All Chapters of พลาดรัก แวมไพร์เย็นชา: Chapter 11 - Chapter 20

เทศกาลคริสต์มาสเริ่มใกล้เข้ามา บรรยากาศภายในโรงเรียนก็ครึกครื้นมากขึ้น ต้นคริสต์มาสขนาดใหญ่ถูกนำมาจัดเตรียมเพื่อวางกลางโถงหอประชุมนอกจากนี้ ตามธรรมเนียมในทุกปี โรงเรียนจะจัดงานเลี้ยงในคืนวันที่ยี่สิบสามธันวาคม โดยให้นักเรียนหาคู่ควงไปร่วมงานกัน ทั้งนี้ก็เพื่อการสานสัมพันธ์ไมตรีระหว่างนักเรียนนั่นเอง ไม่เพียงแค่นักเรียนในโรงเรียนนี้เท่านั้น แต่ยังมีโรงเรียนราชนิกุลจากที่อื่นมาร่วมฉลองด้วยอีกต่างหากแต่สำหรับเจย์เนสแล้ว มันเป็นงานเลี้ยงที่เขามองว่าน่าเบื่อที่สุดเลยก็ว่าได้ ก็เขาไม่ชอบความวุ่นวาย นอกจากนี้ยังเกลียดการตกเป็นเป้าของผู้หญิงเกือบแทบทุกคนในโรงเรียนอีก เพราะไม่ว่าใครก็ต่างอยากควงคู่กับเขาออกงานใหญ่ทั้งนั้นแต่ธรรมเนียมก็คือธรรมเนียม เขาไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้อยู่แล้ว นอกจากนี้เขาก็มีวิธีจัดการกับความชุลมุนที่จะโถมเข้ามาเชิญชวนเขาไปงานด้วยอย่างยุติธรรมอยู่แล้ว โดยถือคติว่า “ใครเร็วใครได้” ซึ่งมันก็ช่วยให้เขาไม่ต้องเสียเวลาต้องเลือกมากด้วยทันทีที่เสียงระฆังดังบอกเลิกเรียน สาว ๆ ในห้องของเจย์เนสรวมถึงจากห้องอื่นก็ต่างกรูกันเข้ามาในคลาสเอส ความชุลมุนนั้นแออัดจนแทบจะไม่มีช่องทางให

“ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหมพ่อรูปหล่อ” เอเดรียนกระซิบแซวกับเซบาสเตียน แต่ถึงจะกระซิบด้วยเสียงที่เบาแค่ไหน เจย์เนสก็ได้ยินอยู่ดีสายตาคมปรายมองเพื่อนของตน ทำให้พวกเขาต้องรีบหลบสายตาแล้วแอบไปหัวเราะอย่างชอบใจกันยกใหญ่“มีธุระอะไร” เขาถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา แต่ลึก ๆ แล้วก็ให้ความสนใจอยู่ไม่น้อยว่าเธอจะพูดเรื่องอะไรกันแน่อาเรียเม้มปากเล็กน้อย ขณะที่มองสายตาของเขา เธอชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งว่าจะพูดออกไปเลยดีไหม แต่เมื่อเห็นว่าเพื่อน ๆ ของเจย์เนสต่างจ้องมองเธอด้วยความอยากรู้ เธอก็เปลี่ยนใจ“ไปคุยตรงนู้นได้ไหม?” เธอเอ่ยพร้อมชี้ไปยังมุมที่ไกลออกไปจากกลุ่มเพื่อนของเขาเล็กน้อยเจย์เนสถอนหายใจ อนแรกอาเรียคิดว่าเขาจะไม่ยอมเดินไปตามคำขอ แต่แล้วไม่นานเขาก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เตรียมพร้อมจะเดินไปกับเธอเสียอย่างนั้น“หวังว่าจะเป็นเรื่องสำคัญ” ว่าจบก็เดินนำไปตรงจุดที่เธอชี้มาเมื่อสักครู่ในขณะเดียวกันกลุ่มเพื่อนของเขาก็ยังนั่งหัวเราะคิกคักส่งสายตาแซวตามหลังทั้งสองคนไป“แหม องค์ชาย มีสาวเรียกไปคุยส่วนตัวด้วยแฮะ” เอเดรียนเอ่ยแซวไล่หลังไป“อยากใส่ใจจังเลยว่าเรื่องอะไร” ลูคัสเองก็ไม่น้อยหน้า เอ่ยแซวไปพร้อมกัน ในขณ

“เธอโอเคหรือเปล่า?” มาร์คัสถามคู่ควงของเขา เพราะดูเหมือนว่าเธอจะตัวสั่นอย่างมากขณะที่ทั้งคู่กำลังอยู่บนฟลอร์เต้นรำ“ฉัน...ฉันว่าจบเพลงนี้ต้องขอตัวก่อนแล้วล่ะ” อาเรียพูดพร้อมถอนมือออกจากเขา เธอยิ้มให้เขาเล็กน้อย “ว่าจะออกไปสูดอากาศข้างนอกสักหน่อย”“ได้สิ ให้ฉันไปเป็นเพื่อนไหมล่ะ" มาร์คัสถามพร้อมทำท่าผายมือเป็นการเชื้อเชิญให้เธอไปด้วยกัน“ไม่เป็นไรหรอก นายอยู่สนุกกับเพื่อน ๆ เถอะ""อย่างนั้นเหรอ?""อื้ม ไว้จะรีบกลับมา""ได้สิ ตามใจเลย คุณฟลอเรนซ์"อาเรียส่งยิ้มให้เขาอีกรอบก่อนจะรีบก้าวฉับ ๆ ออกมาจากห้องโถงอย่างรวดเร็ว ไม่นานนักเธอก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องเก็บของเล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่ในมุมเงียบของอาคาร เธอเปิดประตูเข้าไปก่อนจะปิดมันอย่างเบามือในห้องมืดสลัว มีเพียงแสงจันทร์ที่ลอดผ่านหน้าต่างบานเล็ก เธอเอนหลังพิงผนังแล้วค่อย ๆ ทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นแต่ไม่กี่นาทีต่อมา เสียงฝีเท้าของคนสองคนก็ดังขึ้นใกล้ ๆ ห้องเก็บของ อาเรียชะงักก่อนจะหันไปมองประตูอย่างระแวดระวังยังจะมีใครมาอีกเนี่ย อุตส่าห์มาหาที่สงบ ๆ อยู่แล้วแท้ ๆไม่นานประตูห้องก็ถูกผลักออก ร่างของคนสองคนที่เดินตามกันเข้ามาก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าอา

