All Chapters of คืนร้อนจำเลยแสนรัก: Chapter 21 - Chapter 30

“คุณมีเรื่องจะคุยกับฉันแค่นี้ใช่ไหม ฉันจะขอตัวไปนอนแล้ว”“ตกลงเราคุยกันเข้าใจแล้วนะ คุณจะอยู่ที่นี่อีกประมาณหนึ่งอาทิตย์จากนั้นผมจะพาคุณกลับไปส่งที่กรุงเทพ”“ค่ะตกลงตามนี้”“แล้วคุณอยากไปเที่ยวงานลอยกระทงอีกไหม”“ไม่เป็นไรค่ะฉันไม่อยากรบกวนคุณ”“แต่คืนนี้มันจะเป็นคืนสุดท้ายแล้วนะไม่อยากไปหน่อยเหรอ”“คืนสุดท้ายแล้วเหรอคะทำไมเวลามันผ่านไปเร็วจัง”“อยากไปไหมล่ะ ถ้าอยากไปก็บอก”“คุณเป็นคนชวนฉันเองนะ”“ก็ใช่ไงอยากไปหรือเปล่า”“อยากไปสิคุณรอฉันห้านาทีได้ไหมฉันขอแต่งตัวแป๊บเดียว”การมาเดินเที่ยวลอยกระทงคืนนี้ต่างจากคืนแรกเพราะเขมณัฏฐ์ไม่ได้ทำหน้าบึ้งตึงอย่างเดิม เขาชวนเธอคุยตลอดทางอีกทั้งยังช่วยเธอทานขนมที่เธอซื้อแล้วทานคนเดียวไม่หมดอีกหลายอย่างเขาพาหญิงสาวมานั่งบริเวณสนามหญ้าข้างๆ จุดที่จะมีการแสดงแสงสีเสียงที่เล่าถึงประวัติความเป็นมาของเมืองสุโขทัยปกติแล้วการแสดงจะมีในรอบหัวค่ำแต่เพราะคืนนี้เป็นคืนสุดท้ายก็เลยเพิ่มการแสดงรอบดึกขึ้นมาอีกหนึ่งคืน หญิงสาวตื่นตาตื่นใจกับการแสดงมากๆ และไม่ผิดหวังเลยที่ตอบตกลงมาเที่ยวกับเขาอีกครั้งการแสดงจบลงในเวลาเกือบสี่ทุ่มแต่ทั้งสองก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมเข

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวแล้วกานต์ชิสาก็ล้มตัวลงนอน แต่เธอก็นอนไม่หลับหญิงสาวนอนดิ้นไปดิ้นมาเพราะยังคิดถึงจูบ อ่อนหวานที่เขมณัฏฐ์มอบให้เธอตอนอยู่ในรถ มันแตกต่างจากครั้งก่อนโดยสิ้นเชิง เธอสัมผัสได้ถึงความรู้สึกบางอย่างจากเขาไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองเลยว่าบางทีตอนนี้เขมณัฏฐ์อาจจะมีความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นกับเธอ ในขณะที่เธอเองนั้นก็ยอมรับเลยว่าเริ่มหวั่นไหวกับเขามากขึ้นเรื่อยๆ เพราะหลังจากที่ได้เปิดอกคุยกันก็ใกล้ชิดกันมากขึ้น ในหลายวันที่ผ่านมามันทำให้เธอมองเขาด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปเขมณัฏฐ์เป็นผู้ชายที่ดูเหมือนจะเข้มแข็งมีลูกน้องมากมาย แต่ในมุมหนึ่งเขาก็เป็นผู้ชายที่น่าสงสารมากๆ ถ้าหากเธอต้องอยู่คนเดียวแบบเขาก็คงจะเหงาและโดดเดี่ยว แต่ที่เขาต้องทำเป็นเข้มแข็งเพราะอ่อนแอไปมันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ข้างกายเขาไม่มีใครให้พูดคุยหรือปรึกษาชีวิตเขามีแค่น้องสาวเพียงคนเดียวยิ่งรู้ว่าน้องสาวเขาเคยป่วยเป็นโรคซึมเศร้ามันก็เลยทำให้เธอเห็นใจเขามากขึ้นยิ่ง เธอคิดถึงแต่เรื่องของเขมณัฏฐ์จนนอนไม่หลับและดูเหมือนคืนนี้คุณที่นอนอยู่ห้องตรงข้ามก็นอนไม่หลับเช่นกันเสียงเคาะประตูดังขึ้นในเวลาตีหนึ่งหญิงสาวรีบลุกไปเ

เวลามันผ่านไปอย่างรวดเร็วเหมือนติดจรวดพรุ่งนี้เช้าก็ถึงเวลาที่กานต์ชิสาจะต้องกลับกรุงเทพแล้ว หญิงสาวบอกลาน้าประนอมตั้งแต่ตอนหัวค่ำเพราะเธอจะออกจะเดินทางจากบ้านตั้งแต่เช้าตรู่ คงไม่ทันได้เจอกันน้าประนอมอวยพรให้เธอเดินทางโดยปลอดภัยและบอกให้เธอมาเยี่ยมที่นี่บ่อยๆ แม้จะไม่รู้ว่าสถานะของกานต์ชิสาคืออะไร แต่น้าประนอมก็พอจะมองออกว่าเจ้านายของเธอนั้นรู้สึกยังไงกับผู้หญิงคนนี้และเธอก็ได้แต่ภาวนาว่ากานต์ชิสาจะกลับมาเป็นนายหญิงของที่นี่หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จแล้วกานต์ชิสาก็เข้าห้องของตัวเองสำรวจของใช้ที่จะต้องนำกลับกรุงเทพอีกครั้งส่วนเขมณัฏฐ์ก็เข้าห้องทำงานเพราะมีเอกสารที่ต้องเคลียร์อีกนิดหน่อย เมื่อจัดการตรวจสอบของตนเองเรียบร้อยแล้วหญิงสาวก็เคาะประตูห้องทำงานของเขาก่อนจะเปิดเข้าไป“งานเหลืออีกเยอะมั้ยคะ”“อีกนิดเดียวครับ เค้กล่ะจัดของเสร็จแล้วเหรอ”“ค่ะของเค้กมินิดเดียวเองไม่ได้มีอะไรเยอะ”“แต่คุณก็ซื้อเพิ่มตั้งเยอะนะกระเป๋าเดินทางพอไหม”“พอค่ะเค้กซื้อกระเป๋าลากใบเล็กมาอีกใบหนึ่ง”“มาดูตรงนี้หน่อยสิเค้ก”“อะไรคะ” ชายหนุ่มเรียกให้เธอมาใกล้ๆ จากนั้นดึงให้หญิงสาวมานั่งบนตัก“ผมอยากไปเที่ยวที่นี่

