Tous les chapitres de : Chapitre 21 - Chapitre 30

เจิ้งจินเทายิ้มขยับตัวไปนั่งบนแท่นนอนดึงมือหลินฮวาที่ลุกขึ้นยืนให้ล้มลงบนอกกว้าง“นอน...เสียด้วยกันที่นี่”หลินฮวาก้มหน้าหลบสายตาคมที่เหมือนจะพูดได้นั้น“ต้าหวังแท่นนอนมันคับแคบ หลินฮวาลงไปนอนเสียข้างล่าง”“สามีภรรยา เช่นไรจึงจะเรียกคับแคบ คืนนี้อากาศหนาวเหน็บข้างนอกหิมะโปรยปราย ข้ากำลังคิดว่าหากเจ้าเมตตานอนร่วมแท่นนอนคงอุ่นไม่น้อย ข้าสัญญาข้าจะนอนนิ่งๆ ....ไม่ดิ้นให้เจ้ารำคาญ”“สัญญา”“สัญญาด้วยเกียรติของแม่ทัพแคว้นเว่ยว่าจะไม่มีการหักหาญน้ำใจ”หลินฮวายิ้มทิ้งตัวลงนอนหันหลังให้เจิ้งจินเทา ที่อมยิ้มก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างๆ หลินฮวา ยกแขนอุ่นขึ้นกอดรอบเอวบาง หลินฮวาตาโต“ไหนต้าหวังบอกว่าจะนอนนิ่งๆ ”“ข้าแค่กอดนิ่งๆ ยังไม่ได้ทำอะไรหรือว่าเจ้าต้องการให้ข้า ทำอะไรมากไปกว่านี้”หุบปากสนิททั้งอาย ทั้งกระดาก แกล้งนอนหลับตาเสีย หลินฮวาเผลอหลับไป ก่อนจะรู้สึกถึง จุมพิตที่ปากบางเบาๆปรือตามองคนนอนร่วมแท่นนอนบัดนี้กลับได้ยินเสียงหัวใจทั้งสองเต้นรัวเร็วไม่เป็นจังหวะ เจิ้งจินเทา ไม่ได้หลับใหล ทว่าบางอย่างในกายร้อนฉ่าพร้อมที่จะระเบิดจะทนได้หรือในเมื่อร่างบางที่กอดก่ายอุ่นนุ่มน่าสัมผัส เขาลูบมืออุ่นไ

เจิ้งจินเทาอมยิ้มนึกขำกับท่าทีจริงจังนั้น ไม่แปลกใจเลยว่าใต้เท้าต้วนมักจะบอกให้เขาอดทนกับหลินฮวาให้มาก บอกเสมอว่าหลินฮวา เป็นคนที่ดื้อดึงแต่หากนางได้ทุ่มเทให้สิ่งใดแล้วมักจะทำเต็มที่เสมอ เขาจะรอวันที่หลินฮวายอมมอบกายมอบใจให้เขาด้วยความเต็มใจ กดจมูกโด่งเป็นสันลงบนพวงแก้มอุ่น หลินฮวาดิ้นรน เจิ้งจินเทารวบมือบางทั้งสองข้างไว้เหนือหัวด้วยมือเพียงข้างเดียว เหมือนจะบอกว่าหลินฮวาสู้แรงของเขาไม่ได้ ก่อนจะใช้ปากและจมูกซอกซอนเข้าไปใต้ร่มผ้าปากอุ่นปลดแกะอาภรณ์อย่างเชี่ยวชาญ เนินอกอุ่นโผล่พ้นชายผ้าออกมา เจิ้งจินเทาอมยิ้มกดจมูกโด่งเป็นสันดอมดมกลิ่นกายสาวหอมละมุนจนสติแทบเตลิด ใช้ปากดึงสายรัดเอวจนหลุด ก่อนจะพรหมจูบหน้าท้องนวลเนียนแผ่วเบา หลินฮวาขยับตัวหนี กลายเป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน บัดนี้มือใหญ่แทบไม่ต้องออกแรงรวบมือบางไว้ในเมื่อหลินฮวาอ่อนระทวยในอ้อมแขน“ปล่อย”เสียงสั่นสะท้าน เจิ้งจินเทาใช้ลิ้นอุ่นวนรอบประทุมถันที่ดันเนื้อผ้าขึ้นมา“นี่เป็นแค่บทเรียนแรกของเจ้า มีอีกหลายบทเรียนที่เจิ้งจินเทาคนนี้จะสั่งสอนชายารองอย่างเจ้า”กดปิดริมฝีปากบางอีกครั้ง อ่อนหวานเนิ่นนานจนคนใต้ร่างเขา นอ

