All Chapters of เล่ห์รักร้ายนายบำเรอ: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่11รสรินทร์กดวางจากนั้นก็หยิบชุดมาใส่ เธอเลือกใส่เสื้อผ้าธรรมดา เสื้อยืดกางเกงขายาว เวลาทำข่าวจะได้คล่องตัว เธอหยิบกล้องราคาแพงขึ้นมา จากนั้นก็เดินออกจากห้อง ชีวิตต้องเดินต่อไป ถึงเธอจะผ่านเรื่องเลวร้ายมาเธอก็ต้องเข้มแข็งให้ได้ อย่าให้เรื่องเลวร้ายหรือแค่ผู้ชายเลว ๆ เพียงคนเดียว มาทำลายปัจจุบันและอนาคตของเธอ เมื่อสมองจะวกกลับไปคิดถึงเรื่องเลวร้าย เธอจะรีบสลัดมันให้พ้นไปทันที“พี่น้อยไปจัดการหาข่าวในร้าน$$ ส่วนรสจะจัดการหาข่าวที่บ่อนเอง” รสรินทร์เอ่ยขณะขับรถ ส่วนน้อยไม่เอารถมาเพราะต้องทำงานที่เดียวกัน เลยมาด้วยกันดีกว่า“ได้ไงกัน ทำมันด้วยกันนี่เเหละ พี่จะไปช่วยรสหาข่าวในบ่อน จากนั้นเราก็ไปร้าน$$กัน” น้อยเอ่ยขึ้นเขาอยากทำงานโดยที่ไม่แยกกันมากกว่า อีกอย่างเขาชอบที่จะทำงานกับรสรินทร์ เพราะเขาชอบพอรสรินทร์มาตั้งแต่เริ่มทำงานด้วยกันแล้ว​ ถึงแม้รสรินทร์จะไม่รู้ว่าเขาแอบชอบเธอ แต่เขาก็ยังพอมีหวัง ในเมื่อตอนนี้รสรินทร์ก็ยังไม่มีแฟน“แต่รส...” เธอเลิ่กลั่กไม่อยากจะไปร้านนั้นสักเท่าไร เพราะเธอเคยเกือบจะถูกคนใจร้ายเอาไปอยู่ที่แบบนั้น มันคือฝันร้ายของผู้หญิงหลาย ๆ คน ถ้าได้ไปอยู่ที่แบบนั้นโด

บทที่13“กรี๊ด! ปล่อยดาว ดาวเจ็บ โอ้ย!” ดาวนภาถูกกระชากหัวแล้วลากถูลู่ถูกังไปที่ประตู และตอนนี้มันเจ็บมันแสบไปหมดทั้งหนังหัว“กูบอกแล้วใช่ไหม ว่าให้ออกไป” นิโคลัสเอ่ยเสียงเหี้ยมจนทำให้ดาวนภานึกหวั่น เขากระทำกับเธอรุนแรงและป่าเถื่อน“ดาวเจ็บ อึก! ปล่อยดาวเถอะ กรี๊ด!” เธอกรีดร้องออกมาอีกครั้ง เมื่อเขาเปิดประตูแล้วเหวี่ยงร่างเธอให้พ้นประตูห้อง ตอนนี้ร่างกายของเธอเปลือยเปล่า ไร้ซึ่งอาภรณ์ปิดบังกาย“...” อีวานกับอีธานมองหน้ากันทันที เมื่อได้เห็นสภาพของดาวนภา เจ้านายเขาเฮี้ยนอะไรถึงลากผู้หญิงคนนี้ออกมาสภาพนี้“ลากมันไปไกล ๆ ให้พ้นหน้ากู หรือพวกมึงจะจัดการมันจนหายคันก็แล้วแต่พวกมึง” นิโคลัสเอ่ยกับลูกน้อง“เห็นพวกผมแบบนี้พวกผมก็เลือกนะครับนาย ไม่รู้เป็นเอดส์หรือเปล่า พวกผมไม่เสี่ยง เน่าเฟะขนาดนี้” อีวานเอ่ยออกมา“กรี๊ด! ไอ้พวกบ้า! แกว่าฉันเน่าเหรอ” ดาวนภากรีดร้องอย่างโมโห ชายทั้งสองเอามือปิดหูทันที เพราะเสียงกรีดร้องดังแสบแก้วหูไปหมด“ก็เน่าจริงไม่รู้เอากับใครบ้าง น่ารังเกียจ” อีธานเอ่ยพร้อมกับมองร่างเปลือยเปล่าของดาวนภาพร้อมกับเบือนหน้าหนี“จัดการให้มันไปให้พ้นหน้ากู ถ้ากูออกมามันยังอยู่ พวก

