Lahat ng Kabanata ng ข้านะหรือคือลูกศิษย์คนโปรดหรือเปล่า: Kabanata 11 - Kabanata 20

รถม้าเคลื่อนออกไปพร้อมกับมีบางคนที่มาถึงตรอกเช่นกัน บุรุษทั้งสองเดินสำรวจในตรอกจนมาถึงบ้านของไป๋จิ้ง หนึ่งในนั้นเคาะประตูเบาๆ ไป๋จิ้งเดินออกมาดูทันทีที่เห็นหน้าก็กำลังจะคุกเข่า แต่คนผู้นั้นกลับแตะข้อศอกไป๋จิ้งเอาไว้ก่อนจะเอ่ยเรียก"ท่านอาจารย์......ศิษย์อกตัญญูทำท่านลำบากแล้ว""ไม่ลำบากๆแต่อย่างไร ฮึกๆ ในที่สุดก็ได้พบกัน"ไป๋จิ้งสะอื้นเล็กน้อยจากนั้นทั้งสามคนเดินเข้ามาในบ้าน ไป๋เจินเจินนั่งวาดรูปอยู่ด้านใน นางได้ยินเสียงบิดาจึงเอ่ยถาม"ท่านพ่อ..ต้องการอันใดหรือไม่เจ้าคะ ให้ลูกไปหยิบให้ท่านดีหรือไม่"พ่อไม่ได้ต้องการอันใดหรอก ลูกนอนเถอะดึกแล้วพรุ่งนี้ต้องไปเรียนหนังสืออีก""พรุ่งนี้สำนักศึกษาหยุดเจ้าค่ะ ถ้าเช่นนั้นข้านอนก่อนแล้ว หากท่านพ่อประสงค์สิ่งใดก็ตะโกนเรียกลูกนะเจ้าคะ"ไป๋เจินเจินตะโกนกลับมา ไป๋จิ้งยิ้มให้กับประตูห้องของบุตรสาว เขาเดินเขยกๆไปยังโต๊ะกลางห้อง บุรุษมาใหม่ถอนหายใจทันที ไป๋จิ้งหันกลับมาก่อนจะส่ายหน้าให้เขาเป็นเชิงบอกว่าตนเองไม่เป็นไร ทั้งสามคนสนทนากันในห้องเสียงเบามากนัก ไม่มีใครได้ยิน ก่อนจะได้เวลาแล้วแยกย้ายกันไป หลังจากที่สองคนนั้นไปแล้ว

ไป๋เจินเจินที่ตอนนี้เบื่อขี้หน้าอาจารย์เฒ่าของนางอย่างมาก ต้องไปบ้านพักนอกเมืองของเขาอีก หากไม่คิดว่าบิดาของร่างเดิมเป็นคนดีนะแม่จะวีนให้ฉ่ำเลย จะเกรงใจตาเฒ่านั่นทำไม่นักหนาก็ไม่รู้ นางเดินเข้าห้องก่อนจะเอาตะกร้าออกมา เมื่อเช้านางรีบไปตลาดหาซื้อเนื้อมาให้ตัวแม่มันได้อิ่มท้องเพราะต้องให้นมเจ้าลูกน้อย ไป๋เจินเจินเปิดตะกร้า เจ้าตัวพ่อขู่นางแต่ว่าตัวแม่ชูคอมาดูแล้วนอนต่อ ลูกพังพอนยังไม่ลืมตากำลังดูดนมแม่อยู่ ไป๋เจินเจินเอ่ยกับเจ้าตัวดีที่ขู่นาง"ข้าจะหาบ้านดีๆให้อยู่ อีกหน่อยหย่านมลูกเจ้าก็ต้องไปใช้ชีวิตเช่นลูกพังพอนตัวอื่น แต่หากไปอยู่กับทั้งสามคนพวกเขาจะเลี้ยงพวกเจ้าอย่างดี แล้ววันหนึ่งหากเจ้าเกิดทิ้งสัญชาตญาณสัตว์ป่าคิดถึงลูกก็ไปหาได้ข้าจะพาไป หากขู่ข้าอีกจะเอาเจ้าไปปล่อยบนเขาไม่ต้องเจอเมียอีกเลยดีไหม"เจ้าตัวดีส่งเสียงขู่เบาๆกลับมาไป๋เจินเจินเอ่ยกับมันอีกรอบ"หากเห็นพวกพี่ข่ายเหยียนห้ามทำตัวมีปัญหานะ ข้าจะให้เขาทำกรงให้พวกเจ้า จะได้อยู่บ้านหลังใหญ่ๆ ไม่งั้นข้าจะเอาเจ้าไปขายเศรษฐีให้มีชีวิตอนาถายิ่งกว่าข้าในตอนนี้อีก เจ้าชื่อเสี่ยวป๋ายแล้วกันส่วนตัวเมียชื่อป๋ายฮูหยินฮ

