ตอนที่ 6 ความจริงแล้ว

เมื่อลูก้าได้ส่งข้อความไปหาเสร็จ

เวลาผ่านไปไม่นาน เขาคนนั้นก็ได้มาถึงหน้าบ้านของลูก้า

"ก็อต! ก็อต!"

ลูก้าที่ได้ยินเสียงเคาะประตู จึงได้เดินลงบันไดไป พร้อมกับเปิดประตูให้ใครบางคนเข้ามา

"หายโกรธฉันแล้วหรอ?"

คนที่เข้ามาหาลูก้านั้นคือ โรส โรสนั่งลงบนโซฟา และทำตัวลั้ลลา ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลห์เหลี่ยมต่างๆ รอยยิ้มที่แสดงถึงความไม่จริงใจ โรสเป็นเสมือนเพื่อนสนิทและแฟนเก่าของลูก้า

ลูก้าเพ่งมองไปที่โรส ก่อนที่จะคุกเข่าต่อหน้าเธอ พร้อมทั้งก้มกราบลง

"ผมขอโทษครับ"

ลูกก้มหน้าตลอดและไม่แม้แต่จะสบตากับโรสเลยสักครั้ง

ความจริงแล้วบ้านกับเงินจำนวนมากเป็นของคุณพ่อและโรสทั้งหมด รวมทั้งที่ลูก้าต้องยอมก้มหัวให้ขนาดนี้ก็เพราะเขาติดหนี้ก้อนโต จากการส่งเขาเรียนเข้าโรงเรียน ที่จริงลูก้าก็แค่เด็กกำพร้าที่คุณพ่อของโรสนั้นเอามาเลี้ยงเป็นของเล่นให้ลูกสาว แต่ด้วยคำโกหกของลูก้า ที่เคยโกหกกับเพื่อนในโรงเรียนว่าเป็นลูกคนรวย ก็เพื่อไม่ให้โดนบูลลี่และกลั่นแกล้งเขา

ลูก้าไม่ใช่แค่เด็กที่ขี้โกหก แต่เขายังเป็นเด็กอีโก้สูงสุดสุดด้วย

โรสใช้เท้ากดหัวของลูก้าลงอย่างช้าช้า

"เธอขอโทษมากี่รอบแล้วนะ?"

"ผมก็แค่ไม่อยากให้คนที่ผมรักมาก มาเข้าใจผิด คิดว่าผมนอกใจก็เท่านั้นครับ"

โรสพลางหัวเราะเยาะเย้ยเสียงดัง ก่อนจะหยิบเงินก้อนโตขึ้นมาแล้วโยนใส่ลูก้า

"ฉันรู้ว่าคนอย่างแกจะโทรเรียกฉันมาก็ตอนที่ไม่มีเงินเท่านั้นแหละ ไอ้สวะ!"

ลูก้าค่อยค่อยคลานไปเก็บเงินที่ตก แต่ทันใดนั้น โรสก็ได้เดินเข้าไปเยียบมือของลูก้า พร้อมทั้งพูดเสียงที่ดุดัน กับใบหน้าที่กำลังโกรธอยู่

"วันนี้แกผลักฉันล้มจนเป็นแผล ทั้งที่ฉันแค่แกล้งหยอกแกนิดเดียวเองนะ"

ลูก้าเงียบไปสักพัก ก่อนจะตอบกลับด้วยเสียงเย็นชา

"ผมก็บอกไปตั้งหลายรอบแล้วนะครับ ว่าไม่ชอบ!"

โรสเยียบมือของลูก้าแรงขึ้น

"คนอย่างแกมีสิทธิ์เลือกด้วยหรอ? ว่าชอบหรือไม่"

"ผมอาจจะเคยเป็นของเล่นของคุณนะครับ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว เพราะที่ผมยอมคุณ ก็เพราะเงินเท่านั้น!"

"เพี้ยบ!!!"

เสียงตบหน้าดังสนั่น

"กล้าดียังไงมาอวดเก่งใส่ฉัน แต่ก็ช่างเถอะ พรุ่งนี้อย่าลืมงานที่ฉันสั่งด้วยล่ะ"

งานของลูก้าที่โรสสั่งไว้ ก็คือตามสืบเมเบล และรายงานทุกอย่างเกี่ยวกับเธอ

เหตุผลที่ลูก้าต้องคอยตามจีบตามง้อก็เป็นเพราะคำสั่งจากโรส แต่ตอนนี้ลูก้าก็ได้ตกหลุมรักเมเบลอย่างสุดหัวใจไปแล้ว

