Semua Bab สาวน้อยผู้นำพาครอบครัวสู่ความมั่งคั่ง: Bab 201 - Bab 210

จวนโหวพระราชทานบัดนี้กลายเป็นปราการคุมขังนักโทษ ความตายอยู่ใกล้แค่เอื้อมเหมือนมีคมมีดจ่อคออยู่ตลอดเวลา ทำให้โจวเมิ่งอิ๋งเริ่มสูญเสียสติและสมาธิไปใครบ้างไม่กลัวตาย ต่อให้มีบางคนปรารถนาก็ยังไม่ต้องการความเจ็บปวดตอนสูญสิ้นชีวิตอยู่ดี"ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับครอบครัวของข้าด้วย…" นางพึมพำด้วยแววตาเลื่อนลอยทันทีที่สกุลหลี่ทั้งสี่คนกลับมาจากศาลก็มีสถานะนักโทษติดตัวมาด้วย สถานการณ์ย่ำแย่ถึงขีดสุด คุณชายรองถูกกีดกันออกจากสำนักหมอหลวง คุณชายน้อยทั้งหลายก็ถูกเชิญออกจากสำนักศึกษา หลังอนุทนอยู่ไม่ไหวจึงขอกลับบ้านเดิมของตนจนกว่าสถานการณ์จะคลี่คลาย แม่ทัพหลี่อนุญาตและให้พวกสาวใช้กับพ่อบ้านออกจากจวนไปก่อน ทั้งยังมอบถุงเงินให้อีกจำนวนหนึ่งอนุถัง ถังหยี่หรูผู้ซึ่งเป็นมารดาแท้ ๆ ของหลี่เจิ้นหัวก็ได้รับคำสั่งให้ออกไปอยู่ที่อื่นสักพักหลี่เจินฮ่าวก็ไม่รู้เช่นกันว่าการโยนเต๋าครั้งนี้จะออกหน้าแต้มใด อย่างน้อยก็ไม่อยากดึงคนอื่นมาเกี่ยวข้องมากไปกว่านี้แล้วคงมีเพียงหลี่เจิ้นหัวที่ใจเย็นได้ในสถานการณ์นี้ ทางด้านหลี่เมิ่งเหยาเรียกว่าใจเย็นก็ไม่ถูก เรียกว่าทำใจไปแล้วดีกว่า"พี่หญิงอย่าพึ่งท้อนะ พวกเรา

สัตว์อสูรสีเพลิงกำลังหลับสบายอยู่ในมิติหลังจากทำงานมาทั้งคืน ต่างกับเจ้านายของมันที่ตอนนี้รอบดวงตาเริ่มจะเหมือนหมีกินไผ่เข้าไปทุกทีฉินหลิวซีกลับหลี่เจิ้นหัวเกาะอยู่บนช่องว่างใต้หลังคาร้านขายผ้าฝั่งตรงข้าม มองไปจะเห็นร้านน้ำชาที่กำลังก่อสร้างและตกแต่งใหม่จากมุมเยื้องด้านบนร้านของนางพังเละไม่มีชิ้นดีจนต้องให้คนงานหยุดทำอย่างไม่มีกำหนด แน่นอนว่านางจ่ายค่าทำขวัญให้คนที่เจอเหตุการณ์เมื่อเช้านี้ไปด้วยตอนนี้คนของนางกำลังเก็บซากปรักหักพังออกพื้นที่ ฉินหลิวซีไม่อาจปรากฏตัวได้เพราะตอนนี้นางกลายเป็นนักโทษแหกคุกไปแล้วค่าเสียหายนั่นข้าจะเรียกคืนให้สาสมเลยนึกแล้วก็แค้นใจที่กิจการของนางถูกพังเสียย่อยยับ ไม่รู้กว่าจะซ่อมแซมและตกแต่งใหม่ต้องใช้เวลาอีกเท่าไหร่จากตอนนี้ ไม่ว่าคดีนี้จะปิดลงอย่างไรนางจะต้องเรียกค่าเสียหายอย่างแน่นอน แต่จะทำแบบนั้นได้นางก็ต้องหาหลักฐานว่าใครเป็นคนก่อเรื่องมาก่อนคิดแล้วก็กัดฟันกรอด ถ้าที่นี่มีกล้องวงจรปิดนางคงไม่ต้องเหนื่อยขนาดนี้"เจ้าพวกนิสัยแย่ ถ้าเป็นแค่สามัญชนตัวเล็ก ๆ นะ รังแกกันเกินไปแล้ว""คงคิดข่มขู่หรือปิดปากเจ้านั่นแหละ" หลี่เจิ้นหัวยิ้มแห้ง คนรักของเขาโมโห