“ต้าหวังอีกไม่กี่วันพร้อมที่จะเดินทางชิงตัวท่านต้วนที่วังหลวงรอเพียงหานห้าวตงกลับมา”“การเดินทางจากนี่ไปยังวังหลวงไม่นานนักอีกอย่างเรื่องนี้เป็นข้าที่ต้องสะสางด้วยตัวเอง”“ต้าหวัง ท่านเป็นคนสำคัญของพวกเราให้เราจัดการแทนท่านเถิด”“ท่านแม่ทัพก็สำคัญกับหวางเฟยของข้าเช่นกัน เรื่องนี้จึงเป็นข้าที่ต้องจัดการเอง”“เช่นนั้นข้าน้อยพร้อมร่วมเดินทาง สะสางเรื่องราวของต้าหวังให้ลุล่วง”หานห้าวตง ก้าวเท้ายาวๆ เข้ามาในห้องด้านหลังร่างอ้อนแอ้นของซูเยี่ยนตามมาติดๆ แม้จะปิดบังใบหน้ามิดชิดแต่เป็นผู้อื่นไปไม่ได้“ต้าหวัง”เจิ้งจินเทาเหลือบตามองซูเยี่ยน แต่ยังทำสีหน้าเรียบเฉย“ท่านพี่”เปิดผ้าแพรปกปิดใบหน้าออกยิ้มอ่อนหวาน“เรื่องในวังหลวงเป็นอย่างไรบ้าง”เอ่ยปากถามหานห้าวตง“ฝ่าบาท ยังคงส่งคนออกตามตัวต้าหวัง ตอนนี้มีเรื่องร่ำลือหนาหูว่าฝ่าบาทตั้งใจแต่งตั้งองค์รัชทายาทใหม่หาก ว่าไท่จือไม่ได้สติ”“เช่นนั้นข้ากำลังคิดว่าเราคงต้องเปลี่ยนแผนเสียใหม่ หานห้าวตงข้ามีเรื่องหารือ”ซูเยี่ยนมีสีหน้าเศร้าสร้อยเมื่อเจิ้งจินเทาไม่ได้สนใจนางแม้แต่น้อย“ต้าหวังกระหม่อมพบพระชายาเอกก่อนมาถึงนี่จึงพานางมาด้วยเดินทางลำพังกลางป่าเ