บทที่15“โอ้ว... เสียวดีจัง...ซี้ด” นิโคลัสเด้งสะโพกสวนทุกครั้ง ความเสียวกระสันตอนนี้มันมีมากมายเหลือเกิน เขากำผมรสรินทร์เอาไว้แน่นเพื่อบรรเทาความเสียวปึก! ปึก!นิโคลัสกระแทกความเป็นชายเข้าไปในปากรสรินทร์ และตอนนี้เขาใกล้จะถึงฝั่งฝันเต็มที“อ๊า” นิโคลัสคำรามครวญครางออกมาเสียงดัง เขากระตุกสองสามครั้งพร้อมกับกดแช่เอาไว้ ใบหน้าหวานที่ครอบครองแก่นกายของเขา มันเป็นอะไรที่เขาชอบ และติดใจร่างกายคนตรงหน้านี้“อื้อ” รสรินทร์ดันแก่นกายของเขาออกจากปาก พร้อมกับจะลงจากเตียง แต่นิโคลัสคว้าตัวของเธอเอาไว้“จะไปไหน” นิโคลัสคว้าตัวเธอเอาไว้จากนั้นก็จับให้นอนหงาย รสรินทร์ทำท่าทางกระอักกระอ่วน จากนั้นก็ชี้ไปที่ปากของเธอ“ห้ามคายกินมันเข้าไป” นิโคลัสเอ่ยพร้อมกับส่งสายตาดุให้ รสรินทร์หลบตาเขาก่อนจะฝืนใจกลืนมันลงไป นิโคลัสยกขารสรินทร์ขึ้นจากนั้นก็จับแก่นกายรูดสองสามครั้งแล้วถูกับรูสวาทของรสรินทร์ เธอถอยทันที“อย่าทำได้ไหม” รสรินทร์เอ่ยเสียงสั่น เธอกลัวว่าเธอจะได้รับความเจ็บปวดเหมือนวันแรก เหตุการณ์ครั้งนั้นมันยังฝั่งแน่นในความทรงจำของเธอ เธอมองหน้าเขาน้ำตาเอ่อคลอ“ถ้าเป็นเด็กดีสัญญาจะทำเบา ๆ ถ้าร้องไห้จะท

บทที่17@บ้านภาคินดาวนภาก้าวเท้ายาว ๆ วิ่งเข้าไปในบ้าน เธอเลือกจะเข้าทางด้านหลังบ้าน หลังจากที่เธอโดนทารุณมาตลอดสองวัน เธอกระชับเสื้อที่เธอเอามาจากซ่องแน่นแล้วรีบเดินเข้าไปในบ้าน ร่างกายเธอตอนนี้มันเจ็บไปหมดทั้งตัว เพราะโดนกระทำทารุณตลอด​ ถ้าเธอหนีออกมาไม่ได้ เธอคงจะตายอยู่ที่นั่นแน่ ๆ เพราะอีเสี่ยคนนั้นมันกระทำทารุณกับเธอตลอดทั้งวันทั้งคืน“อ้าว! คุณดาวทำไมเข้ามาทางหลังบ้านคะ” ชมพู่เอ่ยถามขณะที่กำลังปั่นผ้าอยู่หลังบ้าน“เสือกมากนักนะมึง” ดาวนภาชี้หน้าชมพู่พร้อมกับเดินเข้าไปในบ้าน ชมพู่ได้แต่มองตามอย่างงง ๆ แค่ถามต้องโมโหขนาดนี้เลยหรือ ดาวนภาเข้ามานั่งในห้อง ส่วนภาคินมองหน้าเธอก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง“จะไปไหนคะภาคิน”“จะไปนอนห้องรส”“แต่ดาวเป็นเมียคุณนะ ผัวเมียต้องนอนห้องเดียวกันสิ”“อีกไม่นานมันจะเป็นแค่คำว่าเคยเป็น” เขาพูดเพียงสั้น ๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป สร้างความคับแค้นใจให้ดาวนภายิ่งนัก ภาคินไม่สนใจ นิโคลัสก็หมางเมิน“คอยดูเถอะถ้าฉันรู้ว่าคนที่นอนบนเตียงวันนั้นคือใคร ฉันจะจัดการให้อย่างสาสมแน่นอน” ดาวนภาเอ่ยออกมาอย่างแค้นใจ ตั้งแต่ผู้หญิงคนนั้นอยู่ในห้อง และนอนบนเตียงคราวนั้น นิโ

บทที่19“จะรอนะ บายหมาข้างถนน” รสรินทร์เอ่ยก่อนจะส่งยิ้มร้ายกาจให้ดาวนภา เมื่อดาวนภาหย่ากับพี่ชายเธอแล้ว ก็หาได้กลัวอะไร ถ้าคิดจะทำร้ายเธอเธอต้องสู้แน่นอน ไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเธอได้ง่าย ๆ หรอก“จำคำมึงไว้ให้ดี” ดาวนภาชี้หน้ารสรินทร์จากนั้นก็เดินออกมา ในใจคิดอาฆาตรสรินทร์อยู่ไม่น้อย เธอตรงไปที่บ้านภาคินพร้อมกับเก็บของใส่กระเป๋าแล้วลากลงมาจากห้อง สายตาเธอตวัดมองชมพู่ที่กำลังถูพื้นอยู่ ส่วนแม่ของชมพู่เช็ดแจกันอยู่ไม่ไกล ดาวนภาปรี่เข้าไปหาชมพู่ทันทีหมับ!!!“กรี๊ด!!!” ชมพู่กรีดร้องด้วยความตกใจ เมื่อดาวนภากระชากหัวของเธอแรง ๆ ให้เงยหน้าขึ้นจากนั้นก็ง้างมือขึ้นเพื่อจะตบชมพู่“โอ้ย!” ดาวนภาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เมื่อมีมืออีกคนมากระชากหัวเธอแรง ๆ จนเธอต้องปล่อยมือที่กระชากหัวชมพู่ เธอถูกดึงผมแรง ๆ จนเงยหน้าขึ้นเพียะ! เพียะ! เพียะ!“โอ้ย! กรี๊ด! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้” ดาวนภากรีดร้อง​ เมื่อหน้าของเธอถูกฟาดด้วยฝ่ามือหยาบกร้าน​ จากการทำงานของหญิงวัยกลางคนคนหนึ่ง​ พร้อมกับลากเธอถูลู่ถูกังไปกับพื้น“มึงทำลูกกูเจ็บแบบนี้”ปึก!ปึก! ปึก! ดาวนภาพยายามดีดดิ้นเมื่อหัวของเธอถูกกระแทกกับพื้นด้วยฝีมือของป้า