All Chapters of อูก้า อูก้า เมียคนป่า สู้ชีวิต!: Chapter 11 - Chapter 20

คนป่าที่ 12พี่หมีถูกพิษ พี่หมีคิดไม่ถึงว่าเจ้าพวกนี้ถึงขั้นกล้าบุกมายังใจกลางถิ่นตน เค้าเมื่อทราบว่าถูกซุ่มก็คิดว่าผิดท่า แต่ยังกัดฟันถ่วงเวลาให้เด็กๆหลบหนี พิษจากกบภูเขารุนแรงยิ่งนัก แต่ชายหนุ่มมีร่างกายแข็งแกร่ง ฟาดศีรษะศัตรูแหลกไปสิบกว่าคนโดยไม่ล้มลง ชายหนุ่มร่างยักษ์ต่อสู้จนแทบหมดแรง แต่ไม่นานลูกสมุนกลุ่มที่อยู่ใกล้ๆก็มาถึง พวกเค้าช่วยพี่หมีต่อสู้ตะลุมบอนจนหัวหน้าเผ่าคุโมโม่ล่าถอยไป... คนหัวเสือวิ่งฝ่าใบไม้เถาวัลย์ไปเรื่อย เค้าเป็นหัวหน้าเผ่าคุโมโม่ ตอนนี้แม้สังหารเจ้าหมีดำไม่สำเร็จ แต่ไม่นานมันก็ต้องตายแน่นอน ดังนั้นจึงรีบวิ่งพาลิ่วล้อที่เหลือกลับชนเผ่า เพื่อกลับไปนำกำลังคนมาบุกโจมตีหมู่บ้านเพิ่ม! ในความคิด แม้การบุกมาครั้งนี้จะเสียคนไปมาก แต่เค้าก็คิดว่าคุ้มค่ายิ่งนัก หัวหน้าเผ่าอูก้าที่เป็นศัตรูกันมาช้านาน ยามนี้ถูกพิษกบภูเขา ไม่เกินคืนนี้มันต้องตายอย่างแน่นอน…*** จริงดังคาด พี่หมีกลับถึงหมู่บ้านก็อ่อนแรงแทบสลบ แต่เค้ายังกัดฟันเรียกทุกคนออกมาสั่งเสีย บอกว่าตนเองคงไม่รอดแล้ว ว่านลุ่ยเห็นพี่หมีบ

คนป่าที่ 14ชีวิตสู้กลับ ภายในโถงถ้ำ หยินว่านลุ่ยขดตัวราวกับหม่อนไหม นางห่อหุ้มตนเองเสมือนดักแด้ นั่นเพราะหิมะแรกของปีได้ตกลงมาแล้ว! ด้านนอกกลายเป็นขาวโพลน พี่หมีไม่ทราบออกไปที่ไหน แถมมิได้สวมใส่เสื้อผ้าซักชิ้น ว่านลุ่ยครั้งแรกที่เห็นเค้าเดินออกจากถ้ำ ย่ำไปบนหิมะ ต้องนึกชมเชยในใจ ขนาดตนเอาหนังหมีของเค้ามาห่ม ยังแทบต้องคลานไปกับพื้นยามลมหนาวพัดเข้ามา... หญิงสาวคิดอ่านในใจ ต้าเว่ยแม้มีหิมะตกยังไม่หนาวจัดขนาดนี้ แต่เมื่อทอดสายตามองพี่สาวน้องสาวที่เหลือ นางต้องท้อแท้สุดชีวิต รู้สึกพ่ายแพ้หมดรูป เพราะสาวๆคนอื่นก็มิได้สวมใส่เสื้อผ้า ไฉนพวกนางไม่หนาวจนตัวสั่นเหมือนกันกับตน “…” ราวกับสวรรค์ไว้อาลัยให้คนที่ตาย หลังการสู้รบจบลงเพียงหนึ่งวัน หิมะมากมายพลันโปรยปราย ว่านลุ่ยถึงตอนนี้ค่อยได้คิดว่าเข้าสู่ฤดูหนาวแล้ว หากแต่นางยังมิทันได้เตรียมรับมืออันใด จนต้องแย่งชิงหนังหมีจากบุรุษกำยำของตนมาพันตัวไว้ มุดเข้าไปในหนังสัตว์ที่ใช้ปูพื้นนอน ขดตัวเป็นตายไม่ยินยอมออกมา! เสียงเปลวไฟลั่นเพี๊ยะพะ แม้คุณหนูใหญ่จะก่อกองไฟไว้ข้างกาย แต่นางยัง

