Semua Bab สัญญารักคุณหมอเย็นชา: Bab 11 - Bab 20

“อะไรนะ!! อัยย์เหรอ ไม่ใช่…”ทุกคนเริ่มหันไปมองที่นีน่าที่ยืนกำหมัดแน่นอยู่หน้าเวที ตอนนี้แสงไฟส่องมาที่อัยย์และพิรัชย์เธอหันไปมองหมอกวีภพที่ยืนนิ่งราวกับก้อนหินและระรินที่สะกิดอยู่ข้าง ๆ “อัยย์ ทุกคนมองอยู่”“เอ่อ… คุณพิรัชย์คะเรื่องนี้ควรจะต้องคุยกันก่อนไหมคะ ทำแบบนี้มันดูจะลัดขั้นตอนเกินไปหน่อยนะคะ”“ไม่ต้องห่วงครับวันนี้ผมแค่ทาบทามดู หากคุณให้เกียรติขึ้นไปลองสวมสร้อยเพชรชุดนั้นบนเวทีก็ถือว่าผมประสบความสำเร็จแล้ว ที่เหลือก็ปล่อยให้ทางบริษัทจัดการต่อ”“แต่ว่า…”หมอกวีภพหันมาโอบรอบเอวเธอและหันมาสบตาพิรัชย์ ซึ่งอีกฝ่ายเองก็ดูจะไม่ได้ยอมแพ้แต่อย่างใดและยังส่งยิ้มแบบกวน ๆ มาให้ทั้งคู่อีกด้วย“ไปเถอะที่รัก งานนี้คุณเป็นคนสำคัญนะครับไม่ต้องเกรงใจผมเพราะนี่คืองานของคุณ ผมไว้ใจคุณอยู่แล้ว”หมอกวีภพก้มลงหอมแก้มเธอหนึ่งครั้งเรียกแสงชัตเตอร์จากบรรดานักข่าวได้มากกว่าพิรัชย์เอ่ยปากขอให้เธอเป็นพรีเซ็นเตอร์เสียอีก แม้ว่าจะตกใจกับการทำแบบนี้ของหมอเย็นชาอย่างเขาแต่อัยย์ก็ยอมรับว่าเธอใจสั่นและหวั่นไหวไปกับสัมผัสนั้นเสียแล้ว“ก็ได้ค่ะ ในเมื่อคุณไม่ว่าเราก็ควรจะให้เกียรติเจ้าของงานรออัยย์อยู่นี่นะคะเด

คำพูดของเธอทำให้เขายิ้มออกมา ไม่คิดเลยว่าเวลาที่หมอภพยิ้มจะมีเสน่ห์ถึงขนาดนี้ เขามีลักยิ้มที่แก้มข้างซ้ายด้วยทำเอาคนที่มองเริ่มใจเต้นแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ“ถ้าคุณคิดอยากจะหนีผมจะให้โอกาสคุณหนีตั้งแต่ตอนนี้ เพราะหลังจากนี้หากว่าเตรียมการทุกอย่างแล้วคุณไม่มีโอกาสแล้วนะ”“ทำไมคุณหมอพูดตรงขนาดนี้ละคะ ไม่คิดจะเก็บเอาไว้บ้างเลย คิดแบบไหนก็พูดอย่างนั้นเลยเหรอคะ”“ทำไมล่ะ หรือว่าอยากจะพิสูจน์ก่อนสักรอบหนึ่งโดยไร้เครื่องป้องกัน”“ไม่เอานะคะ อย่าทำแบบนี้นะ หมอบ้า!!”“ไปเถอะคุณบอกว่าวิกนี่คันมากไม่ใช่เหรอ ต้องให้ร้านถอดให้ไหม”“ไม่ต้องหรอกค่ะ อัยย์ถอดเองได้ค่ะตอนอยู่กองถ่ายทำเองบ่อย ๆ”“ถ้างั้นก็กลับกันเถอะ”อัยย์ยืนเม้มปากเหมือนกับทำตัวไม่ถูกแต่หมอภพที่เดินเอาเสื้อกาวน์ไปแขวนเดินและจับมือเธอออกมาจากห้องและตรงไปยังลานจอดรถทันทีท่ามกลางสายตาของพยาบาลที่เคาน์เตอร์และคนในแผนกแต่ทั้งคู่ก็ไม่ได้สนใจคอนโดหมอภพ “ให้ผมช่วยเป่าผมให้ไหม”“ไม่เป็นไรค่ะอัยย์ทำเองดีกว่าค่ะ”“กระเป๋าของคุณวางอยู่ตรงนั้นนะผมยังไม่ได้เปิดออกมา”“ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวอัยย์จัดการเองคุณหมอออกไปรอข้างนอกก่อนก็ได้ค่ะ”“ได้ ผมจะใช้ห้องน้