นางลากทุกคนมาไว้ลานกว้างกลางหมู่บ้าน ให้เสี่ยวฮั่วคาบเชือกที่ถักทอกันจนเป็นเส้นใหญ่เอาไว้เส้นหนึ่ง ถ้าพวกนั้นคิดขัดขืนหรือตอบโต้แม้แต่นิดเดียวนางจะพาตัวประกันไปด้วยทันทีหญิงสาวนั่งลงบนถังไม้รอเวลา ในที่สุดก็ได้ยินเสียงฝีเท้ามากมายมุ่งมาทางนี้ เมื่อเห็นนางทุกคนต่างผงะและถอยไปตั้งหลักทันที แต่ละคนเอาอาวุธของตนออกมา"เจ้าเป็นใคร!""ต้องการอะไร ตอบมา!"พวกนั้นมองเห็นตัวประกันแล้วจึงไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม คนที่หลับอยู่ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย สถานการณ์ชวนหวั่นใจเป็นอย่างมาก"ตอนนี้คนที่มีสิทธิ์ถามคือข้าต่างหาก" ฉินหลิวซีแกว่งมีดสั้นในมือเล่น ไม่มีท่าทีกลัวเกรงแม้แต่นิด"ข้าจะบอกสิ่งที่ข้าต้องการก็ต่อเมื่อพวกเจ้าตอบคำถาม" นางดึงคอเสื้อสตรีผู้หนึ่งมาหมอบแทบเท้าตน ใช้มือจีบผมให้เงยหน้าโดยที่เจ้าตัวยังไม่ได้สติ เอามีดจ่อไปที่เส้นเลือดใหญ่ได้อย่างแม่นยำเพียงเท่านั้นพวกมันก็กลืนน้ำลายอึก"งานยังไม่เสร็จแต่ลอยชายได้ถึงขนาดนี้คงย่ามใจมากสินะ"คำพูดของนางสื่อความหมายชัดเจนว่าผู้ว่าจ้างเป็นคนส่งมา แต่ผู้ว่าจ้างคนไหนกันล่ะ"รับเงินไปตั้งมากก็ควรทำงานให้เสร็จสิ" นางกดใบมีดเข้าไปลึกขึ้น"เดี๋ยวก่อน!" หนึ่

โทษกบฏยังไม่ทันตัดสินใหม่ในศาลต้าซานก็เกิดความวุ่นวายขึ้นเสียแล้ว ผู้ทำหน้าที่ตัดสินคนอื่นไม่มีกำหนดการเข้าวันนี้ทำให้กงกงต้องรีบส่งคนไปตามตัว เนื่องจากฝ่าบาทอนุญาตให้ไม่ต้องสวมเครื่องราชสำหรับพิธีการ ผู้รับคำสั่งจึงรีบร้อนมาทั้งแบบนั้นการแต่งกายไม่ถูกหลักกลายเป็นเรื่องเล็กน้อยไปเลย เมื่อเทียบกับการไม่ให้ฮ่องเต้ทรงกริ้วเพราะรอนานเจียงฟางกระแอมไอก็เริ่มการพิพากษาต่อโดยท่าทีลุกลน พระพักตร์ฮ่องเต้เห็นได้ชัดว่ากำลังมีโทสะแต่ไม่มีใครรู้ว่าทรงกริ้วเรื่องอะไร ทำเอาทุกคนหายใจไม่ทั่วท้องไปหมด"ฉินหลิวซี เจ้าต้องการโต้แย้งข้อกล่าวหาที่ว่าตนเป็นกบฏใช่หรือไม่""เจ้าค่ะใต้เท้า""เจ้ามีสิ่งใดมายืนยัน""จากข้อกล่าวหาที่ว่าหม่อมฉันร่วมมือกับองค์ชายรองส่งคนไปลอบสังหารรัชทายาท ขอยืนยันอีกครั้งว่าไม่เป็นความจริงเจ้าค่ะ นี่คือสัญญาว่าจ้างที่องค์ชายรัชทายาททำขึ้นระหว่างตนเองกับกลุ่มมือสังหารกลุ่มหนึ่งในเมือง"กงกงเป็นคนกลางรับมอบอีกเช่นเคย "แล้วหม่อมฉันขอเบิกตัวพยานเพคะฝ่าบาท""อนุญาต"เมื่อฮ่องเต้ดำริเช่นนั้นแล้วพยานที่นางพามาก็เดินเข้ามาในห้อง ทุกคนต่างงุนงงเพราะแม้แต่องค์รัชทายาทก็ไม่เคยเห็นหน้าของคน

 "อืม ขอบใจ" ท่าทางของโจวเมิ่งอิ๋งนิ่งสงบแต่สายตาที่มองฉินหลิวซีอ่อนลงมาก เพราะมีกำแพงใจมาก่อนแต่เมื่อทลายลงก็เห็นคนคนหนึ่งในมุมที่ต่างไป ถ้าว่าการลดช่องว่างระหว่างกันยังต้องใช้เวลาเหมือนเดิม ฉินหลิวซีเข้าใจเรื่องนั้นดีอีกทั้งเท่านี้ก็ถือว่าดีมากแล้วทั้งสองคนยืนส่งนางขึ้นรถม้าจนกระทั่งพาหนะเทียมสัตว์คันนั้นลับสายตาไปสถานะคู่หมั้นรัชทายาทหลี่เมิ่งเหยาสิ้นสุดลง สกุลหลี่พ้นผิดแต่ท่านหญิงก็มีตราบาปติดตัวเป็นมลทิน ไม่รู้ว่าจะมีบุรุษใดใจกว้างพออยากรับนางเป็นภรรยาอีกหรือไม่ เกิดเป็นสตรีในที่แห่งนี้ไม่ว่าเก่งกาจหรือมีความสามารถอย่างไร ก็ถูกกดข่มไว้ใต้อำนาจของบุรุษท่านหญิงรู้สึกอิจฉาชีวิตอิสระของฉินหลิวซีเป็นอย่างมาก หากนางสามารถเลือกได้ก็อยากมีอิสระอย่างสามัญชนดูสักครั้งเช่นกันน่าเศร้าใจเหลือเกินที่เป็นได้เพียงความปรารถนา ไม่อาจสมหวัง…โรงน้ำชาปรับปรุงไปได้หลายส่วนแล้ว ฉินหลิวซีส่งจดหมายเรียกตัวไปถึงบ้านเกิดในคนงานที่เตรียมตัวกันอยู่เดินทางมาได้ทันที ที่พักสำหรับพวกเขานางก็หาซื้อไว้แล้วไม่กี่วันก็ได้จดหมายตอบกลับจากทางบ้านเพราะคนของนา