Novels by วริสรา โตสนามคลี

รุ่งอรุณ แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องผ่านม่านสีขาวบางตามของห้องพักผู้ป่วย เมเบลลืมตาขึ้นช้าๆ ความเจ็บปวดจางหายไปบ้างแล้ว แต่ความรู้สึกหน่วงในใจยังคงอยู่ รอบกายเงียบสงัดเกินไป ราวกับเสียงเครื่องปรับอากาศที่ดังแผ่วเบาก็ยังบาดหู เจมส์เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม “วันนี้กลับบ้านได้แล้วนะครับ” เธอพยักหน้าเบาๆ รับรู้ แต่สายตากลับกวาดมองไปรอบห้องอย่างค้นหา ลูก้าไม่ได้อยู่ที่นี่ เขาไม่ได้มาเยี่ยมเธอเลย แม้แต่ข้อความสั้นๆ ก็ไม่มี เมื่อจัดเก็บของเสร็จ เมเบลเดินออกจากโรงพยาบาลอย่างเงียบงัน ความคิดวนเวียนแต่เรื่องของเขา "เขาไปไหน ทำไมถึงไม่มา" เจมส์มองหน้าเมเบล เขาสัมผัสได้ถึงความเศร้าในใจของเธอที่ออกมาจากดวงตามัวหมอง เดินก้มหน้าเหม่อลอยไร้อารมณ์ เจมส์เอียงคอมองเธอ พร้อมกับรอยยิ้มสดใส สายตาสื่อถึงความอยากเอาใจใส่

"เมเบล! นี่จะนอนไปถึงไหนเนี่ย? เที่ยงวันแล้วนะ ลงมาทานข้าวได้แล้ว!!!" เมเบลสะดุ้งตื่นจากเสียงตะโกนดังของแม่ เธอนึกถึงเรื่องเมื่อวาน วนคิดไปคิดมาไม่สิ้นสุดสักที กว่าเธอจะได้นอนหลับไป มันก็เกือบรุ่งเช้าของอีกวันแล้ว เพราะความคิดมากของเธอนั้นเอง จึงทำให้เธอตื่นสาย "ปวดหัวจังเลยย~" เมเบลพยายามควบคุมร่างกายไม่ให้หลับไหลอีกรอบ เธอลุกขึ้นด้วยความขี้เกียจ เดินลงไปข้างล่างและล้างหน้าเพื่อลบล้างความขี้เซาของเธอ "รู้สึกเหมือนบ้านมันหมุนได้เลย" "ตุ๊บ!" แม่ของเธอได้ยินเสียงเหมือนมีบางสิ่งตก จึงเดินไปดูด้วยความรวดเร็ว "เมเบล!" แม่ของเมเบลตกใจจนเบิกตาโต สิ่งที่อยู่ตรงหน้า คือเมเบลที่นอนสลบบนพื้น พร้อมกับเสียงลมหายใจแผ่วบางค่อยๆลดลง โรงพยาบาลรัฐบาล เวลา 13:17 น. แสงไฟสีขาวนวลจากหลอดฟลูออเรสเซนต์ส่องสว่างวาบเหนือศีรษะ แม่ ยืนรออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน เสียงเครื่องมือแพทย์ดังแผ่วเบาแทรกกับเสียงประกาศตามสาย ภายในใจแม่เงียบงัน "คุณหมอว่ายังไงบ้างคะ?" แม่ถามเสียงสั่นกับพยาบาลที่เดินออกมา พยาบาลสาวมองหน้าเขาด้วยความเห็นใจ "คนไข้แค่พักผ่อนไม่เพียงพอและร่างกายอ่อนเพลียมากค่ะ ทางเราให้น้ำเ

