Semua Bab ลวงรัก แรงแค้น: Bab 11 - Bab 20

..“เข้ามาสักทีเถอะ...นายเหนือขา” กะทิพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูแล้วขัดหูของทิศเหนือไม่น้อย ร่างสูงเดินเข้าไปหวังจะคว้าตัวของหญิงสาวที่ยืนตั้งท่าพร้อมสู้อยู่บนเตียง แต่เธอกลับกระโดดหลบไปอีกฝากของเตียงใหญ่นั้น แล้วทั้งสองวิ่งวนไล่จับกันไปมารอบเตียงกว้างอยู่นานอย่างไม่มีใครยอมใคร ความเหนื่อยหอบเท่านั้นที่ทำให้คนทั้งคู่ถึงหยุดยืนจ้องกันอยู่คนละฟากฝั่งแทน “แฮ่กๆ ...เดี๋ยวก่อนนะ นี่เราจะวิ่งไล่จับกันเป็นเด็กๆ หรือไง?”“นายเหนือก็เลิกไล่ฉันก่อนสิ...เฮ้อ...จะบ้าตาย...ส่งเอกสารมาดีๆ ก็จบแล้ว” ในขณะที่เธอยืนพักเหนื่อยแล้วเอามือที่ตั้งท่าเหมือนพร้อมจะต่อสู้เมื่อครู่ไปเท้าสะเอวแทน พร้อมกับเงยหน้าขึ้นเพื่อให้ตัวเองหายใจได้เต็มปอด ทิศเหนือเห็นอย่างนั้นจึงค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้โดยไม่ให้เธอรู้ตัวก่อนจะกระโดดคว้าตัวเธอไว้แล้วล้มลงไปกองที่เตียงกว้างพร้อมกัน “กรี๊ดดดดดด! เล่นที่เผลอนี่”“ไม่มีใครเขาเผลอตอนศัตรูยืนอยู่หรอกนะ” กะทิพยายามดิ้นอยู่ใต้อ้อมแขนแกร่

..แม้ชายหนุ่มจะอายุขึ้นเลขสามแล้วแต่เรี่ยวแรงยังไม่แผ่วลงเลย พึ่งจะยอมหยุดก็ตอบฟ้าสาง หลังจากผ่านการรบศึกรักมา กะทิก็ยังคงนอนลืมตาอยู่อย่างนั้น ภายในหัวคิดว่านี่คงเป็นสิ่งที่เขาต้องการสำหรับการตอบแทนจากเธอ กะทิยกแขนแกร่งของเขาที่กอดก่ายเธอไว้ออก แล้วยันตัวลุกขึ้นมาจากเตียงใหญ่ที่มีชายหนุ่มที่ใครๆ ต่างก็เรียกเขาว่านายเหนือกำลังนอนหลับสนิทในห้วงนิทรากะทิหันไปมองเขาครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆ ย่องฝีเท้าให้เบาที่สุดและแต่งตัวด้วยเสื้อเชิ้ตของเขาที่ถูกเหวี่ยงทิ้งไว้ แล้วออกจากห้องไป หลังจากที่กะทิออกมาจากห้องได้สำเร็จก็หันไปเห็นการันต์ยืนทำหน้าขรึมอยู่หน้าห้อง สายตาของเขามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างเรียบนิ่ง ก่อนจะเอ่ยปากถาม “ไม่ทราบว่าคุณหนูรีบออกมาทำไม?”“จะให้นอนโก่งก้นรอรับแสงตะวันรึไง”“เฮ้อ...เธอนี่นะ ถ้านายเหนือตื่นขึ้นมาไม่เห็นเธอล่ะก็...”“นั่นมันเป็นปัญหาของพวกนายไม่เกี่ยวกับฉัน” กะทิพูดจบก็เดินเอามือไขว้หลังแล้วเดินออกไปอย่างอารมณ์ดีที่วันนี้ยั่วโมโหผู้ดูแลหนุ่มหน้านิ่งให้ขมวดคิ้วได้ พร้อมกับกุมขมั

