All Chapters of ทะลุมิติเวลามาเป็นคุณหนูไร้ค่าที่ถูกทอดทิ้ง: Chapter 11 - Chapter 20

ลี่ถังจึงเดินลับตาไปอีกครั้ง ส่วนหยางเชานั้นออกไปนั่งเล่นแล้ว ด้านในกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งนักไม่เหมาะกับเด็กเช่นเขา ซ่งซูหลานใช้ผ้าสะอาดชุบน้ำบิดให้หมาด จากนั้นบรรจงเช็ดคราบสกปรกบนใบหน้าให้อีกฝ่ายอย่างเบามือ เมื่อเศษดินและโลหิตถูกชะล้าง โครงหน้าหล่อเหลาพลันปรากฏต่อสายตา"นะ...นี่ เขาดูดีกว่าที่คิดเสียอีก ขนาดใบหน้าฟกช้ำยังทำอะไรลูกรักพระเจ้าไม่ได้เชียวหรือ"ลี่ถังเดินเข้ามาพอดีก็ทันได้เห็นเข้า "โอ้โห พ่อหนุ่มคนนี้เทพบุตรขนานแท้เลยเจ้าค่ะ"ซ่งซูหลานเหลียวหน้ามองเบื้องหลัง "บางทีคนเรามองกันที่ภายนอกไม่ได้จริง ๆ ข้าจะรีบรักษาเขา หลังจากเขาสามารถช่วยเหลือตนเองได้แล้วจะรีบให้เขาจากไปเสีย""แหม น่าเสียดายจริง ๆ นะเจ้าคะ""แม่บ้านลี่" ซ่งซูหลานเอ็ดเสียงแผ่ว"เอาล่ะ ๆ ข้าไม่รบกวนแล้ว จะรอด้านนอกนะเจ้าคะ ข้าเองก็กลัวเลือด หากต้องการสิ่งใดเพิ่มคุณหนูเรียกข้าได้เลย""ขอบใจมาก"ลี่ถังเดินจากไปแล้ว ซ่งซูหลานก็เริ่มทำแผลเล็กน้อยก่อน ดูเหมือนอีกฝ่ายยังไม่ได้สติ นับเป็นการดีมากที่นางจะถอนเอาธนูดอกนั้นออกจากอกของเขา มาถึงขั้นตอนนี้แขนขาวเนียนยกข

ตระหนักถึงตรงนี้ ซ่งซูหลานก็พลันขมวดคิ้ว "เดี๋ยวนะ!"ชายหนุ่มกล่าวถาม "มีสิ่งใดหรือ""เมื่อครู่นี้ท่าน...ทะ...ท่านยกถ้วยโจ๊กขึ้นซด" ซ่งซูหลานชี้นิ้วไปยังถ้วยเปล่าข้างหัวเตียงเขาผินหน้ามองตามปลายนิ้วของนาง แล้วจึงตอบกลับหน้าตาย "ใช่แล้ว ทำไมหรือ""แล้วท่านหลอกให้ข้าป้อนท่านมาตั้งหลายวันเนี่ยนะ ข้าก็คิดว่าแขนของท่านยังบาดเจ็บอยู่"ริมฝีปากได้รูปฉีกยิ้มเผยให้เห็นเขี้ยวแหลมคม "แม่นางไม่เคยถามข้าเสียหน่อยเข้ามาก็ป้อนข้าเอง อีกอย่างยามที่เจ้าป้อนข้าโจ๊กต้มเกลือก็รสชาติไม่เลวทีเดียว"ใบหน้าเกลี้ยงเกลาซับสีแดงเรื่อ ไม่รู้เพราะโมโหหรือขัดเขินกับคำพูดเมื่อครู่ของเขากันแน่ "หน็อย...ท่าน! ความจำเสื่อม ทว่าเจ้าเล่ห์ยิ่งนัก แล้วตอนนี้ขาของท่านขยับได้แล้วหรือไม่"เขาจึงกระตุกท่อนขาให้นางดู "น่าจะได้ แต่คิดว่าเดินยังไม่คล่องเท่าใด""งั้นหรือ" ซ่งซูหลานเอื้อมมือสัมผัสขาของเขาผะแผ่ว แล้วจึงออกแรงบีบ"โอ๊ย!...แม่นางท่านทำสิ่งใด ข้าเจ็บ""อา...เจ็บแล้ว เจ็บแล้ว เช่นนั้นท่านก็ไม่ได้ขาพิการ มือก็ใช้งานได้แล้ว ข้าว่าอีกเดี๋ยวความจำคงกล

