บททั้งหมดของ รุ่นพี่คนนี้ต้องเป็นของผม: บทที่ 1 - บทที่ 10

"นี่เธอเดี๋ยวก่อนสิ อ๊ะ!" เมเบลรู้สึกเจ็บขามากขึ้นเรื่อยเรื่อยจนไม่สามารถที่จะเดินได้เลย แต่ความเจ็บปวดนั้นยังไม่เท่ากับความรู้สึกที่ได้พูดจากระทบจิตใจแรงแรงกับลูก้าออกไป ลูก้า หลังที่เดินจากเธอไปไม่นาน ก็กลับเผลอน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ลูก้าพยายามกลั่นความรู้สึกตนเองไม่ให้ใครรู้ว่ากำลังเศร้า แต่จู่จู่ มีเพื่อนคนหนึ่งเดินเข้ามาข้างหลังเขา และเอามือทั้งสองข้างปิดตาเขาไว้ "ทายสิ ว่าใครเอ่ย?" เสียงหญิงสาวที่แสนหวานดังเข้ามาในหูของลูก้า ลูก้าปัดมือของหญิงสาวคนนั้นออก และเดินหนีอย่างไม่สนใจใยดี "ฉันรู้หรอก ว่าเป็นเธอหรอกนะ โรส" โรสหัวเราะเล็กน้อย และพยายามเดินตาม พร้อมกับเอาตัวเข้าไปใกล้ลูก้ามากยิ่งขึ้น จนหน้าอกของเธอดันไปชนกับแขนของลูก้า ลูก้าตกใจและเบี่ยงหน้าหนีไป "โธ่ลูก้า~ โดนสาวทิ้งมาหรอ?" ลูก้ารู้อยู่แก่ใจว่าโรสนั้นกำลังคิดอะไรอยู่ ลูก้าพยายามผลักเธอออกไป และพูดกับเธออย่างเย็นชา "ฉันรู้นะ ว่าเธอชอบฉัน แต่ฉันมีคนที่ชอบแล้ว เลิกยุ่งกับฉันเถอะ" คำพูดที่ลูก้าได้เอ่ยออกมานั้น ทำให้โรสไม่พอใจอย่างมาก เธอจึงพยายามจับมือลูก้า และเดินตามไม่ห่าง "อย่าไล่ฉันเลยนะ

โรสเป็นคนเดียวที่รู้ความลับของลูก้า และยังเป็นคนที่รู้จักลูก้าเป็นอย่างดีมากกว่าใครหน้าไหนทั้งนั้น โรสรู้ดีอยู่แก่ใจว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ แต่เธอก็ยืนยันจะทำสิ่งนั้นต่อ อย่างไม่แคร์สิ่งที่จะตามมาที่หลัง เหมือนกับที่ทำทุกครั้ง โรสก็แค่ผู้หญิงที่แสวงหาความสุขให้ตนเอง ในขนั้นเดียวกัน ก็มีฝนตกลงมาอย่างกะทันหัน เสียงฟ้าร้องดังสะเทือนไปทั่วโรงเรียนและหมู่บ้านที่อยู่แถวนั้น ช่วงเวลาที่ใกล้จะค่ำขึ้นเรื่อยเรือยพร้อมฝนที่ตกลงมาอย่างหนักแบบไม่หยุดหยั่ง มันทำให้ลูก้าที่กำลังตามหาเมเบลอยู่นั้น ยิ่งเป็นห่วงเมเบลมากขึ้นไปด้วย ตอนนี้ในใจของลูก้ามันไม่มีคำว่า"แค่ชอบเลยอยากเอาชนะใจเธอ"แต่มันเป็นความรักความผูกพันทุกครั้งที่ได้คุยกันและได้ทำอะไรด้วยกัน บ่อยครั้งลูก้าก็ไม่ได้รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่าจะทำแบบนั้นไปทำไม ทำไมต้องใส่ใจหรือดูแลในสิ่งที่ไม่จำเป็นต้องทำก็ได้ แต่ ณ ตอนนี้เขารู้แล้ว ว่าที่ทำไปทั้งหมดนั้น เพราะเขาได้ตกหลุมรักเธออย่างจริงใจและหมดหัวใจ ลูก้าพยายามวิ่งตามหาไปทั่วรอบรั่วโรงเรียน จนไปได้ยินเสียงของเด็กสาวดังสะอื้นอยู่ใกล้ใกล้กับตรงที่จอดรถ ลูก้าที่ได้ยินเสียงแผ่วเบาจากตรงนั้น จึงรีบวิ่งไปดู

