Tous les chapitres de : Chapitre 31 - Chapitre 40

หมู่บ้านกลางหุบเขาซูเยี่ยนยกถ้วยยาที่มีควันลอยอ้อยอิ่งเข้ามาข้างใน หลินฮวานั่งคลุมผ้าอยู่บนแท่นนอน“น้องหลิน ยาบำรุงที่ข้าเคยบอกไว้ โชคดีเหลือเกินเมื่อวานข้าเข้าป่าเก็บสมุนไพรที่ต้องการมาจนครบไม่น่าเชื่อว่าหุบเขาแห่งนี้จะอุดมสมบูรณ์ไปด้วยสมุนไพร เจ้ารีบดื่มกำลังร้อนๆ”หลินฮวารับถ้วยยามาถือไว้ก่อนจะจรดที่ริมฝีปากซูเยี่ยนมองตาไม่กะพริบทำท่ากลืนน้ำลงคอทั้งๆ ที่แอบเทลงบนถ้วยที่วางไว้ข้างกายชายเสื้อช่วยปิดบังไว้จนสิ้น เสี่ยวจงอมยิ้มไม่เสียทีที่ฝึกกันเสียนาน ยาที่ได้จะถูกส่งไปให้ท่านฟางตรวจดูว่ามีส่วนผสมของสิ่งใดบ้าง เพื่อจะได้รู้เจตนาของซูเยี่ยน“น้องหลินเก่งเสียจริงยามีรสขม และฝาดเผื่อนแต่น้องหลินกับกินมันเข้าไปง่ายดาย”“ข้า เดิมอยู่แต่ในสนามรบเรื่องยากับการรบพุ่งมักเป็นของคู่กันบาดแผลในการรบล้วนต้องดื่มยาเป็นอาจิณ”ซูเยี่ยนยิ้มหวาน“ดีแล้วยานี้จะช่วยให้เลือดลมของเจ้าเป็นปกติอีกทั้งยังกลับมากินมานอนได้เหมือนเดิม”เสี่ยวจงยิ้มบางๆ ซูเยี่ยนนวยนาดออกไปแล้ว“นำยานี่ไปให้ท่านฟางหาส่วนผสมของมัน”เสี่ยวจงรีบมารับถ้วยยาแล้วรับคำก่อนจะก้าวขาออกไป"เตรียมตัวพร้อมหรือยัง"หูซื่อเย่ถามคนของเขา"ท่านอ๋อง

หลินฮวานั่งอยู่บนคาคบไม้สูงลิบ เสี่ยวจงวิ่งออกมาจาป่ารก“ชายารอง มีคนมาทางนี้”ดวงตาตื่นตระหนก หลินฮวากระโดดลงจากคาคบไม้วิ่งเข้าไปในป่ารกทึบ หมอบลงกับพื้นข้างๆ เสี่ยวจง“ใครกัน”กระซิบเบาสุดเบา“ท่านอ๋องเก้าแน่นอน นี่เป็นคนของท่านอ๋องเก้าทั้งหมด คงไปตามหาต้าหวังที่หมู่บ้านกลางหุบเขาเป็นแน่” หลินฮวาทำสีหน้าตกใจ“อย่างนั้นเราต้องรีบกลับไปที่หมู่บ้านกันแล้วที่นั่นคงราบเป็นกองไปแล้ว”เสี่ยวจงดึงไว้“ชายารองท่านต้องอยู่นิ่งๆ ก่อน สักประเดี๋ยวหากท่านเก้าพบท่านอาจได้โอกาสจับตัวท่านไปต่อรองกับต้าหวัง”หลินฮวานิ่งคิดยอมอยู่นิ่งๆ ไม่ขยับตัวจนกระทั่ง ทัพของหูซือเย่ผ่านไปหลินฮวาถอนหายใจอย่างโล่งอก“เสี่ยวจง เราตามพวกมันไปดีไหม”“ชายารอง เสี่ยวจงเป็นห่วงกลัวว่าเราสองคนจะพลาดท่า”“ข้าหลินฮวา ออกรบมากับท่านพ่อบ่อยครั้งรับรองเรื่องกลยุทธ์ไม่เป็นรองใคร”“แต่ ชายารองท่าน ไตร่ตรองให้ดีข้าเกรงว่าหากถูกจับไม่สู้เราเร่งเดินทางไปหาต้าหวังบอกเล่าเรื่องราวที่เราพบ ท่านเก้าให้ต้าหวังฟังเพื่อหาทางรับมือ”หลินฮวาคิดตาม“แล้วเราจะล่วงหน้าไปได้อย่างไรในเมื่อพวกเขานำเราหากเราเร่งเดินทางเกรงว่าจะถูกพบเจอ”“เชื่อใจเสี่ย

