All Chapters of สาวน้อยผู้นำพาครอบครัวสู่ความมั่งคั่ง: Chapter 41 - Chapter 50

 ฉินหลิวซียังคงหมกตัวอยู่ในห้องตลอดจนครบเจ็ดวัน หลังจากวันที่สามที่นางไม่ออกไป บ้านสกุลฉินก็เริ่มหวั่นใจว่านางจะไม่ออกไปล่าสัตว์อีก แต่พอเข้าเช้าวันที่แปดเห็นนางเตรียมตัวออกจากบ้านก็โล่งใจ“ไม่ได้เจอพี่ชายหลี่ตั้งเจ็ดวัน ข้าคิดถึงเขามากเลย” หลังออกมาจากบ้านเด็กชายตัวน้อยก็พูดเจื้อยแจ้วเช่นนี้ตลอดทาง จนนางอดรู้สึกเอ็นดูน้องไม่ได้“เดี๋ยวก็ได้เจอแล้ว เจ้าใจเย็นก่อนเถอะ” นางบีบแก้มเขาด้วยความมันเขี้ยวหลังจากมาถึงที่ที่เคยนัดพบกันเป็นประจำฉินซือหยวนก็รู้สึกประหลาดใจที่วันนี้ไม่เห็นหลี่เจิ้นหัวมาก่อน“พี่ชายหลี่ยังไม่มาเลยท่านพี่”“วันนี้เขาอาจจะตื่นสายก็ได้ เรารอก่อนเถอะ”หลังจากรออยู่เกือบชั่วยามในที่สุดเด็กชายแซ่หลี่ก็วิ่งมา เห็นสีหน้าของเขาเคร่งเครียดมาแต่ไกล นางก็รู้สึกไม่สบายใจไปล่วงหน้า“งะ ไง” เขาทักทายอย่างไม่เป็นธรรมชาติ ไม่รู้ว่าเขาวิตกกังวลเรื่องอะไร แต่นางคิดว่ารอให้เจ้าตัวเล่าเองดีกว่า“ไปกันเถอะ” นางจับมือน้องชายเดินนำเขาเข้าไปในป่า พวกเขายังห

 หลี่เจิ้นหัวเปิดฝากาน้ำดูก็พบว่าเป็นสิ่งวิเศษแน่ น้ำที่เห็นนั้นใส ไร้กลิ่น ไร้สี แต่สัมผัสถึงพลังทิพย์ได้อย่างหนาแน่น ดูล้ำค่ามากเสียจนเขาไม่กล้าถามเลยว่า นางไปได้มันมาอย่างไร ซาบซึ้งน้ำใจที่เด็กหญิงผู้นี้มอบเงินให้“ข้าจะใช้อย่างดี ขอบคุณเจ้ามาก”“พรุ่งนี้เจ้าคงต้องเดินทางแต่เช้า กลับได้แล้วกระมัง”หากมัวแต่ร่ำลากันอยู่แบบนี้คงไม่ได้ไปไหน หลี่เจิ้นหัวหัวเราะแห้ง เขาเองก็ไม่อยากกลับทำทีเป็นลืมเวลาไป ไม่นึกว่านางจะเป็นฝ่ายทักขึ้นมาเอง แต่มองดูพระอาทิตย์ที่เกือบลับฟ้าไปหมดแล้ว ก็เป็นเวลาอันสมควรที่ควรกลับบ้าน“แล้วพบกันใหม่”“วาสนาได้พานพบ มีหรือรู้ได้”“มันจะเกิดขึ้นแน่ เพราะข้าจะตามหาเจ้าให้เจอ ต่อให้ต้องพลิกแผ่นดินหาเป็นพันลี้ก็ตาม”นับถือในดวงตามุ่งมั่นนั้นนะ แต่จะเป็นไปได้สักแค่ไหนกันเชียวคำถามนี้นางไม่ได้ตอบรับกลับไปอีก “ถ้าอย่างนั้นก็ไว้พบกันใหม่ ลาก่อนหลี่เจิ้นหัว”นางกล่าวคำลาราวกับจะตัดขาดจนคนฟังรู้สึกสะเทือนใจ แต่เขาไม่ได้คิดอะไรซับซ

ย่าฉินเริ่มคล้อยตาม ฝันถึงอนาคตที่ถูกเป่าหูซึ่งไม่รู้ว่าจะมาถึงได้จริงหรือไม่ ฉินหลิวซีกอดอก กลอกตาเป็นครั้งที่สองด้วยความเหนื่อยหน่าย สองคนนี้ได้กินอาหารดี ๆ ทุกวัน อย่างน้อยก็ดีกว่านางแน่ ๆ ต่อให้ในวันนั้นไม่มีเนื้อเลย สองคนนี้ก็ยังได้กินไข่ แต่วัน ๆ หนึ่งกลับไม่ทำอะไรนอกจากอ้างว่าต้องเตรียมตัวสำหรับสองอย่างที่ว่ามานั้น“ที่พูดมานั้นจะทำได้จริงเมื่อไหร่กันล่ะเจ้าคะ ถึงวัยอันเหมาะสมทั้งสองคนแล้วไม่ใช่หรือ ยังเห็นนอนกระดิกเท้าอยู่บ้านกันอยู่เลย”ย่าฉินได้ยินนางต่อปากต่อคำก็เริ่มฉุน “หลิวซี หัดเคารพผู้ใหญ่เสียบ้าง!”“ก็ทำตัวให้น่าเคารพเสียหน่อยสิ” นางบ่นงึมงำกับตัวเอง พวกเขาจึงไม่ได้ยิน แต่ก็รับรู้ได้ว่านางกำลังไม่เห็นหัวคนอายุมากกว่าทั้งสามคน ถึงจะไม่รู้เนื้อหาที่นางบ่นกับตัวเองก็ตาม“ถ้าพรุ่งนี้ยังไม่ออกไปทำงาน เราได้เห็นดีกันแน่”ฉินหลิวซีคร้านจะต่อปากต่อคำจึงหันหลังกลับ พบว่าน้องชายแอบฟังอยู่ เขายื่นหน้าออกมาเพียงครึ่งเดียวแต่ไม่กล้าออกจากห้อง ฉินหลิวซีพาน้องกลับเข้าไปด้านในเพราะไม่อยากให้เขาทนฟังอะไรแสลงหูที่บ้านเริ่มบรรยากาศไม่ดีตั้งแต่นั้น เช้าวันต่อมานางจึงพาน้องชายออกไปข้างนอ

