Semua Bab วิศวะร้อนรัก(20+): Bab 21 - Bab 30

หลังจากที่สอบเสร็จปิ่นมุกรีบออกจากมหาลัยทันที โดยระหว่างทางที่กำลังไปสนามบิน มีข้อความและสายเรียกเข้าจากเพลิงมากมาย เพราะตอนนี้เขาสอบเสร็จแล้วคงกำลังไปหาเธอแล้วไม่เจอว่าเธอรออยู่ตามที่บอกกันไว้เมื่อเช้า "พี่เพลิงเหรอ มึงปิดเครื่องดีไหม" ขวัญตาหันมาถามขณะขับรถ มองใบหน้าเพื่อนสาวที่เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาตั้งแต่ออกจากรั้วมหาลัย "มะ ไม่ กูอยากรู้ว่าเขาจะโทรมาได้สักแค่ไหน" มือบางกำโทรศัพท์ที่ยังสั่นไม่หยุดไว้แน่น ความรู้สึกตอนนี้จิตใจพังยับไม่มีชิ้นดี เมื่อเช้าก่อนเธอจะออกมาก็ร้องไห้ในห้องน้ำไปพักใหญ่แล้ว ทำไมความรักถึงทำให้เราเจ็บได้ขนาดนี้ มันรู้สึกราวกับจะขาดใจ "ทำใจดีๆไว้นะมึง ถ้ามึงไม่พร้อม จะกลับไปไหม กูไปส่ง"เมื่อเห็นท่าทางเพื่อนราวกับจะขาดใจ ขวัญตารู้สึกสงสารมาก หากเพื่อนไม่พร้อมเธอยินดีซัพพอร์ตเพื่อนในทุกเรื่องที่เพื่อนตัดสินใจเสมอ หากจะกลับไปเธอก็ยินดีจะกลับไปส่ง "ไม่...กูตัดสินใจแล้ว"ยืนยันเสียงหนักแน่นก่อนจะเบือนหันมองหน้าต่างรถฝั่งข้างคนขับแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลรินแบบนั้นไปเรื่อยๆจนถึงสนามบิน ด้านเพลิงที่ตามหาปิ่นมุกแทบพลิกมหาลัย เขาเดินเหมือนคนบ้าไปทั่วทุกที่ที่คิดว่าเธอ

บรรยากาศกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง มีเพียงคนสองคนที่นั่งสบตากันหลังจากประโยคบอกรักที่เพลิงพูดออกไป ปิ่นมุกรู้สึกตกใจเล็กน้อย แต่ยอมรับว่าแอบคิดเข้าข้างตัวเองตั้งแต่เห็นเขามาง้อว่าเขาคงมีความรู้สึกดีๆให้กัน แต่ทว่าพอได้ยินเขาพูดโพล่งออกมา ใบหน้าก็เริ่มร้อนผ่าว รู้สึกเขินที่คนแบบหนุ่มฮอตวิศวะ ผู้ที่ไม่เคยมอบหัวใจให้ใครอย่างปากว่าจะมารักมาชอบเธอ "ตกลงว่าไงครับ รับรักพี่ได้หรือเปล่า พี่ตั้งใจมาง้อจริงๆ รู้ตัวว่าผิดที่ปล่อยให้ปิ่นรอ แต่ตอนนี้รู้ใจตัวเองแล้ว ขอโทษนะครับ"ปิ่นมุกเสหน้ามองไปทางอื่น เพราะเธอเขินจนแทบบ้า มาคงมาครับอะไร เธอไม่เคยได้ยินคำพูดหวานๆจากผู้ชายห่ามๆคนนี้มาก่อน หัวใจเจ้ากรรมเลยเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมานอกอก นี่ถ้าเธอนั่งใกล้เขานะ เขาคงล้อเธอตายเลย "หยุดพูดสักที พี่สติดีหรือเปล่า มาพูดอะไรแบบนี้ ถ้าพี่คิดจะมาพูดหลอกเพื่อให้ฉันกลับไปอยู่แบบเดิม ฉันไม่กลับไปหรอกนะ ไม่ต้องมาเหล่เหลี่ยมกับฉัน" แกล้งขึ้นเสียงใส่กลบเกลื่อนความเขิน ทว่าพอเห็นใบหน้าหล่อเหลาสลดลงไป ในใจกลับรู้สึกสงสาร อะไรแค่เขาทำหน้าเหมือนหมาโดนเจ้าของทิ้งแค่นี้ก็จะใจอ่อนกลับไปง่ายๆได้ยังไง ต้องอดทนเอาไว้รอดูว่าคน

