Lahat ng Kabanata ng ข้านะหรือคือลูกศิษย์คนโปรดหรือเปล่า: Kabanata 21 - Kabanata 30

ไป๋เจินเจิ่นฟังเสี่ยวจงเล่าเรื่องราวของครอบครัวก็รู้ว่าเขายังมีน้องชายน้องสาววัยหกขวบและห้าขวบอีกสองคน เสี่ยวจงอายุสิบเก้าแล้วแต่ยังๆไม่แต่งงานเพราะบ้านยากจน และเขายังต้องการเลี้ยงดูพ่อแม่ ไป๋เจินเจินนั่งชมทิวทัศน์สองข้างทางที่แปลกตาเพราะว่ามันคนละทางกับตอนที่นางไป ไม่ถึงครึ่งชั่วยามก็มาถึงทางเข้าเมือง เหตุใดวันนั้นถึงได้นานเกือบสองชั่วยามกัน หืม....ตาแก่จ้าวเล่นตลกแน่ๆ ให้รถม้าอ้อมทางหรือ ทางก็แสนขรุขระเล่นซะแม่เอวเคล็ดเลย เช่นนั้นเรื่องที่เขาไปตามหานางไม่นับเป็นความดี เพราะทุกอย่างตาแก่นั่นเป็นต้นเหตุหากพานางมาด้วยแต่แรกก็ไม่เกิดเรื่องเสี่ยวจงไปแวะที่บ้านของเขาเพื่อเอาเครื่องมือช่างให้กับนาง มารดาของเขาอายุเพิ่งจะสี่สิบเท่านั้นแต่ผมขาวหมดแล้ว ส่วนบิดาก็ขาไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เดินกะเผลกๆแต่ว่าอาการยังดีกว่าบิดาของนาง ไป๋เจินเจินรู้ดีว่าหากให้เงินเขาคงไม่รับจึงเอ่ยกับบิดาของเขาที่กำลังนั่งสานไม้ไผ่อยู่"ท่านลุงจู...ข้ามีลายสานแปลกๆหลายลาย หากวันใดว่างจะขึ้นแบบเอามาให้ท่าน ข้าเชื่อว่าหากทำออกมาเด็กๆต้องชอบ บรรดาเศรษฐีและขุนนางเหล่านั้นต้องยอมจ่ายเพื่อบุตรหลานของตนแน่

ไป๋จิ้งทำตามบุตรสาวอย่างวว่าง่าย นางไม่รู้ว่านอกบ้านมีคนกลุ่มหนึ่งยืนอยู่ได้ยินและรับรู้การกระทำของนางทุกอย่าง ส่วนไป่จิ้งเขารู้ดีเพราะเป็นผู้ฝึกยุทธมาก่อน ดูจากลมหายใจคงเป็นคนผู้นั้นกับอาจารย์จ้าว เขาจึงบอกให้บุตรสาวไปนอน"อาเจิน พรุ่งนี้ต้องไปเรียนแล้ววันหยุดหมดแล้วลูกรีบนอนเถอะ""ข้าจะส่งท่านเข้านอนก่อนเจ้าค่ะ""เจ้าไปนอนเถอะพ่ออยากจะเหลาดาบไม้นี่อีกสักหน่อยน่ะ มีขุนนางมาจ้างให้ทำเพื่อให้บุตรชายของเขาได้ฝึกฝีมือ""ท่านพ่อ ถ้าเช่นนั้นท่านอย่านอนดึกนะเจ้าคะ" "อืม..ลูกเข้านอนเถอะ"ไป๋เจินเจินเดินไปดูเตาไฟตรวจสอบทุกจุดที่แห้ง อากาศเริ่มเย็นโอกาสเกิดไปไหม้มีเยอะมาก นางเป็นนักผจญเพลิงมาก่อนต้องเฝ้าระวังอย่างดี เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้วก็เข้าห้องนอน ทางด้านไป๋จิ้งทันทีที่บุตรสาวเข้านอนเรียบร้อยเขาก็ส่งสัญญาณให้คนที่อยู่ด้านนอกทันที ทั้งห้าคนเดินเข้ามาในบ้าน ไป๋จิ้งค่อยๆเดินไปยังลานหน้าบ้านเพื่อพูดคุย จ้าวหย่งเฉิงทักทายเขาก่อน"พี่ใหญ่จิ้ง..ข้าเพิ่งจะรู้จากไท่จื่อว่าที่แท้ท่านเอาตนเองเข้ามาเสี่ยงเพื่อการนี้ ขาท่านเป็นอย่างไรบ้างดูเหมือนเดินดีขึ้น""ทำอาจารย์จ้าวเป็นห่ว