“อ้าวตอนทำไม่เห็นอายเลยทำไมตอนนี้มาอายเสียล่ะ”“อิ่มแล้ว!!”“ไปเตรียมกระเป๋า ผมจะเก็บชาม”“ไม่ต้องจะเก็บเอง”“อย่าดื้อน่ามันเสียเวลา สั่งอะไรก็ทำเถอะรีบไปเร็วเข้า”อัยย์ยืนหน้านิ่วอยู่ แม้ว่ากวีภพจะไม่เคยคบกับผู้หญิงแบบจริงจังแต่ก็พอจะรู้ว่าเวลาที่ผู้หญิงงอนจะต้องทำอะไรบ้าง เขาแค่อยากจะแกล้งเธอนิดหน่อยเท่านั้นและรู้วิธีที่จะง้อเธอนานแล้ว เขาเดินเข้าไปกอดและหอมแก้มเธออีกครั้ง“ปล่อยเลย”“ผมขอโทษต่อไปจะไม่พูดเรื่องแบบนี้ข้างนอกอีก จะเก็บไว้พูดบนเตียงก็พอตกลงไหม แต่ผมคิดว่าเราควรจะต้องวางแผนกันใหม่สักหน่อยนะถ้ากินยาคุมผมว่าคุณอาจจะลืมถ้าทำงานทุกวัน เอาเป็นยาฉีดก็แล้วกันกลับมาผมจะฉีดให้”“ฉะ ฉีดยา… ฉีดยาคุมเหรอคะ แล้วมันจะทำให้มีเอฟเฟคอะไรไหม จะแพ้จนผื่นขึ้นหรือว่าผิวพรรณจะแย่ลงไหมคะ หรือว่าจะทำให้อยากอาหารไม่ได้นะอัยย์ต้องควบคุมน้ำหนักอยู่เพราะต้องเป็นพรีเซ็นเตอร์เครื่องเพชร”หมอภพที่เอาชามข้าวเธอไปเก็บและล้างหันมามองเธออีกครั้งเมื่อเธอพูดแบบนี้แต่ว่าอีกฝ่ายหันไปเอากระเป๋าแล้วเขาจึงได้คว่ำจานและเดินมาเช็ดมือก่อนจะเดินเข้ามาถามเธอ“คุณจะรับงานนี้จริง ๆ เหรอ”“ค่ะ คือว่าเขามาติดต่อทางต้นสั

