All Chapters of สาวน้อยผู้นำพาครอบครัวสู่ความมั่งคั่ง: Chapter 31 - Chapter 40

หลังจากปล่อยให้น้องชายอยู่คนเดียว เจ้าของมิติมหัศจรรย์นี้ก็ออกมาใช้พลังธาตุไม้ที่ไม่ค่อยมีโอกาสได้ใช้ของตัวเองทำให้ต้นผลไม้เติบโตเมื่อใช้พลังธาตุข้างนอก ผลข้างเคียงคือหิว แต่เข้ามาข้างในนางยืมพลังปราณที่มีในมิติมาใช้ ความหิวจึงไม่ค่อยส่งผลอะไรมากนัก ถึงหิวก็กินผลไม้ในมิติได้วิถีชีวิตเช่นนี้ช่างสุขสบาย จนนางอยากให้มันยืนยาวออกไป แต่ต้องเป็นหลังจากครอบครัวของนางแยกตัวออกไปจากบ้านใหญ่ได้แล้ว นั่นจึงจะเป็นความสงบสุขอย่างแท้จริงที่นางเฝ้ารอ หลังจากนั้นต่อให้ต้องเจออุปสรรคอะไรนางก็จะผ่านไปให้ได้ ขอเพียงรอเวลาให้หลุดพ้นจากที่นี่ไปเท่านั้น เมื่อฝีมือเพิ่มขึ้นระดับหนึ่งจนชำนาญ จนถึงขั้นที่ว่ารับรู้ว่าคนใกล้ตัวฝึกตนถึงขั้นไหนแล้ว เพราะเหตุนั้นเองหลี่เจิ้นหัวจึงรู้ขั้นลำดับฝึกตนของฉินหลิวซี“นี่ฉินหลิวซี ไม่ใช่ว่าเจ้าน่ะ...อยู่ก่อเกิดลมปราณขั้นสามมาตลอดหรอกหรือ”มือที่กำลังถอนหัวมันหยุดชะงัก เพราะมีเรื่องให้ทำหลายอย่าง ฉินหลิวซีจึงยังอยู่ระดับเดิมมาตลอดหลายเดือน ที่ทำได้ก็แค่ฝึกด้านกำลังกายเท่านั้น พอถูกเจิ้นหลี่หัวทักนางก็กังวลจนออก

ทุกอย่างปกติจนถึงมื้อเย็น วันนี้นางไม่มีเนื้อกลับมา เมื่อคนที่ไม่ชอบหน้านางรู้เช่นนั้นก็พากันจับมือกันพูดจาถากถาง“นั่นปะไร ทำอวดดีได้ไม่กี่วันเท่านั้นละ พอไม่ใช่ความสามารถของตัวเองหามาก็จวนตัวยามเขาไม่ให้ละสิ” จนตอนนี้จางอี้เชียนก็ยังเข้าใจว่า เนื้อที่ฉินหลิวซีนำกลับบ้าน มาจากการที่ลุงของนางทางฝั่งแม่แบ่งให้ และแน่นอนว่านางก็นำเรื่องนี้ไปบอกกับสะใภ้สาม“ใช้น้ำใจผู้อื่นเช่นนี้มาทวงบุญคุณช่างหน้าไม่อาย คิดว่าตัวเองเป็นเด็กแล้วคนอื่นเขาจะทำอะไรไม่ได้หรือยังไง ที่ยอมให้ต่อปากต่อคำมาจนถึงตอนนี้ก็เพราะเมตตาหรอก”เมื่อมีคนช่วยเสริม จางอี้เชียนก็ไม่รอช้าจะเอ่ยต่อ แต่ทุกถ้อยคำหลังจากนั้นล้วนถูกเมินเฉย จนคนทั้งหลายแปลกใจ แม้แต่ท่านพ่อท่านแม่ของนางเองไม่มีใครล่วงรู้ความคิดของนางว่า ที่เงียบอยู่นั้นเพราะกำลังหาวิธีจัดการกับคนเหล่านี้เมื่อพูดไปก็เหมือนต่อยปุยนุ่น พวกเขาจึงเงียบลงในเวลาต่อมา เมื่อนางไม่ตอบโต้ก็มีแต่จะถูกพ่อสามีมองด้วยหางตาอยู่ฝ่ายเดียวเท่านั้น ฉินหลิวซีรู้ว่านางให้น้องกินดีอยู่ดี จนเริ่มมีเนื้อหนั

“งั้นวันนี้เอาเป็นเนื้อก็แล้วกัน”ทั้งสามคนเดินเข้าไปสำรวจ แต่ก็ยังระวังไว้ไม่ให้ห่างซุ้มไผ่ที่เป็นทางเข้ามากเกินไป เพราะหากไปไกลเกินกว่านี้โดยไม่ไตร่ตรองให้ดีอาจจะหลงทางได้ พวกเขายังไม่ชินพื้นที่ และฉินซือหยวนก็ยังน่าเป็นห่วง หากคลาดสายตาไปจะแย่เอาหลี่เจิ้นหัวมองหาจนเจอเข้ากับอสูรก่อเกิดขั้นสองตนหนึ่ง รูปร่างภายนอกของมันคล้ายกระต่าย แต่มีเขาเหมือนกวาง และหางเหมือนหนู ขณะเดียวกันใกล้ ๆ นั้นก็มีสัตว์อสูรก่อเกิดขั้นสามและขั้นสี่ ฉินหลิวซีอยากให้น้องชายได้เริ่มสั่งสมประสบการณ์ในสถานการณ์จริงจึงเสนอแผนขึ้น“เจ้าตัวที่อยู่ขั้นสองกับขั้นสามข้าจะล่อมันมาจัดการเอง ส่วนเจ้าตัวที่อยู่ขั้นหนึ่ง เจ้ารับไปก็แล้วกัน”“เอาตามนั้นก็ได้”หลังจากตกลงกันได้เรียบร้อย นางก็พาน้องชายเดินอ้อมมาอีกฝั่ง ให้น้องชายรออยู่ในจุดที่นัดกันไว้ หลังจากที่นางก่อกวนจนล่อมันทั้งสองตัวมาได้ ฉินซือหยวนก็โดดลงมาจากก้อนหินยักษ์ก้อนหนึ่ง พี่สาวตรึงเหยื่อไว้ให้และลองให้เขาเป็นผู้ลงมือ“ให้เกียรติชีวิต แต่อย่าได้สงสาร” นางเอ่ยย้ำ ได้ยินเช่นนั้นฉิน

