All Chapters of เมื่อสามีขอหย่า: Chapter 1 - Chapter 7

เมื่อชีวิตคู่มาถึงจุดอิ่มตัว ย่อมมีใครบางคนที่อยากเดินออกไปจากความสัมพันธ์...พริมากำแท่งลิปสติกสีแดงเพลิงไว้แน่น เธอเจอมันในรถของสามีโดยบังเอิญ ไม่ใช่ของเธอแล้วใครที่เป็นเจ้าของ?กายบางนั่งนิ่งเหมือนหุ่น ทว่าจิตใจกับว้าวุ่น ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ดวงตาคู่งามปรากฏแววสั่นไหว หายใจเข้าออกคร่อมจังหวะ เมื่อคืน เธอเข้านอนก่อนสามี เขากลับมาถึงบ้านตอนไหนก็ยังไม่รู้ รู้อีกทีก็เช้าและเขาก็นอนอยู่บนเตียงข้างกายเธอแล้ว“นี่มันอะไรคะ?”เงยหน้าขึ้นนิด ช้อนตาขึ้นสบกับนัยน์ตาสีนิลราบเรียบ ไร้ความรู้สึกใด ๆ เผยให้เห็น“ลิปสติก”เขาตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่มีความสะทกสะท้านใด ๆ ประหนึ่งว่าเคยเห็นสิ่งที่เมียยื่นให้ดูอยู่ก่อนแล้ว“พริกรู้ค่ะว่ามันคือลิปสติก แต่ที่พริกถามเพราะพริกอยากรู้ว่ามันเป็นของใคร”คนถูกถามระบายลมหายใจอุ่นร้อนผ่านปลายจมูกโด่งพร้อมมองเมียด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยหน่าย อีกแล้ว...ต้องหาเรื่องมาชวนทะเลาะอีกแล้วสินะ“เมื่อคืนพี่ชาญไปไหนมา? พริกไลน์ไป อ่านก็ไม่ตอบ” เมื่อคืนก่อนจะเข้านอน พริมารู้สึกเหนื่อยและเพลีย อาจเพราะว่าโดนฝน เมื่อวานเธอไม่ได้ขับรถไปทำงาน เลือกใช้บริการรถแท็

“พี่ต่างหากที่ดูถูกตัวเอง โดนเขาทิ้งแล้วยังโง่รักเขาอีก พริกก็โง่ โง่ที่รักพี่!” พริมาคิดมาตลอดว่าความรัก ความเสมอต้นเสมอปลายของเธอจะช่วยให้บาดแผลในใจของชาญชัยจางลงจนหายสนิทแต่วันนี้ เธอเห็นชัดแล้วต่อให้เป็นคนดีขนาดไหน ถ้าไม่ใช่คนที่ถูกรัก ทำดีแทบตายก็ไม่ใช่คนที่ถูกเลือก“ถ้างั้นก็หย่า เราจะได้หายโง่กันทั้งคู่”เอาอะไรมามั่นใจว่าเขายังรักอรอุมา เขาไม่เลวระยำถึงกลับแต่งงานกับผู้หญิงอีกคนเพราะอยากลืมคนที่เคยรักมากที่สุดใช่อยู่ที่ว่าบาดแผลยังไม่หายสนิท แต่ก็ไม่โง่พอที่จะเอาตัวเองกลับเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงที่เห็นแก่เงินคนนั้น แม้ในอดีตจะเคยรักมากก็เถอะเคยรักมากก็เกลียดมากมีแต่ในผู้หญิงหรืออย่างไร ผู้ชายก็รักมากและเกลียดมากเป็นเหมือนกัน“พริกไม่หย่า!”“ถ้าเก่งแต่ปาก ก็อย่ามาหาเรื่องพี่อีก พี่เบื่อ!”โพล่งปากอย่างไม่ไว้หน้า ปัญหาระหว่างเขากับพริมา ไม่มีคนนอกเข้ามาเกี่ยวข้องสามปีที่แต่งงานอยู่กินฉันสามีภรรยา ชาญชัยมั่นใจว่าตัวเองเป็นสามีที่ดีมาตลอด เขาไม่ใช่คนโรแมนติก ไม่ใช่คนช่างเอาอกเอาใจและหน้าที่สามีก็ทำได้อย่างไม่บกพร่องก็มีแค่พักหลังมานี้...ที่งานเริ่มมีปัญหาจนทำให้กลับบ้านไ

