All Chapters of เด็กเนิร์ด : Chapter 31 - Chapter 40

ผับxxxเหมียวตัดสินใจทำงานตอนกลางคืนเพราะตอนกลางวันจะได้คอยดูแลแม่ อย่างน้อยก็มีน้องชายคอยดูแลผู้เป็นแม่ในตอนกลางคืนแทนเธอได้และหลังจากวันนั้นเธอก็ไม่เคยได้ติดต่อกับธามอีกเลย แต่ก็ไม่รู้ว่าทางนั้นติดต่อมาทางน้องชายของเธอบ้างหรือเปล่า แต่เธอตัดขาดทุกอย่างจากเขาแล้ว เธอเหนื่อยที่จะต้องวิ่งตามใครทั้งๆ ที่ตัวเองก็รู้ดีว่าไม่มีทางวิ่งตามทัน เธอฝืนตัวเองมาโดยตลอดและตอนนี้เธอไม่อยากฝืนตัวเองอีกต่อไปแล้วหมับ!"โอ้ย!?" จู่ๆ เหมียวก็ถูกใครบางคนดึงออกไปจากผับต่อหน้าต่อตาพนักงานที่กำลังทำงานกันอยู่ "ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะธาม!""ไหนคุยกันแล้วไงว่าเธอจะไม่ทำงาน!""นายเป็นบ้าไปแล้วหรอ ถ้าฉันไม่ทำงานแล้วฉันจะเอาเงินที่ไหนใช้" เธอเถียงกลับ"ทำไมเธอถึงพูดไม่รู้เรื่อง!?""พูดอะไรของนาย?""ไหนเธอสัญญากับฉันแล้วไงว่าจะไม่มาทำงาน แล้วทำไมเธอถึงทำผิดสัญญา""แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายด้วย ฉันกับนายไม่ได้เป็นอะไรกันฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน!""ทำไมเธอถึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้เหมียว""เหอะ! เปลี่ยนไปมากนั้นเหรอ?" เธอเค้นหัวเราะพร้อมกับมองหน้าธาม "ฉันว่าฉันควรจะถามคำถามนี้มากกว่านะ นายลองดูดีๆ ว่าใครกันแน่ที่เปลี่ย

วันต่อมาที่บริษัทธามเดินเข้าไปในบริษัทตามปกติของเขา แต่สิ่งที่เขาตั้งใจจะทำวันนี้ไม่ใช่งาน สิ่งที่เขาตั้งใจจะทำในวันนี้ก็คืนไล่เลขาของตัวเองออก เพราะสิ่งที่เธอทำมันเกินหน้าที่ของคำว่าเลขาไปมาก และเขาก็ไม่ชอบคนที่มายุ่งวุ่นวายในเรื่องครอบครัวหรือเรื่องส่วนตัวของเขา"กล้องวงจรปิดในห้องทำงานของผมที่ให้หาเรียบร้อยใช่มั้ย""เรียบร้อยค่ะท่านประธาน" ผู้จัดการยื่นไฟล์คลิปที่คัดลอกมาจากกล้องวงจรปิดให้กับธามเขาต้องการหาหลักฐานว่าเลขาเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับของส่วนตัวของเขาจริงๆ และมันก็จะเป็นหลักฐานมัดตัวในการไล่เธอออก"ขอบใจ ไปทำงานกันต่อเถอะ""ค่ะท่านประธาน"เวลาต่อมาก๊อก ก๊อก ก๊อก"ขออนุญาตค่ะบอส ฉันเอากาแฟมาให้""....." เขามองหน้าเลขานิ่งๆ ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป"มองหน้าพิมมีอะไรหรือเปล่าคะ?""....." เขาหยิบซองสีขาวยื่นให้กับเธอ ซึ่งด้านในเป็นเช็คเงินเดือนล่วงหน้า 3 เดือน และใบที่บ่งบอกว่าเธอพ้นสถานะจากการเป็นพนักงานที่นี่แล้ว"นะ นี่มันเรื่องอะไรกันคะ?""ฉันไม่ชอบคนที่เข้ามายุ่งเรื่องส่วนตัว เธอน่าจะรู้ดีนะว่าเธอทำอะไรไว้บ้าง""ทะ ทำอะไรคะ พิมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ""ฉันก็คิดไว้แล้วว่าเธอจะต้อ

หลายวันผ่านไป"ฉันซื้อขนมมาฝาก ร้านที่เธอชอบกินประจำไง" ธามเดินเข้ามาในบ้านของเหมียวอย่างเงียบๆ ซึ่งเขาเห็นเธอกำลังนั่งเขียนอะไรอยู่คนเดียวตรงม้าหินอ่อนข้างบ้าน"ขอบใจ แต่เอาวางไว้ตรงนั้นแหละ ฉันไม่ว่างกิน" เธอตอบแต่ตายังคงจดจ่ออยู่กับหนังสือตรงหน้า"เธอทำอะไรอยู่เหรอ ดูหน้าตาเครียดเชียว""เรื่องของฉันน่า""อ่อ...""แล้วไม่ไปทำงานหรือไง ถึงได้มาวุ่นวายอยู่กับฉันที่นี่ได้""ไม่อะ วันนี้พักผ่อนก็เลยมาหาเธอที่บ้าน""....." ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะมีวันพักผ่อนเหมือนคนอื่นด้วย เพราะเห็นแต่ทำงานทุกวันเวลาว่างกินข้าวก็แทบจะไม่มี"ตอนเย็นเธอไปทำงานที่ผับอีกหรอ""อือ..""แล้วทำไมถึงไม่ไปนอนพักผ่อนล่ะ เดี๋ยวก็ไปทำงานไม่ไหวหรอก""ฉันชินแล้วแค่นี้ไม่เป็นอะไรหรอก"เธอชินกับการทำงานหนักและพักผ่อนน้อยแล้ว อาจจะเป็นเพราะร่างกายของเธอมันเริ่มปรับตัว"กินขนมมั้ย เดี๋ยวฉันเอาใส่ถ้วยให้""ไม่เป็นไรฉันยังไม่หิว""ขนมอันนี้ซื้อมาแล้วต้องกินเลยนะถ้าปล่อยไว้นานมันจะไม่อร่อยเอา""ถ้านายกลัวว่ามันจะไม่อร่อยนายก็กินเองสิฉันยังไม่ว่าง!" เธอหันไปตอบอย่างหงุดหงิด เพราะไม่ชอบให้เขามาเซ้าซี้แบบนี้"....." ธามลุกขึ้