ลูก้าได้แต่นอนเครียดทั้งคืนทุกวัน เพียงเพราะเขาไม่อยากทำให้คนที่รักต้องเสียใจ และที่ต้องพยายามผลักไสโรสบ่อยบ่อย ก็เพื่อไม่ให้เมเบลเข้าใจเขาผิดก็แค่นั้น เพราะโรสนั้นไม่ใช่ผู้หญิงปกติทั่วไป

โรสเปรียบเสมือนดอกกุหลาบแสนสวยสีแดงสดและมีหนามหน่าแหลมคมกริบ ราวกับพร้อมที่จะทำร้ายได้ทุกคน ลึกลึกแล้วโรสก็แค่ผู้หญิงที่ชอบทำตัวน่าสาร เรียกร้องความรักจากพ่อและลูก้า แต่ลูก้าก็ไม่เคยเหลียวแลเธอเลย เธอจึงต้องใช้เงินบังคับเขาแทน จนถึงตอนนี้ลูก้าก็ยังเป็นแค่ของเล่นในสายตาของโรสเหมือนทุกครั้ง

ไม่นานวันเวลานั้นผ่านไปอย่างรวดเร็วเหมือนดั่งความสุข

เมื่อรุ่งอรุณเผยให้เห็นถึงแสงที่ส่องลงมาบนเตียงนอนของเมเบลเหมือนกับทุกวัน แต่วันนี้นั้นพิเศษกว่าวันไหนไหนที่ผ่านมาตลอดทั้งปี เพราะวันนี้เป็นวันเกิดเธอที่ครบอายุ 19 ปี

เธอลุกขึ้นอย่างเร็วไว พร้อมกับเดินไปล้างหน้าแปรงฟัน เธอตื่นเต้นกับวันนี้มาก เพราะมีบางคนทำให้เธอตื่นเต้นกว่าวันเกิดที่เคยผ่านมา

หลังจากเธอทำกิจกรรมประจำวันเสร็จ เมเบลจึงเตรียมจะไปซื้อวัตถุดิบมาทำอาหารที่บ้านเพื่อตอบรับคนสำคัญ

แต่อยู่อยู่ เจมส์ก็ได้เดินมาหาเธอคนแรกในตอนเช้า พร้อมกับรอยยิ้มที่แสนสดใสราวกับท้องฟ้าในยามเช้า

เจมส์ยืดขนมเค้กช็อตโกแลตให้เธอ รวมถึงพูดด้วยเสียงเขินอายเล็กน้อย

"สุขสันต์วันเกิดนะ ฉันกลัวว่าพอทิ้งเค้กไว้นานมันจะไม่อร่อย ก็เลยเอามาให้เธอก่อน เป็นไง? น่ากินไหมครับ?"

เมเบลยิ้มเบิกบาน และเข้าไปกอดเจมส์ด้วยความดีใจ

"ขอบคุณมากน้าา~ น่ากินมากเลยย~"

เจมส์ยิ้มให้เล็กน้อย พร้อมกับลูปหัวเบาเบา

"เธอก็แกขึ้นอีกปีแล้วนี่นา ฮิฮิ"

เมเบลทำหน้าโกรธแก้มป่อง จนทำให้เจมส์นั้นเผลอหลุดขำออกมา

"น่ารักจังเลยนะเนี่ย"

"ชิ!"

เมเบลหันหน้าหนีด้วยอาการที่งอนนิดหน่อย

เจมส์เอื้อมไปจับมือของเมเบลแล้วพาเธอไปซื้อของในตลาด

"โอ๋โอ๋ ไม่งอนน้าา~ เดี๋ยวพาไปซื้อของอร่อยอร่อยให้นะครับ"

เจมส์ยิ้มแย้มร่าเริง และพาเมเบลไปยังจักรยานเพื่อไปซื้อของที่ตลาดด้วยกัน

ในช่วงยามเช้าอันแสนสดใสที่พวกเขาสองคนกำลังจะไปซื้อของด้วยกันนั้น ก็ได้คุยกันเหมือนทุกครั้ง แต่มีสิ่งหนึ่งเมเบลกำลังสงสัยอยู่ ก็เลยได้ถามเจมส์ออกไป

"เธอกลับมาได้ไงอ่ะ? ไหนบอกจะไปต่างประเทศแล้วไม่กลับมายังไง?"

เจมส์ได้ยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับไป

"พอดี มีบางสิ่งให้ต้องจัดการอ่ะ แล้วฉันก็คิดถึงเธอด้วย"

เมเบลแอบยิ้มเล็กเล็กในใจที่ได้ยินเจมส์บอกว่า คิดถึง

"แล้วเธอจะมาอยู่ที่นี่แบบถาวรไหม?"