Semua Bab บอสขาอย่าใจดำ: Bab 21 - Bab 30

“เฮ่อ...” ถ้าเธอตายไป ทุกอย่างมันจะจบใช่มั้ย วันนี้เธอถามตัวเองซ้ำๆ ทั้งวัน และตอบกลับตัวเองด้วยคำตอบเดียวว่าอย่าคิดอะไรเพ้อเจ้อไร้สาระ กว่ายายจะเลี้ยงมาจนโตขนาดนี้มันไม่ใช่ง่ายๆ เลย เพราะงั้นเธอต้องสู้ เธอต้องเดินหน้าต่อไปให้ได้แต่เธอก็สลัดความคิดวุ่นวายในหัวไม่ได้ เธอไม่ได้นึกโกรธเกลียดบอสเรื่องที่บอสทรมานเธอด้วยเซ็กซ์แบบBDSMหรือทำซาดิสม์วิตถารกับเธอ แต่เธอโกรธและเสียใจที่เขาไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเธอเลยเขามองไม่เห็นความจริงใจที่เธอมีให้ เขามองข้ามความดีและความรักที่เธอมอบให้เขาในทุกวินาทีที่ได้ทำงานให้เขาในฐานะเลขาเอลิกาเอาแต่คิดวนเวียนไปมา จนไม่รู้ตัวเลยว่าเดินขึ้นมาบนชั้นดาดฟ้าของตึกสำนักงานตั้งแต่เมื่อไหร่ มารู้ตัวอีกทีก็ยืนอยู่ใกล้ราวกั้นดาดฟ้าแล้ว ท่ามกลางแสงสีทองเลื่อมชมพูในช่วงใกล้โพล้เพล้ของวันบริเวณชั้นดาดฟ้าของตึกสำนักงานที่สูงกว่าห้าสิบชั้น ถูกออกแบบมาเพื่อเป็นสวนลอยฟ้า สำหรับพนักงานของตึกและลูกค้าได้มาผ่อนคลายและดื่มกาแฟชมวิวเมือง ระหว่างพักจากงานเคร่งเครียด“กาแฟค่ะบอส” ทุกครั้งหลังเลิกประชุม พิศรุตม์จะเคร่งเครียดและวิตกกังวลหนัก เขามักจะมายืนตรงจุดนี้เพื่อผ่อน

รักลูกเหลือเกิ๊น” เอลิกายิ้มขำกับชะตาตัวเอง ยกมือขึ้นบ๊ายบายรถของรัศมีที่กำลังเคลื่อนผ่านไป เด็กชายวัยสิบขวบหันมามองเธอด้วยความประหลาดใจ ทำไมเธอถึงโบกมือให้เขาล่ะ...“ไปซะ! อย่ามาให้เห็นหน้า! นังตัวถ่วง นังอกตัญญู งั้นเหรอ ...ฉันผิดด้วยเหรอที่ฉันอยากมีชีวิตดีๆ ฉันแค่มาทำงาน ไม่ได้จะมาเกาะใครกินซะหน่อย”เมื่อทบทวนก็พบว่าเธอไม่ได้ผิดอะไรเลย แล้วทำไมเธอถึงยอมให้ชีวิตมันอัปยศอดสูขนาดนี้ล่ะ“พอที ...ฉันจะไม่ยอมเป็นเหยื่อของใครอีกแล้ว ต่อไปนี้ ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้สองคนนั้นไม่มีความสุข พวกเขาจะไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ!!!”เอลิกาสูดลมหายใจแล้วตั้งมั่นว่าจะใช้ชีวิตอย่างที่ตัวเองต้องการ โดยไม่กลัวใครหน้าไหนอีกต่อไปแล้วเมื่อขึ้นรถเมล์ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วจัดการโอนเงินเก็บทั้งหมดไปให้น้าสาว เพื่อนำไปใช้หนี้ก้อนสุดท้ายให้ธนาคาร“ในที่สุดก็จบแล้ว จบกันซะที หมดหนี้หมดสิน แล้วนะยาย หลังจากนี้หนูขอเข้าสนามรบนะคะ”เมื่อถึงคฤหาสน์สีดำ เธอกดรหัสประตูแล้วเดินเข้าไปข้างในด้วยท่าทางมั่นใจไร้ความหวาดกลัว เจอเจ้าของบ้านนั่งดื่มกาแฟดูทีวีอยู่ที่โซฟา“กลับมาแล้วเหรอ” เขาหันมองเธอแล้วนิ่วหน้า สภาพของหญิงส

