All Chapters of ลวงรัก แรงแค้น: Chapter 21 - Chapter 30

..“ฆ่า!! ฆ่าฉัน!! ทำสิ!! ลงมือสิ!! ทำ!!”“อะ...อึก!!...ปล่อยฉันนะ!!” มือหนาจับที่ข้อมือของหญิงสาวที่กำมีดแน่นพร้อมกับดึงเข้าหาตัว แต่กะทิกลับยั้งมือและพยายามที่จะดึงมือออก ภายในใจสั่นและเต้นแรงจนแทบจะระเบิด การฆ่าคนมันไม่ง่ายอย่างที่เธอคิดไว้เลยสักนิด ปลายมีดเข้าใกล้คอหนาของชายหนุ่มตรงหน้าเรื่อยๆ ด้วยแรงของเขา “กรี๊ดดดดดดด!!!..ฮึกๆ ..ฮือๆ” มือเล็กปล่อยมีดที่กำไว้แน่นให้ร่วงหล่นลงพื้น พร้อมกับกรีดร้องเมื่อปลายมีดจ่อติดคอหนาจนเลือดสีแดงไหลออกมาเล็กน้อย ก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างหวาดกลัว ร่างเล็กสั่นเทาอย่างห้ามตัวเองไม่ได้พร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างบ้าคลั่ง มือเล็กสองข้างขยำหยุมที่ผมของตนก่อนจะงอตัวเหมือนเด็กที่กำลังกลัว “หึ....” ทิศเหนือแสยะยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นภาพตรงหน้าก่อนจะลุกขึ้นเก็บมีดของตนเหวี่ยงทิ้งไป สายตาคม ที่ดูเย็นชาจนไม่อาจจะคาดเดาความคิดได้หลุบตามองหญิงสาวที่นั่งตัวสั่นอย่างไม่ได้สติ ความแข็งแกร่งและเก่งกาจที่เคยสั่งสมมาถูกเขาทำลายจ

..หลังจากที่ทนผ่านศึกรบศึกรักมาทั้งคืนกะทิเองก็แทบจะนอนไม่หลับเลย ในหัวยังคงคิดวนไปมากับสิ่งที่ตัวเองต้องเผชิญ แต่ถึงเขาจะใจร้ายแต่เขากลับนอนกอดเธอไม่ยอมปล่อยทั้งคืน ไม่ว่าเธอจะพยายามขยับตัวหนีแค่ไหนก็ไม่พ้นอ้อมกอดของคนที่นอนหลับตาพริ้มสบายใจอยู่หญิงสาวมองใบหน้าหล่อเหลาที่สามารถจะทำให้สาวๆ น้อยใหญ่ยอมศิโรราบต่อเขาอย่างง่ายๆ เพียงแค่ชายตามอง พร้อมกับความคิดหนึ่งที่ว่าถ้าเธอและเขาไม่ได้เจอกันในสถานการณ์สงครามความเคียดแค้นนี้ พวกเขาจะรักกันได้ไหมกะทิสะบัดความคิดนั้นออกพร้อมกับบอกกับตัวเองว่ามันจะไม่มีทางเกิดขึ้นได้ ในเมื่อเธอและเขาเลือกอยู่ทางตรงข้ามกัน ทุกๆ การกระทำล้วนเกิดจากความอยากเอาชนะและความแค้น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องไหนที่เกี่ยวข้องกับเธอล้วนแต่เป็นแผนที่วางเอาไว้ก่อนแล้ว ทั้งตัวเธอเองและเขาต่างรู้ดีในข้อดี ถ้าเธอไม่ฆ่าเขา เขาก็ต้องทำลายเธอสักวัน ไม่ว่าจะคิดยังไงปลายทางมันก็มีแค่จุดจบเดียว..ก่อนจะทันได้คิดอะไรต่อ แขนแกร่งกระชับกอดแน่นขึ้นแทบจมอกแกร่งๆ ที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของเขา อ้อมกอดที่ดูอบอุ่นมันจะเกิดขึ้นยามหลับใหลเพียงเท่านั้น อ้อมกอดนั

