All Chapters of ทะลุมิติมาอยู่ในร่างสาวน้อยพร้อมระบบเส็งเคร็งยุค 70: Chapter 71 - Chapter 80

เหตุการณ์กลับมาเป็นปกติ ตัวแทนของโรงเรียนในมณฑลถูกตัดสิทธิ์การแข่งขัน และครูที่ปรึกษาของโรงเรียนอำเภอจวี่ไม่สามารถเข้าห้องแข่งขันวิชาการได้ตามคำเรียกร้องของเฉินเฟิ่นอี้ ต้องบอกว่าการแข่งขันที่เฉินเฟิ่นอี้เป็นกังวลตอนนี้เธอโล่งอกเป็นอย่างมาก เพราะมันไม่ได้ยากอย่างที่คิด ทั้งบางส่วนยังอยู่ในข้อมูลที่ซ้อม ๆ กันมา และที่สำคัญคะแนนของโรงเรียนนำโด่งเต็มหนึ่งร้อยคะแนนเฉินเฟิ่นอี้ที่แข่งเสร็จก็ขอแยกตัวจากคนอื่นเพื่อไปรับประทานอาหารกลางวันโดยมีเฉินเหม่ยเย่ โอวหยางจิง และจินหม่าซินตามติด ตัวสำรองไม่ได้เข้าร่วมการแข่งขัน มีเพียงการจัดเตรียมอุปกรณ์ต่าง ๆ ให้เท่านั้น และคาดว่าคงไม่ได้เข้าร่วมการแข่งขันครั้งนี้แน่"เกิดอะไรขึ้นครับ เห็นว่าโรงเรียนมณฑลถูกตัดสิทธิ์การแข่งขันวิชาการหมวดภาษาต่างประเทศ" เฉินตงถามด้วยความสนใจ เมื่อครู่เขาเพิ่งซื้อของกินกลับมาที่ห้องพักและได้ยินคนอื่นพูด"พี่สาวสามทำเอกสารคู่มือขาดค่ะ ตัวแทนของที่นี่เลยเอาของตัวเองมาให้ แล้วพี่สาวสามหิวน้ำเลยให้พี่ลู่เสียนเอาน้ำมาให้ดื่ม แต่เป็นช่วงที่ครูตัดสินมาถึงที่ห้องพอดีโรงเรียนเราจึงถูกหักคะแนน..." เฉินเหม่ยเย่เล่าตั้งแต่เริ่มให้ท

ความวุ่นวายยังไม่จบลงง่าย ๆ เมื่อคนอย่างผู้อำนวยการของโรงเรียนมีความสัมพันธ์เชิงชู้สาวกับบุคลากรของโรงเรียน หากทั้งสองคนไม่มีพันธะ เรื่องแบบนี้ก็ยังไม่ควรเกิดขึ้นอยู่ดี แต่ที่ทำให้หลายคนยอมรับไม่ได้ก็คือผู้อำนวยการมีภรรยาและลูกแล้วยังทำตัวแบบนี้"โธ่เว้ย!"ผู้อำนวยการโรงเรียนเดินไปมาในห้องที่ถูกเชิญมาระหว่างรอครูเซียวทำเรื่องอื่นอยู่ เขาร้องขึ้นอย่างโมโห ข้างกันมีครูที่ปรึกษาเหอหนี่นั่งร้องไห้อยู่ ที่จริงหล่อนเคยแต่งงานแล้ว เพียงแต่สามีเสียชีวิตจึงกล้าทำเรื่องแบบนี้ แต่ไม่คิดว่าจะถูกจับได้เร็วขนาดนี้ ทั้งที่ความสัมพันธ์เพิ่งจะเริ่มไปได้ไม่กี่เดือน"ฮือ ๆ ผู้อำนวยการต้องช่วยฉันนะคะ ดูสิคุณผู้หญิงตีฉันเจ็บไปหมด" แค่ยายแก่คนหนึ่ง หากไม่ใช่ว่าอยู่ต่อหน้าผู้คนหล่อนคงจะสวนกลับไปแล้ว"ช่วย? เธอโง่หรือเปล่าถึงเก็บมันไว้" เขากัดฟันอย่างโมโห มันเป็นข้อตกลงที่เคยทำก่อนเริ่มความสัมพันธ์ขึ้น แม้ไม่มีชื่อเขาแต่ภรรยากลับจำลายมือเขาได้อีกอย่าง ตอนนี้ทำได้เพียงหาข้อแก้ตัว แต่จะได้หรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับร้านเสื้อผ้าที่เขาไปซื้อผ้าพันคอมา ตอนที่พนักงานแจ้งว่าเป็นผ้าพันคอของผู้หญิงที่มีสามีแล้วเขายังซื้อมา

