Semua Bab วิศวะร้อนรัก(20+): Bab 11 - Bab 20

ปิ่นมุกขยับตัวลืมตาตื่นหลังจากหลับยาวนานหลายชั่วโมง หันมองนาฬิกาบนหัวเตียงบอกเวลาสิบโมงเช้า แต่เอ๊ะ...เมื่อดวงตาปรับกับภาพที่เห็นได้ คนตัวเล็กก็สะดุ้งลุกขึ้นอย่างตกใจ หันไปมองท่อนแขนแกร่งที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อสุดคุ้นตาคาอยู่บริเวณเอวเล็กใต้ผ้าห่มผืนหนา "พี่เพลิง!!!"ตากลมโตเบิกกว้าง ไม่ใช่แค่ตกใจที่มาอยู่ที่นี่ แต่ตกใจที่ตัวเองไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้นติดกาย แถมยังสัมผัสได้ถึงความแข็งขืนของท่อนเอ็นที่เสียดสีอยู่ตรงสะโพก บ่งบอกว่ารุ่นพี่หนุ่มสุดฮอตเองก็อยู่ในชุดวันเกิดเหมือนกัน ปิ่นมุกเอามือดึงทึ้งผมตัวเองแรงๆ อย่างนึกว่าเธอกับเขามาจบกันที่เตียงได้อย่างไร และเพื่อนสนิทสองคนเธอไปไหน แต่ไม่ว่าจะนึกยังไงเธอก็ไม่มีภาพความทรงจำเมื่อคืนไหลเข้ามาเลย จำได้แค่ว่านั่งดื่มอยู่ดีๆ ก็เหมือนจะหลับไป หลังจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย ร่างเปลือยเปล่าที่ยังทำหน้าบูดบึ้งหันมองคนที่เธอพยายามหนีมาตลอดสองสัปดาห์สุดท้ายมานอนกอดกันอยู่ที่เตียงสุดคุ้นเคย อย่าเรียกว่าคุ้นเคยแค่เตียง เพราะแทบทุกส่วนในคอนโดแห่งนี้ ล้วนเคยเป็นสมรภูมิสวาทของเธอกับรุ่นพี่หนุ่มทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นห้องครัวที่เราสองคนยังเคยไปทำสงครามใต้ส

หลังจากขับรถไปส่งปิ่นมุกที่คณะ เพลิงก็เดินเข้าไปหาเพื่อนสองคนที่โต๊ะประจำใต้ตึกคณะวิศวะด้วยอาการเร่งรีบทันที "ไอ้เพลิง!!!หายไปสี่วันเลยนะมึง ข้อความเหี้ยไรก็ไม่อ่าน"คิณโวยวายทันทีที่เห็นหน้าเพื่อนสนิท "มีบุหรี่ไหมว่ะ กูเสี้ยน" คนที่เพิ่งเดินเข้ามาไม่ตอบคำถาม แต่กลับถามหาบุหรี่ และทำหน้าทางอย่างกับคนจะลงแดง จนคิณต้องรีบล้วงซองบุหรี่ส่งไปให้ "เดี๋ยว...กูมาไปดูดบุหรี่แปบ" "เห้ย!!!กูไปด้วย"สุดท้ายสามหนุ่มวิศวะก็มายืนพ่นควันสีขาวพวยพุ่งอยู่ที่ด้านหลังตึกคณะ เพลิงที่อัดนิโคตินแรงๆเข้าไปเต็มปอด สี่วันที่ผ่านมาเขาได้สูบบุหรี่น้อยมาก เพราะปิ่นมุกไม่ชอบแถมยังไม่ให้เขาเข้าใกล้ หากไปสูบบุหรี่มาต้องไปแปรงฟันทันที ถึงจะได้กอดจูบลูบคลำเธอ เขาเลยขี้เกียจตัดสินใจไม่สูบเสียเลย "มึงทำเหมือนคนอดบุหรี่มาหลายวัน ทั้งๆที่แม่ง!!!ติดบุหรี่ยิ่งกว่าพวกกูอีก"เสือพูดไม่ผิด เขาติดบุหรี่ขนาดว่าสามารถสูบได้ตลอดเวลา วันนึงสูบได้มากกว่าสองซอง "ปิ่นไม่ชอบกลิ่นบุหรี่" "ไหนมึงบอกทิ้งทวนไง ทำไมหายออกจากโลกภายนอกไปสี่วันล่ะว่ะ เฮียพายุโทรหามึงก็ไม่รับ" "มึงจริงจังเหรอว่ะ กับปิ่นมุก" เพลิงอัดควันบุหรี่เข้าปอดแรง