“อาเรียทำไมถึงขึ้นมาบนห้องล่ะ” ลิเลียนถามทันทีเมื่อเห็นหน้าเพื่อนสาวของตัวเอง “มาร์คัสเป็นห่วงเธอมาก เห็นบอกว่าเดินหาแล้วไม่เจอเธอ ก็เลยให้ฉันขึ้นมาหาที่หอพัก”“อะ...อ๋อ ขอโทษนะ พอดีฉันรู้สึกเพลียมากก็เลยกลับขึ้นมาก่อนน่ะ” อาเรียตอบพลางยิ้มจาง ๆ “ฝากขอโทษมาร์คัสให้ด้วย แล้วก็บอกว่าเดี๋ยวฉันจะไปไถ่โทษให้ทีหลังแล้วกัน”คำพูดของเธอทำเอาเจ้าแวมไพร์ที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าถึงกับขมวดคิ้ว ‘ไถ่โทษงั้นเหรอ ไถ่โทษอิท่าไหนกัน’ อยากจะผลักตู้เสื้อผ้าออกไปถามให้รู้แล้วรู้รอดเสียหนิ!แต่ด้วยความไม่อยากให้เป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โต เขาจึงจะยอมอดทนเอาไว้ก่อนก็แล้วกัน! “แล้วนี่ แน่ใจนะว่าเธอไม่เป็นอะไร อยากไปห้องพยาบาลสักหน่อยไหม” พูดดจบ ลิเลียนมองอาเรียด้วยความเป็นห่วง“ไม่เป็นไร แค่เพลียนิดหน่อยเท่านั้น” อาเรียตอบเสียงนุ่มลิเลียนพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะสังเกตเห็นว่าเพื่อนของเธอยังสวมชุดราตรีอยู่เลย “แล้วทำไมเธอยังไม่ถอดชุดอีกล่ะ ใส่ชุดแบบนี้จะพักสบายได้ยังไงกัน”พูดจบ ลิเลียนก็ทำท่าจะช่วยรูดซิปด้านหลังให้“อ๊ะ! ไม่เป็นไร” อาเรียรีบถอยหนีไปอีกทาง ใบหน้าของเธอเริ่มขึ้นสีแดง ด้วยความที่เธอรู้อยู่แก่ใจว่าใน

อีกด้านหนึ่งอาเรียกำลังเดินอยู่ในงานเทศกาลคริสต์มาสประจำปีของเมือง พร้อมกับ แมรี่ สาวใช้คนสนิทที่เธอพามาด้วย“คุณหนู หนาวขนาดนี้ยังจะออกมาข้างนอกอีกเหรอเจ้าคะ” แมรี่ถามพลางกระชับเสื้อคลุมของตัวเองเพื่อปกปิดความหนาวเย็นที่จะเข้ามาต้องสัมผัสกับกาย“อยู่บ้านไปก็ไม่มีอะไรทำ สู้ออกมาเที่ยวดีกว่า” อาเรียตอบพร้อมถอนหายใจเธอพยายามหลบเลี่ยงการถูกบังคับให้นัดดูตัวที่คุณพ่อของเธอพยายามจัดหาให้ เมื่อเช้านี้เธอไม่ทันตั้งตัวก็ถูกจับให้ไปทานข้าวกับชายหนุ่มที่ไหนก็ไม่รู้การออกมาเดินเล่นในเมืองจึงถือเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดในตอนนี้ อย่างน้อยท่านพ่อก็จะไม่เห็นว่าเธอเอาแต่อยู่บ้านเฉย ๆ ไม่อย่างนั้นคงมีหวังโดนนัดให้ไปทานข้าวพบปะใครต่อใครอีกก็ไม่รู้แน่เมื่อเดินมาถึงจุดเล่นสเก็ตน้ำแข็ง อาเรียพบว่าคนในลานดูจะน้อยกว่าที่คิด อาจเป็นเพราะอากาศที่หนาวจัดทำให้คนส่วนใหญ่น่าจะหลบไปอยู่ในที่อุ่น ๆ มากกว่านั่นสิ...แล้วทำไมเธอจะต้องเดินมาตรงลานสเก็ตน้ำแข็งเพื่อให้ตัวเองรู้สึกหนาวยิ่งกว่าเดิมด้วย ราวกับมีบางอย่างเรียกให้เธอมาที่นี่อย่างนั้นแหละ‘เพ้อเจ้อหน่า...’ อาเรียส่ายศีรษะของตัวเองสลัดความรู้สึกบางอย่างนั้นทิ