เจมส์หัวเราะคึกคัก ที่เห็นเศษอาหารเลอะเทอะเต็มทั้งใบหน้าของลูก้า "นี่! หยุดหัวเราะนะ ไอ้แก่!" "ว่าใคร ไอ้แก่?" "คุยกับใครอยู่ก็ ว่าคนนั้นนั่นแหละ!" "ฟังแล้วอารมณ์ขึ้นเลยว่ะ!!!!" เจมส์โมโหเลือดขึ้นหน้า พร้อมกับพูดด้วยเสียงที่โกรธเคือง ลูก้าลุกขึ้นยืน ขี้หน้าเจมส์ และทั้งตะคอกใส่เจมส์ "แก่แล้วยังจะอวดดีอีก!" "ไอ้เด็กบ้าเอ้ยย!!!!" "ก็เข้ามาดิ ไอ้แก่!" ในขนั้นที่ทั้งคู่กำลังจะตีกัน เมเบลทุบโต๊ะสองมือเสียงดังสนั่นสั้นไหว จนจานข้าวและอาหารเคลื่อนไหวตามไปด้วยแรงสั่นสะเทือน "หยุด!!!! ทำบ้าอะไรของพวกเธอเนี่ย นี่มันเป็นวันเกิดฉันนะ หัดทำตัวดีๆหน่อยสิ!" เมเบลตะโกนดุเขาสองคนเสียงดังไปทั่วทั้งห้อง สีหน้าของเธอดูไม่เป็นมิตรเลยสักหน่อย และยังมีดวงตาที่เคร่งขรึมมืดมนไปด้วยความโกรธ เจมส์กับลูก้าทำหน้าเสีย พร้อมกับเข้าไปปลอบโยนเมเบลใกล้ๆ "ขอโทษนะครับ ที่ทำให้พี่ต้องโกรธ เดี๋ยวผมป้อนข้าวให้นะครับ" ลูก้าเอาช้อนตักข้าวขึ้นมา เขามือสั่นเกร็งเล็กน้อย รวมถึงเอามือลองไว้ไม่ให้หก "อะอ้ำๆหน่อยครับ" ในตอนนั้นเอง เจมส์ลุกไปนั่งคุกเข่าขอโทษเมเบลที่ตักเบาๆ แววตาเผยให้เห็นถึงความรู้สึก

ห้องครัวอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของเครื่องเทศมากมาย แสงแดดยามบ่ายคล้อยสาดส่องผ่านหน้าต่าง บ่งบอกถึงช่วงเวลาใกล้ค่ำ เมเบลยืนหั่นผักบนเขียงไม้ จังหวะมีดกระทบเขียงเป็นจังหวะสม่ำเสมอ กลิ่นหอมของกระเทียมและน้ำมันฟุ้งไปทั่วห้อง เจมส์ยืนอยู่ข้างๆ เธอ แขนเสื้อถูกพับขึ้น เผยให้เห็นท่อนแขนแข็งแรง "ให้ช่วยอะไรไหม" เขาถาม เสียงทุ้มนุ่มทำให้เมเบลหันไปมอง "หั่นผักให้หน่อยได้ไหม?" เมเบลตอบพลางยื่นเขียงและมีดให้ เจมส์รับไปอย่างคล่องแคล่ว สมาธิทั้งหมดจดจ่ออยู่กับการหั่นผัก เสียงมีดกระทบเขียงดังเป็นจังหวะเบาๆ ในความเงียบ เมเบลแอบมองเจมส์ ใบหน้าคมสันภายใต้แสงสลัวช่างดูจริงจังและตั้งใจ เธอรู้สึกอบอุ่นที่เขายื่นมือเข้ามาช่วยแบ่งเบาภาระ พวกเขาสองคนทำอาหารด้วยกันนานสักพักใหญ่ จนกว่าจะเสร็จอีกทีก็ตกเย็นแล้ว ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีส้มอมชมพู เจมส์ยืนเช็ดมือกับผ้ากันเปื้อนที่เพิ่งถอดออก กลิ่นหอมของอาหารเย็นที่ทำด้วยกันยังอบอวล กลบกลิ่นเครื่องเทศจางๆ ที่ใช้ไปเมื่อช่วงบ่าย เมเบลหันหลังให้ เปิดตู้เย็นแล้วดึงอะไรบางอย่างออกมา เจมส์ขมวดคิ้วสงสัย จ้องมองแผ่นหลังนั้นด้วยความอยากรู้ "นี่~ เค้กที่แม่ทำเก็