เสียงทุ้มที่เอ่ยนามออกมาอย่างจริงจัง ส่งผลให้ขนอ่อนในกายของซ่งซูหลานลุกเกรียว ใบหน้าเกลี้ยงเกลาซับสีชมพูระเรื่อ นางจึงเฉไฉมองไปทิศทางอื่นเพื่อกลบเกลื่อนอาการประดักประเดิดนี้เสีย ซ่งซูหลานแอบได้ยินเสียงทุ้มหัวเราะแผ่ว หรือว่าตนกำลังหูฝาดกันเล่าทั้งสองเดินพูดคุยเคียงกันไปเรื่อยเปื่อย ไป๋หมิงผู้ที่เพิ่งได้นามมาหมาด ๆ มองเห็นบางสิ่ง ก็พลันเบิกตากว้างด้วยความตื่นตะลึง"นี่เรียกว่าสิ่งใดหรือ"ซ่งซูหลานแหงนมองกังหันลมขนาดใหญ่ด้วยความภาคภูมิใจ เดิมทีโปรเจกต์ที่นางทำกว่าจะผ่านแต่ละครั้งล้วนทุลักทุเลไม่น้อย ยามนี้รู้สึกว่าตนได้ปล่อยให้ตัวเองทำตามสัญชาตญาณอย่างอิสระโดยแท้จริง แม้อาจดูธรรมดาไปบ้าง เมื่อเทียบกับของใช้ผู้คนในยุคนี้แล้วคงนับว่านางอัจฉริยะกว่านิดหนึ่งกระมัง ถึงจะเป็นความคิดส่วนตัวก็ตามที"เขาเรียกว่ากังหันลม อยู่ที่นี่พวกข้าต้องไปหาบน้ำยังลำธารด้านโน้นทุกวัน บริเวณที่ข้าพบท่านนั่นล่ะ ยามนี้ข้าได้คิดค้นเจ้ากังหันลมเพื่อเป็นพลังงานจลช่วยทุ่นแรงการขนส่งน้ำ""ซูหลานช่างเก่งกาจยิ่ง หากความทรงจำของข้าหวนคืนเมื่อใด ข้าจะต้องมาขอเจ้าเป็นฮูหยินอย่างแน่นอน

ไป๋หมิงจึงเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้องครักษ์ของตนฟังอย่างละเอียด เย่จงเทียนจึงเข้าใจถึงจุดประสงค์ของอีกฝ่าย แท้จริงนายของเขาต้องการร่ำลาแม่นางที่ช่วยเหลือตน ดูจากแววตาของรัชทายาทแล้วคงมิวายมีใจให้กับนางไปแล้วเป็นแน่"องค์รัชทายาทหากพระองค์ชมชอบนางไยไม่พานางกลับด้วยเลยเล่า อย่างน้อยก็สามารถมอบตำแหน่งพระสนมสูงสุดให้นางได้พ่ะย่ะค่ะ""ผู้ใดว่าข้าอยากให้นางเป็นสนม อีกอย่างนางใช้ชีวิตที่แห่งนี้อย่างมีความสุขและสงบยิ่ง หากข้าทำเช่นนั้นไม่เท่ากับว่ากำลังทำร้ายนางหรือ""แต่พระองค์ก็มิอาจอยู่กับนางที่นี่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ""ข้ารู้" ไป๋หมิงถอนหายใจ"แล้วเยี่ยงนี้..." เย่จงเทียนหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก เขาไม่รู้ว่าต้องช่วยอีกฝ่ายเช่นไรดี เพราะถึงอย่างไรคู่หมายของรัชทายาทย่อมหลีกไม่พ้นคุณหนูจากตระกูลซ่งซึ่งคอยหนุนหลังราชวงศ์มาช้านาน"นางคือคุณหนูรองตระกูลซ่ง"เย่จงเทียนเบิกตากว้างตื่นตะลึง "มะ...มิใช่ว่าตระกูลซ่งมีบุตรีเพียงผู้เดียวหรือพ่ะย่ะค่ะ"ไป๋หมิงพยักหน้า "ข้าก็คิดเช่นนั้น คาดไม่ถึงว่านางถูกเลี้ยงดูจนเติบใหญ่ที่นี่ตั้งแต่แบเบาะ เอาเป็นว่

"ท่านพ่อ...องค์รัชทายาทกลับมาแล้วเจ้าค่ะ ท่านว่าข้าควรไปเข้าเฝ้าพระองค์ดีหรือไม่ ข้าเองตกใจแทบแย่คิดว่าจะไม่ได้พบรัชทายาทอีกแล้ว" ซ่งหลานหลินดีใจระริกระรี้ นางชมชอบกู้หย่งเฟิงมาช้านาน แม้อีกฝ่ายจะมีท่าทีเย็นชากับตนเพียงใดก็ตามทว่านางกลับมิได้ใส่ใจ เพราะถึงอย่างไรตำแหน่งพระชายาของรัชทายาทต้องตกเป็นของนางอย่างแน่นอน"หลานหลิน เป็นสตรีไยจึงทำกิริยาไม่งาม" ซ่งหยวนหมิงเอ่ยปรามทว่าซ่งยวี่เฟิงกลับให้ท้ายบุตรสาวของตน "ท่านพี่ ไยต้องเคร่งเครียดนัก ถึงอย่างไรหลานหลินก็ต้องได้อภิเษกกับรัชทายาท เพียงนำของไปถวายเนื่องจากที่รัชทายาทปลอดภัยกลับมาก็ถือเป็นน้ำใจจากว่าที่พระชายาของพระองค์มิใช่หรือ"ซ่งหยวนหมิงผ่อนหายใจเบา "เอาเถิดอยากไปก็ไป อ้อ...เรื่องซ่อมบำรุงบ้านทางโน้นเจ้าส่งไปหรือยัง"ซ่งยวี่เฟิงเบ้ปาก "ท่านพี่ เรื่องนั้นข้าก็จัดการให้ทุกปี ถามถึงเช่นนี้คงไม่ได้คิดอยากไปเยี่ยมเยียนนางกระมัง ถึงอย่างไรนางก็เป็นลูกที่เกิดจากฮูหยินใหญ่ ยามนี้ท่านมีเพียงข้า ทว่าท่านก็ยังไม่ลืมแม่ของนางงั้นหรือ ท่านอย่าลืมเล่าว่าใครกันที่ทำให้แม่ตัวเองต้องตาย หนำซ้ำยังเกิดมาเป็นเด็กอ่อนแอ