All Chapters of เสน่หาภรรยาเช่า: Chapter 11 - Chapter 20

เมื่อโทรศัพท์บอกชาลิดาแล้วว่าตนเองหมายถึงที่พักอย่างปลอดภัย มนต์มีนาก็เดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ เลือกซื้อน้ำดื่มกับขนมและแซนด์วิชมาทานรองท้องเพราะคุณสุทัศน์บอกว่ากว่าเจ้านายของเธอจะมาถึงเกาะก็เกือบจะหนึ่งทุ่ม ถ้าให้เธอรอทานอาหารตอนนั้นก็คงจะต้องหิวแน่ๆชำระเงินแล้วเธอก็เลือกมานั่งบนเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆ กลับบริเวณท่าเรือซึ่งตอนนี้มีนักท่องเที่ยวกลุ่มหนึ่งกำลังลงจากเรือส่วนใหญ่ก็จะมีแต่ชาวต่างชาติเท่านั้นขณะกำลังนั่งมองอะไรเพลินๆ ก็เห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งเดินลับๆ ล่อๆ มาทางกลุ่มนักท่องเที่ยวเขาเดินตามนักท่องเที่ยวชายคนหนึ่งและทำทีเป็นชนก่อนที่จะเอามือล้วงไปยังกระเป๋ากางเกงมนต์มีนาเห็นเต็มสองตาหญิงสาวรีบลุกขึ้นแล้วตะโกน“หยุดนะน้องจะทำอะไร”เด็กชายตกใจที่มีคนเห็นเขารีบวิ่งออกจากตรงนั้นโดยหยิบเอากระเป๋าสตางค์ของชายคนนั้นไปด้วย มนต์มีนาอาศัยช่วงขาที่ยาวกว่าเด็กชายคนนั้นวิ่งไปดักหน้าโดยมีเจ้าของกระเป๋าที่เพิ่งรู้ตัววิ่งตามมาติดๆ“ทำแบบนี้มันไม่ดีเลยนะ พี่ว่าน้องคืนกระเป๋าเขาไปเถอะ”เด็กผู้ชายเห็นว่าตัวเองกำลังจวนตัวก็หันไปมองเจ้าของกระเป๋าที่เดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เขาโยนกระเป๋าลงพื้นและวิ่งหน

มนต์มีนาเดินตามยานอฟมายังชายหาดทางหน้าบ้านโดยอาศัยแสงไฟสลัวจากบ้านพัก บรรยากาศกลางคืนเงียบสงบได้ยินแต่เสียงคลื่นทำให้มนต์มีนารู้สึกผ่อนคลายเป็นอย่างมากเธอเดินเคียงข้างเขาไปเรื่อยๆ ตาก็มองออกไปยังท้องทะเลเบื้องหน้าเห็นไฟส่องสว่างอยู่กลางทะเลก็หันมาถาม“ไฟพวกนั้นคืออะไรคะคุณยานอฟ”“ถ้าเดาไม่ผิดน่าจะเป็นไฟจากเรือของชาวประมง”“ทะเลตอนกลางคืนน่ากลัวเหมือนกันนะคะ ตอนกลางคืนทั้งมืดทั้งกว้าง ผิดกับตอนกลางวันเลยนะคะ”“ก็เหมือนคนเราแหละ มีทั้งด้านมืดและด้านสว่างอยู่ที่ใครจะเลือกมุมไหนออกมาให้คนอื่นเห็น”มนต์มีนาไม่รู้ว่าที่เขาพูดหมายถึงอะไร แต่ก็ไม่อยากจะใส่ใจมากนักเพราะเธอจะอยู่กับเขาแค่หนึ่งเดือนเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องรู้จักตัวตนที่แท้จริงของเขามากมาย“คืนนี้ดาวสวยเหมือนกันนะ” จู่ๆ อยู่เขาก็พูดขึ้นมาหญิงสาวแหงนมองไปบนท้องฟ้าแล้วก็ยิ้มเมื่อเห็นว่าดวงดาวบนท้องฟ้าวันนี้สวยอย่างที่เขาพูดจริงๆ ตอนอยู่กรุงเทพเธอแทบไม่เคยเห็นดวงดาวเลย“สวยมากจริงๆ ด้วยค่ะ ตอนนี้กรุงเทพแทบไม่เห็นดาวเลยจำได้ว่าดูดาวจริงจังครั้งสุดท้ายก็ตอนไปทัศนศึกษาตอน ม.6 จากนั้นก็ไม่เคยมีโอกาสได้มอง บ้านที่มีนอยู่ก็ไม่เห็นดาวเลย แ

สัมผัสแผ่วเบาสลับหนักหน่วงไปตามอารมณ์คุกรุ่นที่อยู่ในกายทุกสัมผัสมันทำให้ร่างกายของมนต์มีนาปั่นป่วน ท้องน้อยรู้สึกเบาหวิวเหมือนจะหายใจไม่ทั่วท้อง ลำตัวไปแอ่นโค้งจนหลังไม่ติดพื้นยานอฟลากริมฝีปากมายังหน้าท้องแบนราบ มนต์มีนามองใบหน้าหล่อคมที่เธอหลงรักกำลังจูบต่ำลงมาเรื่อยๆ ใจหนึ่งอยากผลักไสแต่อีกใจก็อยากจะเรียนรู้กับประสบการณ์ที่เขากำลังจะมอบให้ชายหนุ่มเกี่ยวกางเกงนอนของเธอออกก่อน จากนั้นจับเรียวขาให้กว้างจูบไปบนต้นขาอ่อนจนหญิงสาวขนลุก ปากร้อนที่ขบเม้มผิวเข้ามาใกล้ใจกลางความเป็นสาวเรื่อยๆ ทำให้มนต์มีนารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะขาดอากาศหายใจเธอ อ้าปากฮุบอากาศเข้าปอดอย่างเต็มที่ขณะที่ร่างกายเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ กลิ่นกายสาวหอมหวานและยั่วยวนจนยานอฟรู้สึกปวดไปทั่วแก่นกายเขากดจมูกสูดดมกลิ่นกายสาวผ่านชั้นในลูกไม้สีสวยเพียงแค่นั้นมนต์มีนาก็รู้สึกสั่นสะท้านและพยายามจะขยับสะโพกนี้ แต่มือใหญ่ก็กดหน้าท้องไว้ ก่อนจะชั้นในตัวจิ๋วออกจากเรียวขา มนต์มีนาเย็นวาบและพยายามหุบขาเข้าหากัน หญิงสาวรู้สึกเขินอายเมื่อมีคนมาจ้องใจกลางความเป็นสาวของเธอแบบนี้ เพราะแม้แต่ตัวตัวเองยังไม่เคยเห็นเลยว่ามันเป็นมันมีลักษ