..หลังจากกลับมาจากห้างสรรพสินค้าโดยไม่ได้สิ่งของออะไรติดกลับมาเลยสักชิ้น พร้อมกับร่างสูงกำยำที่ทำหน้าโหดมาตั้งแต่ออกจากห้าง ถึงกะทิจะไม่รู้เรื่องรู้ราวแต่ก็ไม่ได้มีความอยากรู้เกี่ยวกับเรื่องของผู้เป็นนายว่าเป็นมายังไง หลังจากถึงบ้านเธอก็แยกตัวกลับไปยังห้องของตัวเองโดยไม่พูดอะไรเช่นกันทิศเหนือมองตามหลังหญิงสาวที่เมินเขาเข้าห้องไปอย่างเงียบๆ ภายในใจแอบน้อยใจอยู่ไม่น้อยที่เธอไม่ยอมถามหรือสนใจเขา และเขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงอยากให้เธอถามหรืออยากให้เธออยากรู้เรื่องของเขา ทั้งที่ตัวเขาเองมักจะบอกผู้หญิงคนอื่นๆ เสมอว่าอย่ามายุ่งเรื่องของเขา แต่กลับกะทิเขากลับอยากให้ถามสักคำก็ยังดียิ่งเห็นสาวเจ้าเมินเขากลับยิ่งไม่พอใจ ไม่ทันทีกะทิจะปิดประตูห้องของตน ทิศเหนือก็เข้ามาขวางไว้เสียก่อน พร้อมด้วยใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์นัก กะทิมองคนตรงหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย เพราะเธอดูไม่อยากสนทนากับคนที่ทำหน้าตาบึ้งตึงเท่าไหร่นัก ทั้งสองยืนมองหน้ากันโดยไม่มีคำพูดใดๆ อยู่นาน กะทิจึงเลือกถอนหายใจแล้วเดินเข้าห้องไปทั้งที่ยังเปิดประตูทิ้งไว้โดยไม่ส

..การันต์ขับรถมาถึงบ้านหลังใหญ่อย่างเงียบๆ ภายในรถยังคงเงียบสงัดไม่มีการพูดคุยหรือถามไถ่เหตุการณ์ก่อนหน้า เมื่อรถแล่นมาถึงและจอดสนิทที่โรงจอดรถ การันต์จึงหันไปมองหญิงสาวที่นั่งมากับเขา ก็เห็นว่าสาวเจ้าเธอนอนหลับสนิทไปเสียแล้ว อาจจะเป็นเพราะเธอดื่มไปเยอะบวกกับความเงียบภายในรถชายหนุ่มมองดูใบหน้าของเธอนิ่ง การกระทำของเธอที่อยู่ในผับทำเอาเขากระวนกระวายใจไม่น้อย แต่ลึกๆ ก็แอบมีความสุขในช่วงเวลาเมื่อครู่ ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะลงจากรถแล้วเดินไปเปิดประตูทางฝั่งที่หญิงสาวนอนหลับอยู่ การันต์โน้มตัวเข้าไปในรถแล้วปลดเข็มขัดนิรภัยก่อนจะหันไปเพื่ออุ้มหญิงสาวกลับเข้าห้องการันต์นิ่งชะงักค้างเมื่อเห็นเธอหันใบหน้าไปทางเขาพอดีมันใกล้กันจนรู้สึกถึงลมหายใจ สายตาเรียวของเขามองไปทั่วใบหน้าสวยอย่างเงียบๆ โดยไม่ทันรู้ตัวเขาก็ก้มลงไปจูบเธออีกครั้งอย่างแผ่วเบา ก่อนจะได้สติและละออกจากจูบนั้น “...เป็นความผิดของเธอเองนะ..ไม่ใช่ฉัน...ทั้งที่ฉันพยายามห้ามตัวเองมาตลอด...” ชายหนุ่มพูดจบก็ช้อนตัวหญิงสาวออกมาจากรถแล้วพาไปห้องนอนของเธอก่อนจะวางร่

..รถคันหรูได้แล่นได้แล่นเข้ามายังผับที่กำลังมอดไหม้ฉาบไปด้วยสีแดงเพลิง ผู้คนมากมายกำลังเร่งดับไฟที่ลุกลามไปทั่วบริเวณ ทิศเหนือเดินลงจากรถด้วยสีหน้าที่โกรธจัดสายตาคมกริบที่น่ากลัวอยู่แล้วกลับยิ่งเพิ่มความน่ากลัวไปเท่าทวีคูณ สายตาคมสอดส่องมองหาเจ้าตัวการแต่ก็ไม่พบแม้แต่ร่องรอย เธออาจจะหนีไปแล้วก็ได้การันต์เดินเข้าไปยืนข้างผู้เป็นนายอย่างรู้ทันว่าเขาต้องการจะสั่งการอะไรบางอย่างเป็นแน่ ทิศเหนือเอียงหน้าเข้าหาการันต์เล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้น “หาตัวกะทิให้เจอ...ฉันไม่ชอบรอนาน”“ครับ นายเหนือ” การันต์ตอบรับก่อนจะหันไปพยักหน้าให้ลูกน้องให้ตามเขาไป ทิศเหนือมองดูภาพตรงหน้าพร้อมกับขบกรามแน่น มือหนากำหมัดอย่างเหลืออด “ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่...ฉันเป็นคนเลี้ยงเธอ ฉันก็ฆ่าเธอได้” อีกด้านกะทิเดินไปยังทางเชื่อมด้านหลังผับที่กำลังลุกเป็นไฟ ผู้คนส่วนใหญ่ไปช่วยกันดับไฟอย่างแข็งขัน กะทิทุบกรงที่ขังสุนัขล่าเนื้อแล้วปล่อยพวกมันไป มันไม่แปลกที่สุนัขพวกนั้นไม่ทำร้ายเธอ