"อืม...ผมคิดว่าจะมาอยู่ที่นี่ถาวรเลยล่ะ" เมเบลแอบยิ้มในใจเล็กน้อย เพราะตลอดทั้งสิบสี่ปีนั้น เธออยู่อย่างโดดเดี่ยวและไม่มีเพื่อนสักคนเลย นอกจากแม่ของเธอที่คอยอยู่เคียงข้างเธอ จนกระทั่งวันหนึ่งได้เจอกับลูก้า เธอจึงมีคนคอยอยู่ข้างเธอในยามเดียวดาย และในวันนี้เมเบลรู้สึกดีใจเป็นพิเศษที่เพื่อนรักตอนสมัยเด็กกลับมาหาเธออีกครั้ง ในรอบสิบสี่ปีที่จากเธอไปให้ต้องเหงา แต่ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไปแล้ว เพราะเธอมีลูก้าและเจมส์ที่คอยอยู่ข้างๆกัน ท่ามกลางแสงแดดเจิดจ้าของตลาดเช้า เมเบลและเจมส์เดินเคียงข้างกัน ท่ามกลางเสียงอึกทึกครึกโครมของพ่อค้าแม่ค้าและผู้คนมากมาย กลิ่นอาหารนานาชนิดลอยคลุ้งอยู่ในอากาศ เมเบลเดินเลือกซื้อผักสดอย่างตั้งใจ เจมส์เดินตามหลังมาอย่างเงียบๆ สายตาคมกริบของเขากวาดมองรอบด้านอย่างระแวดระวัง ทันใดนั้น เสียงกรีดร้องดังขึ้น เมเบลหันขวับไปมอง เห็นรถเข็นผักพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว "เมเบล!" เจมส์ร้องเสียงหลง เขาคว้าตัวเมเบลเข้ามาในอ้อมกอดแน่น "เจ็บตรงไหนหรือป่าว?" เจมส์เอ่ยถามเมเบลด้วยความเป็นห่วง และสายตาที่จับจ้องดูอย่างตั้งใจ "ฉันไม่เป็นไร ขอบคุณนะ" หลังจากเว

เมื่อลูก้าได้ส่งข้อความไปหาเสร็จ เวลาผ่านไปไม่นาน เขาคนนั้นก็ได้มาถึงหน้าบ้านของลูก้า "ก็อต! ก็อต!" ลูก้าที่ได้ยินเสียงเคาะประตู จึงได้เดินลงบันไดไป พร้อมกับเปิดประตูให้ใครบางคนเข้ามา "หายโกรธฉันแล้วหรอ?" คนที่เข้ามาหาลูก้านั้นคือ โรส โรสนั่งลงบนโซฟา และทำตัวลั้ลลา ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลห์เหลี่ยมต่างๆ รอยยิ้มที่แสดงถึงความไม่จริงใจ โรสเป็นเสมือนเพื่อนสนิทและแฟนเก่าของลูก้า ลูก้าเพ่งมองไปที่โรส ก่อนที่จะคุกเข่าต่อหน้าเธอ พร้อมทั้งก้มกราบลง "ผมขอโทษครับ" ลูกก้มหน้าตลอดและไม่แม้แต่จะสบตากับโรสเลยสักครั้ง ความจริงแล้วบ้านกับเงินจำนวนมากเป็นของคุณพ่อและโรสทั้งหมด รวมทั้งที่ลูก้าต้องยอมก้มหัวให้ขนาดนี้ก็เพราะเขาติดหนี้ก้อนโต จากการส่งเขาเรียนเข้าโรงเรียน ที่จริงลูก้าก็แค่เด็กกำพร้าที่คุณพ่อของโรสนั้นเอามาเลี้ยงเป็นของเล่นให้ลูกสาว แต่ด้วยคำโกหกของลูก้า ที่เคยโกหกกับเพื่อนในโรงเรียนว่าเป็นลูกคนรวย ก็เพื่อไม่ให้โดนบูลลี่และกลั่นแกล้งเขา ลูก้าไม่ใช่แค่เด็กที่ขี้โกหก แต่เขายังเป็นเด็กอีโก้สูงสุดสุดด้วย โรสใช้เท้ากดหัวของลูก้าลงอย่างช้าช้า "เธอขอโทษมากี่รอบแล้วนะ?" "ผมก