ภายในชุดคลุมหนังหมี ว่านลุ่ยซ่อนอาวุธลับของตนไว้ นางนำขวานเหล็กมาด้วย ทั้งยังมีเบ็ดตกปลาดวงน้อย ที่นางงอดัดมาจากหมุดเหล็กเส้นเมื่อคืนนี้ เชือกฟั่นก็สร้างขึ้นมาใหม่ นางพยายามทำให้เล็กและเหนียวที่สุด เมื่อก่อนนี้ยังไม่นึกถึงเรื่องตกปลา แต่ตอนนี้เพิ่งสังเกตได้ ชนชาวป่าเหมือจะไม่รู้จักเจ้าสิ่งนี้ นางจึงตั้งใจทำขึ้นมาแสดงให้พวกพี่หมีตกใจ ขณะเดินทางยังแอบหัวเราะ คิก คิก คาดหวังจะได้เห็นสีหน้าของพี่สาวน้องสาวทั้งหมด ดูซิว่ายังจะหัวเราะเยาะนางอีกหรือไม่! ยังคงเป็นจุดเดิมกับเมื่อวาน พี่หมีรับหน้าที่ก่อกองไฟ น้องสาวตะวันและจันทราก็รีบตัดกิ่งไม้ หากแต่ว่านลุ่ยกับไม่ขยับตัวซักนิด นางยืนกับที่อยู่บนพื้นน้ำแข็ง ก้มหน้าก้มตามัดเส้นเชือกต่อกับเบ็ดน้อย จากนั้นผูกปลายอีกฟากเข้ากับก้อนหินใหญ่ก้อนหนึ่ง... พี่หมีรู้ตัวแล้ว เค้ามองนางด้วยสายตาสงสัย คิดในใจว่าอีกฝ่ายคงจะทำสิ่งแปลกใหม่อีกสินะ ไม่ทราบว่าหนนี้นางตัวเล็กจะทำอะไร? “อู อู กา กา อูก้าอูก้า”!!!พี่หมีส่งเสียงเรียกตัวเมียของตนที่เหลือ ให้มองดูท่าทางตลกของนางตัวเล็ก ขณะว่านลุ่ยกำลัง

หลายสิบวันต่อมา “อูก้าอูก้า อู อู อู”!!! นี่เป็นคำกล่าวของสมุนผู้หนึ่งของหัวหน้าเผ่า อากู ภายในชนเผ่าอากู เมื่อได้ฟังรายงานจากสายลับที่ส่งไปสืบข่าว หัวหน้าเผาอากูราวกับถูกไฟลนก้น จะนั่งก็ใช่ที่ ยืนก็ใช่ที่ ต้องถามลูกสมุนครั้งแล้วครั้งเล่า ว่าเจ้าเห็นกับตาเองเลยหรือไม่ คนป่ารูปร่างผอมแห้งยืนยันว่าตนเองมองไม่ผิดแน่ ที่ทะเลสาบ แม้จะมองไม่เห็นว่าคนพวกนั้นจับปลาขึ้นมาได้ยังไง แต่ว่าเค้าเห็นนักรบชนเผ่าอูก้าเดินเข้าๆออกๆภายในรั่วไม้ หอบหิ้วเอาปลาตัวโตกลับหมู่บ้านทีละหลายสิบตัว ยืนยันว่าไม่มีทางมองพลาดแน่นอน! ควรเข้าใจไว้ว่า ชนชาวป่าปากท้องสำคัญที่สุด ปกติเผ่าอูก้าก็ตั้งอยู่ในพื้นที่อุดมสมบูรณ์อยู่แล้ว ยามนี้อีกฝ่ายยังรู้วิธีจับปลาในทะเลสาบ ซึ่งที่ผ่านมายังมิมีชนเผ่าใดทำได้อย่างชำนาญ อย่างมากก็เพียงวางกับดักกิ่งไม้ ล่อปลาให้เข้ามาติดเท่านั้นเอง ฤดูหนาวแต่ละชนเผ่าต่างขาดแคลนอาหาร ต่อให้เป็นนกตัวเล็กๆ หากจับได้ก็มีค่า อย่าว่าแต่ตอนนี้ผิวน้ำกลายเป็นน้ำแข็ง แล้วพวกอูก้าจับปลาน้ำลึกพวกนั้นมาได้ยังไง? หัวหน้าเผ่าอาก

พุทรา นี่เป็นต้นพุทราเอง ที่ต้าเว่ยพบเห็นได้ทั่วไปเป็นอันมาก แต่อยู่ที่นี่นางเพิ่งค้นพบ ว่าดินแดนประหลาดแห่งนี้ก็มีพุทราด้วยเช่นกัน! ห่างไปเพียงไม่กี่สิบวา พี่หมีซุ่มอยู่ในดงไม้หนาทึบ เค้ามองตัวเมียของตนตื่นเต้นยินดีราวกับคนบ้า อดสงสัยมิได้หรือว่านางหวาดกลัวจนเสียสติไปแล้ว ชายหนุ่มต้องการทราบถึงความสามารถในการเอาตัวรอดของนางตัวเล็ก เค้าคิดว่าสมควรให้บทเรียนนางบ้าง หลายวันมานี้นางอวดดีนัก ถึงกับกล้าออกจากอาณาเขตหมู่บ้าน โดยไม่ขออนุญาตตนเอง ใต้ต้นพุทรา ว่านลุ่ยไม่สนใจสิ่งอื่นอีก นางเพียงหยิบขอนไม้ใกล้มือ โยนใส่กิ่งไม้ด้านบนครั้งแล้วครั้งเล่า สนุกสนานกับการเก็บผลไม้ป่าเป็นเวลานาน นานสองนาน ว่านลุ่ยห่อผลพุทราใส่ใบไม้ใหญ่จนเต็มหลายห่อ นางค่อยคิดขึ้นได้ว่าตนกำลังหลง เห็นดังนั้นจึงหยิบเอาห่อพุทราของตน แล้วเดินจากมาอย่างอาลัยอาวรณ์ มุ่งหน้าไปยังทิศทางทีตนคิดว่าเป็นที่ตั้งของชนเผ่า หากแต่ความเป็นจริงนางกำลังเดินห่างจากถ้ำของตนไปไกลขึ้นเรื่อยๆ ว่านลุ่ยคิดว่าไฉนหมู่บ้านอยู่ไกลแท้ นางรู้สึกว่าตนเดินนานแล้วนะ ไฉนยั