 “แต่คนล่อคงตึงมือใช่ย่อยเลยนะ”“เดี๋ยวข้าทำเอง”“เช่นนั้นเจ้าล่อพวกมันไปอีกทาง ข้าจะเก็บผลของมันเท่าที่ทำได้แล้วตามไปช่วยสมทบ”เมื่อตกลงกันได้ดังนั้น ฉินหลิวซีก็โดดขึ้นไปซ่อนบนต้นไม้ ส่วนหลี่เจิ้นหัวก็เดินเข้าไปยั่วโมโหสัตว์อสูรพวกนั้น แค่เขาทำเสียงดัง และจะเข้าไปใกล้ต้นไม้พวกมันก็คำรามลั่น และไล่กวดเด็กชายไปทั้งกลุ่มฉินหลิวซีอาศัยจังหวะนั้นไปเก็บผลของมันมา นางโยนเข้าไปในมิติ และแบ่งใส่ถุงเฉียนคุนไว้ส่วนหนึ่งเมื่อจัดการผลท้อมรกตเสร็จก็ได้ยินเสียงสัตว์อสูรคำรามลั่นดังแต่ไกล ฉินหลิวซีดวงตาเบิกกว้าง วิ่งตามไปทางต้นเสียงนั้นหลังจากล่อพวกมันออกมาไกลประมาณหนึ่งแล้ว เขาก็หันไปประจันหน้า สัตว์อสูรร่างกายสูงใหญ่ใช้กรงเล็บตะปบผู้บุกรุก เมื่อหลบตัวหนึ่งได้ อีกตัวก็ฟาดลงมา ทำให้ต้องรีดเค้นประสาทสัมผัสทั่วร่างให้เปิดออกถึงขีดสุด ด้วยพละกำลังของเด็ก เขาไม่สามารถต้านทานพลังของพวกมันได้ ทำได้แค่หลบไปหลบมาและสวนคืนได้พอเฉียด ๆ เท่านั้นหลี่เจิ้นหัวใช้กระบี่ของตนออกมาปัดกรงเล็บของพวกมันให้พ้นตัวครั้งแล้วครั้งเล่

เห็นพี่สาวเริ่มเอาหินมากองทำเป็นฐานตั้งหม้อ ฉินซือหยวนก็ไปหาเศษกิ่งไม้มาทำเป็นฟืน กระท่อมน้อยในมิติมีอุปกรณ์ทำครัวครบครันแล้ว นางแค่ไปหยิบยืมออกมาใช้หั่นเนื้อหั่นผักก็เอาไปเก็บที่เดิมได้โดยไม่ผิดสังเกตอะไร ระหว่างกำลังทำอยู่นั้นนางก็คอยจับสัมผัสหลี่เจิ้นหัวไปด้วยว่าจะออกมาในเร็ว ๆ นั้นหรือไม่ หากไม่มีวี่แววจะออกมา นางจึงค่อยเข้าไปในมิติกลิ่นอาหารในหม้อหอมฉุยโชยฟุ้ง ชวนน้ำลายไหลแค่เพียงได้กลิ่น ฉินซือหยวนนำถ้วยกะลาทำเองมายืนรออย่างใจจดใจจ่ออยู่ข้างหม้อ ยามขึ้นเขาเดินป่ากัน พี่สาวของเขาจะพกอุปกรณ์จำเป็นเหล่านี้มาด้วย แต่เป็นขนาดเล็กที่เด็กพกพาได้โดยไม่หนักเกินไป มีหลายครั้งที่พวกเขาทำอาหารกินเองระหว่างวัน มีอุปกรณ์พวกนี้ไว้ก็ทำให้สะดวกมากขึ้นคนน้ำแกงในหม้อไปในใจก็รู้สึกผิดสังเกตบางอย่าง ในถ้ำนี้นอกจากพวกแร่หายาก สมุนไพรชั้นเลิศ ก็ไม่พบสัตว์อสูรเลยแม้แต่ตัวเดียว ราวกับมีบางอย่างไล่พวกมันออกไป กันไม่ให้เข้ามา ขณะเดียวกันก็ไม่รู้สึกถึงจิตคุกคามใด เหมือนถ้ำแห่งนี้เป็นฝ่ายอนุญาตให้พวกนางเข้ามาเอง“นี่ของเจ้า” ฉินหลิวซีนำถ้วยที่ทำจากกะลามะพร้าวของน้องชายมาตักแกงไก่ใส่ พวกเขาไม่ได้หุงข้าว