“ช่วงนี้พริกงี่เง่าว่ะ ชอบหาเรื่องมาชวนกูทะเลาะ วันก่อนรถเสียจะให้กูขับรถไปส่งที่ทำงาน กูมีประชุมกับลูกทีม ไปส่งไม่ได้บอกให้นั่งแท็กซี่ไป ก็โกรธกูอีก หาว่ากูไม่สนใจ วันนี้ก็เอาเรื่องอุ๋ยมาชวนกูทะเลาะอีก กูเบื่อว่ะภัค แค่เรื่องงานก็เบื่อแล้ว พริกยังมาเป็นแบบนี้อีก” ที่ทำงานของเขากับพริมาอยู่กันคนละทาง ถ้าขับรถไปส่งแล้วขับกลับมาที่บริษัทก็เข้าประชุมไม่ทัน โดนเพ่งเล็งอีก ยิ่งช่วงนี้ยอดขายของทีมไม่เป็นไปตามเป้ามาหลายเดือนแล้วด้วย แต่พริมาก็ไม่ยอมเข้าใจอะไรง่าย ๆโกรธเขา หาว่าไม่สนใจจนตอนนี้ก็ตามอารมณ์ของเมียไม่ทันแล้ว“ผู้หญิงก็งี้แหละ แต่เรื่องอุ๋ย กูเข้าใจน้องพริกนะ เป็นกู กูก็คิดอะ แม่งเจอลิปในรถผัว ใครจะไม่คิด”“คิดนะคิดได้ แต่ก็ต้องฟังกูบ้างปะวะ นี่อะไรคิดเป็นตุเป็นตะว่ากูนอกใจกลับไปคุยกับอุ๋ยอีก ดูถูกกูชัด ๆ” อารมณ์โกรธ อารมณ์หึงหวงของพริมา เขารู้และรับได้ แต่ถ้ามันเกิดอยู่บ่อยครั้งและแต่ละครั้งก็ไร้เหตุผลมากล่าวอ้าง มันก็ลดทอนความรู้สึกดี ๆลงได้เหมือนกัน “ก็เห็นอยู่ว่ากูผ่านอะไรมา”“มึงก็ต้องเข้าใจน้องมันหน่อย ผู้หญิงก็เป็นแบบนี้แหละ เรื่องนิดเดียว นู่น จินตนาการยาวอย่างกับกำแพงเมือ

เจอกับอรอุมาครั้งนี้ ชาญชัยรู้เลยว่าเขาโชคดีมากที่หลุดมาจากผู้หญิงคนนี้และได้รู้จักกับพริมา ถึงพริมาไม่มีอะไรเทียบเท่าอรอุมาได้ แต่ไม่น่าเชื่อว่าเขากลับรู้สึกว่าพริมาคือสิ่งที่เขาจับต้องได้ ไม่ว่าจะร่างกายหรือความรู้สึกพริมาไม่ใช่คนซับซ้อน โกรธก็แสดงออกว่าโกรธ รักก็บอกว่ารัก แม้จะงอแงงี่เง่าและทำให้เขาเหนื่อยใจอยู่บ่อยครั้ง แต่ไม่มีสักครั้งที่อยากยุติความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยาประตูลิฟต์เปิด กายหนาก็เดินเลี้ยวไปทางขวามือ มาถึงหน้าห้องก็ดึงคีย์การ์ดออกมาจากกระเป๋าสตางค์ แนบคีย์การ์ดเปิดประตูห้อง ตาก็สะดุดเข้ากับพริมาที่นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นระเบียงนอกห้องรับแขก ชาญชัยถอดรองเท้าเดินด้วยฝีเท้าที่เบาที่สุด จังหวะที่เดินผ่านโต๊ะเตี้ยหน้าทีวีก็เห็นสมุดบัญชีของธนาคารวางอยู่โดยที่หน้าซองใสมีสติกเกอร์คำว่า ‘บ้านของเรา’ ติดอยู่เพราะหันหลังพิงกับประตู หันหน้าออกไปยังนอกระเบียง พริมาเลยไม่รู้ว่าชาญชัยกลับมาและกำลังยืนมองเธออยู่ด้านหน้าประตูอย่างเงียบ ๆกว่าสองชั่วโมงแล้ว ที่ออกมานั่งนิ่ง ๆมองท้องฟ้าสีหม่น ตรงปลายขอบฟ้ามีแสงของสายฟ้าแลบโชว์ให้เห็น มีเมฆครึ้มคล้ายกับว่าคืนนี้ฝนอาจจะลงเม็ดได้ แค่