แม้จะได้นอนไปไม่กี่ชั่วโมงแต่เขมณัฏฐ์ก็ตื่นมาด้วยความสดชื่นเพราะเมื่อคืนเขาหลับอย่างมีความสุขกว่าคืนไหนเพราะมีกานต์ชิสานอนอยู่ด้วยตลอดทั้งคืน“จะนอนต่อก็ได้นะเค้ก” เขาบอกคนที่นอนอยู่ในอ้อมกอดซึ่งขยับตัวเหมือนจะลุก“ไม่เป็นไรค่ะ เค้กว่าเราออกตามเวลาเดิมก็ได้”“ถ้างั้นผมไปอาบน้ำก่อน แล้วเค้กไปอาบไหวไหมให้ผมช่วยอาบได้นะ” เขามองด้วยแววตาเจ้าเล่ห์“เค้กอาบคนเดียวน่าจะเสร็จเร็วกว่านะคะ”หญิงสาวพูดแล้วก็เปิดประตูห้องของเขมณัฏฐ์มองซ้ายมองขวาก่อนจ้ะ ตรงไปยังห้องนอนของตัวเองเธอใช้เวลาอาบน้ำไม่นานจากนั้นก็ถือกระเป๋าเป้และลากกระเป๋าเดินทางออกมาจากห้อง“ผมช่วยถือนะ” เขมณัฏฐ์ช่วยหญิงสาวถือกระเป๋าจากนั้นก็เอาไปใส่หลังรถ“หิวไหมเค้ก”“ไม่ค่ะตอนนี้มันยังเช้าอยู่เลย เราไปกินระหว่างทางก็ได้ค่ะ”“ถ้าหิวตอนไหนก็บอกผมนะ”เขมณัฏฐ์ขับรถช้ากว่าปกติเพราะอยากจะยืดเวลาอยู่กับกานต์ชิสาให้มากขึ้น ขณะที่หญิงสาวขึ้นมานั่งบนรถได้ไม่นานก็หลับชายหนุ่มขับมาจอดที่ปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่งในเวลาสิบโมงเช้าซึ่งคิดว่าตอนนี้คนที่นอนอยู่ก็น่าจะหิวแล้ว“เค้กสายแล้วนะ ผมว่าเราไปกินข้าวกันที่นี่ก่อนดีไหมเดี๋ยวค่อยกลับมานอนต่อนะ” เขา

“พี่ว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันนะ” กานต์สิชาพูดกับน้องสาวหลังจากที่ทั้งสองคนทานอาหารเย็นเสร็จและมาแล้วอยู่หน้าทีวีในห้องรับแขก“จะคุยอะไรคะพี่ครีมเค้กมาเหนื่อยๆ อยากจะนอนพักจังเลย”“นอนพักน่ะเค้กจะนอนเมื่อไหร่ก็ได้แต่เค้กต้องคุยกับพี่”“คุยเรื่องอะไรคะ” เมื่อรู้ว่าไม่สามารถเลี่ยงได้กานต์ชิสาก็ ต้องยอมคุยกับพี่สาว“ที่หายไปหนึ่งเดือนไปเที่ยวกับเพื่อนจริงๆ หรือไปอยู่กับคุณเข้ม”“ใครจะไปอยู่กับคุณเข้มกันคะพี่ครีม เค้กกับเขาไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นเราก็เพิ่งเจอกันที่โรงพยาบาลแค่ครั้งเดียวเองนะคะ”“เราเป็นเราสองคนเป็นอะไรกันเหรอเค้ก”“พี่ครีมถามอะไรแปลกๆ เราก็เป็นพี่น้องกันไงคะ พี่ครีมเป็นพี่เค้กสองนาที”“ใช่เพราะเราเป็นพี่น้องและไม่ใช่พี่น้องธรรมดาสิ เราเป็นพี่น้องฝาแฝดกัน พี่มีความรู้สึกว่าเค้กกับคุณเข้มมันไม่ใช่แค่คนรู้จักกันธรรมดา บอกความจริงพี่มา ถ้าไม่อย่างั้นพี่จะโทรไปฟ้องพ่อว่าตั้งแต่เค้กกลับมาถึงเมืองไทยเค้กไม่เคยช่วยพี่ทำงานเลยและหายไปกับผู้ชายหนึ่งเดือน เค้กคิดว่าจะบอกความจริงกับพี่หรือจะบอกกับพ่อดีล่ะ เลือกเอานะ” กานต์สิชาพูดกับน้องสาวด้วยสีหน้าที่จริงจังและเสียงที่ฟังดูก็รู้ว่าถ้าไม