 ท่านหมอผู้นั้นนำสมุนไพรบางอย่างที่นางไม่คุ้นกลิ่นบดละเอียดผสมกับสมุนไพรอีกหลายตัว ปั้นมันจนเป็นก้อนแล้วป้อนใส่ปากเด็กคนนั้น ไม่นานเปลือกตาที่ปิดสนิทก็เปิดขึ้น เรี่ยวแรงที่เคยหดหายเริ่มค่อย ๆ ฟื้นคืนอย่างช้า ๆ  ฉินหลิวซีขมวดคิ้วทันทีเมื่อสัมผัสได้ถึงเลือดในกายของคนที่นอนอยู่ ขอแค่ฝึกตนจนสามารถรับรู้การเป็นไปของสิ่งแวดล้อมโดยรอบได้ ก็รับรู้ได้ว่าคนที่อยู่ใกล้ตนนั้นป่วยหรือไม่ ซึ่งน้องชายของนางยังฝึกไม่ถึงขั้นนี้ แต่ก็พอรับรู้ได้แล้ว ยาที่กินเพียงครั้งเดียวแต่ให้ผลขนาดนี้ได้นางไม่เคยได้ยินมาก่อน ขณะที่เด็กหญิงจ้องเขม็งไปยังหมอไร้นามผู้นั้นก็บังเอิญได้สบตากับเขาเข้า ฉินหลิวซีหลบสายตาไปทางอื่น เขารู้ว่านางจ้องอยู่ ซุนเป่ยฉีมองเขม็งมาเพียงครู่เดียวก็ถอนสายตากลับไปจดจ่ออยู่กับคนไข้ หมอเทวดาผู้ใช้โอสถที่ไม่เคยทิ้งชื่อไว้ที่ไหนนานรู้สึกประหลาดใจ ไม่นึกว่าเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้จะมีผู้มีพรสวรรค์เช่นนั้นอยู่ด้วย “ให้เขากินนี่ไปสักหนึ่งเดือน ร่างกายจะค่อย ๆ ดีขึ้นเอง ต้องกินอย่าให้ขาด ต่อให้ดีจนเห็นผลแล้วก็ต้องกินให้หมด” ซุนเป่ยฉีเอ่ยกำชับกับมารดาของเด็กท

 แต่ไม่ใช่เลย ทุกอย่างไม่มีอะไรเปลี่ยน มันยังเป็นเหมือนเดิมตลอด มีแต่เขาที่ปิดหูปิดตาไม่รับรู้ความจริง ลูกคนรองของบ้านหยัดกายขึ้นยืนเต็มความสูง ที่ผ่านมาก็เป็นครอบครัวเขาเสียส่วนใหญ่ที่หาเลี้ยงคนในบ้าน ลงแรงมากกว่าใคร แต่ไม่เคยได้เงินและอาหารดี ๆ กิน เช่นนั้นแล้วทนอยู่เพื่ออะไร“ท่านแม่ ข้าซาบซึ้งในบุญคุณของท่านที่ชุบเลี้ยงมาจนถึงป่านนี้ แต่ให้ข้าเมินเฉยต่อไปนั้นทำไม่ได้อีกแล้ว”“พูดเพ้อเจ้ออะไรของเจ้า!”“ตั้งแต่นี้ครอบครัวของข้าจะขอแยกตัวออกไปอยู่กันเอง”“หา!? พูดไร้สาระอะไรออกมา น้ำหน้าอย่างเจ้าน่ะหรือจะทำอะไรเองได้ แยกบ้าน พูดอะไรไร้สาระ!”คำพูดนั้นของบิดาแม้แต่ฉินหลิวซียังนึกว่าชาตินี้คงไม่ได้ยิน นางรู้สึกประหลาดใจและทึ่งอยู่หน่อย ๆ เกือบวางถาดน้ำชาแล้วปรบมือให้แล้วเชียว ถ้าบิดามีความคิดอย่างนี้ละก็ ยุให้แตกไปตอนนี้เลยดีที่สุด เด็กหญิงเห็นความหวังที่จะออกไปอยู่เองขึ้นมาชัดเจนขึ้น นี่อาจเป็นจุดเปลี่ยนครั้งใหญ่ในชีวิตก็ได้ นางไม่ยอมให้หลุดมือไปแน่“ท่านพ่อ” ฉินหลิวซีเรียกบิดาอย่า