All Chapters of เล่ห์รักร้ายนายบำเรอ: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่21“ตื่นได้แล้ว” นิโคลัสเอ่ยพร้อมกับใช้มือดึงจมูกของรสรินทร์เบา ๆ ร่างบางดึงผ้าห่มมาคลุมร่าง เมื่อความเย็นของเครื่องปรับอากาศแผ่ลงมาปะทะร่าง“อย่ากวนฉันง่วง” รสรินทร์เอ่ยออกมาเบา ๆ เธอรู้สึกเพลีย ๆ ไม่อยากจะไปไหนเลย เมื่อคืนเลิกงานดึกแล้วยังมาต่อกับเขาอีก ร่างกายของเธอมันอ่อนเพลียไปหมดแล้ว“งั้นนอนกอดกันแบบนี้ก็ดีนะ” นิโคลัสเอ่ยก่อนจะใช้จมูกซุกไซ้ไปตามร่างกายของรสรินทร์ เขาชอบกลิ่นตัวคนที่นอนอยู่กับเขา“โค ไม่เอาฉันเหนื่อย วันนี้ขอนอนฉันมีงานตอนบ่ายต้องไปหาข่าวอีก” รสรินทร์เอ่ยแต่ไม่ลืมตา นิโคลัสใช้จมูกถูไถไปตามอกอวบของเธอ“ลาออกมาอยู่กับกูสิ กูเลี้ยงมึงเอง” รสรินทร์ได้ฟังก็ลืมตาขึ้นทันที ไม่คิดว่าเขาจะมีมุมนี้ ผู้ชายแสนร้ายกาจอย่างเขา ทำไมถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้​มาก่อนเลย“เลี้ยงในฐานะอะไร นางบำเรอเหรอ” รสรินทร์เอ่ยถาม นิโคลัสเงยหน้าจากอกอวบของเธอแล้วจ้องหน้าเรียวของรสรินทร์“ฐานะเมียของกูสิ ไม่ใช่นางบำเรอ” นิโคลัสเอ่ยออกมาอย่างหนักแน่น เขาเองก็ตระหนักแล้วว่าเขาขาดเธอไม่ได้ ไม่สามารถปล่อยเธอไปได้เลย“คงไม่ได้หรอกเราไม่ได้รักกัน” รสรินทร์ดีดตัวขึ้นนั่ง นิโค

บทที่23แควก! แควก! แควก!“กรี๊ด! ไอ้ชั่วไอ้เลว!” รสรินทร์ดีดดิ้นเมื่อนิโคตินกระชากกระดุมเสื้อของเธอจนขาดออก จนเผยให้เห็นอกอวบกับหน้าท้องแบนราบ นิโคตินมองร่างของรสรินทร์พร้อมกับยกยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจแควก!“กรี๊ด! ไอ้เลว!” มือเล็กรัวทุบที่อกแกร่งของนิโคตินเมื่อเป็นอิสระ แต่นิโคตินไม่สนเขารวบมือสองข้างเธอแล้วมัดกับหัวเตียง รสรินทร์มองนิโคตินด้วยความคับแค้น น้ำตาเธอไหลรินออกมาไม่ขาดสาย“มึงสวยกูชอบ” นิโคตินเอ่ยพร้อมก้มลงงับที่ยอดถันสีชมพูของเธอ รสรินทร์พยายามดีดดิ้น รังเกียจสัมผัสของชายตรงหน้าเหลือเกิน“ฮึก ๆ ไอ้สารเลว”“หึ” นิโคตินหัวเราะผ่านลำคอเบา ๆ เขาไม่สนใจหรอกว่าคนตรงหน้าเขาจะรู้สึกอย่างไร ขอเพียงเขาได้ร่างกายเธอเพื่อหยามพี่ชาย เขาก็พอใจสุด ๆ แล้ว“ฮื่อ ๆ ได้โปรดมาช่วยที” เธอร่ำไห้ออกมาอย่างหนัก ในหัวเธอตอนนี้กลับคิดถึงคนที่เธอหงุดหงิดใส่เมื่อไม่นานมานี้“ไอ้นิโคลัสมันไม่เคยมาเหยียบถิ่นกู เตรียมตัวเป็นนางบำเรอกูได้แล้ว” นิโคตินลุกออกจากตัวเธอ พร้อมกับมองอกอวบขาวเนียนที่เขาชมรสหวานจากยอดปทุมถันขาวเนียนของเธอ ยอมรับว่าติดใจ“ฮึก! นายมันเลว”“ก็ไม่เคยบอกว่าตัวเองเป็นคนดี”“กรี๊ด!

