All Chapters of ทัณฑ์ราคี: Chapter 21 - Chapter 30

ตอนที่ 22.มรสุมชีวิต/1หญิงสาวถอนสายตาจากใบหน้าคร้ามคม ขยับลงมาจากเตียงเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่ถูกคนหื่นเหวี่ยงตกบนพื้น เอามาสวมใส่ แล้วเดินเข้าไปชำระร่างกายในห้องน้ำ ก่อนจะกลับออกมาชะโงกหน้ามองดูคนตัวโตที่ยังหลับสนิทไม่ยอมตื่น เอหันไปมองแจกันใบใหญ่ที่เคยคิดจะเอามาทุบหัวเขาให้แตกตาย แล้วเบือนสายตากลับมามองใบหน้ารกเรื้อนั้น พลางถอนหายใจแรง พาตัวเองเดินออกจากห้องตรงไปยังห้องครัวมัสลินเปิดดูช่องแช่แข็ง พบปลาแซลมอนแช่ไว้หลายชิ้น มีกุ้งแกะเปลือก และปลาหมึก จึงนำออกมาละลายน้ำแข็ง ระหว่างรอก็เปิดตู้ของแห้ง ในนั้นมีอาหารกระป๋องหลายอย่าง ทั้งอาหารสำเร็จพร้อมทาน ข้าวสวยแบบกระป๋อง รวมถึงข้าวสาร เส้นหมี่แห้ง เส้นสปาเกตตี และยังมีผักสดให้นำมาเป็นวัตถุดิบประกอบอาหารได้หลายอย่าง หญิงสาวเลือกหยิบเส้นสปาเกตตีมาต้ม หั่นผัก เตรียมมื้อเย็นให้ตัวเองและชายหนุ่มการทำอาหารเป็นพรสวรรค์ของมัสลิน หญิงสาวได้รับถ่ายทอดสูตรเด็ดสารพัดทั้งอาหารคาวอาหารหวานจากมารดาและคุณยายฝ้ายคำ รวมถึงจากการสอนของเปรมใจ ทำได้ทั้งอาหารไทยและเทศ เคยแอบนึกฝันอยากเปิดร้านอาหารเล็กๆ ขายขนมและเครื่องดื่ม แต่มันเป็นเพียงแค่ฝันที่มัสลินไม่กล

ตอนที่ 24.มรสุมชีวิต/3ข่าวการพบศพหญิงสาวปริศนาที่ภูเก็ต ถูกเผยแพร่ในเวปข่าวก่อนจะรายงานทางรายการข่าวในโทรทัศน์ตามยุคสมัยของการสื่อสารที่รวดเร็ว แพรพรรณที่วันๆ เอาแต่นั่งดูนู่นนี่ในเวปได้เห็นข่าวนี้เช่นกัน“คุณมาดูอะไรนี่สิ”แพรพรรณเรียกสามีที่กำลังนั่งจิบเบียร์ ให้มาดูข่าวในเวป“อะไรกันคุณแพร”สมเกียรติวางแก้วเบียร์ แล้วเดินมาชะโงกดูแทปเล็ตที่ภรรยาเปิดดูข่าวสารในโลกโซเชียล ก่อนจะเบิกตากว้างแย่งเอามาดูใกล้ๆ“คงไม่ใช่ยายมัสหรอกนะ” เขาหันไปมองหน้าภรรยา“ฉันว่าใช่ พบศพบริเวณใกล้ๆ โรงแรมที่จัดงานแต่งด้วย เสียดายที่เขาไม่อนุญาตให้นักข่าวถ่ายภาพศพ”แพรพรรณดึงแทปเลตมาเลื่อนอ่านข้อความซ้ำอีกหน ในหัวคิดถึงหลานสาวที่หายตัวไป หากคนตายเป็นมัสลิน...“คุณคิดเหมือนที่ผมคิดไหม คุณแพร” สมเกียรติเอ่ยขึ้น เขามองสบตาภรรยา“ถ้าคุณคิดว่า เรื่องนี้เราควรบอกให้คุณแม่รู้...”คนเป็นภรรยาเปรยออกมา สามีพยักหน้าบอกว่าความคิดช่างตรงกัน ความเลวที่พอดีพอเหมาะกันราวกับผีเน่ากับโลงผุ ส่งให้ทั้งสองคิดอ่านไม่ต่างกัน“จะรออะไร ไปกันเถอะคุณแพร”สมเกียรติดึงแทปเลตมาช่วยถือ แล้วส่งมือให้ภรรยาจับ พากันเดินแกมวิ่งไปยังบ้านเรื

