บททั้งหมดของ ตัดบัวไม่ให้เหลือใย ตัดใจไม่ให้เหลือรัก: บทที่ 21 - บทที่ 30

บทที่ 22สองสามวันมาแล้วที่หยางพ่านชุนได้รับรายงานจากเซี่ยเว่ยว่าเห็นการเคลื่อนไหวแปลก ๆ รอบ ๆ จวนตระกูลหลี่ แม้ว่าคนเหล่านั้นจะแสร้งทำเป็นขอทานหรือพ่อค้าแต่เมื่อไม่ใช่ตัวจริงดูอย่างไรก็ไม่เหมือน แววตาของนักฆ่าจะเหมือนคนบริสุทธิ์ได้เช่นไร“พ่อบ้านเรียกคนของเราให้มาคอยเฝ้าจวนของฮูหยินเอาไว้” คนมีอายุรับคำทันที แม้จะมีใครบอกกี่ร้อยกี่พันครั้งว่าหลี่อ้ายเฉินไม่ได้เป็นฮูหยินแล้วแต่หลาย ๆ ครั้งหยางพ่านชุนก็ยังคงเรียกนางเช่นนั้นอยู่ดี ชางเกิงก้มใบหน้าชราซ่อนสายตาไม่พอใจเอาไว้ เขารักหยางพ่านชุนดั่งบุตรชาย ขอติดตามมาดูแลที่เมืองเฉิงด้วย แต่จนแล้วจนรอดไม่ว่าทำเช่นไรก็สะบัดหญิงสาวชาวบ้านผู้นั้นออกไปให้ไกลเจ้านายของเขาไม่ได้ เขาไม่เคยแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่ชอบหลี่อ้ายเฉิน เพราะรู้ดีว่าหยางพ่านชุนมีนิสัยดื้อรั้น หากยิ่งขัดขวางจะยิ่งทำสิ่งที่ตรงกันข้าม ดูอย่างที่ฮูหยินใหญ่ต้องการให้อยู่ในเมืองหลวง หยางพ่านชุนก็เลือกมาอยู่เมืองท่าห่างไกลเช่นเมืองเฉิงหลังจากการให้คนเฝ้าจวนทั้งสองเอาไว้นานหลายวัน คนประสงค์ร้ายก็แสดงจุดมุ่งหมายของตนออกมา แต่ไม่นึกว่าจะถูกคนที่เฝ้ารอบ ๆ จวนจับตัวได้ระหว่างกินข้าวเ

บทที่ 24หลี่อ้ายเฉินไม่เข้าใจคำที่ชิงเอ๋อร์พูดนัก ตอนนี้นางไม่ได้เป็นอะไรกับหยางพ่านชุนแล้วจะยังมีอะไรให้แม่นางชิงเอ๋อร์ไม่พอใจอีก ตอนนี้อีกฝ่ายก็ได้เป็นใหญ่ในจวนแล้วเพราะเหตุใดจึงต้องมาหาเรื่องนางถึงที่นี่และยังคำพูดก่อนที่อีกฝ่ายพูด ก่อนที่หน่วยอารักขาของหยางพ่านชุนจะมาดึงนางกลับไปอีก “เพราะเจ้าไม่ยอมไปให้ไกลจากท่านพี่ อย่าโทษข้าเลยที่ต้องทำเช่นนี้” คำที่กระซิบที่หูทำให้เอาหลี่อ้ายเฉินแอบกังวล ถึงกระนั้นนางก็ได้ตอบกลับอีกฝ่ายไป “หากเขาเป็นคนของเจ้าจริงก็จงดูแลให้ดีอย่าให้มายุ่งกับข้าสิ ข้าไม่ได้ยุ่งกับเขามานานแล้ว” อ้ายเฉินนึกถึงบทสนทนาก่อนที่ชิงเอ๋อร์จะถูกคนของหยางพ่านชุนพากลับไป และมันก็ทำให้นางกังวล หรือว่าอีกฝ่ายต้องการจะทำร้ายนาง หญิงสาวกำลังจะออกไปเรียกคนเข้ามาอยู่เป็นเพื่อนแล้ว แต่ยังไม่ทันที่นางจะได้ตั้งตัวก็มีโจรบุกเข้ามาในจวน อ้ายเฉินเขวี้ยงของที่อยู่ในมือออกไปในทันที เสียงโครมครามทำให้คนที่เฝ้าอยู่นอกจวนได้ยิน และช่วยกันจับโจรได้ในที่สุด“ฮูหยินเป็นอะไรหรือไม่” อ้ายเฉินที่เพิ่งโดนจู่โจมสายหน้า “ข้าไม่เป็นอะไร นี่มันอะไรกัน” เพราะความตกใจทำให้ไม่ทันสนใจว่าอีกฝ่ายยังค

