Semua Bab แลกรักสลับสวาท: Bab 21 - Bab 30

หล่อนกระซิบกระซาบ เพียงเท่านั้นก็เอมอิ่มแล้ว“ได้เลยครับ”อาทิตย์ตั้งหน้าตั้งตากระแทกกระทั้นจนคนใต้ร่างร้องครางออกมาด้วยความพึงพอใจ เข้าตำราที่ว่าเล็กสั้น ขยันซอย“มะ... ไม่ไหวแล้ว”ไม่นานดาริกาก็เกิดอาการวูบวาบจวนเจียนจะถึงสวรรค์ อาทิตย์กดบั้นท้ายกระแทกกระทั้นถี่ยิบ“อ๊า... ” เขาและเธอเปล่งเสียงคางประสานออกมาเกือบจะพร้อมกัน กรามของอาทิตย์ขบกันจนเป็นสันนูน เส้นเลือดที่ขมับปูโปนอาบสายเหงื่อ“ดามีความสุขค่ะ”เธอกระซิบข้างหู มือเรียวกระหวัดรัดแผ่นหลังเลื่อมลื่นไปด้วยเหงื่อของเขา ดาริกาชอบเนื้อตัวเกลี้ยงเกลาและผิวพรรณซีดขาวแบบคนจีนของอาทิตย์ กล้ามเนื้อเขาดูดีอย่างผู้ชายที่ออกกำลังกายจากงานอดิเรกที่ทำอยู่เป็นประจำ หุ่นของอาทิตย์กำลังพอดี เนื้อตัวไม่ได้หนาบึกบึนอย่างมอร์แกนที่เข้าฟิตเนสเล่นกล้ามจนตัวใหญ่เหมือนนักมวยปล้ำ ทำให้เวลามีเซ็กส์กันแต่ละครั้งดาริการู้สึกราวกับว่ากำลังโดนทับด้วยกระสอบข้าวสารขนาดใหญ่ และมอร์แกนก็ใหญ่โตไปเสียทุกอย่าง“งั้นคุณมาอยู่กับผมนะครับ... เราลองมาเริ่มต้นชีวิตคู่กันอีกสักครั้ง เห็นแล้วว่าเราเข้ากันได้พอดิบพอดี”อาทิตย์ถือโอกาสชักชว

บนแพรผมสีดำสยายของลูกสาวด้วยความรักใคร่เอ็นดู เธอรู้ว่าลูกแอนนาเป็นห่วง จากนั้นทั้งสองก็สวมกอดกันอีกครั้ง “ชอบไหมคะแม่…?” หญิงสาวกล่าว พลางชำเลืองไปที่โต๊ะหนังสือตรงมุมห้องนอน ใกล้ๆกับชั้นวางหนังสือ แลเห็นหนังสือนิยายโรมานซ์วางเรียงซ้อนกันอยู่หลายเล่มที่แอนนาถาม เธอหมายถึงโน๊ตบุ๊คที่เพิ่งซื้อมาให้เมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา มันยังคงถูกทิ้งเอาไว้บนโต๊ะ เหมือนกับวันแรกที่เธอเอามาให้ จากสถาพที่เห็น ก็เดาได้ว่าแม่ของเธอคงยังไม่ได้แตะต้องมันเลยด้วยซ้ำ“ชอบจ้ะ…แต่แม่ยังไม่ได้ลองใช้งานมันเลย” เธอตอบลูกสาว แม้ครอบครัวนี้จะเหลือกันอยู่เพียงสองคน ทว่าแม่ลูกคู่นี้ก็ไม่ได้เจอหน้ากันทุกวัน หลังจากแอนนาตัดสินใจไปเช่าคอนโดอยู่ใกล้ๆกับที่ทำงาน โดยให้เหตุผลกับแม่ว่าเหนื่อยกับการเดินทางไปทำงาน นับวันยิ่งเจออุปสรรคกับปัญหาจราจรของเมืองหลวงที่ทำให้เธอต้องเอาเวลาในชีวิตไปทิ้งอย่างเปล่าเปลืองบนท้องถนนวันละหลายๆชั่วโมงปัญหานั้น ทำให้แอนนาคิดถึงทางเลือกอื่น ที่ทำให้เธอไม่ต้องตื่นแต่เช้ามืด แล้วต้องกระหืดกระหอบจากบ้านซึ่งอยู่ไกลถึงเขตปริมณฑลด้านทิศใต้ของกรุงเทพฯ เพื่อไปให้ถึงที่ทำงานซึ่งอยู่ในย่านธุรกิจ ใจกลาง