อากาศเริ่มเย็นลงเพราะบ้านพักอยู่บนเขา จ้าวหย่งเฉิงกำลังเขียนหนังสืออยู่ก็เริ่มรู้สึกว่าแสงตะวันเริ่มจะหมดไปทีละนิด หากให้นางนอนต่อไม่ปลุกเดี๋ยวคืนนี้จะนอนไม่หลับ จ้าวหย่งเฉิงจึงวางพู่กันแล้วเดินไปที่ห้องพักของแม่ตัวดีที่เขาอุ้มนางไปนอนเมื่อตอนบ่ายไป๋เจินเจินตื่นมานานแล้ว นางถูกคนอุ้มมานอนที่ห้องนี้ คงเป็นตาแก่จ้าวนั่นแหละจะมีใครอีกเล่า นางขี้เกียจไปเรียนต่อจึงหาเดินเล่นจนกระทั่งมาเจอบ่อน้ำร้อนของที่นี่ นางสำรวจจนทั่วแล้วคงมีเพียงท่านป้าคนหนึ่งที่ทำครัว กับท่านลุงที่กวาดลานกับเสี่ยวจงขับรถม้า"ท่านลุงๆ..ที่นี่มีกันแค่นี้หรือเจ้าคะ""อ้อ..ขอรับคุณหนู""อย่าเรียกข้าว่าคุณหนูเลย ข้าชื่อเจินเจินเจ้าค่ะ ไป๋เจินเจิน""อ้อ...แม่นางไป๋ที่นี่อยู่กันเพียงเท่านี้ขอรับ มีเพียงใต้เท้าเท่านั้นที่พักที่นี่ ส่วนคนอื่นไม่ได้รับอนุญาตให้มายุ่มย่ามขอรับ""อ้อ....ข้าเดินเล่นได้ไหมเจ้าคะท่านลุง""ได้ขอรับแต่ทางนั้นห้ามไปนะขอรับ เห็นเขตหวงห้ามของที่นี่ นอกเสียจากใต้เท้าอนุญาต""อ่อๆๆ..ข้ารู้แล้วขอบคุณท่านลุงมากเจ้าค่ะ"จากนั้นชายชราก็ไปกวาดลานบ้านต่อ ไป๋เจินเจินที่สำรวจไปทั่วก็มาหยุดที่