มนต์มีนาตักขนมจีนแกงไตปลาเข้าปากแล้วก็ยิ้มเพราะรสชาติของมันอร่อยถูกปากของเธอมาก“เป็นไงอร่อยไหมอร่อยค่ะ คุณยานอฟก็กินสิคะจะนั่งมองหน้ามีนทำไม”“ก็ฉันให้เธอเป็นคนกินก่อนไงล่ะ ถ้าฉันเผ็ดฉันจะได้ไม่กิน”“ไม่เผ็ดมากเท่าไหร่หรอกค่ะ ลองนะคะเดี๋ยวมีนตักให้” หญิงสาวตักแกงไตปลาราดบนขนมจีนในจานของเขาแล้วพยักพเยิดให้เขาตักเข้าปากชายหนุ่มตัดขึ้นมาชิมคำแรกแล้วยิ้มเพราะรสชาติของมันไม่ได้เผ็ดมากมายเหมือนที่เคยกินครั้งแรกเมื่อสามปีก่อน“อร่อยดีนะ ไม่เผ็ดมากเท่าไหร่”เมื่อกินแกงไตปลาได้หลายคำแล้วมนต์มีนาก็เปลี่ยนมาทานน้ำยาใต้บ้างรสชาติของมันกลมกล่อมถูกปากของเธออย่างที่สุด“น้ำยาใต้ก็อร่อยค่ะ ลองไหม” เมื่อเขาพยักหน้าเธอก็ตักราดบนขนมจีบให้เขาอย่างเคยทั้งสองทานขนมจีนจนอิ่มส่วนข้าวต้มกุ้งนั้นไม่มีใครแตะเลย“สงสารข้าวต้มกุ้งนะคะ แต่ให้มีนกินตอนนี้ท้องคงแตกตายแน่ๆ”“ฉันยังไม่เคยเห็นใครกินจนท้องแตกตายสักคนเลยนะมีน”“แต่มีนก็ไม่อยากเป็นคนแรกเลยค่ะ”“เธอกินเยอะๆ ก็ดีเหมือนกันนะ เพราะเมื่อคืนก็ใช้พลังงานไปเยอะ”“ใครเขาเอาเรื่องบนเตียงมาคุยบนโต๊ะกินข้าวกันล่ะคะคุณยานอฟ”“แล้วจะให้คุยตรงไหนหรือจะให้คุยต่อหน้าป้

เมื่อคุยงานกับกาซิมเสร็จแล้วยานอฟก็เปิดประตูห้องออกมาเขาเห็นว่าไฟในห้องของมนต์มีนายังสว่างอยู่ก็เลยเคาะประตูเบาๆ“มีอะไรคะคุณยานอฟดึกแล้วยังไม่นอนอีกเหรอ”“แล้วเธอล่ะมัวทำอะไรอยู่”“มีนคุยกับเพื่อนแล้วก็อ่านหนังสือค่ะกำลังสนุกเลย คุณมีธุระอะไรกับมีนหรือเปล่า”“ฉันจะถามว่าเธอมีพาสปอร์ตใช่ไหม”“ใช่ค่ะคุณสุทัศน์บอกให้มีนทำไว้”“วันมะรืนกันฉันต้องไปทำงานที่สิงคโปร์”“แล้วมีนต้องไปด้วยเหรอคะ”“อยากไปเที่ยวไหมล่ะ”“แต่คุณต้องไปทำงาน” มนต์มีนาอยากไปเที่ยวแต่ถ้าต้องเที่ยวคนเดียวก็คิดว่ารอเขาอยู่ที่นี่จะดีกว่า“ฉันทำงานไม่นานหรอกจากนั้นก็พอมีเวลาว่างถ้าอยากไปก็เอาพาสปอร์ตมาให้ฉัน เดี๋ยวฉันจะให้สุทัศน์จัดการจองตั๋วเครื่องบินให้”“คุณไม่ได้หรอกมีนใช่ไหมคะ”“หน้าตาฉันเหมือนคนล้อเล่นรึไง”“งั้นคุณรอสักครู่นะคะเดี๋ยว มีนหาพาสปอร์ตแป๊บเดียวเองค่ะ” หญิงสาวรีบเปิดกระเป๋าสะพายใบเล็กและส่งพาสปอร์ตให้เขาอย่างรวดเร็ว เธอไม่คิดเลยว่าการมาทำงานเป็นภรรยาเช่าแค่หนึ่งเดือนจะทำให้เธอได้ไปเที่ยวต่างประเทศแม้จะเป็นแค่ประเทศในแถบเอเชียมันก็มีความสุขมากแล้ว“เอาละทีนี้ก็นอนได้แล้วพรุ่งนี้เช้าฉันจะพาไปซื้อเสื้อผ้าที