บทที่ 26“ท่านไม่เคยมีอะไรกับนางจริง ๆ อย่างนั้นหรือ” หลี่อ้ายเฉินที่เคยใจสลายเพราะภาพหญิงอื่นเข้าห้องนอนคนรักเอ่ยถามตรง ๆ ในเมื่อยามนี้นางและเขาเปิดใจคุยกันแล้วก็ควรจะคุยกันทุกเรื่อง แม้สุดท้ายหยางพ่านชุนจะทำให้นางกลับเมืองหลวงไปได้ แต่ในใจของหลี่อ้ายเฉินก็ยังระแวงอยู่เสมอ“ข้ารักษาสัญญาเสมอข้าผิดที่หมางเมินและพยายามเพียงลำพังโดยไม่ได้เล่าให้เจ้าฟัง แต่เรื่องอื่นข้าไม่เคยผิดต่อเจ้าจริง ๆ เฉินเอ๋อร์” ภาพความทรงจำไหลเข้ามาในความคิดของอ้ายเฉิน ครั้งหนึ่งนางและเขาสัญญากัน เจ้าเมืองหนุ่มที่เพิ่งมาประจำการเป็นที่ต้องตาของบรรดาแม่นางในเมืองหลายคน แต่เขากลับมาสนใจนางและพยามยามเข้าหานาง จนสุดท้ายเขาและนางกลายเป็นคนรักกัน หลี่อ้ายเฉินจึงบอกให้ชายหนุ่มสัญญากับนางว่าจะไม่มีเล็กมีน้อย ซึ่งตลอดมาจนกระทั่งแต่งงานชายหนุ่มก็ทำได้ดั่งว่า ขนาดยามนั้นมีชิงเอ๋อร์มาหาก่อนที่ทั้งคู่จะแต่ง ชายหนุ่มก็ยังคงแสดงท่าทางมั่นคงต่อนางเท่านั้น“ท่านเคยสัญญาว่าเช่นไรหรือ” อ้ายเฉินเอ่ยเย้า เพราะอยากรู้ว่าอีกฝ่ายจะยังจดจำถ้อยคำที่สัญญาเอาไว้ได้หรือไม่ ขนาดนางเองยังลืมบ้างในบางคำเลย “หากข้ามีเล็กมีน้อยหรือมีอนุหรือแม้แ

