All Chapters of The Zillionaire's Abandoned Wife: Chapter 161 - Chapter 170

Kinabukasan, maaga pa lang ay abala na si Trixie sa paghahanda ng gamit nina Luna at Venus. Maaliwalas ang langit, at may kakaibang sigla sa paligid. Tahimik ngunit determinado siyang mag-focus sa araw na iyon, isang araw na para sa pamilya, para sa mga bata… at kahit pa hindi niya inaamin, para rin sa sarili niya.Pagdating niya sa bahay nina Antonia, masiglang sinalubong siya ng mga dalagita.“Tita!” salubong ni Luna. “Mama said you’ll take us to the sea, Tita? Totoo po ba?”Trixie smiled and nodded, “Yeah right, pamangks. Everything’s ready, so bring your swimsuits and towels. Aalis na tayo in ten minutes.”Napatalon si Venus sa tuwa. “Yes! I haven’t been to the sea for ages!”Buo ang loob ni Trixie na gawin itong masayang araw para sa kanila.Bandang alas otso ng umaga, nang makarating sila sa pantalan, natanaw na agad ni Trixie ang pamilyar na pigura nina Helios at Yanyan. Si Yanyan ay nakasuot ng maliit na straw hat, hawak ang stuffed animal niyang laging dala, at may hawak pa

Pagdating ng Lunes ng umaga, dumating si Trixie sa school ni Xyza nang eksakto sa oras. Malayo pa lang, agad niyang namataan ang anak na nakaupo sa tabi ni Sebastian sa waiting area. Nakalugay ang buhok ni Xyza, may pink ribbon, at masigla itong nag-wave nang makita siya. “Mommy!” Masiglang tumayo ang bata at sumalubong. Tinikom ni Trixie ang bibig sa isang maikling ngiti. Tumango siya habang lumalapit, suot ang isang neutral-colored dress. Walang kahit kaunting excitement sa ekspresyon niya. Paglapit niya, agad siyang sinalubong ni Sebastian. “You’re here,” ani Sebastian, tila hindi sigurado kung matutuwa ba siya o hindi. Hindi siya pinansin ni Trixie. Sa halip, binuksan niya ang tablet ni Xyza at agad na hinarap ito. Tiningnan niya ang listahan ng activities para sa araw na iyon, waring walang ibang tao sa paligid. Napakamot sa batok si Sebastian. “I didn’t think you’d come, honestly.” “Hindi mo kailangang mag-isip para sa akin. Sinabi kong dadating ako ‘di ba?” m

Habang malapit nang magsimula ang laro, biglang nagsalita si Sebastian, “Mamaya habang nagvi-video ka, sabayan mo ang galaw namin. Don’t just stand there, alright?” “Alright…” pekeng ngiti ni Trixie habang umirap ng bahagya. “Bossy,” dugtong niya sa mahinang bulong. Hindi na siya pinansin ni Sebastian. Abala na ito sa pag-aayos ng buhok ni Xyza, habang si Trixie naman ay tahimik na iniikot ang mata sa paligid para tingnan kung ilan na lang ang natitirang laro. At ipinakilala na nga ni Teacher Alecie ang susunod na game, ang balloon relay. Sa patakaran ng laro, kailangan ng teamwork ng magulang at anak. May lobo sa pagitan ng kanilang binti, at kailangang makarating sa kabilang dulo nang hindi ito nahuhulog o pumuputok. Bawal hawakan ang lobo gamit ang kamay, kaya’t tamang galaw at koordinasyon ang susi upang maipanalo ang laro. Dati, dinala ni Trixie si Xyza sa mga commericial sports na nauuso noon para matutong maglaro ng basketball at volleyball. Pero noong mga panahong iyon, wa

“Ayain n’yo na lang ang isa’t isa, hindi na ako sasama,” mahinahong sabi ni Trixie.“Po? Hindi ka sasama, Mommy?” tanong ni Xyza, kunot-noo at may halong lungkot sa boses.“Oo.” Marahang hinaplos ni Trixie ang ulo ng anak. “Uuwi na si Mommy. Kayo na lang ang kumain at mag-enjoy, ha?”“Oh…”Ngumiti si Trixie, hindi na muling nagsalita pa. Tumalikod siya at hindi na lumingon pabalik.Pinagmasdan lang siya ni Sebastian habang papalayo ito. Tahimik. Walang sinabi para pigilan si Trixie. Ngunit ang mga mata nito, bagama’t walang ekspresyon, ay nanatiling nakasunod sa kaniya. Sa halip na habulin, tumingin na lang siya kay Xyza at mahina niyang sinabi, “Let’s go.”“Okay po,” tugon ng bata.Pagkaupo pa lang nila sa sasakyan, biglang nag-ring ang cellphone ni Sebastian. Si Lola Thallia ang tumatawag.Pagkaangat niya ng tawag, mariin agad ang tanong ng matanda, may halong galit sa tinig, “Nagbukas ka ng proyekto para sa mga Bolivar at Tolentino sa kompanya natin?!”“Hmm,” maikling sagot ni Se

Ngayong nakialam na si Gael Camero, alam ni Trixie na hindi na niya puwedeng balewalain ang sitwasyon. Tanyag ito sa industriya, isang matatag, tahimik, ngunit lubhang makapangyarihang presensya. Hindi ito ang tipo ng taong makikialam kung hindi mahalaga. At ngayon, isa lang ang malinaw dahil siya mismo ang tumawag.“Trixie, huwag ka munang mag-alala. Pag-isipan mo muna nang mabuti, saka ka na lang magbigay ng sagot sa akin.”Tahimik si Trixie, pinipigil ang tensyon sa dibdib. Maingat ang tono ni Mr. Camero, ngunit ramdam niya ang bigat ng implification nito.“Sige po,” sagot niya nang may paggalang.“About Michael… just do what you feel is right. You don’t have to consider me in this matter.”Napakurap si Trixie. Hindi niya inaasahan ang ganoong klaseng kalayaan mula sa isang kagaya ni Mr. Camero. Ngunit malinaw ang mensahe, hindi siya nito pipilitin.“Naiintindihan ko po.”Napangiti si Mr. Camero. Simple, diretso, at tapat, isang ugaling bihira na sa mga batang genius ngayon. May