@บ้านนิโคตินเพล้ง!เสียงข้าวของแตกกระจาย นิโคตินกวาดถ้วยข้าวต้มลงจากโต๊ะ น้ำหอมได้แต่นั่งนิ่ง ๆ มองถ้วยข้าวต้มที่นิโคตินกวาดลงจากโต๊ะแตกกระจาย นิโคตินเป็นคนอารมณ์ร้ายเหมือนนิโคลัส แต่นิโคลัสไม่เคยทำร้ายเธอสักครั้ง ถึงนิโคตินไม่เคยทำร้ายร่างกาย แต่นิโคตินก็ทำร้ายใจเธอให้เจ็บปวดอยู่ดี“เอาออกไปกูไม่กิน” นิโคตินตวาดดังลั่น น้ำหอมก้มหน้าก้มตาเก็บเศษจานที่มันตกอยู่ที่พื้นโดยไม่พูดอะไร นิโคตินยังบาดเจ็บจากแผลที่โดนยิง พึ่งจะมาจากโรงพยาบาลได้สองสามวันยังไปไหนมาไหนลำบาก ยิ่งสร้างความหงุดหงิดให้แก่เขา“...”“มึงอย่าเย็นชาให้มันมากน้ำหอม” นิโคตินชี้หน้าน้ำหอมพร้อมกับพูดเสียงดัง“ตินนายก็รู้ว่าฉันอยู่กับนายเพราะอะไร อย่าบังคับฉันให้มันมาก” น้ำหอมเอ่ยพร้อมกับเก็บเศษจานไปใส่ถังขยะ ก่อนจะเดินไปที่ประตู“อย่าคิดว่าจะกลับไปหาพี่กูได้ เพราะมันคงไม่เอามึง”“นายก็ปล่อยฉันไปสิ อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะอ้าแขนรับฉันไหม”“หึ ไม่มีวัน”“ฉันคิดผิดจริง ๆ ที่ยอมมากับนาย เพียงเพราะนายขู่ฆ่าและจะทำร้ายนิโคลัส ฉันยอมนายทุกอย่างเพื่อให้นายไม่ทำร้ายระรานเขา สุดท้ายนายก็ยังทำเหมือนเดิม”“หัวใจของมึงก็มีแต่มัน มึงไม่เ

“แพ้ท้องบ้าอะไรกูเป็นผู้ชาย” นิโคลัสมองลูกน้องตาขวาง อีวานกับอีธานมองนิโคลัสแล้วหัวเราะออกมา“ก็แพ้ท้องแทนเมียไง”“แพ้ท้องแทนก็ดีสิ มึงกูรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้” นิโคลัสเอ่ยพร้อมกับถอนหายใจแรง ๆ ถ้ามีลูกตัวเล็ก ๆ หน้าเหมือนเขากับรสรินทร์ก็คงจะดีสินะ“ผมก็ลืมไป ขอโทษครับนาย”“นายมั่นใจไหมว่านายเป็นหมันจริง ๆ” รสรินทร์เม้มปากเป็นเส้นตรงพร้อมกับเอ่ยออกมา“มั่นใจสิผลตรวจมันชี้ชัดว่ากูเป็นหมัน”“แล้วหลังจากตรวจนายเคยสดกับใครไหม”“นอกจากมึงกูไม่เคยสดกับใคร”“คือ...” รสรินทร์เลิ่กลั่กไม่รู้จะพูดอย่างไร เพราะเรื่องนี้มันทำให้เธอกังวลมาหลายวันแล้ว“คืออะไรหืม” นิโคลัสจับรสรินทร์มานั่งบนตัก พร้อมกับฝังจมูกลงซอกคอของรสรินทร์ เขาชอบตัวหอม ๆ ของเธอ แต่ไม่ชอบกลิ่นขนุนที่อยู่ในถุง ดีหน่อยที่รสรินทร์มัดถุงเอาไว้อย่างดีแล้ว ไม่งั้นคงได้โก่งคออีกเป็นแน่“นายเชื่อใจรสไหม”“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ” นิโคลัสเอ่ยถามเขาไม่เข้าใจสิ่งที่เธอพูดหรอกนะ แต่เขาเชื่อใจเธอ“ถ้าเกิดฉันท้อง นายจะคิดว่าเป็นลูกคนอื่นไหม”“มึงล้อกูเล่นหรือเปล่า กูเป็นหมันมึงจะท้องได้ยังไง”“โค ประจำเดือนรสยังไม่มาเลย นายเป็นหมันจริง ๆ หรือเปล่า”

“นิโคลัส” ดาวนภาเอ่ยออกมาอย่างตกใจ แววตาของเขาลุกโชนไปด้วยความโกรธ. ดาวนภามองหน้าเขาด้วยความหวาดหวั่น นึกไม่ถึงว่าเขาจะมาถึงที่นี่“ดาวแค่มาช่วยรสรินทร์ค่ะ” ดาวนภาเอ่ยออกมา“มึงเห็นกูโง่มากใช่ไหม!” นิโคลัสตวาดเสียงดังจากนั้นก็ย่างสามขุมเข้าไปหาดาวนภา ผู้หญิงคนนี้ทำให้เมียและแม่ของลูกของเขาเจ็บตัว เขาไม่ยอมปล่อยเธอแน่นอน และวันนี้คือวันที่มันชะตาขาดหมับ!!!“กรี๊ด” ดาวนภากรีดร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อนิโคลัสกระชากผมเธอแรง ๆ แล้วเหวี่ยงไปชนกำแพง“ดาวขอโทษ” ดาวนภาตัวสั่นหวาดกลัวชายตรงหน้า ยิ่งนิโคลัสเห็นใบหน้ารสรินทร์ที่มีแต่รอยช้ำเขาก็ยิ่งโมโห“มึงรู้ไหมว่าคนที่มึงทำร้ายคือใคร นั่นคือเมียกับแม่ของลูกกู” นิโคลัสกระชากผมดาวนภาให้เงยหน้าขึ้น เธอมองหน้าเขาด้วยความหวาดกลัว“ดาวขอโทษ ฮึก! ดาวจะไม่ทำอีกแล้ว” ดาวนภาพยายามอ้อนวอนนิโคลัส แต่เขาไม่สนใครที่กล้าแตะของรักของเขา และทำเธอเจ็บมันต้องตาย“เรียบร้อยแล้วนาย ไอ้พาเลย์ไอ้อีวานจัดการเรียบร้อยแล้ว” อีธานพร้อมเดินเข้ามาข้างใน“เอามันไปไว้ห้องใต้ดิน กูจะจัดการมันด้วยมือกูเอง” นิโคลัสเอ่ยเสียงเหี้ยม“ไม่ ๆ ดาวขอโทษดาวไม่ทำแล้ว กรี๊ด!!!” ดาวนภากรีดร