บทที่ 28เช้าตรู่ในจวนตระกูลหยาง บรรยากาศเงียบสงบและเต็มไปด้วยความตึงเครียด หยางพ่านชุนได้รับข่าวจากคนของเขาว่ามีชายคนหนึ่งพยายามเข้ามาในจวนเพื่อลอบทำร้ายหลี่อ้ายเฉิน "พ่านชุน ข้าได้รับข่าวว่ามีชายแปลกหน้าพยายามเข้ามาในจวนเจ้า เขาดูมีพิรุธและท่าทางไม่ดี" เซี่ยเว่ยรายงานด้วยความกังวล“มันเข้ามาได้ยังไง แล้วใครเป็นคนปล่อยมันเข้ามา คนของเราจับมันได้ตอนไหน รายงานมาให้ข้ารับรู้ทั้งหมด” “มันปลอมตัวเข้ามาในจวนเรา ข้าเดาว่าคนสนิทเจ้าเป็นคนปล่อยมันเข้ามา ข้าได้จับผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องรู้เห็นทั้งหมดแล้ว พวกมันส่งคนเข้ามาแฝงตัวอยู่ในจวนไม่น้อยทีเดียว” หยางพ่านชุนขมวดคิ้ว "ซุนเทียนเป็นคนร้ายกาจและเจ้าแผนการ...นำตัวผู้ร้ายและผู้เกี่ยวข้องมาหาข้า ข้าจะสอบสวนเอง" เขาอยากรู้ว่าคนที่ช่วยเหลือซุนเทียน หากมีหลักฐานมัดตัวจะแก้ต่างให้ตนเองเช่นไรเซี่ยเว่ยพยักหน้าและนำตัวผู้บุกรุกมาที่ห้องใต้ดินของจวน หยางพ่านชุนมองดูชายคนนั้นด้วยสายตาที่เฉียบคม ชายใส่ผ้าปิดหน้าดูท่าทางกระวนกระวายและพยายามหลบสายตาของหยางพ่านชุน"เจ้าชื่ออะไร มาจากที่ใด" หยางพ่านชุนถามด้วยเสียงหนักแน่นชายแปลกหน้าลังเลเล็กน้อยก่อนจะตอบ

บทที่ 30เพราะเขาไม่อาจจะทนกับความสูญเสียได้อีกแล้ว ภาพหญิงสาวที่นอนไร้ลมหายใจยังคงติดตาเขาจนถึงวันนี้ เขามาช้าไปแค่คืนเดียวก็รั้งภรรยาเอาไว้ไม่ได้ ส่วนสำหรับลูกนั้นเขาช้าไปหลายก้าวเลย ไม่ว่าจะเพราะอะไรเขาก็ไม่ควรจะทำเช่นนั้น เขายังไม่แข็งแกร่งพอจะปกป้องเสี่ยวชิง หากบิดาเขารู้ว่าเขารักเสี่ยวชิงมากเพียงใด ย่อมหาทางกำจัดบุตรชายเพียงคนเดียวของเขา เขาจึงเลือกที่จะหมางเมิน เสแสร้งทำเป็นไม่ใยดีเสี่ยวชิง รู้ว่าสิ่งที่ทำจะสร้างรอยแผลให้กับหัวใจเด็กน้อยไร้เดียงสา ทั้ง ๆ ที่รู้แต่ก็ยังทำ ครั้งนี้เขาจะไม่ทำผิดพลาดอีก ตั้งแต่กลับมาเขาได้ให้เซี่ยเว่ยส่งคนไปจัดการเรื่องที่ควรจัดการทั้งหมดแล้ว ไม่ว่าน้ำมากหรือน้ำน้อยก็เป็นภัยทั้งนั้น และยังเรื่องโจรป่าที่ครั้งหนึ่งฮ่องเต้เคยมีพระราชโองการว่าหากเมืองใกล้เคียงทั้งสามเมือง เมืองใดเป็นผู้จัดการโจรป่าเหล่านี้ลงได้ก็จะได้เป็นขุนนางขั้นสามในทันที ครั้งนี้เขามีเป้าหมายแล้ว เหลือแค่กระทำเท่านั้น และชิงเอ๋อร์จะเป็นคนที่ช่วยให้เขาหลุดพ้นจากตระกูลที่น่ารังเกียจของเขา ตระกูลที่คิดถึงแต่อำนาจ และกำจัดคนสุดท้ายที่เขาคิดว่าหวังดีกับเขาที่สุด คนที่คอยเป่าหูอ้ายเฉิน