“ขอโทษ..” เธอนอนนิ่ง หายใจรวยริน กายเปลือยเปล่าจมอยู่กลางกองเลือดเปียกชุ่ม แววตาอ่อนแรงจ้องมองเพดานนิ่งก่อนจะค่อยๆ ปิดตาลงทันใดนั้น ประตูเปิดผ่างด้วยความแรงตามอารมณ์คนเปิด พีมรุตม์สาวเท้าเดินเข้ามาด้วยอารมณ์หงุดหงิดงุ่นง่าน เพราะยังโมโหไม่หายที่โดนเธอเล่นสงครามประสาทใส่“คราวหลังถ้าเธอลองดีกับฉันอีก ฉันจะไม่ปล่อยเธอไว้แน่เอลิกา!!”เขาตะโกนใส่เธอแล้วหันหลังจะเดินกลับ แต่เกิดเอะใจทำไมหญิงสาวไม่ตอบโต้เขาเลยสักคำ ก็เลยจะหันไปเยาะเย้ยให้เธอเจ็บปวดซะหน่อย“เห็นเธอแล้วหมดอารมณ์ว่ะ” แต่ภาพที่เห็นทำเขาอึ้ง ตาเหลือก ใจหายวาบ..“เลือด.!!!!” พิศรุตม์ถึงกับหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นเลือดเต็มที่นอน “เอม!!”เขากระโจนขึ้นไปบนเตียงแล้วตรวจชีพจรเธอทันที สีหน้าตื่นตกใจและตัวสั่นงันงกไปหมด“เอม !! เอม!!! ได้ยินผมมั้ย เอม!! ตื่นสิเอม ตื่นเดี๋ยวนี้ คุณทำบ้าอะไรของคุณเนี่ย”เขาคว้ามือที่มีรอยกรีดบนข้อมือขึ้นดูแล้วช็อค ใจแทบจะหยุดเต้นในวินาทีนั้น“ไม่ ม่ายยยย!!!! เอม!! อย่าตายนะ” เขาร้อนรนรีบช้อนร่างหญิงสาวขึ้น ตาแดงก่ำด้วยความเสียใจ น้ำตาไหลพราด “เอม!! คุณทำแบบนี้ได้ไง คุณจะจากผมไปแบบนี้ไม่ได้นะ!!!”เอลิกาลืมตา

