บททั้งหมดของ ตัดบัวไม่ให้เหลือใย ตัดใจไม่ให้เหลือรัก: บทที่ 11 - บทที่ 20

บทที่ 12 ทางฝั่งตระกูลหลี่ก็กลับมากินอาหารที่จวนของตัวเอง พี่ชายยังคงบ่นไม่หยุดเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น “มันตั้งใจชัด ๆ ทำให้เราไม่รู้ว่ามันเป็นใคร ตอนที่แต่งกับเจ้าไม่เห็นเจ้าเล่ห์แบบนี้” หลี่เม่าพูดไปพรางขบเขี้ยวเคี้ยวฟันไปพลาง จนอ้ายเฉินได้ฟังคำของพี่ชายที่ต่อว่าอดีตสามีก็ไม่รู้จะพูดเช่นไร ไม่พอบิดาและมารดาของนางยังนิ่งเงียบราวกับคิดอะไรอยู่อย่างนั้น“เจ้าตามออกมาทีหลัง พ่อบ้านของทางนั้นบอกว่าอะไร เพราะอะไรเขาถึงได้ทำแบบนี้” คำถามของบิดาทำให้หลี่เม่าที่ดูเหมือนจะไม่ได้ตั้งใจฟังเรื่องราวที่อีกฝ่ายแก้ตัวเท่าไรเอ่ยเล่าทุกอย่างเท่าที่รับรู้“มีคนมาดูแลรักษาการทำหน้าที่เจ้าเมืองแทนหยางพ่านชุน เขาก็เลยออกมาหาที่อยู่ใหม่” หลี่อ้ายเฉินได้ยินเสียง เหอะ จากบิดาของนา

บทที่ 14 “ไม่เห็นเกี่ยวอะไรกับข้าเลยนี่เชียงเชียง เจ้าไม่ต้องตามข่าวคราวเรื่องนี้แล้ว หรือว่าเจ้าว่างไปข้าจะให้ท่านพี่หางานให้เจ้าเพิ่มดีหรือไม่” เชียงเชียงส่ายหน้าหวือ “ข้าก็แค่อยากให้คุณหนูรับรู้ความเป็นจริง กะ..ก็เท่านั้น” รอยยิ้มเศร้าปรากฏขึ้นอีกครั้งบนใบหน้างดงามของหลี่อ้ายเฉิน และมันก็ทำให้เชียงเชียงที่มองอยู่ไม่เข้าใจนักความเป็นจริงหรือ หญิงสาวยิ้มเยาะตนเอง ช่างเป็นคำที่สะท้อนความรู้สึกได้ดีจริง ๆ ก่อนที่จะแต่งนั้นคงเป็นความฝัน แต่งมาสักพักคงเป็นความจริงสินะ มันถึงขมจนกลืนไม่ลงแต่ก็จำได้ทุกอย่างไม่มีลืม ทั้งคำพูดที่หวานราวกับน้ำผึ้ง หรือแม้กระทั่งความเย็นชาราวกับชีวิตช่วงนั้นมีแต่ฤดูหนาวที่มีแต่หิมะก็ยังตราตรึงอยู่ในทุกห้วงความทรงจำทั้งวาจาที่เอ่ยบอกว่าไม่เป็นอะไร

บทที่ 16“อ้ายเฉิน” เสียงของชายหนุ่มที่คุ้นเคยทำให้หญิงสาวที่กำลังทำอาหารสำหรับวันนี้ให้ครอบครัวต้องสะดุ้ง “ท่านเจ้าเมือง” นางเอ่ยเรียกชายหนุ่มที่เดินเข้ามาในจวนของตนด้วยสายตาไม่เข้าใจและตกใจ เหตุใดชายหนุ่มถึงอยู่ที่นี่ และยังแววตาที่เต็มไปด้วยความรักและความห่วงหานั่นอีก นางมั่นใจว่าไม่ได้คิดไปเองแน่ ๆนี่เป็นครั้งแรกหลังจากที่นางหย่าออกมาและได้ประชันหน้ากับอดีตสามีตามลำพัง เพราะครั้งก่อนก็เจอกันเพียงครู่ ร่างบางหันซ้ายหันขวา แต่ก็เป็นนางเองที่เพิ่งบอกให้เชียงเชียงและสาวใช้ออกไปเอาวัตถุดิบบางอย่างที่ร้านของตระกูลหลี่ “ทำไมถึงกลัวข้าขนาดนั้นเล่าฮูหยิน” ดวงตาสวยวาวโลดแสดงชัดถึงความไม่พอใจ “ข้ามิใช่ฮูหยินของท่านเจ้าเมืองอีกแล้ว” หลังจากคำของตนอ้ายเฉินก็สังเกตเห็นถึงท่าทางและสีหน้าของอดีตสามีที่หมองลง มันช่างเป็นเรื่องไม่ชินตาที่อีกฝ่ายแสดงอารมณ์มากกว่าแต่ก่อน คราวก่อนที่พบกันแม้จะสำนึกผิดแต่ยังไม่มีแววตาเช่นนี้“ท่านกลับไปที่จวนของตนเองเถอะเจ้าค่ะ ทำเช่นนี้จะไม่เหมาะเท่าไร” นางเอ่ยเตือนก่อนจะขยับถอยมาให้ห่างจากอีกฝ่าย “แต่ว่าเจ้าเป็นภรรยาของข้านี่มีอะไรไม่เหมาะไม่ควร” ท่าทางราวกับไม่

