All Chapters of คืนร้อนจำเลยแสนรัก: Chapter 11 - Chapter 20

“คุณไปไหนมาเค้ก” เขมณัฏฐ์ทำเสียงเข้ม“ไปซื้อของมาค่ะ ฉันก็บอกคุณแล้วนี่ว่าจะเข้าไปซื้อของในเมือง”“ใช่ผมรู้ว่าคุณจะเข้าไปซื้อของแล้วเรื่องติดแอร์ล่ะ มันคืออะไร”“ก็คุณเป็นคนอนุญาตเองนี่”“ผมไปอนุญาตคุณตอนไหน”“ก็เมื่อเช้าไงตอนที่คุณพาฉันไปแนะนำให้กับคนในออฟฟิศของคุณจากนั้นฉันก็เดินตามคุณออกมาแล้วฉันก็ถามคุณว่าขอไปซื้อของในเมืองได้ไหมขอติดแอร์ได้ไหมคุณก็พยักหน้าแล้วตอบตกลง”“ผมตอบตกลงคุณจริงๆ เหรอ”“จริงสิถ้าคุณไม่ตกลงฉันจะกล้าให้เขามาติดแอร์เหรอ แต่ถ้าคุณไม่พอใจคุณจะหักเอาจากเงินที่คุณจะจ่ายฉันก็ได้นะ”“เปล่าผมไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยขนาดนั้นหรอก เพียงแต่ตกใจว่าจู่ๆ ก็มีคนเข้ามาติดแอร์ที่บ้าน” จริงๆ แล้วเขาก็ไม่ได้โมโหหรือโกรธเรื่องที่หญิงสาวให้ช่างมาติดแอร์แต่รู้สึกไม่พอใจมากกว่าที่เธอเข้าไปในเมืองและไปเจอกับเพื่อนของเขาโดยไม่ได้บอกเขามันทำให้เขาตอบคำถามเพื่อนไม่ถูกว่าตอนนี้กานต์ชิสามาอยู่ที่บ้านของเขาในสถานะอะไร“คุณเจอกับเพื่อนผมด้วยใช่ไหม”“ใช่ค่ะคุณย้งเขาอัธยาศัยดีมากๆ เขาพาฉันไปเลี้ยงกาแฟด้วยนะคะ”“นอกจากเลี้ยงกาแฟแล้วเขาได้พาไปไหนหรือเปล่า”“ไม่หรอกค่ะ คุณถามทำไมคะ”“เปล่าผมก็แค่ถา

เขมณัฏฐ์พาหญิงสาวมาซื้อกระทงที่มีจำหน่ายอยู่ในงานเต็มไปหมด“แล้วคุณไม่ซื้อของคุณเหรอ” กานต์ชิสาถามหลังจากตนเองเลือกกระทงรูปหงส์ที่ทำจากใบตองมาหนึ่งใบ“มาด้วยกันก็ใช้กระทงใบเดียวกันก็ได้จะซื้อสองอันให้เปลืองทำไม”“คุณเข้มคะกระทงอันละไม่เท่าไหร่ ซื้อคนละอันก็ได้ คุณจะเอาอันไหนล่ะเดี๋ยวฉันซื้อให้เอง”“ไม่ล่ะ ผมว่ามันจะเป็นการเพิ่มขยะในน้ำ คุณดูคนอื่นสิเขามากันหลายคนเขาก็ซื้อแค่ใบเดียว” เขาบอกให้กานต์ชิสามองครอบครัวหนึ่งที่มากันสี่คนแต่ถือกระทงใบเดียว“แต่เขาเป็นครอบครัวเดียวกันนะ”“เราก็มาด้วยกัน ลอยด้วยกันมันก็ถูกแล้วถ้าต่างคนต่างลอยขยะคงเต็มสระตั้งแต่คืนแรก”“คุณอยากลอยกระทงคู่กับฉันก็บอกมาเถอะน่าไม่ต้องมาอ้างเรื่องขยะหรอก เพราะฉันรู้ว่างานใหญ่ระดับนี้เขาต้องมีการจัดการกับขยะที่ดีมากๆ”“ใครจะอยากลอยกระทงกับคุณกัน”“ก็คุณไงล่ะ แต่ไหนๆ ก็มาด้วยกันแล้วลอยด้วยกันก็ไม่เป็นอะไรหรอกมั้งคะ” หญิงสาวขี้เกียจจะเถียงกับเขาจึงยอมให้เขาใช้กระทงใบเดียวกับเธอเขมณัฏฐ์พาเธอมายังท่าน้ำที่จัดไว้เป็นจุดให้ลอยกระทงชายหนุ่มจุดธูปและเทียนให้เธอจากนั้นก็ส่งให้หญิงสาวอธิษฐานจากนั้นเขาก็ช่วยเธอถือไปวางบนผิวน้ำ

