“อาการอื่นไม่มีปัญหาแต่ว่าเธอยังมีไข้และร่างกายอ่อนแอมาก ต้องนอนพักรักษาตัวที่นี่”“คุณหมอคะแต่ว่า...”“เรื่องงานผมคิดว่าคุณคงเคลียร์ได้ ผมไม่ยอมให้เธอออกจากโรงพยาบาลจนกว่าอาการเธอจะดีขึ้น”“เข้าใจแล้วค่ะ”“หากว่าเธอจะโกรธก็ให้มาคุยกับผมเพราะผมเป็นหมอเจ้าของไข้ ไม่มีข้อต่อรอง คุณรินคุณใช้งานแฟนผมหนักเกินไปแล้ว”“ที่ไหนละคะ ทางนั้นรับงานไม่พักคุณหมอไม่รู้จริง ๆ เหรอคะว่าทำไมอัยย์ถึงได้ป่วยแบบนี้”“พี่ริน… น้ำ”หมอภพรีบวิ่งไปที่เตียงผู้ป่วยทันทีเมื่อได้ยินเสียงของอัยย์ที่ตื่นขึ้นมา เธอได้ยินเสียงคุยกันแต่จับใจความไม่ได้จึงได้พยายามเรียกระริน“ค่อย ๆ นะไม่ต้องลุกเดี๋ยวผมปรับจะเตียงให้”อัยย์ที่ยังลืมตาไม่เต็มที่ค่อย ๆ กะพริบตาขึ้น เหมือนว่าเธอจะหลับไปนานมากและเมื่อเตียงค่อย ๆ ถูกปรับขึ้นมาพร้อมกับกลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยแต่อัยย์ก็ยังไม่ได้ลืมตามามอง“ค่อย ๆ นะนี่หลอด อย่าพึ่งดื่มเร็ว ค่อย ๆ จิบ”เธอทำตามเสียงนั้นเพราะหมดเรี่ยวแรงที่จะพูดและเหมือนกับว่ายังฝันอยู่ ฝันว่ามีเขามาดูแลเธออยู่ใกล้ ๆ ฝันว่าได้นอนหนุนตักและอ่านบทละครและงานในวันหยุดอย่างที่เคยเป็นเมื่อหลายเดือนก่อน“พอแล้ว”“ตอนนี้คุ
Terakhir Diperbarui : 2025-03-28 Baca selengkapnya