บทที่ 18อ้ายเฉินไม่ได้เล่าเรื่องที่เจอกับหยางพ่านชุนในวันนี้ให้กับคนอื่นฟัง ไม่ได้บอกแม้สักคนเดียว นั่นจึงทำให้ประตูหลังยังคงเปิดทิ้งเอาไว้ตั้งแต่เช้ายันเย็นมิได้ปิดเหมือนตอนกลางคืน ที่นางไม่บอกก็เพราะหากเชียงเชียงรู้ไม่นานพี่ชายก็ต้องรู้แล้วก็จะกลายเป็นเรื่องใหญ่โตเปล่า ๆ“เฉินเอ๋อร์พรุ่งนี้สหายพี่จากตระกูลหลินจะเดินทางมา เจ้าจำได้หรือไม่ที่เมื่อก่อนพี่เคยไปเรียนที่เมืองหลวง” อ้ายเฉินยิ้ม นางจะจำไม่ได้ได้อย่างไร สหายคนนี้ของพี่ชายเป็นบุตรชายคหบดีในเมืองหลวง พี่ชายชื่นชมเขามากว่าเก่ง หากได้เขาเป็นเขยก็จะทำให้กิจการของตระกูลหลี่ยิ่งใหญ่ขึ้นไปอีกแต่หลังจากนางเข้าพิธีมงคลไปกับหยางพ่านชุนพี่ชายก็ไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องนี้อีก ยามนี้ไม่รู้ว่าเป็นเพราะนางหย่ากลับมาอยู่ตระกูลหรืออย่างไรถึงได้ยกคุณชายตระกูลหลินขึ้นมาพูดถึงอีกแล้ว“อย่าบังคับใจน้อง” มารดาที่มักจะไม่ค่อยพูดจาอะไรนักเอ่ยขึ้น และเพราะเรื่องนี้ไม่ได้เกิดขึ้นครั้งแรกแค่พี่ชายอ้าปากทุกคนก็รู้ถึงความนัยของการกระทำ “โธ่ท่านแม่ข้าก็แค่หวังดีกับเฉินเอ๋อร์ หากนางเป็นสะใภ้ตระกูลหลินจะต้องดีแน่ ๆ” คนเป็นแม่ถอนหายใจ“น้องเจ้าเพิ่งผ่านเรื่อง

บทที่ 20อ้ายเฉินมองคนที่ได้สิ่งที่ต้องการแล้วก็กลับจวนของตัวเองไป นางก็ทำหน้าที่ของตัวเองต่อโดยไม่ได้รู้เลยว่าจะมีบางอย่างไม่เหมือนเดิมชิงเอ๋อร์เมื่อรู้เรื่องราวทั้งหมดก็ไม่พอใจเป็นอย่างมาก นางต้องการจะเอ่ยเตือนคำบางคำที่นางได้เคยพูดกับอดีตฮูหยินอย่างหลี่อ้ายเฉินไปแล้ว และมันก็เป็นจริงอย่างที่นางว่า ต่อให้พยายามแค่ไหน ชาวบ้านก็ควรจะอยู่กับชาวบ้านไม่ควรเสนอหน้ามาเป็นภรรยาเอกของขุนนาง ตระกูลพ่อค้าก็คู่ควรกับตระกูลพ่อค้าแน่นอนว่าหญิงสาวรู้ดีว่าคำพวกนั้นอาจจะไม่เพียงพอที่จะทำให้อดีตฮูหยินเข้าใจ นางจึงคิดว่าจะเตรียมของกำนัลสักอย่างสองอย่างเอาไว้ให้คนคุ้นเคย อ้ายเฉินเองเมื่อได้เจอกับหยางพ่านชุนในแบบที่เคยเจอซ้ำ ๆ ความทรงจำในส่วนลึกก็จำได้ว่าก่อนแต่งงานเขาเคยดีกับนางมากเพียงใด แต่ภาพความทรงจำของวันที่บุตรชายจากไปและนางต้องนั่งเฝ้าโลงอยู่เพียงลำพังนั้น ไม่อาจจะลบได้เพียงแค่ความอ่อนโยนเพียงชั่วครู่เพราะวันหนึ่งหยางพ่านชุนก็จะกลับไปเป็นคนที่เอาแต่ยึดมั่นในหน้าที่เหมือนเดิม หากนางกำลังจะตายพร้อมกับชาวเมืองนางก็มั่นใจว่าหยางพ่านชุนจะเลือกดูแลชาวเมือง มิใช่นางหรือครอบครัวของนาง นางไม่ได้คิดไป