การปลูกฝังมาตลอดชีวิตนั้น กลับไม่ใช่เครื่องการันตีว่าเธอจะมีชีวิตคู่ที่ยืนยาวไปกว่าคนอื่นๆ รำเพยก้าวย่างเข้าสู่วัยสาวอย่างกุลสตรีผู้เก็บเนื้อเก็บตัว เติบโตมาจากโรงเรียนสตรีล้วน หารู้ไม่ว่ามันทำให้เธอรู้จักชีวิตเพียงด้านเดียว กระทั่งทุกวันนี้ เธอยังค้นไม่เจอตัวตนอีกด้านของเธอด้วยซ้ำรำเพยพลาดโอกาสที่จะเรียนรู้ถึงความหมายของชีวิตอันหลากหลาย ครอบครัวห้ามเธอไม่ให้คบหาเพื่อนชาย อนาคตที่ถูกขีดเส้นให้เดิน ชีวิตที่ต้องดำเนินอยู่ในกรอบ ทำให้ช่วงวัยสาวของเธอแสนสั้น หลายๆอย่างที่เธอควรได้ศึกษา ก็พลาดไปอย่างน่าเสียดายโอกาสแอนนาจากไปได้เพียงชั่วครู่ ได้ยินเสียงรถแลมโบกินี่คันหรู แล่นลับไปไม่นาน เธอไม่ได้มองว่าเป็นผู้ชายคนไหนที่มารับลูกสาวเธอ มีผู้ชายมากหน้าหลายตา ผลัดเปลี่ยนกันมารับแอนนา มากมายเกินกว่าเธอจะจดจำใบหน้าของผู้ชายเหล่านั้นได้หมดหากใครสักคนถามถึงสิ่งดีในชีวิตคู่ รำเพยคงตอบไม่ได้ ไม่มีสิ่งดีใดๆให้หวลระลึก เพราะขณะที่ใช้ชีวิตร่วมกับอานนท์ สมองของเธอจดจำแต่เรื่องเลวร้ายได้มากกว่าความทรงจำดีๆ ที่เคยมีร่วมกันรำเพยถึงกับช็อค! เมื่อสามีสารภาพว่าที่แต่งงานกับเธอ เพราะเขาแค่ต้องการทายาทสืบสก

คนประมาณอาวุธประจำกายออกมาเป็นเซนติเมตร เป็นนิ้ว ชัดเจน หวังให้เป็นจุดขาย เช่นเดียวกับผู้หญิงที่บอกถึงขนาดทรวงอกและและความอวบขาวเร้าใจของเนื้อหนังมังสา ต่างยกเอามาอวดอ้างประชัน ข้อความเหล่านั้นเยอะมากจนน่าตกใจ รำเพยลองคลิกหน้าต่อไปเพื่อคนห้าข้อความเก่าๆที่โพสต์ในวันก่อนๆ ได้อีกหลายสิบหน้า ทว่าส่วนที่อัพเดทจะอยู่หน้าแรกสุด รำเพยไม่เคยเข้ามาในเวปนี้มาก่อนเลยในชีวิต เธอมองว่ามันเป็นเรื่องน่าละอาย กับการซื้อขายที่เกิดขึ้นอย่างโจ๋งครึ่มและเปิดเผยเช่นนี้ ซึ่งตอนนั้นเธอคิดเพียงว่าจะมีสักกี่รายที่เข้ามาเพื่อซื้อขายกันจริงๆ จะมีกี่รายที่ปิดการซื้อขายได้จากหน้าเวปไซต์แห่งนี้ คิดว่าคงเป็นการโพสต์เล่นๆ ทำไปด้วยความสนุกหรือคึกคะนองมากกว่าจะหวังผลจริงจัง รำเพยกวาดสายตาสำรวจคร่าวๆไปที่ข้อความเหล่านั้น พลันสายตาไปสะดุดเข้ากับข้อความหนึ่งเข้าโดยบังเอิญ ‘อายุ 25 สุภาพ เข้ม หล่อล่ำ ผิวคล้ำ ทำทุกอย่างถึงใจ หุ่นนักกีฬา รักษาความลับระหว่างกัน กรุงเทพฯ ปริมณฑล สนใจคลิก’ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เธอคลิกไปที่โพสต์นั้น คงไม่ใช่เพราะข้อความที่บอกว่า ‘ทำทุกอย่างถึงใจ’หรือว่าใช่!...? รำเพยรู้สึ

ไหนก็เหมือนๆกัน แลเห็นม่านผ้าใบสีเทาทึบแบ่งกั้นเป็นสัดส่วน ขณะนั้นมีรถเก๋งยี่ห้อหรูคันหนึ่ง กำลังเคลื่อนเข้าไปในช่องจอดที่เตรียมเอาไว้อำนวยความสะดวกให้ลูกค้าขับรถเข้าไปจอดด้านในได้ และทันทีที่ไฟท้ายวาบสว่างขึ้นจากการแตะเบรค เมื่อท้ายรถผ่านพ้นแนวม่าน บริกรชายที่ฉายไฟเป็นสัญญาณก็รูดม่านปิดฉับ มันไม่เหมือนการปิดม่านเวทีเพื่อจบฉาก ทว่ามันปิดเพื่อให้ละครชีวิตอีกฉากได้ดำเนินไปสู่บทบาทอันมีการร่วมประเวณีเป็นสาระสำคัญตะวันเดินเข้าไปเอง เพราะไม่ได้มาด้วยพาหนะส่วนตัวเหมือนลูกค้ารายอื่นๆของโรงแรม ตรงเข้าไปหาบริกรที่กำลังทำท่าว่าจะเข้ามาหาเขาเช่นกันพูดคุยกันสองสามคำ จากนั้นบริกรหนุ่มก็เดินนำหน้าไปยังห้องซึ่งอยู่เกือบถึงด้านในสุด ส่งตะวันซึ่งเป็นลูกค้ารายล่าสุดจนถึงหน้าห้อง ทว่าก่อนจะเดินจากมา ก็ไม่ลืมหันกลับมาบอก“ถ้าจะเรียกแท็กซี่ บุหรี่ เหล้า เบียร์ หรืออยากได้อะไรพิเศษ สั่งได้นะครับ” บริกรพูดได้คล่องแคล่ว ชัดถ้อยชัดคำ ราวกับว่าได้พูดประโยคนี้วันละหลายๆครั้งจนขึ้นใจ“ครับ” ชายหนุ่มตอบกลับด้วยน้ำเสียงสุภาพ จากนั้นก็หลบเข้าหลังม่านผ้าใบสีเทาทึบ เมื่อเห็นชัดแล้วว่าหมายเลขที่หน้าห้อง ตรงกับที่เธ