“ฝ่าบาท เจิ้งจินเทาห้าวหาญเกรียงไกร แต่พูดน้อยกระทำเรื่องใดมักไม่เปิดเผยอ่านใจเขาอยากยิ่งดั่งน้ำนิ่งไหลลึก”เจิ้งลี่เฉิงยิ้มมุมปาก“ส่วน หูซื่อเย่น้ำใจงดงาม บางครั้งขันอาสาทำเรื่องยากๆ โดยไม่ปริปากเต็มอกเต็มใจกระทำแม้จะยากลำบากเพียงใด ฝ่าบาทก็ทรงเห็นว่าเขาอาสาตามตัวเจิ้งจินเทา ในป่าเขาป่านนี้ยังรอนแรม”“แล้วเจ้าคิดว่า หากไม่มีไท่จือข้าควรให้ใครคอยอยู่เคียงข้างข้าต่อจากนี้”“ฝ่าบาท อิงอิงคิดว่า...เป็นต้าหวังก็ดีในเมื่อเขาสามารถปกป้องฝ่าบาทและราชสำนักได้ แต่เสียอย่างเดียวหากว่าไท่จือเป็นอะไรไป ก็เป็นเขาที่สังหารไท่จือด้วยไท่จือบาดเจ็บสาหัสเพียงนั้นเกรงว่าจะไม่อาจมีชีวิตรอด อีกทั้งป่านนี้เจิ้งจินเทาคง ฆ่าไท่จือไปเสียแล้ว เช่นนั้นหูซื่อเย่กิริยานอบน้อม อีกทั้งเป็นที่รักใคร่ของเหล่าขุนนาง การปกครองและเจรจาจึงง่าย”แววตาเจ็บซ้ำอย่างที่สุดของเจิ้งลี่เฉิงก่อนจะปากระดาษแผ่นเล็กในมือที่ถูกขยำจนยับยู่ยี่ใส่หน้าของฮองเฮาอิงเผยฮองเฮาทรุดกายลงกับพื้นคุกเข่าตรงหน้าของ เจิ้งลี่เฉิง“ฝ่าบาท ไว้ชีวิตด้วย อิงอิงผิดไปแล้วต่อไปอิงอิงไม่ทำอีกแล้ว” ไม่ต้องให้เอ่ยปากเพียงเห้นกระดาษแผ่นนั้นมีหรือคนอย่างอิงเผยน