ตอนที่ 26. หรือเราอาจจะไม่มีวันได้พบกัน/1“ไม่หนักหรือไง ให้ฉันนอนทับแบบนี้”มัสลินดิ้นรนจะลงจากร่างหนา แต่เขาไม่ยอมปล่อย รัดแขนโอบกอดไว้แน่น“หรืออยากเปลี่ยนมานอนข้างใต้ตัวฉันล่ะ เอาไหม” เขายิ้มกรุ้มกริ่ม“บ้า นอนแบบนี้ก็ได้ ฉันสบายจะตาย”มัสลินไม่เปิดโอกาสให้คนหื่นได้กลั่นแกล้ง ยอมนอนนิ่งบนร่างหนาของเขา เอียงคอแนบแก้มซบแผงอกหนาฟังเสียงหัวใจเต้นตึกตักข้างหูก็เพลินดีไม่น้อย“อีกเดี๋ยวจะมีเรือเล็ก มารับเธอกลับไปส่งที่ฝั่ง” เขาเอ่ยออกมาทำเอาคนที่หลับตาพริ้มซบอก รีบเงยหน้าขึ้นมองคนพูด“นายจะปล่อยฉันกลับบ้าแล้วใช่ไหม” มัสลินถามอย่างดีใจ“ใช่ วันนี้ฉันนัดกับไอ้ภานุไว้ แต่ฉันไม่อยากพาเธอไปด้วย ฉันจะส่งเธอกลับขึ้นฝั่งก่อน”มือหนาลบผมนุ่มสลวยของเธอไปมา ดวงตาคู่คมมองใบหน้างดงามพิสุทธิ์อย่างอาวรณ์ ยากยิ่งนักที่จะตัดใจปล่อยเธอไป แต่เขาต้องเคลียร์กับภานุให้รู้เรื่อง หากทุกอย่างคลี่คลาย เขาจะไปหาเธอแน่นอน“นายอย่าทำอะไรคุณภานุเลยนะ ฉันอยากให้นายให้โอกาสเขาได้อธิบาย” มัสลินหาถ้อยคำมาเกลี้ยกล่อมเขา“เธอห่วงว่าฉันจะฆ่าเจ้าบ่าวของเธอหรือไง ห่วงมันมากใช่ไหม”น้ำเสียงคนพูดเริ่มมีรอยเกรี้ยวกราด ก่อนจะหล

ตอนที่ 28. หรือเราอาจจะไม่มีวันได้พบกัน/3“ยายแก่นั่น แม่ของกันต์คงเป็นคนสั่งให้ยิงพวกเรา”“มันเกิดอะไรขึ้น แล้วมัสอยู่ไหน”ปรัชญ์ห่วงมัสลินมากกว่าใคร เมื่อคืนเขากับมารดาตามภานุไปดูศพที่โรงพยาบาล ศพผู้หญิงคนนั้นอยู่ในสภาพขึ้นอืดไม่สวมเสื้อผ้า แม่ของเขามองปราดเดียวก็รีบลากแขนเขาออกมาจากห้องเก็บศพ“ไม่ใช่หนูมัส สภาพศพขึ้นอืดคงตายมาไม่ต่ำกว่าสามวัน แล้วผิวก็สีแทนตัวก็เตี้ยกว่า ไม่ใช่หนูมัสแน่ๆ” แม่ของเขาพูดไปดมยาดมไป สีหน้าดีขึ้นเมื่อรู้ว่าศพไม่ใช่คนที่ตามหา หลังจากนั้นภานุก็พาเขากับท่านมาส่งที่โรงแรม รุ่งเช้าวันนี้ก็โทรมาหาเขา“คนที่จับตัวมัสโทรมาหาผม บอกสถานที่นัดพบ ผมจะไปพามัสกลับมาให้ได้ ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ”“ผมขอตามไปด้วยได้ไหม ผมอยากพามัสกลับมาด้วยตัวเอง”ปรัชญ์ขอตามภานุมาด้วย อีกฝ่ายลังเลใจเล็กน้อยก่อนจะยอม ไม่นึกว่าจะมีเรื่องร้ายๆ เกิดขึ้น“มัสน่าจะอยู่ในเรือลำนั้น เราต้องไปช่วยมัสก่อนที่เรือจะจม”บนเรือของคุณวิภาไม่มีมัสลิน หญิงสาวอาจจะอยู่บนเรือที่จม ภานุกดเครื่องส่งสัญญาณให้ลูกน้องที่รออยู่ ตามมาสมทบ เขาไม่ได้มาโดยไม่วางแผน คนของเขารออยู่ไม่ไกลจากจุดนี้ และจะมาช่วยทันทีที่เ

ตอนที่ 30 ในวันที่ไม่เหลือใคร/1“อิ่มแล้วเหรอ ทำไมกินน้อยจัง นี่ข้าวผัดของโปรดมัสเลยนะ”ปรัชญ์นิ่วหน้ามองจานข้าวที่พร่องไปไม่ถึงครึ่ง ของกินอย่างอื่นถูกตักอย่างละคำสองคำ ปกติมัสลินได้ชื่อว่าท้องยุ้งพุงกระสอบกินอะไรได้อร่อยจนเขาอิจฉา แต่ยามนี้เธอกินเหมือนแมวดมราวกับฝืนกินไปอย่างนั้น เห็นแล้วก็สะท้อนใจนึกห่วงใยมากขึ้นกว่าเดิม“มัสคงเหนื่อย เลยกินไม่ค่อยอร่อย”มัสลินแก้ตัวเสียงแผ่ว ฝืนยิ้มทำท่าร่าเริง กลบเกลื่อนความหมองเศร้าในหัวใจตัวเอง ไม่ให้ใครเห็น“ป้าเปรมคะ มัสขอยืมโทรศัพท์โทรกลับบ้านได้ไหมคะ มัสอยากโทรหาคุณยาย มัสหายไปแบบนี้คุณยายคงเป็นห่วงมัสมาก” มัสลินเอ่ยปากของยืมโทรศัพท์ของเปรมใจจากที่คิดว่าจะให้มัสลินอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ให้สบายตัวก่อนค่อยพูดเรื่องนี้ เปรมใจกลับต้องบอกเล่าออกมาเร็วกว่าที่คิด“หนูมัส... ทำใจดีๆ ไว้นะลูก”เปรมใจขยับเข้ามานั่งข้างๆ กุมมือมัสลินไว้“มีอะไรหรือเปล่าคะ”ท่าทางของเปรมใจดูเหมือนหนักใจที่จะพูดออกมา มัสลินเริ่มใจไม่ดี“เมื่อกี้พี่แวว เขาโทรมาบอกป้าว่า... คุณยายของหนูมัสเสียแล้วจ้ะ”เปรมใจตัดสินใจพูดออกไปตรงๆ สังเกตท่าทีของคนฟังว่ายังไหวไหม มือที่กุมไว