..ก๊อกๆ“กะทิ เปิดประตู” ทิศเหนือพยายามเคาะเรียกคนที่อยู่ด้านในแต่กลับไม่มีเสียงตอบรับใดๆ กะทิที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าหลังจากอาบน้ำเสร็จก็หันไปมองยังประตูก่อนจะเมินเฉยต่อเสียงเรียกนั้น มันน่าหงุดหงิดที่เขาเรียกเธอว่าเมียแต่ยังไม่ยอมสะบัดคนรักเก่าออกทั้งที่อยู่ต่อหน้าเธอ เพราะตอนแรกก็คิดจะช่วยเล่นตามบทให้เสียหน่อยแต่เขากลับไม่ยอมปฏิเสธแล้วเธอจะยืนอยู่ทำไม นั่นคือสิ่งที่ทำให้เธอหงุดหงิด หรืออาจจะเป็นเพราะอย่างอื่นที่ทำให้หงุดหงิดกันแน่ กะทิเองก็ไม่แน่ใจและไม่อยากคิดต่อให้วุ่นวายหรือเธออาจจะกลัวที่จะยอมรับความรู้สึกนั้นก็เป็นได้ “กะทิ ฉันบอกให้เปิดประตู”“.......”“เธองอนฉันหรอ? ที่ดุจดาวมาหา”“ใครเขางอนคุณกัน คิดไปเอง”“ถ้าไม่งอนก็เปิดสิ”“ไม่เปิด”“กะทิ”“ฉันแต่งตัวอยู่ คุณก็ไปแต่งตัวที่ห้องทำงานของคุณสิ”“........” กะทิพูดและไม่ยอมเปิดประตู แต่มันน่าแปลกที่เสียงของเขาเงียบไป เธอจึงรีบใส่เสื้อผ้าก่อนจะเดินไปยังหน้าประตูหวังจะเงี

..“....ไอ้ภพ” ทั้งสองมองหน้ากันเหมือนคนที่รู้จักคุ้นเคยกันมาก่อน ภพยิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับทิศเหนือ แต่ทิศเหนือกลับไม่ได้แสดงสีหน้าที่รู้สึกยินดีเลยแม้แต่น้อย กะทิมองทั้งสองคนสลับกันไปมาอย่างไม่เข้าใจ “รู้จักกันหรอคะ?”“อ๋อ...ครับ ผมเป็นเพื่อนสมัยเรียนของทิศเหนือน่ะ แต่ว่าไปเรียนต่อเมืองนอกเลยไม่ได้เจอกัน”“หึ...เพื่อนหรอ? ใช่เพื่อน”“เอาน่า เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้วนะ ฉันกับดาวก็เลิกกันแล้ว” กะทินิ่งฟังทั้งสองคนอย่างไม่เข้าใจมากนัก แต่ดูจากท่าทางทิศเหนือก็พอรู้ว่าเขาไม่ได้ยินดีกับการเจอเพื่อนเก่าคนนี้เท่าไหร่นัก ก่อนที่ทั้งสามคนได้จะพูดคุยอะไรกันต่อก็มีบุคคลที่สี่ที่พวกเขาพึ่งเอ่ยถึงเดินเข้ามาพร้อมกับถือแก้วไวน์มาสอง สีหน้าของดุจดาวดูตกใจไม่น้อย “ภพ...คุณมาทำอะไรที่นี่”“ไงดุจดาว ไม่ได้เจอกันนานหลายเดือนเลยนะ” ภพยังคงยิ้มอย่างเป็นมิตรเช่นเดิมพร้อมกับมองไปยังหญิงสาวหน้าคมอดีตคนรักของตนอย่างดุจดาว แต่ดุจดาวกลับเดินเข้าไปยืนข้างๆ ทิศเหนืออย

..ความหื่นกระหายเพิ่มเท่าทวีคูณเมื่อปลายนิ้วเรียวของหญิงสาวลูบไล้ไปมาบนแผงอกแกร่ง แต่ใบหน้าของหญิงสาวอีกคนกลับทับซ้อนหญิงสาวตรงหน้า จึงเรียกสติเขาอีกครั้ง ทิศเหนือเอื้อมมือไปจับข้อมือของดุจดาวก่อนจะสะบัดมันทิ้ง “เหนือคะ! ทิศเหนือ!” โดยที่เขาไม่พูดอะไรและเดินออกจากห้องไปอย่างทุลักทุเล ดุจดาวมองตามหลังชายหนุ่มอย่างไม่พอใจก่อนจะลงอารมณ์โกรธกับหมอนทั้งหมดที่อยู่บนเตียง ความรู้สึกเคียดแค้นหญิงสาวที่พบเจอวันนี้เพิ่มทวีคูณ “กรี๊ดดดดด!! นังเด็กสกปรก! ฉันจะเอาทิศเหนือคืนมาให้ได้!!” เสียงกรีดร้องอย่างคับแค้นใจดังลั่นห้อง แต่ทิศเหนือกลับไม่สนใจเดินออกจากหน้าห้องนั้นกลับเข้าไปในงานแต่ก็เห็นว่างานเลิกไปแล้ว มีเพียงลูกน้องของเขาที่ยืนรอเขาอยู่เพียงเท่านั้น แต่กลับไม่เห็นลูกน้องคนสนิทอย่างการันต์ เขาจึงเข้าใจได้ว่าการันต์คงพาคู่หมั้นสาวกลับบ้านไปแล้ว “พากูกลับบ้าน” เสียงทุ้มบอกลูกน้องก่อนที่ลูกน้องจะเข้ามาพยุงผู้เป็นนายเพราะเขาเริ่มทรงตัวไม่อยู่ และรีบพาลงไป