"กรี๊ดด!!" เสียงกรีดร้องของหญิงสาวดังขึ้น ก่อนที่รถใหญ่จะพุ่งเข้ามาชนเธออย่างเต็มแรงจนกระเด็นไปไกลต่อหน้าต่อตาของเหมียวเธอผลักพิพิมออกไปขณะที่เธอกำลังจะโดนน้ำกรดสาดหน้า แต่ก็ไม่คิดว่าจะมีรถพ่วงใหญ่ขับผ่านมาพอดีจนทำให้ร่างของพิพิมถูกชนและกระเด็นลอยไปไกล ในขณะที่รถพ่วงก็หนีไปเลย ไม่ลงมาจอดดูพิพิมที่นอนจมกองเลือดอยู่บนถนนเหมียวมองดูเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความตกใจ อยากจะวิ่งเข้าไปช่วยแต่ร่างกายของเธอก็สะบักสะบอมไม่น้อยเลยเหมือนกัน"ฮะ ฮึก...." ภาพที่พิพิมถูกรถชนทำเอาเธอตกใจและช็อคมาก เธอเห็นคนตายต่อหน้าต่อตา และเป็นการตายที่น่าสยดสยองมากเลยด้วยไม่นานก็มีรถกู้ภัยและตำรวจมา ส่วนธามที่ได้รับแจ้งเหตุก็รีบมาเลยทันทีเช่นกัน"เหมียว....เธอเป็นยังไงบ้าง" เขามองเห็นร่างกายของคนรักที่ถูกทำร้ายจนบอบช้ำไปทั้งตัว รอยแผล รอยเลือดทำเอาเขาใจหายวาบ และอยากเจ็บแทนเธอมาก"ไปโรงพยาบาลก่อนนะ"ธามรีบหาเหมียวไปโรงพยาบาลทันที และเธอก็ได้นอนให้น้ำเกลืออยู่ที่โรงพยาบาล และก็ไม่รับรู้เรื่องที่เกิดขึ้นอีกเลย สภาพจิตใจของเธอในตอนนี้เหมือนคนที่กำลังสติเลื่อนลอย ไม่ว่าใครจะเข้ามาไม่ว่าใครจะคุยด้วยเธอก็ไม่มีท่าทีตอบรับเ

เวลาผ่านไปร่างกายของเหมียวเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ ตามเวลา โดยมีธามคอยดูแลอย่างใกล้ชิด และตอนนี้ก็ใกล้จะกลับมาหายดีเป็นปกติแล้ว"ถ้าเธอหายดีแล้วเธอจะกลับทำงานต่อหรอ""อืม ถ้าไม่ทำงานแล้วฉันจะเอาเงินที่ไหนใช้ล่ะ แค่สภาพเป็นแบบนี้รายได้ก็หดหายไปเยอะมากพอแล้ว""เหมียว...""อือ..""เราสองคนกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย ฉันไม่อยากเห็นเธอทำงานหนักแบบนี้อีกแล้ว"".....""เถอะนะเหมียว" ธามเลื่อนมือไปกุมมือของเหมียว แต่เธอกลับดึงมือของตัวเองออกไป"ทำไม""ไม่รู้สิ ฉันแค่รู้สึกว่าตัวเองยังไม่พร้อมกับเรื่องพวกนี้""ฉันสัญญาว่าฉันจะดูแลใส่ใจเธอให้มากกว่าเดิม ฉันจะไม่ให้เธอต้องพยายามอยู่ฝ่ายเดียวอีกต่อไปแล้ว"".....""แล้วฉันต้องรออีกนานเท่าไร เราสองคนถึงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้""ไม่รู้สิ ฉันแค่ยังไม่พร้อม ฉันอยากใช้ชีวิตอยู่กับตัวเองแบบนี้""....."เพราะเขาละเลยเธอมามากจนเธอไม่กล้าที่จะกลับไปเพราะกลัวว่าจะเจ็บแบบเดิม การที่คนเรารักกันแล้วคนใดคนหนึ่งต้องพยายามอยู่ฝ่ายเดียวมันเป็นเรื่องที่น่าเหนื่อยมากๆ แต่พอถึงจุดที่เราบอกกับตัวเองว่าเราพอแล้วเราเหนื่อยมากแล้ว เราจะหยุดและไม่วิ่งตามต่อไม่พยายามอีกต่อไป