เมื่อลูก้าได้ส่งข้อความไปหาเสร็จ เวลาผ่านไปไม่นาน เขาคนนั้นก็ได้มาถึงหน้าบ้านของลูก้า "ก็อต! ก็อต!" ลูก้าที่ได้ยินเสียงเคาะประตู จึงได้เดินลงบันไดไป พร้อมกับเปิดประตูให้ใครบางคนเข้ามา "หายโกรธฉันแล้วหรอ?" คนที่เข้ามาหาลูก้านั้นคือ โรส โรสนั่งลงบนโซฟา และทำตัวลั้ลลา ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลห์เหลี่ยมต่างๆ รอยยิ้มที่แสดงถึงความไม่จริงใจ โรสเป็นเสมือนเพื่อนสนิทและแฟนเก่าของลูก้า ลูก้าเพ่งมองไปที่โรส ก่อนที่จะคุกเข่าต่อหน้าเธอ พร้อมทั้งก้มกราบลง "ผมขอโทษครับ" ลูกก้มหน้าตลอดและไม่แม้แต่จะสบตากับโรสเลยสักครั้ง ความจริงแล้วบ้านกับเงินจำนวนมากเป็นของคุณพ่อและโรสทั้งหมด รวมทั้งที่ลูก้าต้องยอมก้มหัวให้ขนาดนี้ก็เพราะเขาติดหนี้ก้อนโต จากการส่งเขาเรียนเข้าโรงเรียน ที่จริงลูก้าก็แค่เด็กกำพร้าที่คุณพ่อของโรสนั้นเอามาเลี้ยงเป็นของเล่นให้ลูกสาว แต่ด้วยคำโกหกของลูก้า ที่เคยโกหกกับเพื่อนในโรงเรียนว่าเป็นลูกคนรวย ก็เพื่อไม่ให้โดนบูลลี่และกลั่นแกล้งเขา ลูก้าไม่ใช่แค่เด็กที่ขี้โกหก แต่เขายังเป็นเด็กอีโก้สูงสุดสุดด้วย โรสใช้เท้ากดหัวของลูก้าลงอย่างช้าช้า "เธอขอโทษมากี่รอบแล้วนะ?" "ผมก

ห้องครัวอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของเครื่องเทศมากมาย แสงแดดยามบ่ายคล้อยสาดส่องผ่านหน้าต่าง บ่งบอกถึงช่วงเวลาใกล้ค่ำ เมเบลยืนหั่นผักบนเขียงไม้ จังหวะมีดกระทบเขียงเป็นจังหวะสม่ำเสมอ กลิ่นหอมของกระเทียมและน้ำมันฟุ้งไปทั่วห้อง เจมส์ยืนอยู่ข้างๆ เธอ แขนเสื้อถูกพับขึ้น เผยให้เห็นท่อนแขนแข็งแรง "ให้ช่วยอะไรไหม" เขาถาม เสียงทุ้มนุ่มทำให้เมเบลหันไปมอง "หั่นผักให้หน่อยได้ไหม?" เมเบลตอบพลางยื่นเขียงและมีดให้ เจมส์รับไปอย่างคล่องแคล่ว สมาธิทั้งหมดจดจ่ออยู่กับการหั่นผัก เสียงมีดกระทบเขียงดังเป็นจังหวะเบาๆ ในความเงียบ เมเบลแอบมองเจมส์ ใบหน้าคมสันภายใต้แสงสลัวช่างดูจริงจังและตั้งใจ เธอรู้สึกอบอุ่นที่เขายื่นมือเข้ามาช่วยแบ่งเบาภาระ พวกเขาสองคนทำอาหารด้วยกันนานสักพักใหญ่ จนกว่าจะเสร็จอีกทีก็ตกเย็นแล้ว ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีส้มอมชมพู เจมส์ยืนเช็ดมือกับผ้ากันเปื้อนที่เพิ่งถอดออก กลิ่นหอมของอาหารเย็นที่ทำด้วยกันยังอบอวล กลบกลิ่นเครื่องเทศจางๆ ที่ใช้ไปเมื่อช่วงบ่าย เมเบลหันหลังให้ เปิดตู้เย็นแล้วดึงอะไรบางอย่างออกมา เจมส์ขมวดคิ้วสงสัย จ้องมองแผ่นหลังนั้นด้วยความอยากรู้ "นี่~ เค้กที่แม่ทำเก็

"เมเบล! นี่จะนอนไปถึงไหนเนี่ย? เที่ยงวันแล้วนะ ลงมาทานข้าวได้แล้ว!!!" เมเบลสะดุ้งตื่นจากเสียงตะโกนดังของแม่ เธอนึกถึงเรื่องเมื่อวาน วนคิดไปคิดมาไม่สิ้นสุดสักที กว่าเธอจะได้นอนหลับไป มันก็เกือบรุ่งเช้าของอีกวันแล้ว เพราะความคิดมากของเธอนั้นเอง จึงทำให้เธอตื่นสาย "ปวดหัวจังเลยย~" เมเบลพยายามควบคุมร่างกายไม่ให้หลับไหลอีกรอบ เธอลุกขึ้นด้วยความขี้เกียจ เดินลงไปข้างล่างและล้างหน้าเพื่อลบล้างความขี้เซาของเธอ "รู้สึกเหมือนบ้านมันหมุนได้เลย" "ตุ๊บ!" แม่ของเธอได้ยินเสียงเหมือนมีบางสิ่งตก จึงเดินไปดูด้วยความรวดเร็ว "เมเบล!" แม่ของเมเบลตกใจจนเบิกตาโต สิ่งที่อยู่ตรงหน้า คือเมเบลที่นอนสลบบนพื้น พร้อมกับเสียงลมหายใจแผ่วบางค่อยๆลดลง โรงพยาบาลรัฐบาล เวลา 13:17 น. แสงไฟสีขาวนวลจากหลอดฟลูออเรสเซนต์ส่องสว่างวาบเหนือศีรษะ แม่ ยืนรออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน เสียงเครื่องมือแพทย์ดังแผ่วเบาแทรกกับเสียงประกาศตามสาย ภายในใจแม่เงียบงัน "คุณหมอว่ายังไงบ้างคะ?" แม่ถามเสียงสั่นกับพยาบาลที่เดินออกมา พยาบาลสาวมองหน้าเขาด้วยความเห็นใจ "คนไข้แค่พักผ่อนไม่เพียงพอและร่างกายอ่อนเพลียมากค่ะ ทางเราให้น้ำเ