"จะไปไหน?"ปิ่นมุกที่ลุกขึ้นยืนจากตักแกร่งโอนเอนตัวไปมาเล็กน้อยด้วยความเมา "เข้าห้องน้ำ" "เดี๋ยวพาไป"พูดจบก็ประคองร่างเล็กขึ้นไปเข้าห้องน้ำชั้นสามที่ไม่ค่อยมีคน ชั้นนี้เป็นชั้นส่วนตัวของเฮียพายุที่เอาไว้นอนกกสาวในสต็อค "พี่ตามเข้ามาทำไม ฉันจะฉี่"ถึงจะไม่ได้เป็นห้องน้ำที่กำหนดชายหญิง และมีเพียงห้องเดียว แต่เธอก็รู้สึกอายหากต้องมานั่งฉี่ต่อหน้าเขา "อายอะไร ก็ฉี่ไปสิ ฉันเห็นร่างกายเธอทุกสัดส่วนแล้ว" "มันไม่เกี่ยวกัน อันนั้นมันเวลาเอากัน แต่นี่ฉันต้องมานั่งฉี่ให้พี่ดูมันอายเข้าใจไหม" เพลิงยักไหล่ไม่ตอบก่อนจะเดินไปรอหน้าห้องน้ำตามที่เธอบอก คนตัวเล็กใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำสักพักก็เดินออกมา แต่ทว่าคนเจ้าเล่ห์กลับผลักเธอเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้งแล้วล็อคประตูทันที "อะไรของพี่"รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดออกมาบนใบหน้าหล่อเหลา "เรายังไม่เคยลองในห้องน้ำแคบๆเลยนะ น่าตื่นเต้นดีว่าไหม" ปิ่นมุกถอยกรูดจนชิดผนัง แขนแกร่งคล่อมตัวเธอไว้ทั้งสองข้างจนเธอขยับตัวไม่ได้ ด้วยพื้นที่จำกัดที่ไม่เหมาะจะเข้ามาอยู่ในนี้สองคนยิ่งเขาเป็นคนตัวใหญ่เลยทำให้แคบลงไปอีก จนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกันอย่างชัดเจน "กลับไปทำที่ห้

ปิ่นมุกยืนสงบสติอารมณ์อยู่ในห้องน้ำ หลังจากรุ่นพี่บีน่าเดินออกไป ร่างบางที่ยืนนิ่งไม่ไหวติง อยู่หน้ากระจก มองใบหน้าของตัวเองที่เริ่มมีน้ำตาปริ่มออกมาด้วยความเจ็บปวด ถึงจะโกรธที่บีน่ามาพูดใส่หน้าเธอแบบนี้ และอยากลงไม้ลงมือกับรุ่นพี่สาวตามนิสัยไม่ยอมใครของเธอแต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าเป็นคำพูดที่แทงใจดำเธอทุกคำ ราวกับโดนมีดกรีดหัวใจเธอให้แตกเป็นเสี่ยงๆ รู้สึกรังเกียจตัวเองที่กลายเป็นผู้หญิงไม่มีศักดิ์ศรี ยอมนอนกับผู้ชายที่ไม่ให้สถานะตัวเอง มือบางปาดน้ำตาที่ไหลรินออกมา ก่อนหน้านี้เธอก็ไม่ได้มีความสุขที่อยู่แบบนี้อยู่แล้ว หากเพลิงไม่ขู่เรื่องคลิปลับเธอไม่มีวันอยู่กับเขาแบบทุกวันนี้ แต่ทว่าช่วงหลังๆที่ผ่านมาเหมือนเธอจะลืมความเลวของเขาไปหมดอีกแล้ว ทั้งๆที่ตั้งใจแล้วว่าจะหาโอกาสพาตัวเองออกมาจากเรื่องบ้าๆนี่สักที แต่พอเขาทำดีด้วยนิดๆหน่อยๆเธอก็ใจง่ายไปยอมเขาทุกอย่าง มันก็สมควรที่เธอจะเจ็บปวดอยู่แบบนี้ มันเป็นเพราะเธอทำตัวเอง "พอได้หรือยังปิ่นมุก เจ็บพอหรือยัง"เสียงสั่นที่กระซิบกับตัวเองในกระจก พร้อมน้ำตาที่ไหลพรากออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ด้านขวัญตาและลินดาที่เห็นปิ่นมุกมาห้องน้ำนานกว่าปกติ ก็เดินมาตา

"ไปเหอะพี่เพลิง อายเขานี่ในห้องสมุดนะ" เนื่องจากเสียงที่เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ขวัญตากับลินดาที่นอนอยู่ล็อคใกล้ๆรีบวิ่งเข้ามาดูเหตุการณ์ กลายเป็นว่าล็อคหนังสือแคบๆมีผู้ชายร่างสูงใหญ่สองคนกับผู้หญิงตัวเล็กๆอีกสามคนยืนกันแน่นจนไม่มีที่ว่าง "เธอนัดมันมาที่นี่ใช่ไหม? ถึงว่าให้ไปรอที่คณะไม่ไปเพราะนัดกับมันนี่เอง" "ไม่ใช่ เราแค่บังเอิญเจอกัน" แววตาคมกรุ่นโกรธ เหมือนมีไฟสุมทำให้คนมองรู้สึกร้อนๆหนาวๆ "จะให้ฉันเชื่อได้ยังไง ฉันเห็นเธอลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าพอดี เหมือนก่อนหน้าที่ฉันจะมากำลังทำอะไรกัน"ปิ่นมุกกรอกตามองบนด้วยความเหนื่อยใจ คร้านจะอธิบายกับคนปากไม่ดี เธอเดินออกจากตรงนั้นทันที เพราะเริ่มมีคนส่งสายตามองมา อีกอย่างเขาไม่อายแต่เธออายเขาเป็นถึงหนุ่มฮอตของคณะวิศวะ ใครๆก็รู้จัก ไม่อยากจะคิดว่าเรื่องนี้จะมีคนพูดไปมากขนาดไหน "ปิ่นรอด้วยสิ"เพื่อนสองคนวิ่งตามเธอมา เมื่อถึงลานจอดรถเธอกำลังจะเดินไปขึ้นรถขวัญตา มือหนาของเพลิงที่ไม่รู้ว่าตามเธอมาตอนไหนก็มาฉุดดึงเธอให้ไปขึ้นรถเขาทันที "ปล่อยนะ ฉันจะกลับกับเพื่อน" ร่างบางถูกยัดใส่รถพร้อมกดล็อคประตู ก่อนขายาวจะรีบเดินมาขึ้นฝั่งคนขับ และสตาร์ทออ