หมู่บ้านกลางหุบเขา“แผนการของเรา เปลี่ยนไปแล้วอย่างไรเสียข้าก็ต้องเดินทางไปวังหลวงอยู่ดี เสี่ยวจงดูแลชายารองของข้าให้ดีที่สุด”หลินฮวาในมือกำกระบี่แน่น ซูเยี่ยนยืนรีรออยู่ด้านหลัง“ข้าไปด้วย”น้ำเสียงออดอ้อน เจิ้งจินเทายิ้มด้วยความเอ็นดู“หลินฮวาน้อยแม้จะเคยรบทัพมาไม่น้อย แต่รู้ไหมว่าตอนนี้เป็นชายาคนเดียวที่ข้ารักที่สุดข้าไม่มีทางให้เจ้าไปเผชิญความลำบากอย่างแน่นอน”“แต่ หลินฮวาก็มีวรยุทธ์อีกทั้งตามท่านพ่อออกรบมาก็ไม่น้อย เรื่องลำบากเพียงแค่นี้”“ให้ข้าเป็นคนจัดการ เจ้ารอฟังข่าวดีอยู่ที่นี่เสี่ยวจงกับท่านฟางจะดูแลเจ้าอย่างดี” ท่านฟางพยักหน้าไปมา“แต่ หลินฮวาเป็นห่วงท่าน”คว้าถุงหอมที่แขวนที่เอวให้หลินฮวาดู“มีถุงหอมของเจ้าคอยปกป้องข้าไม่เป็นไร”เสี่ยวจงกับหานห้าวตงเบิกตากว้างขำกับถุงหอมที่ลวดลายบิดเบี้ยวนั้น ไม่อยากจะเชื่อว่าคนอย่างเจิ้งจินเทาจะยอมแขวนถุงหอมที่ไม่มีความสวยงามแม้แต่น้อย“แต่ หลินฮวา”“มีแต่ชายารองผู้ดื้อดึง เชื่อฟังข้าสักนิดข้าเป็นห่วงเจ้าอีกอย่างหากพาเจ้าไปด้วยเกรงว่าห่วงหน้าพะวงหลังอาจทำการไม่สำเร็จ หากคิดถึงข้าเพียงแค่นั่งเย็บถุงหอมอีกหลายใบหน่อย เพื่อข้า”หลินฮวาทำหน้

“รอให้ฟ้ามืดคนของเราอีกหลายคนจะมาสมทบ ถึงตอนนั้นค่อยเข้าไปในวังหลวง”“ฝ่าบาทเองก็น่าเป็นห่วงไม่น้อยแต่ตราบใดที่ฝ่าบาทยังแสร้งทำไม่รู้หรือไม่รู้เรื่องราวความสัมพันธ์ของทั้งสองคนจริงๆ ก็ยังจะปลอดภัย ข้าไตร่ตรองมาหลายคืนว่าสมควรจะพาฝ่าบาทออกมาด้วยแต่ หากทิ้งบัลลังก์นั่นมาเสียเกรงว่า พวกเขาจะยิ่งมีอำนาจมากขึ้นเช่นนั้นฝ่าบาทไว้เป็น เรื่องที่ต้องคิดกันอีกที”“ต้าหวัง ทรงภักดีต่อฝ่าบาทอย่างหาที่สุดแม้กระทั่งถูกสั่งให้ตามล่าตัวต้าหวังยังห่วงใยฝ่าบาท หานห้าวตงคิดว่าฝ่าบาทเองก็คง ได้มีโอกาสไตร่ตรองและจะพบความจริงในไม่ช้า”"ข้าหวังเช่นนั้น คนชั่วอยู่ใกล้ตัวฝ่าบาท ข้ากลัวเหลือเกินว่าข้าจะช้าไปอีก”หมู่บ้านกลางหุบเขา“น้องหลินพี่ ว่าเจ้าอยู่รอต้าหวังแบบนี้คงเบื่อแย่”ซูเยี่ยนพูดขึ้นเมื่ออยู่เพียงลำพัง“ข้าก็เบื่อแต่สองสามวันมานี้รู้สึกแย่ เรี่ยวแรงไม่ค่อยมีอีกทั้งกินอะไรก็ไม่รู้สึกว่าจะถูกปาก”ซูเยี่ยนขมวดคิ้ว“เจ้าบอกเรื่องนี้กับต้าหวังหรือไม่”หลินฮวาส่ายหน้าไปมา“ต้าหวังก่อนหน้านั้นเคร่งเครียดกับเรื่องที่จะกลับไปวังหลวงข้าจึง...ไม่อาจรบกวนเขา”ซูเยี่ยนยิ้มในหน้า“ข้ามียาดี กินแล้วช่วยบำรุงร่างกาย