ข้าขอถอนคำพูด

จวนปลูกติดกับเชิงเขา ยามดึกอากาศหนาวยิ่งนัก ไป๋เจินเจินซุกกายหาความอบอุ่นทันที จ้าวหย่งเฉิงรู้สึกถึงสิ่งมีชีวิตขยับเขยื้อนก็นึกขึ้นได้ว่าตนเองนอนที่ห้องลูกศิษย์จอมดื้อ เขากำลังจะลุกออกไปแต่นางกลับรั้งเขาเอาไว้แล้วกอดเอวเขาแน่น

"อึ๊ย..หนาวชะมัดเลยอื้อออ"

เสียงละเมอจากปากเล็กทำให้คนที่ถูกนางพันธนาการเอาไว้ถอนหายใจก่อนจะกอดตอบนางเพื่อให้ความอบอุ่น กลิ่นกายยั่วเย้าจนเขาต้องข่มตานอน สุดท้ายกว่าจะหลับได้ก็ยามอิ๋นไปแล้ว

ยามเหมาจ้าวหย่งเฉิงตื่นขึ้นมาก่อนจะเอาแขนนางออกจากเอวหนา เขาต้องรีบกลับห้องหากนางตื่นขึ้นมาเดี๋ยวโวยวายอีก เด็กคนนี้ต้องปราบพยศให้ลงจริงๆ แต่เวลาเขาน้อยให้เสร็จเรื่องการออกข้อสอบเสียก่อน ร่างสูงลุกขึ้นเพื่อจะกลับห้อง เขาหันกลับมามองนางที่กำลังหลับอยู่ ก่อนจะก้มลงกระซิบข้างหูเบาๆ

"ข้าขอถอนคำพูดที่ว่าเจ้าแห้งแล้งนะ อืมไม่ยักรู้ว่าอวบอัดเพียงนี้ ไว้จะมานอนให้เจ้ากอดใหม่นะแม่ตัวดี"

จากนั้นก็แอบหอมแก้มขาวเนียนแล้วเดินออกจากห้องไป รุ่งเช้าไป๋เจินเจินตื่นมาแต่เหมือนเมื่อคืนมีคนมากระซิบบางอย่างข้างหู แต่พูดอะไรนางจำไม่ได้ ท่านป้าจ้าวมาเคาะประตูก่อนจะบอกว่าเดี๋