ชื่อนั้นทำให้กวีภพหันไปมองเธอในทันที เขาไม่ลงจากรถและยังไม่ดับเครื่องเพราะต้องการให้เธอพูดให้จบบนรถนี้แต่เธอกลับชี้มือให้เขาลงรถแต่เขากลับส่ายหน้าเป็นคำตอบ“ค่ะ แต่เรื่องงานทั้งหมดคุณสามารถติดต่อพี่รินได้นะคะเพราะเธอเป็นผู้จัดการของอัยย์ ส่วนเรื่องอื่น ๆ อัยย์… ไม่ค่อยสะดวก”หมอกวีภพใช้มือเท้ากับพวงมาลัยรถหรูและใช้นิ้วถูจมูกไปมาและเริ่มหงุดหงิดเมื่ออีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่ยอมปล่อยแฟนสาวของเขา ที่จริงเขาเห็นตั้งแต่คืนงานเลี้ยงนั้นแล้วว่าพิรัชย์ไม่ได้สนใจว่าอัยเรศจะมีแฟนหรือไม่ด้วยซ้ำ ซึ่งนับว่าอันตรายสำหรับเขาและเธอ“ค่ะ แต่ว่าอัยย์คงไม่สะดวกค่ะเพราะการนัดทานข้าวเป็นเรื่องที่นอกเหนือจากสัญญาพรีเซ็นเตอร์”เธอรีบกดล็อกและลงจากรถทันทีเพื่อจะเดินออกไปคุยแต่กวีภพที่ดับเครื่องรถและเดินตามเธอเข้ามาก็ดึงเธอเดินกลับเข้าไปในห้อง ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมถอยเขาก็จะทำให้รู้ว่าเขาเองก็ไม่ใช่คนที่จะยอมให้ใครมายุ่งกับแฟนสาวโดยใช้เรื่องงานมาอ้างเช่นกัน“เอ่อ.. เรื่องรายละเอียดสัญญา…อ๊ะ…อุ๊ย!!”เมื่อเข้าห้องมาได้ หมอภพก็ไม่ยอมให้เธอได้คุยดี ๆ เขาเริ่มซุกไซ้ไปที่ซอกคอของเธอและเริ่มปลดเข็มขัดกางเกงสูทสั้นของเธอออ

“พี่อัยย์วางไปแล้วเหรอคะอาหมอ”“คงจะแบบนั้นแหละพี่อัยย์น่าจะไม่สบายเราอย่าไปรบกวนเธอเลยนะ ว่าแต่วันนี้รู้สึกยังไงบ้างยังเจ็บแผลอยู่ไหม”หลังจากที่เขาพบเธอที่ร้านอาหารเขาก็พยายามติดต่อเธอไปหลายครั้งแต่ดูเหมือนว่าอัยเรศจะตัดทุกทางการติดต่อของเขาจนหมด แม้แต่ไลน์ก็ไม่เปิดอ่านสิ่งเดียวที่เขาคิดคือเธอคงบล็อกเขาไปเรียบร้อยแล้วและไม่ให้โอกาสเขาแม้แต่จะได้อธิบายกับเธอ“อาหมอทะเลาะกับพี่อัยย์เหรอคะ”“เปล่านี่ครับทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ”“ก็พี่อัยย์ป่วยแต่ไม่มาโรงพยาบาลให้คุณอารักษาก็แสดงว่าพวกคุณทะเลาะกัน พี่อัยย์โกรธคุณอาสินะคะ”“น้ำหวาน ไม่เอาสิลูกเรื่องนี้เป็นเรื่องของผู้ใหญ่”“คุณแม่ แต่ว่าพี่อัยย์ไอบ่อยมากและเสียงของพี่อัยย์ก็แหบจนไม่มีเสียงเลยนะคะแต่พี่อัยย์ก็ยังพยายามคุยกับน้ำหวาน ถ้าพี่อัยย์ป่วยหนักจะทำยังไงคะ”“เอาล่ะคนเก่ง อาการดีขึ้นเรื่อย ๆ แล้วนะ รอแผลแห้งอีกสามวันและเปลี่ยนผ้าพันแผลนะครับ”“ขอบคุณค่ะอาหมอภพ”กวีภพเดินออกมาจากห้องพักฟื้น สิ่งที่น้ำหวานพูดก็ดูจะไม่ใช่เรื่องผิดเพราะเขาก็ได้ยินเสียงเธอแวบหนึ่งและทันได้เห็นเธอที่แปะแผ่นแก้ไข้เอาไว้ หากว่าเธอป่วยจริง ๆ เขาก็คงทนไม่ได้และต้