All Chapters of อูก้า อูก้า เมียคนป่า สู้ชีวิต!: Chapter 21 - Chapter 30

หลายวันผ่านไป ใกล้กับลำธาร ว่านลุ่ยยืนมองคนงานของตนอยู่ห่างๆ ไม่ทราบช่วงนี้พี่หมีเป็นอะไร หากเค้าเห็นนางเข้าใกล้ชาวป่าหนุ่มๆ จำต้องฉุดลากนางเข้าข้างทางเสมอ เจ้าหมีบ้าตัวนี้ไม่สนใจซักนิด ว่าตรงนั้นจะมีผู้ใดยืนอยู่บ้าง หากไม่บังคับให้นางพลิกคว่ำ ก็คือบังคับให้พลิกหงาย ทำราวกับนางเป็นแม่หมูแม่หมาข้างทาง คิดอยากจะซ่องเสพเมื่อไหร่ ก็จัดการนางตรงนั้นเลย! หญิงสาวทำได้แค่นึกด่าพี่หมีในใจ แต่ว่านางชินแล้ว อยู่ในชนเผ่าการผสมพันธุ์กันต่อหน้าผู้อื่นถือเป็นเรื่องปกติ แต่จำนวนครั้งที่บ่อยเกินไปสร้างความไม่พอใจให้นางอยู่บ้างก็เท่านั้นเอง “อูก้าอูก้า อู อู”!!! หนุ่มน้อยผู้หนึ่งส่งเสียงกุลีกุลู ว่านลุ่ยมองไปยังทิศทางของเค้า เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายพรวนดินในแปลงของตนเสร็จแล้ว นางก็ยื่นห่อใบไม้เล็กๆให้อีกฝ่ายห่อหนึ่งเป็นการตอบแทน หนุ่มน้อยชาวป่ายินดียิ่ง เค้าไม่รอช้าเปิดห่อใบไม้ออก ล้วงหยิบก้อนน้ำตาลๆเม็ดหนึ่งส่งเข้าปากทันที นี่เป็นพุทราเชื่อมที่ว่านลุ่ยทำขึ้น ตอนนี้หากนางต้องการอะไรก็ไม่ต้องลงมือเองแล้ว เพียงปรุงขนมขบเคี้ยวท

หญิงสาวยังคงด่าทอสามีเป็นภาษาต้าเว่ย เค้าดูถูกนางเกินไปแล้ว คิดว่าตนใจง่ายนักหรือ จะหึงหวงก็ให้มันมีขอบเขตบ้าง มิใช่มาทำให้นางอับอายครั้งแล้วครั้งเล่า เห็นนางเป็นตัวอะไรกันแน่! แต่พี่หมีมีหรือจะฟังออก เค้าหอบหายใจฟึดฟัดราวกับวัวบ้า ก้าวตามลงมาในปักโคลน จัดการกับฝ่ามือและกงเล็บจนสามารถจับนางพลิกคว่ำได้ ขึ้นควบขับหญิงสาวทั้งที่กำลังร่ำร้องด่าทอสุดเสียง ต่อหน้าคนงานชาวป่าบุรุษที่มาทำงานให้กับนาง ชายหนุ่มทั้งหลายยังคงแบกหามเสาไม้ต่อไป พวกเค้ามิได้สนใจนายสาวซักนิด หัวหน้าเผ่าอย่างเล่นก็นางก็เล่นไปสิ พวกตนเพียงแค่มาทำงานเพื่อแลกกับอาหารอร่อยก็เท่านั้นเอง บนคันนา ชาวป่าแบกเสาเดินเรียงเป็นแถว ว่านลุ่ยยามนี้ไม่ร่ำไห้ด่าทอแล้ว ความคับแน่นสอดเข้ามาได้ไม่นานนางก็เสียว เปลี่ยนเป็นร้องครวญคราง อู อู อู! มือทั้งสองจับกอข้าวไว้มั่น โก่งบั้นท้ายรับแรงกระแทกจากผู้เป็นสามี “…”***สามเดือนผ่านไป ณปากทางเข้าชนเผ่า หากคนหัวเสือบุกมาจู่โจมอีกครั้ง เค้าคงต้องตกใจจนฉี่ราด เมื่อหมู่บ้านที่เคยโล่งเตียน บัดนี้เต็มไปด้วยสิ่งก่อสร้างสูงใหญ่ โดยเฉพาะรั้วไม้ซุ

ณ ชนเผ่าคุโมโม่ หลังจากความบังเอิญวันนั้น พี่เสือสามารถคิดค้นคันธนูขึ้นมาได้ หากแต่เค้ายังไม่พอใจ เพราะเมื่อเทียบความแรงแล้ว ยังมิใกล้เคียงกับที่ยิงมาจากชะง่อนหินเลย พี่เสือใช้ไม้ไผ่เช่นว่านลุ่ย เค้าใช้เชือกสานจากเถาวัลย์หยาบๆ เพียงแต่แม้จะทำด้วยการรีดเร้นมันสมองทั้งหมูบ้าน แต่ธนูหน้าตาประหลาดที่ได้มา กับไม่เข้าใกล้สิ่งที่เรียกว่าธนูจริงๆแม้แต่น้อย นี่เป็นเพียงลำไผ่เล็กๆที่ตัดยาวนำมาผูกเชือก แม้จะยิงได้เช่นกัน แต่ขนาดความยาวและหนักหนาเทอะทะ ต่อให้ใช้นักรบกำยำน้าวสุดแรง สุดท้ายลูกเกาทัณฑ์ที่พุ่งออกไปก็ไกลได้แค่สามสิบสี่สิบวา เพียงแต่พี่เสือมีความสำเร็จอยู่บ้าง เนื่องจากมีลูกเกาทัณฑ์ของว่านลุ่ยเป็นแบบ เค้าจึงประยุกต์มาใช้จนเหมือน กับสร้างลูกศรร้ายกาจออกมาได้ โดยใช้เขี้ยวสัตว์แหลมคมเป็นหัวศร ทั้งยังติดขนหานป่าไว้ที่ปลาย เพื่อควบคุมทิศทางให้ตรงยามพุ่งออกไป แต่ว่าเพียงเท่านี้ก็พอให้ชนชาวเผ่าคุโมโม่ประกาศศักดาได้ เมื่อใช้สิ่งนี้ล่าสัตว์ ทุกคนก็พบว่าง่ายดายกว่าใช้หอกหินและลูกดอกอาบยาพิษยิ่งนัก ไม่นานก็กลายเป็นที่นิยมในชนเผ