จวนปลูกติดกับเชิงเขา ยามดึกอากาศหนาวยิ่งนัก ไป๋เจินเจินซุกกายหาความอบอุ่นทันที จ้าวหย่งเฉิงรู้สึกถึงสิ่งมีชีวิตขยับเขยื้อนก็นึกขึ้นได้ว่าตนเองนอนที่ห้องลูกศิษย์จอมดื้อ เขากำลังจะลุกออกไปแต่นางกลับรั้งเขาเอาไว้แล้วกอดเอวเขาแน่น "อึ๊ย..หนาวชะมัดเลยอื้อออ"เสียงละเมอจากปากเล็กทำให้คนที่ถูกนางพันธนาการเอาไว้ถอนหายใจก่อนจะกอดตอบนางเพื่อให้ความอบอุ่น กลิ่นกายยั่วเย้าจนเขาต้องข่มตานอน สุดท้ายกว่าจะหลับได้ก็ยามอิ๋นไปแล้ว ยามเหมาจ้าวหย่งเฉิงตื่นขึ้นมาก่อนจะเอาแขนนางออกจากเอวหนา เขาต้องรีบกลับห้องหากนางตื่นขึ้นมาเดี๋ยวโวยวายอีก เด็กคนนี้ต้องปราบพยศให้ลงจริงๆ แต่เวลาเขาน้อยให้เสร็จเรื่องการออกข้อสอบเสียก่อน ร่างสูงลุกขึ้นเพื่อจะกลับห้อง เขาหันกลับมามองนางที่กำลังหลับอยู่ ก่อนจะก้มลงกระซิบข้างหูเบาๆ"ข้าขอถอนคำพูดที่ว่าเจ้าแห้งแล้งนะ อืมไม่ยักรู้ว่าอวบอัดเพียงนี้ ไว้จะมานอนให้เจ้ากอดใหม่นะแม่ตัวดี"จากนั้นก็แอบหอมแก้มขาวเนียนแล้วเดินออกจากห้องไป รุ่งเช้าไป๋เจินเจินตื่นมาแต่เหมือนเมื่อคืนมีคนมากระซิบบางอย่างข้างหู แต่พูดอะไรนางจำไม่ได้ ท่านป้าจ้าวมาเคาะประตูก่อนจะบอกว่าเดี๋

รถม้ามาถึงจวนไผ่แล้ว หมอถูกตามมาทันที จ้าวหย่งเฉิงเช็ดตัวให้นางเอิง เขาไม่สนใจเรื่องชายหญิงอีกต่อไป มิใช่ว่าเขาไม่เคยเห็น เรือนร่างนางแจ่มชัดในสายตาทุกอณู กระทั่งป้าจ้าวเคี่ยวยาเรียบร้อยเขาจึงปลุกนางมาดื่ม"อาเจิน ดื่มยาสักหน่อยเถอะ""อื้อ..ขมไม่เอา""อย่าดื้อดื่มหน่อยนะ""อื้อ.อึก อึก อื้อ"ไป๋เจินเจินถูกจ้าวหย่งเฉิงป้อนยาจนกระทั่งหมดชาม คนตัวเล็กเพ้อเพราะพิษไข้"หนาว หนางจัง แม่ขาพ่อขาหนูหนาวจังเลย ฮือๆๆ""ข้าอยู่นี่หลับนะเด็กดี ข้ากอดเจ้าแล้วไม่หนาวแล้วนะ"จ้าวหย่งเฉิงรั้งร่างบางมากอดเอาไว้ ลูบหลังนางเบาๆ ไป๋เจินเจินที่งอแงสักพักก็หลับไป จ้าวหย่งเฉิงกอดนางไว้ไม่ยอมปล่อยจากนั้นก็หลับตามนางไป เขากอดร่างบางทั้งคืนกระทั่งยามเหมานางจึงสงบนิ่ง ไข้ก็ลดลงแล้วจ้าวหย่งเฉิงต้องรีบเดินทาง เพราะรัชทายาทไปนานแล้วเขาลุกขึ้นห่มผ้าให้ลูกศิษย์ตัวน้อยก่อนจะหอมหน้าผากเล็กเบาๆ มองคนที่กำลังหลับใหลแล้วอมยิ้ม นึกถึงตอนที่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้นางเขาต้องข่มใจอย่างมาก นางช่างอวบอิ่มไปทุกสัดส่วนจริงๆ"เด็กดื้อ..อาจารย์ไม่อยู่ห้ามเจ้าซุกซนเล่า ข้าจะรีบกลับมาก่อนที่เจ้าจะพาเพื่อนบัณฑิตเส