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวกำลังตกอยู่ในห้วงอารมณ์พิศวาสเขมณัฏฐ์ก็รีบจัดการกับเสื้อผ้าที่แสนเกะกะของตนเองออกจากนั้นหยิบถุงยางอนามัยมาสวมไปบนแก่นกายที่ขยายใหญ่และร้อนจนแทบระเบิดอย่างรวดเร็วเขาก้มลงประจบจูบหญิงสาวอีกครั้ง ก่อนจะลากไล้ริมฝีปากร้อนลงมายังเนินอกอิ่ม ไล้ปลายลิ้นเปียกชื้นหยอกล้อเม็ดทับทิมที่แข็งชูชันแล้วดูดเข้าปากอีกครั้ง นิ้วร้ายกดวนบนติ่งเกสรสวาทอย่างปลุกเร้าจนกานต์ชิสาดิ้นพล่านด้วยความทรมาน ความเสียวซ่านมันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ และไม่รู้ว่าจะสิ้นสุดตรงไหน“คุณเข้ม....อย่าทำแบบนั้น......”หญิงสาวร้องห้ามทั้งที่ตอนนี้ร่างกายของเธอร้อนราวกับไฟและอยากจะให้เขาช่วยให้เธอหายจากการทรมานนี้“อย่าห้ามเลยเค้ก ผมว่าคุณกำลังต้องการให้ผมช่วยนะ”สติของกานต์ชิสาแทบไม่หลงเหลือ ความร้อนที่อยู่ภายในบิดเป็นเกลียวจู่โจมกลางกายรู้สึกว่ามันกำลังต้องการบางอย่างจากเขา เธอเบียดกายเข้าหาอย่างยั่วยวน เขมณัฏฐ์ยิ้มอย่างผู้ชนะเมื่อเห็นท่าทางของหญิงสาวชายหนุ่มจับแท่งร้อนถูไถไปมาบนกลีบกุหลาบสีสดแล้วค่อยๆ สอดผ่านความเป็นชายที่ร้อนระอุเข้าไปช่องสวาท“อื้อ...เจ็บ”“นิดเดียวน่าเค้ก”เขากระซิบปลอบก่อนจะกดตัวตนเข้าไปทีละ

แล้วกานต์ชิสาเธอก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนเขมณัฏฐ์ใส่ถุงยางอนามัยในช่วงแรกจากนั้นเขาก็ถอดมันออกเธอรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดแผนที่ค้นหาร้านยาที่อยู่ใกล้ที่สุดหญิงสาวสำรวจเครื่องแต่งกายของตัวเองอีกครั้งใช้คอนซีลเลอร์ปกปิดร่องรอยบริเวณลำคอก่อนจะเดินออกจากห้องนอนมาในเวลา 7 โมงกว่า“หนูเค้กจะไปไหนแต่เช้าคะ” น้าประนอมทักทายเมื่อเห็นหญิงสาวเดินมาหยิบกุญแจที่แขวนไว้อยู่ตรงผนัง“เค้กจะออกไปธุระหน่อยค่ะน้านอม”“แล้วจะกลับมาทันกินข้าวไหมคะ นี่ก็ใกล้ถึงเวลาอาหารแล้วเดี๋ยวคุณเข้มก็คงมา”“ไม่ค่ะน้านอม เค้กน่าจะกลับมาที่นี่อีกครั้งตอนเย็นๆ ค่ะ” เพราะต้องรีบไปซื้อยาและยังไม่อยากเจอหน้าเขมณัฏฐ์หญิงสาวเลยต้องรีบออกจากบ้าน“เดี๋ยวน้าจะบอกคุณเข้มให้นะคะ”“ขอบคุณค่ะ เค้กไปก่อนนะคะน้านอม”หญิงสาวรีบลงจากบ้านและขับรถออกไปอย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่าจะเจอกับชายหนุ่มเจ้าของบ้านซึ่งถ้าหากเจอกันตอนนี้เธอก็ไม่รู้ว่าจะทำหน้ายังไงเธอมาถึงร้านขายยาในเวลา 08:00 น.ก็ถือว่าเป็นเรื่องดีมากๆเพราะตอนนี้เภสัชกรยังประจำอยู่ที่ร้าน“สวัสดีค่ะ” เภสัชกรสาวกล่าวทักทายลูกค้ากานต์ชิสายิ้มให้เธอและหันซ้ายหันกว่าเมื่อไม่เห็นมีลูกค้าค

ผ่านมาเก้าวันแล้วที่กานต์ชิสากับเขมณัฏฐ์คืนมีคืนที่เร่าร้อนด้วยกัน ทั้งสองยังคงทำตัวเป็นปกติแต่พูดคุยด้วยกันน้อยลงกว่าเดิมมากในเวลากลางวันหญิงสาวจากออกจากบ้านไปแต่เช้าแล้วจะกลับมาอีกครั้งเพื่อทานอาหารมื้อเย็น จากนั้นเธอก็เข้าห้องของตนเองเขมณัฏฐ์ไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลยมันรู้สึกอึดอัดมากๆ มันต่างจากช่วงแรกที่กานต์ชิสามาอยู่ที่บ้าน ช่วงนั้นทั้งสองพูดคุยกันทุกวันมันทำให้เขารู้สึกว่าบ้านไม่ได้น่าเบื่อเหมือนอย่างเคยแต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปเขมณัฏฐ์มีความรู้สึกว่าเธอพยายามตีตัวออกห่างจากเขาชายหนุ่มไม่รู้เลยว่าในทุกๆ วันที่หญิงสาวออกไปจากบ้านนั้นได้ไปเจอเพื่อนของเขาหรือเปล่าเขาอยากจะถามแต่ก็ไม่อยากจะทะเลาะกับเธออีกก็เลยได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจเขมณัฏฐ์คิดว่าถ้าหากเธอกลับไปอยู่กรุงเทพเรื่องทุกอย่างมันอาจจะดีขึ้นกว่านี้ เขามองเธอเป็นผู้หญิงที่ออกจากแปลกมาก กานต์ชิสาไม่เรียกร้องให้เขากับผิดชอบ ไม่แสดงความเสียใจกับสิ่งที่สูญเสียไป มันยิ่งทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองไม่ได้มีความหมายอะไรกับเธอเลยยิ่ง เธอเฉยชาเขาก็ยิ่งรู้สึกอยากจะเข้าใกล้แต่เพราะเป็นคนพูดไม่ค่อยเก่งอีกทั้งยังไม่เคยพูดจาดีๆ กับเธอ