โรงเรียนอำเภอประกาศเปลี่ยนผู้อำนวยการเป็นคนที่สองในรอบปีสร้างความงงงวยให้แก่สมาคมผู้ปกครอง แต่เมื่อรู้ถึงสาเหตุต่างคิดว่ามันสมควรกันทั้งหมด ผู้อำนวยการสร้างความเสื่อมเสียให้แก่โรงเรียน นักเรียนหรือแม้แต่คนในอำเภอต่างมีชื่อเสียงเสียหายวันนี้เป็นวันแรกที่ผู้อำนวยการคนใหม่จะมาที่นี่ ทางโรงเรียนและเฉินเฟิ่นอี้ก็เพิ่งรู้ว่าผู้อำนวยการที่เพิ่งออกไปเป็นเพียงผู้อำนวยการชั่วคราวที่ต้องทำงานก่อนถึงจะประเมินว่าสามารถเป็นผู้อำนวยการได้หรือไม่ โชคดีที่ไม่ใช่ผู้อำนวยการมาประจำการไม่อย่างนั้นจะวุ่นวายมากกว่านี้ แต่ก็ยังหาผู้อำนวยการได้ไม่ทันอยู่ดี คนที่จะมาใหม่เป็นเพียงรักษาการณ์เท่านั้น"ครูเซียว"ทุกคนยืนอยู่กลางสนามท่ามกลางเมฆที่อึมครึม เฉินเฟิ่นอี้มองอย่างฉงนเมื่อมีแขกมาที่โรงเรียน ทั้งเป็นคนที่หลายคนคุ้นหน้า หรือมาตรวจดูบุคลากรภายใน แต่ก็เป็นไปไม่ได้ เป็นกรรมการจากกองการแข่งขันหรือก็คือครูเซียวเดินมาที่หน้าเสาธงพร้อมผู้ติดตาม"สวัสดีครับนักเรียนทุกคน หลายคนอาจจะรู้จักผมแล้ว แต่ยังมีหลายคนที่ไม่รู้จัก ผมครูเซียวหรือรักษาการเซียวจะมาทำหน้าที่แทนผู้อำนวยการชั่วคราวในระหว่างนี้..."เสียงอื้ออึงดัง

ตลอดเดือนธันวาคมที่หิมะตกหนัก โรงเรียนประกาศปิดเรียนจนกว่าจะเข้าเดือนมกราคม เพราะอย่างนั้นเฉินเฟิ่นอี้จึงพาน้อง ๆ และพี่สาวรองกลับบ้านเฉินในวันต้นเดือน พร้อมของกินอีกหลายอย่างที่จะทำให้ไม่ลำบากออกไปหาซื้อหรือหาอะไรมาประทังชีวิตเฉินเฟิ่นอี้ถูมือไปมาระหว่างเดินเข้าหมู่บ้าน ช่วงนี้ไม่มีรถรับจ้างขับผ่านทำให้ต้องเดินอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และของที่จะนำกลับบ้านเฉินเฟิ่นอี้ก็เพิ่งนำออกมาตอนที่ใกล้ถึงหมู่บ้านแล้ว เธอไม่ทรมานตัวเองขนมาตั้งแต่อำเภอ อีกทั้งหิมะยังตกปรอย ๆแต่ละคนล้วนใส่เสื้อแขนยาวที่ยัดฝ้ายลงไปเพิ่มความอบอุ่น เป็นเสื้อแขนยาวที่พี่สาวรองกับเฉินเหม่ยเย่จัดการเย็บให้ทุกคน ส่วนเฉินเฟิ่นอี้มีหน้าที่นำอุปกรณ์มาให้ทั้งสองจัดการ นอกจากของเด็กบ้านเฉินแล้วยังมีของพวกผู้ใหญ่ที่เฉินเฟิ่นอี้ให้เฉินไห่หลิวกับเฉินตงนำมาส่งที่บ้านก่อนหน้านี้ ไม่ก็เป็นลุงใหญ่ ลุงรอง หรือพ่อของเธอที่เข้าอำเภอไปเป็นคนเอาเสื้อกลับภายในหมู่บ้านมีชาวบ้านออกมากวาดหิมะออกจากหลังคาบ้านและรอบ ๆ บ้าน หลังจากการเก็บเกี่ยวรอบนี้ทุกบ้านได้ส่วนแบ่งรอบสุดท้าย และหิมะตกไม่อาจทำงานในแปลงนาได้ นั่นหมายความว่าทุกคนต้องรัดเข็มขัดจ

ที่นี่คือที่ไหน นี่คือความรู้สึกแรกของแป้งร่ำที่ลืมตาตื่นขึ้นมาท่ามกลางความมืด มันไม่ใช่บ้านเฉินแน่นอนเพราะเธอสัมผัสได้ถึงความเย็นจากเครื่องใช้ไฟฟ้าชนิดหนึ่งที่ไม่ใช่อากาศธรรมชาติอย่างที่ควรจะเป็น เสียงที่ควรจะมีในตอนเช้าก็ไม่มี ความทรงจำล่าสุดที่จำได้ก็คือเธอนอนในตอนฟ้าใกล้สางแล้วแป้งร่ำลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงอย่างคุ้นชินเพื่อปรับสายตาให้มองเห็น ก่อนที่เธอชะงักรีบคลำหาโคมไฟใกล้เตียงที่จำได้ โทนห้องที่คุ้นตาและเฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นมันทำให้ตื่นตระหนกเกิดอะไรขึ้น? มันคือความฝันหรือที่ผ่านมามันก็คือความฝันกันแน่ร่างของสาวใหญ่อดีตเลขาท่านประธานบริษัทใหญ่ย้ายตัวมานั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง มือไม้อ่อนลงชั่วขณะ ร่างนี้คือแป้งร่ำไม่ใช่เฉินเฟิ่นอี้อย่างควรที่จะเป็น มือทั้งสองข้างถูกยกขึ้นลูบไล้ใบหน้าเพื่อยืนยันว่าตอนนี้คือความจริง แป้งร่ำหันมองรอบ ๆ ตัว ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม เวลาเจ็ดโมงเช้าที่เคยตื่นนาฬิกาก็ยังอยู่ที่เจ็ดโมงเช้า เธอรีบเดินไปที่โต๊ะทำงานเพื่อพิสูจน์ความจริงหลาย ๆ อย่างวันที่ 12 เดือนมิถุนายน 2565 เป็นตัวเลขที่ทำให้แป้งร่ำต้องใช้มือลูบใบหน้าของตนเองอีกรอบ วันที่เธอหลับไปคือวันที่