"ว่าไงครับจะคบกับพี่หรือเปล่า" "ค่ะ"ใบหน้าสวยพยักหน้าตอบรับ เป็นสัญญาณให้รถสปอร์ตคันหรูขับเลี้ยวเข้ามาในป่ารกร้างข้างทางที่ไม่มีรถผ่านไปมา ปิ่นมุกที่เริ่มเข้าใจสถานการณ์ต่างๆ ถอยกรูดจนชนกับกระจกรถฝั่งข้างคนขับ "อย่านะ...พี่เพลิง เดี๋ยวมีใครมาเห็น"ใบหน้าหล่อเหลาที่ไม่ได้สะทกสะท้านกับคำพูดของเธอ กลับขยับเข้ามาจนเกือบชิด ได้ยินเสียงลมหายใจเข้าออกแรงๆบ่งบอกอารมณ์ของคนตัวสูง "พี่แค่อยากจูบ กี่วันแล้วนะที่เราไม่ได้จูบกัน"กระซิบเสียงแหบพร่า ก่อนก้มสูดดมกลิ่นกายสาวที่ไม่ได้กลิ่นมาหลายวัน "แค่จูบนะ"เพลิงขยับเบาะไปข้างหลัง ดึงคนตัวเล็กขึ้นมานั่งบนตักแกร่ง มองสบตาในระยะใกล้ เพื่อบอกผ่านความรู้สึกต่างๆให้เธอได้รับรู้ "พี่รักปิ่น ตอนนี้เราเป็นแฟนกันแล้วนะ" ริมฝีปากหนาทาบทับลงมาบนริมฝีปากอวบอิ่ม ขบเม้มเบาๆ ก่อนส่งลิ้นสากเข้าไปดูดกลืนลิ้นเล็ก และกวาดต้อนชิมความหวานในโพลงปากนุ่ม ปิ่นมุกครางฮือในลำคอ เมื่ออารมณ์วาบหวานเข้าครอบงำไปทั่วร่างกาย จูบเร่าร้อนทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆตามอารมณ์โหยหาที่ห่างหายกันไปหลายวัน ปิ่นมุกรู้สึกราวกับจะขาดใจเมื่อถูกจูบเนิ่นนานกลืนกินลมหายใจอยู่หลายนาที ต่อเมื่อค

"แล้วพี่ล่ะ เป็นเพื่อนกันได้เหรอกับผู้หญิง"ถึงจะเป็นคำถามที่ไม่ได้เอ่ยเฉพาะเจาะจงออกไป แต่ทว่าน้ำเสียงเล็กนั่นมีแววกังวลกับคำถามที่เอ่ยออกไปมาก "เป็นได้สิ ในชีวิตปิ่นคือแฟนคนแรกของพี่ และจะเป็นคนเดียวตลอดไป"คนตัวเล็กหน้าร้อนผ่าวทันที ยังไม่ชินกับท่าทีเขาที่เปลี่ยนไปอย่างกับคนละคน "กับพี่บีน่าล่ะ พี่รู้หรือเปล่าว่าเธอไม่ได้คิดกับพี่แค่เพื่อน"ถึงว่าประโยคคำถามก่อนหน้าที่ปิ่นมุกถามเขามันฟังแปร่งหูยังไงพิกล ที่แท้เจ้าตัวคงแอบหึงหวงเขากับเพื่อนสาวนี่เอง มือหนากอบกุมมือบางไว้ ก่อนจะจับศรีษะเล็กให้พิงไหล่ หันมองดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้าไปพร้อมกัน "พี่ไม่เคยรักใคร ในชีวิตนี้มีผู้หญิงแค่สองคนที่พี่รักคือแม่กับปิ่นเท่านั้น พูดแค่นี้ปิ่นเข้าใจพี่หรือเปล่าครับ"รอยยิ้มผุดพรายบนใบหน้าสวยทันที ก่อนจะแอบขโมยหอมแก้มสากฟอดใหญ่ เพราะอดใจไม่ไหวในความคลั่งรักของเขา "ปิ่นก็มีผู้ชายที่รักที่สุดแค่สองคนเหมือนกันคือพ่อกับพี่เพลิง รักนะคะ"เพลิงเหลือบมองร่างเล็กที่บอกรักเขาแต่เขินหน้าแดงยิ่งกว่าคนถูกบอกรักซะอีก "อย่าน่ารักบ่อย ห้องไม่ค่อยอำนวยเท่าไหร่ เอ๊ะหรือห้องน้ำดี มันอยู่ด้านนอกนิ ดูแข็งแรงดีด้วย

หลังจากกลับจากบ้านสวนปู่ย่าเพลิงก็ไปส่งปิ่นมุกที่บ้าน ส่วนตัวเขาเองก็กลับกรุงเทพฯทันที เหตุผลที่เขากลับก็เพราะอยากปล่อยให้ปิ่นมุกได้ใช้เวลาอยู่กับครอบครัวก่อน ไม่อยากบังคับให้เธอกลับมาด้วย "หน้าบานชิบหายนะมึง แม่ง!!!ต่างจากตอนไปลิบลับอย่างกับคนละคน"คิณแซวเพื่อนสนิท ที่หลังจากกลับมาจากลำปาง ก็เอ่ยชวนกันมานั่งดื่มที่ผับประจำ "เออ...แต่กูมีเรื่องสงสัยว่ะ"เพลิงที่ยังวางใจจากเรื่องหนึ่งไม่ได้เอ่ยขึ้น "สงสัยเรื่องอะไรว่ะ" "กูคิดว่าที่ปิ่นหนีกูไป บีน่ามีส่วนกับเรื่องนี้"เพลิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเครียดเล็กน้อย "มึงคิดว่าบีน่าทำอะไรปิ่นมุกว่ะ บางที่มึงอาจคิดมากไปเองก็ได้"เสือพยายามพูดให้เรื่องดูเบาลง ทั้งที่จริงเขาเองก็คิดแบบเพื่อน "คนแบบปิ่นไม่ยอมให้ใครทำอะไรง่ายๆหรอก แต่อาจจะมาพูดอะไร ที่ทำให้ปิ่นคิดมากจนตัดสินใจหนีกูไป"เพลิงตั้งข้อสงสัยจากสิ่งที่ปิ่นมุกถามเขาในวันที่อยู่บ้านสวน "แล้วมึงจะทำไงว่ะ ปล่อยผ่านไปไม่ได้เหรอ ยังไงมึงกับปิ่นมุกก็คบกันแล้ว เข้าใจกันดีแล้วนี่หว่า" "ถ้ากูไม่ทำอะไรอะไรเลย มึงคิดว่าคนแบบบีน่าจะจบไหม กูถามมึงไอ้คิณ มึงเองก็รู้จักบีน่าดี" อันที่จริงคิณเองก็เข้าใจ และ