอิ๋นเสียงยกจอกสุราเทลงคอ

“ฮ่าพี่สิบสามท่านก็มาหรือ” อิ๋นถีส่งเสียงมาก่อนตัว

อิ๋นเสียงเงยหน้าขึ้นช้าๆ ยกจอกสุราตรงหน้าเป็นการเชื้อเชิญต้ากงเหวินเดินตรงมาทรุดกายตรงหน้าเทสุรลงจอกกระ