บททั้งหมดของ The Family Heirlooms: บทที่ 11 - บทที่ 20

"Bakit ganyan ang mukha mo? ", pansin ni Ate Bel sa hindi maipaliwanag nyang itsura. " Para kang nakipag-away ah". Nasa entrada na sila ng resort ng makalapit sya. Ibinababa na ng Kuya nya Ken-asawa ng Ate Bel nya at ng dalawang nyang pamangking lalaki ang mga dala ng mga ito sa sasakyan. "Badtrip kasi ako Te Bel". " Huwag mong sabihin na nakipag-away ka talaga Tita", sabat naman ng pamangkin nyang si Mark. "Parang ganun na nga" " Hala! nagpunta tayo dito para makapagrelax tapos nakipag-away ka", ang pamangkin nya namang si Nick ang nagsalita. "Bakit ka ba nakipag-away? Ano ba ang nangyari? ", sunod-sunod na tanong ng Ate Bel nya. Ikinuwento nya sa mga ito ang nangyari. Sinimulan nya sa nangyari kahapon sa pambabastos kay Laine. " Ikaw na nga ang tinulungan, tapos ikaw pa ang nagtaray", wika ni Mark pagkatapos nyang magkwento. "Tama naman ang Tita mo, mabuti na lang walang may nangyaring masama kay Laine. Kung sa'kin nangyari yun, ganun din ang gagawin ko", pagsan

"Kuya itigil mo muna ang taxi", wika ni Matet habang ang mga mata nya ay nakatingin sa batang babae na namamalimos sa bangketa. Nakaupo ito sa tabi ng pader na naliliman ng anino. Pilit nitong sinisiksik ang sarili sa gilid upang maiwasan ang tindi ng sikat ng araw. "Kuya stop! Stop the car!" inenglish nya ang pagkasabi dahil baka hindi sya nito naiintindihan kaya hindi nito inihinto ang taxi. Pero ganun pa rin, patuloy pa rin ang pagmamaneho nito. Narinig nyang humahalakhak ng mahina si Ronnie kaya nilingon nya ito.Nagtataka sya kung bakit ito tumatawa. Hindi nya na pinansin ang reaksyon ng kapatid, gusto nyang bumaba ng sasakyan para puntahan ang bata. Bahagya na nga nila itong nalalampasan. Kanina nya pa sinasabihan ang driver na huminto pero, parang wala itong narinig. Nag-isip muli sya ng sasabihin para mapahinto ang taxi. Baka hindi lang sya naiintindihan ni Kuya driver. "Kuya set aside the car please", wika nya. Humalakhak na ng malakas si Ronnie dahil sa sinabi nya but

Nakaupo sa couch sa loob ng office niya ang siklista ng pumasok siya. Kaagad itong tumayo ng makita sya. Dumeretso sya sa kanyang mesa at umupo sa kanyang swivel chair na nakasandig ang likod sa upuan. Sinenyasan niya itong lumapit at itinuro ang upuan sa harap ng mesa. Paika-ika itong lumakad palapit sa mesa niya. "Sir, I'm sorry sa nangyari. Hindi ko po sinasadya yun. Bigla pong nasira ang brake ng bisikleta ko kaya hindi ko po nakontrol ang pagpapatakbo ko", paliwanag nito sa kanya kahit hindi pa sya nagsasalita. Kabado at may takot ang ekspresyong ng mukha nito. "Bakit ganyan ang ekspresyon mo? Katakot-takot ba ako? ", seryosong tanong nya dito na lalo lamang nagpakaba sa siklista. " Hi-hindi naman sa ganun sir, kinakabahan lang ako baka kasi kakasuhan niyo ako", matapat nitong wika kay Javi. "Wala kang dapat ikatakot. Alam ko naman na aksidente ang lahat na nangyari. Wala akong gagawing masama sa iyo. Pinadala kita dito para mabigyan ka ng paunang lunas. Alam ko ma

"Boss pwede bang ikaw ang isa sa participant ng game? ", tanong ni Alex kay Javi. Isa sya sa naghahanap ng participant. Kumunot ang noo ni Javi. " At ba't naman ako sasali jan, ha? paasik nyang tanong dito. "Sige naman boss. Minsan lang to at bonding mo na rin sa amin. Para hindi masyado ilang ang mga staff natin sayo", pagkumbinsi ni Alex at hininaan ang boses sa huling katagang sinabi. Napaisip si Javi sa sinabi ni Alex. Oo nga't nararamdaman nya na ilang sa kanya ang mga staff nya. He is always serious and mean. Maybe it's time para ipakita sa mga ito ang good side nya. "Ok, fine! ", sambit nya at pagsang-ayon. " Talaga boss? ", napalatak pa si Alex sa narinig. " Do I need to repeat it? ", taas-kilay na wika ni Javi. " No, no boss. Huwag na. Iba-blindfold na kita", mabilis na depensa ni Alex. "Ok then, who's my partner? ", may kuryusidad na tanong ni Javi. " Sorry boss pero hindi ko pwedeng sabihin. Mais-ispoil ang rules ng game kapag sinabi ko. " hindi na

Pasado alas tres ng madaling araw, nasa dalampasigan si Matet. Hindi sya nakatulog ng maayos kaya naisipan nito na pumunta ng dalampasigan upang abangan ang pagsikat ng araw. Kasalukuyan syang nakaupo sa dalampasigan habang naaabot ng hampas ng alon ang kanyang mga paa. Nakayakap ang kanyang mga kamay sa kanyang mga paa samantalang nasa tuhod nya ang kanyang baba. Nakarinig sya ng mga yabag papalapit sa kanya pero hindi sya nag-abalang lingunin ito. Mukhang alam nya na kung sino ang papalapit. "Have you forgotten what I said before? May nangunguha ng pangit sa ganitong mga oras! ", wika nito ng makalapit na sa kanya. May dalang pananakot ang tono ng kanyang boses. Hindi nga sya nagkamali, ang lalaki ngang inaasahan nya. "Maybe you also forgot that we're not in the year of nineteen forgotten! We're in Gen-Z era, no one will believe in your story! ", pambabara nya sa lalaki sa malamig na boses. Wala syang planong makipagsagutan dito. " Well, you're right! I used a wrong sente