นี่คือต้นหม่าฮวง ที่ต้าเว่ยใช้เป็นสมุนไพรแก้ไอและหืดหอบ แต่ระยะหลังกับมีคนนำมาใช้ในทางที่ผิด ราชสำนักจึงมีคำสั่งให้กลายเป็นสิ่งของต้องห้าม ชาวบ้านทั่วไปไม่สามารถซื้อขายหรือครอบครองได้ ว่านลุ่ยครอบครัวประกอบการค้าย่อมต้องจำให้ขึ้นใจ ดังนั้นนางเห็นเพียงแวบเดียวก็ดูออกแล้ว หญ้าชนิดนี้มีทั้งคุณและโทษในตัว เมื่อก่อนใช้เป็นเพียงตัวยาชนิดหนึ่ง แต่หลังจากเหล่าทหารในกองทัพรู้จักวิธีใช้แบบใหม่ พวกเค้าก็ไม่เห็นมันเป็นยาอีกแล้ว รากและลำต้นหม่าฮวงหากนำมาปรุงแต่งด้วยวิธีพิเศษบางอย่าง สิ่งที่ได้กลับมาก็ไม่ต่างจากยาพิษ ผู้ที่กินเข้าไปจะเคลิบเคลิ้มไม่รู้จักเจ็บปวด จนกลายเป็นที่นิยมของพวกทหารในกองทัพ ใช้รับประทานยามสู้รบกับศัตรู แต่เจ้าสิ่งนี้มีผลข้างเคียงมาก คนที่ใช้บ่อยก็จะติดจนเลิกไม่ได้ สุดท้ายราชสำนักสั่งห้ามซื้อขาย กลายเป็นต้นหญ้าหายากและมีราคาแพง ว่านลุ่ยแม้จะรู้ถึงข้อเสีย แต่นางก็ยินดียิ่งที่ได้หญ้าหม่าฮวง ใครจะรู้ว่าในอนาคตอาจต้องใช้ ดังนั้นจึงจัดการขยายพันธุ์ไว้ในแปลงพืชสมุนไพรของตนเอง*** วันเวลาผ่านไปเช่นนี้เอง ว่านลุ่ยบั

บนชะง่อนหิน ใกล้ๆกับสระเล็กๆที่ว่านลุ่ยขุดขึ้นเพื่อรองรับน้ำจากกังหัน ต้นอ้อยที่นางปล้นชิงมาถูกหั่นเป็นท่อนๆ ฝังกลบไว้ตามคันดิน เมื่อมีเจ้าสิ่งนี้ นางก็ไม่จำเป็นต้องใช้น้ำผึ้งอีก รอให้พวกมันโตซักหน่อยค่อยขยายพันธุ์เพิ่ม จะได้เอามาคั้นน้ำเคี่ยวเป็นน้ำตาล เกือบสองปีที่ผ่านมานางได้พืชพันธุ์จำนวนมาก มีทั้งที่รู้จักและไม่รู้จัก แต่อาชีพของนางเมื่อก่อนเป็นแม่ค้า ทั้งยังขายเครื่องเทศนำเข้า นางย่อมรู้จักคัดแยกสิ่งที่กินได้และไม่ได้ เรื่องพวกนี้ถือเป็นพื้นฐานของเฒ่าแก่เนี้ย ไม่เช่นนั้นนางจะเปิดเหลาอาหารได้เป็นสิบร้านหรือ บนกำแพง พี่หมีเนื้อตัวเต็มไปด้วยดินโคลน แม้แต่เจ้าลาน้อยก็ถูกจับมาลากเกวียนไม้ บรรทุกก้อนหินที่เริ่มขนไกลขึ้นเรื่อยๆ เพราะแถวๆหมู่บ้านถูกนำมาใช้ก่อสร้างหมดแล้ว ว่านลุ่ยมองสามีชาวป่าของตนอยู่ที่ห่างไกล นางรู้สึกผิดนิดๆ เมื่อก่อนชายหนุ่มเพียงแค่ตื่นนอนแล้วเข้าป่าล่าสัตว์ ใช้ชีวิตอิสระเรียบง่าย แตกต่างจากทุกวันนี้ ต้องรับผิดชอบหลายหน้าที่ กับกลายเป็นว่าเหนื่อยกว่าเมื่อก่อนอีก “…” หญิงสาวมองบุรุษชาวป่าเดินเข้าๆออกๆหมู่บ้าน ทุ