เจิ้งจินเทาเดินกลับเข้าไปในกระโจม หลินฮวายังนอนสบายบนแท่นนอนจมูกโด่งสูดดมกลิ่นหอมจากแก้มเนียน หลินฮวาสอดแขนรอบลำคอ เจิ้งจินเทาทิ้งตัวลงทาบทับ“หากข้าต้องไปวังหลวง”ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน“ไม่ หลินฮวาไม่ให้ท่านไป”“คนดีของข้า”กดริมริมฝีปากอ่อนโยนอ่อนหวานเนิ่นนานจนอีกคนแทบสำลักรสจูบ“ข้าห่วงใยฝ่าบาทเหลือเกิน หากข้าไม่ไปฝ่าบาทมีภัยไม่อาจพึ่งพาผู้ใดได้”“แล้วเมียเล่าต้าหวังไม่ห่วงหรือไร”จุมพิตที่หน้าผากเบาๆ หลินฮวาเป็นฝ่ายกดริมฝีปากกับปากอุ่นอีกครั้งเหมือนยังไม่อิ่มเต็ม เจิ้งจินเทาบดเบียดริมฝีปากอย่างเอาใจไม่ยอมถอนริมฝีปากออกง่ายๆเลือดในกายพลุ่งพล่านทั้งๆ ที่เป็นเวลาสาย“เจ้าทำเช่นนี้ทำข้าลำบากใจไม่อาจจากเจ้าไปง่ายดาย”สายตาเต้มเปี่ยมด้วยความรัก“หลินฮวาไม่ให้ต้าหวังไปไหนแล้วคนอื่นมีตั้งมากมายทำไมไม่ให้เขาอารักขาฝ่าบาท หรือไม่ก็รับฝ่าบาทมาที่นี่”พูดทั้งๆ ที่รู้ว่าเป็นคำพูดเอาแต่ใจ เจิ้งจินเทายิ้ม“ฝ่าบาทต้องรั้งที่วังอยู่จึงดี”หลินฮวาหน้าเง้า“ไม่อ่าว”ซบหน้าลงบนออกกว้าง เจิ้งจินเทาพลิกร่างบางลงใต้ร่างเขาปลดสายรัดเอวออกทันที“หากสั่งลาอย่างหนำใจเล่าจะยอมให้ข้าไปไหม”หลินฮวายิ้ม“หลินฮวาเพีย

“ผิดแล้ว หูซื่อเย่ข้าส่งสาสน์บอกเล่าเรื่องราวทั้งหมดอีกทั้งทำการตกลงกับ ฮ่องเต้แคว้นฉีเสียใหม่ว่าจากนี้ไปสิบปีจะไม่มีการรบราระหว่างสองแคว้น ขอเพียงให้เขายกเลิกคำมั่นที่มีให้กับหูซื่อเย่เสีย”หูซื่อเย่เบิกตากว้างไม่คิดว่าเจิ้งจินเทาจะตลบหลังเขาเสียเอง“เจ้า ..เจิ้งจินเทาตั้งแต่เกิดมาจนถึงเดี๋ยวนี้ก็ยังเป็นปรปักษ์ต่อข้าไม่มีเลิกรา ข้าไม่เชื่อในสิ่งที่ท่านพูด ฮ่องเต้แคว้นฉีให้คำมั่นกับข้าแล้วว่าจะช่วยเหลือข้า”“หูซื่อเย่ยอมรับมาเสียเถอะเห็นไหมว่าป่านนี้เขายังไม่ส่งทหารแคว้นฉีมาแม้แต่คนเดียว อีกอย่างองครักษ์และทหารแคว้นฉีเคยรายล้อมอ๋องเก้าไปไหนเสียหมด “คราวนี้เป็นหูซื่อเย่ที่กวาดตามองรอบๆเมื่อจวนตัวกลับเปลี่ยนสีในทันทีทรุดกายลงคุกเข่าตรงหน้าเจิ้งลี่เฉิง“ฝ่าบาทอภัยให้น้องเก้าด้วยข้าหลงผิดไป ต่อไปข้าจะไม่ทำเช่นนี้อีกจะต้้งใจรับใช้ฝ่าบาท”“เจ้าลอบทำร้ายข้าแล้วยัง แอบสมสู่กับฮองเฮาของเสด็จพ่อ คิดการใหญ่หวังครองบัลลังก์ชักศึกเข้าบ้าน มีกี่หัวจึงจะพอให้ตัด”เจิ้งลี่กังตวาดดังๆ ด้วยความโมโหหูซื้่อเย่รีบเข้าไปกอดข้าเจิ้งลี่กัง“ไท่จือ..ข้า..ข้าอย่างไรก็เป็นอาคิดว่าเห็นแก่ความสัมพันธ์”ไท่จือสะบ