คนตัวเล็กโมโหที่เขาดูหมิ่น จ้าวหย่งเฉิงมองหน้านาง นึกถึงเรื่องที่บ่อน้ำร้อน ไหนจะวันที่นางป่วยเขาเป็นคนเช็ดตัวให้นางเองกับมือ แต่งงานกับคนอื่นหรือไม่มีทางหรอก ไป๋เจินเจิน เขาโน้มใบหน้าลงมากำลังจะจูบนางก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นเสียก่อน"ท่านเจ้าสำนักขอรับ...ลูกศิษย์ที่ก่อเรื่องถูกจับให้นั่งคุกเข่าที่ลานด้านหน้าหอตำราหมดแล้ว บัดนี้รอคำตัดสินโทษจากท่านอยู่ขอรับ""อืม รู้แล้วเจ้ากลับไปก่อน"เสียงฝีเท้าเดินจากไปแล้ว คนตัวโตระงับใจไว้ไม่ผลีผลาม เขามีวิธีที่จะทำให้นางหนีจากเขาไม่ได้ แต่ยังไม่ใช่วันนี้ "ลุกขึ้น ได้เวลารับโทษที่เจ้าก่อเรื่องแล้ววันนี้ไป๋เจินเจิน""หึ ใครกัลวกัน"จ้าวหย่งเฉิงลุกขึ้นยืน เขาสูงมากนักแค่เงาของเขายังดูดีขนาดนี้ เสียดายใจคอคับแคบชอบจับผิด ไป๋เจินเจินคิดในใจแต่ไม่พูดออกมา ก่อนที่ทั้งคู่จะไปยังลานหน้าหอตำรา คนตัวเล็กเดินตามหลังมา สายตามองไปยังกลุ่มเพื่อนเพื่อส่งสายตาขอโทษ เพื่อนทุกคนส่ายหน้าเบาๆเป็นอันรู้กันว่าพวกเขาไม่โทษนาง"พวกเจ้าวันๆไม่เรียนหนังสือพากันทำแต่เรื่องไร้สาระ ดีๆมาก อาจารย์ใหญ่รับคำสั่ง""ขอรับท่านเจ้าสำนัก""ลูกศิษย์ที่ก่อเร

ไป๋จิ้งเดินออกมาข้างนอกก็เจอกับคนที่ไม่คิดว่าจะเจอ เขาถอนหายใจก่อนจะเบี่ยงตัวให้อีกฝ่ายเข้ามาในบ้าน"เหตุใดทรงลงจากเขาพ่ะย่ะค่ะไท่จื่อ สกุลซ่งไม่นอนใจเรื่องครั้งนั้นว่ากระหม่อมรู้เห็นแผนการกบฏหรือไม่ อีกอย่างรัชทายาทตัวปลอมเองก็ไม่รู้เรื่องราวทั้งหลายที่เกิดขึ้น หากซ่งหว่านอยากพบปะพูดคุยกับพระองค์ เด็กคนนั้นจะทำหน้าที่ได้ดีหรือไม่""สกุลซ่งเป็นบ้านเดิมองค์ชายห้า เขาอยากให้หยางตงชิงขึ้นดำรงตำแหน่งรัชทายาทแทนข้า เพียงแต่มารดาของเขาเป็นเพียงเฟย ส่วนข้ามารดาคือฮองเฮาแผนการก่อกบฏ จึงดำเนินมาเรื่อยๆ""รัชทายาทที่ตำหนักบูรพาคนนั้นเก่งกาจไม่น้อย แม้จะถูกลอบฆ่าบ่อยครั้งแต่ยังคงรอดมาได้ เรื่องนี้ฝ่าบาทไม่ระแคะระคายยังคงคิดว่าคนนั้นคือพระองค์อยู่""อืม..หานสุ่ยติดตามข้ามาตั้งแต่เขาห้าขวบยี่สิบปีมานี้เขาไว้ใจได้ เรื่องคุณหนูสกุลเว่ยคนนั้นที่มีเรื่องกับบุตรสาวท่านดูเหมือนจะพอใจในตัวหานสุ่ยไม่น้อยเลยนะท่านอาจารย์""ได้ยินว่านางหมั้นหมายอยู่กับคนสกุลจิน นางถูกเจ้าขับออกจากสำนักคงคิดแค้นแม่หนูน้อยอาเจินของข้าเสียแล้วล่ะ ราชครูจ้าว" "จินเสี่ยวฟงมิได้ชอบนาง ทะเลาะกันทุกครั้งที่เจอหน้า

เมื่อมื้อเช้าผ่านไปไป๋เจินเจินก็เดินกอดกระดานเลื่อนออกจากบ้าน จ้าวหย่งเฉิงให้นางไปก่อน เขารั้งอยู่เพื่อที่จะพูดคุยกับไป๋จิ้ง เมื่อบุตรสาวไปรอบนรถม้าแล้วทั้งคู่จึงได้สนทนากัน"ท่านราชครู..มีเรื่องอันใดหรือขอรับ""ใต้เท้าไป๋ สกุลหวงกลับมาครั้งนี้ดูเหมือนจะวางแผนบางอย่าง รัชทายาทคนนั้นท่านพบหรือยัง""ข้าพบแล้วและได้แจ้งข่าวไปแล้ว อีกอย่างเมื่อคืนมีคนบุกรุกบ้านข้า ท่านราชครูข้าบอกตามตรงข้าเป็นห่วงอาเจิน หากนางแต่งงานกับท่านข้าจะได้หมดห่วง แต่นางเด็กเกินไปข้าเกรงว่าท่านจะปวดหัวกับนาง""ข้ารู้วิธีปราบพยศนาง แต่ท่านจงอย่าลืมหากแต่งงานกับข้าแล้วนางมิอาจแต่งกับใครได้อีก ท่านจะยอมใช้แผนนี้ปกป้องนางจริงๆหรือ""ขอเพียงท่านเมตตานาง หากเสร็จเรื่องสกุลหวง ข้าจะพานางไปอยู่ที่อื่น ไกลจากเมืองหลวงไร้คนรู้จัก หากนางอยากแต่งงานขอเพียงบุรุษนั้นเป็นคนดี รักนางจริงใจข้าก็ยินดี"จ้าวหย่งเฉิงพยักหน้า หย่านางหรืออย่าได้หวัง ในเมื่อท่านขอร้องให้ข้าช่วยคุ้มครองบุตรสาวท่าน ข้าก็เสนอเรื่องแต่งงาน ท่านรับปากยกนางให้ข้าเองนะไป๋จิ้งหยวน ไป๋เจินเจินสามีเจ้าคือข้า วันนี้วันหน้าเจ้าก็คือฮูหยินขอ