“อ๋อ ค่ะ” เอลิกามองหน้าเขาอย่างจับผิด เพราะสายตาเลิ่กลั่กมันน่าสงสัยจริงๆพิศรุตม์ยิ้มเจื่อน ทำหน้าแทบไม่ถูก แก้มร้อนผ่าวไปหมด เมื่อถูกมองด้วยสายตาสงสัยแบบนี้“ผมส่งข่าวให้แม่คุณแล้วนะ” เขารีบเปลี่ยนเรื่อง “ตั้งแต่เมื่อคืน ส่งจากเครื่องของคุณ บอกว่าคุณป่วยหนักนอนอยู่โรงพยาบาล”เอลิกาอึ้ง โมโหจนอยากจะฟาดหน้าเขาเลยล่ะ เขาเองก็เห็นแล้วนี่ว่าผู้หญิงคนนั้นรู้สึกยังไงกับลูกคนนี้ ยังจะหาเรื่องให้เธออีก“บอสบ้าไปแล้วรึไง! ทำแบบนั้นทำไมคะ!”“ก็แค่อยากลองดู” ว่าแม่เธอจะตอบกลับมาว่ายังไง “เมื่อคืนแม่คุณแค่อ่าน แต่ไม่ตอบ”เอลิกายิ้มขมขื่น “ก็ไม่เกินความคาดหมาย บอสจะส่งไปทำไม เธอไม่สนใจหรอก”พิศรุตม์ยื่นมือถือคืนให้เธอ “ลองเช็คดูสิ เผื่อตอบกลับมาแล้ว”“ไม่จำเป็นหรอกค่ะ” เพราะไม่อยากอ่านข้อความที่ทำให้เจ็บปวดใจน่ะสิ แค่ที่เป็นอยู่ก็เจ็บมากพอแล้ว จะเพิ่มรอยแผลให้ตัวเองทำไม “ลบทิ้งไปเถอะค่ะ”พิศรุตม์นึกรู้ว่าเธอคงไม่อยากเจ็บ เลยเลี่ยงที่จะอ่าน แต่เขาไม่จำเป็นต้องเลี่ยง เลยเปิดอ่านดู ก็พบข้อความที่ทำให้ขมวดคิ้วนิ่วหน้า หัวร้อนขึ้นมาเลยถ้าแกอยากได้เงินก็ไปขอไอ้รุตม์เอาสิ แต่มันคงไม่ให้แกหรอกนะ เพราะมั

“คู่หมั้นมาจากตระกูลไหนหรือคุณรุตม์” ผู้บริหารคนหนึ่งถามขึ้น ..รัศมีถึงกับยิ้มมุมปาก เพราะมั่นใจว่าไม่มีวันที่คนหัวสูงพวกนี้จะยอมรับผู้หญิงไร้สกุลได้“ตระกูลที่...รู้จักทำมาหากินสุจริตน่ะครับ แต่ไม่ได้สำคัญเท่ากับผมรักเธอหัวปักหัวปำหรอกครับ”คำตอบของพิศรุตม์ทำให้ทุกคนในโต๊ะพากันหัวเราะร่วน ชอบอกชอบใจ คนพวกนี้ก็เหมือนกัน หากเจ้าสัวว่าดี พวกเขาก็ว่าดีด้วย ส่วนรัศมีถึงกับเหวอ หันมองหน้าสามีที่ดูเหมือนจะพอใจก็อึ้งเอลิกายิ้มเขิน แอบหยิกสะเอวคนรัก “บอส...”“คุณรุตม์นั่งคุยกันก่อนสิครับ”“ต้องขอโทษด้วยนะครับคุณอา พอดีว่าที่ภรรยาผมรู้สึกปวดหัวนิดหน่อยน่ะครับ ว่าจะพาเธอเข้าไปพักในบ้านสักครู่ ..ผมขอตัวก่อนนะครับ”พิศรุตม์รีบจูงมือเอลิกาเดินจากโต๊ะนั้นมาอย่างเร็วแล้วพาเธอเข้าไปในบ้านทันทีเขาแค่เอาเธอมาอ้าง เพราะไม่อยากคุยกับพวกคนแก่ที่เอาแต่อวดเรื่องลูกหลานเท่านั้นเอง“บอสอ่ะ เราเพิ่งจะคบกันเองนะคะ ว่าที่ภรรยาอะไรกันล่ะคะ”“แต่เราอยู่ด้วยกันแล้ว มันก็ไม่ต่างกันหรอก เอากันทุกคืนจนเตียงจะพังอยู่แล้ว”“บอส!” เธอรีบปราม หันมองซ้ายขวา “พูดอะไรของบอสเนี่ย เดี๋ยวใครมาได้ยินหรอก”“อ้าว ก็คุณเป็นเมียผม