All Chapters of คนของเฮีย: Chapter 41 - Chapter 50

ตอนที่ 40NC18+ ต่อเนื่องริมฝีปากหยักไล่จูบขึ้นมาอีกจนถึงหว่างอก เลียสองเต้าอวบอิ่มซึ่งมีเม็ดทับทิมชูแข็งเป็นตุ่มไตไม่แพ้ส่วนล่างของเธอ ยิ่งชวนให้เขาดูดดึงลงลิ้นเฉอะแฉะจนเปียก พอเขาแตะต้องเพียงนิดเดียวร่างกายของเธอก็ครางเสียงแหบพร่าออกมา“อื้อออ เสียวค่ะ”“มากไหม? หื้ม” คนถามเย้าแหย่ ยิ่งดูดขบเม็ดทับทิมเข้าไปอีกรอบ“อ๊ะ เจ็บ”“แต่ก็เสียว ใช่ไหม?”เขาลงปากดูดอีกนอบ และอีกรอบ วกวนอยู่แบบนั้นหลายที และใช้นิ้วอีกข้างทักทายในส่วนของร่องรักที่เพิ่งแกตฉ่ำไปเมื่อไม่นานเสียงของการดูดเลียเคร้าประสานกับเสียงน้ำชุ่มฉ่ำในร่องหวานจากการที่เขากระตุ่นอารมณ์ ร่างบางแอ่นสะโพกรับนิ้วแกร่งอีกอีกรอบ เธอร่านรักจากเขานัก“อื้อ เฮีย เข้ามา... เอาตรงนั้นเข้ามาสักที” เธอว่าเธอไม่ไหวหากเขายังทำแบบนี้อยู่ แค่เพียงสองนิ้วจากเขามันไม่พอสำหรับเธอ“ตรงไหน?” เขารู้อยู่แล้วเพียงแต่แกล้งถาม“ตรงนั้นของเฮีย”ชลากรลุกขึ้นยืนเต็มความสูง สายตายังคงมองค้างที่ผลงานปฏิมากรรมชิ้นเอก ที่เขาเพิ่งสร้างขึ้นคนตัวเล็กยังอยู่ในท่าอ้าขาบนพนักพิง สองเต้าโผล่ชุดเดรสซาตินที่ขณะร่อนลงเกี่ยวตรงเอวคอด เนินอกสวยกระเพื่อมเป็นจัวหวะพยายามคว

ตอนที่ 42วันธรรมดาที่ไม่ธรรมดาพอกลับเข้ามาถึงห้องพร้อมกับข้าวของพะรุงพะรังเต็มสองมือใหญ่ ชลากรไม่รู้ว่าวันนี้ตัวเองรูดบัตรไปแล้วกี่บาท แต่คิดว่ารวมๆ ทั้งหมดนี่ก็คงล้านกว่าได้ฟาลิดาอาสาทำหน้าที่คอยเปิดประตูให้เขาเอาของเข้ามาด้านใน ทั้งหมดคือของของเธอทั้งนั้น กระเป๋า เสื้อผ้า รองเท้า เครื่องประดับ เขาเปย์ให้หมดไม่เว้นแม้แต่ชุดชั้นในเขาเลือกลายเองโดยเฉพาะ คงจะถูกใจเขาล่ะคราวนี้“มาวันเดียว แต่เสื้อผ้าคงไม่มีที่เก็บ” เธอพูดหยอกเจ้าของห้อง“ถ้าไม่มีที่เก็บจะซื้ออีกห้อง” เขาหมายถึงห้องข้างๆ ตอนนี้เขาก็เล็งๆ เอาไว้อยู่ เห็นบอกว่าประกาศขาย ไม่แน่ในอนาคตหากว่าเขาเป็นเจ้าของอาจจะได้ขยายพื้นให้กว้างขึ้นอีก“80 กว่า ตารางเมตร มันยังไม่พอหรอ?” 87 ตร.ม. นั่นมันยังชั้นที่ 2 อีกนะ สำหรับเธอคงคิดว่าพอ แต่เขาคิดว่าถ้าได้อีกก็ดี“อนาคตเราก็ต้องขยับขยาย” ไม่แน่อยู่กันไปอีกปี ก็คง มีของเยอะกว่านี้“แล้วบ้านช่องไม่กลับรึไง”“บ้านไม่ใช่สถานที่ แต่เป็นคนที่เราอยากอยู่ด้วย” เขาพูดเปรยๆ ทำเอาคนฟังอยากจะวิ่งหาสินสอดมาแต่งเขาก่อนเลย“น้ำเน่าอีกแล้ว”“ไม่นะ เฮียมีแต่น้ำรักล้วนๆ โอ้ย!” มือบางหวดเข้าที่ไหล่หนา“

ตอนที่ 44บังเอิญแสงตะวันยังไม่ลาลับขอบฟ้า ทว่าคนตัวเล็กกลับถึงที่พักก่อนเจ้าของห้อง เป็นเพราะว่าเธอได้งานแล้ว และเริ่มงานพรุ่งนี้เลย นั่นถือว่าเป็นเรื่องน่ายินดีกลับมาถึงคอนโดฯ ใจกลางเมืองตึกสูงลิ่วขนาดนี้ มีชั่ววูบที่แอบหวนนึกคิดถึงบ้านเกิดของตัวเอง ไม่รู้ว่าป่านนี้คนทางนั้นจะเป็นอย่างไรกันบ้าง ล่าสุดตั้งแต่วันแรกที่เธอหนีมา พี่ชาย พี่สาว ต่างก็ไลน์มาต่อว่ากันเสียให้วุ่น ฝั่งพี่ชายรู้เรื่องละเอียดดีว่าเธอหนีมาเพราะเหตุผลใด ส่วนพี่สาวกลับไม่รู้เรื่องที่แท้จริง เอาแต่พิมพ์ถามมาไม่หยุดว่าเธออยู่ที่ไหนกับใคร และส่วนป๊ากับม๊า รายนั้นไม่ยอมติดต่อมาเลย ซึ่งเธอเองแอบหวั่นใจว่าเพราะอะไร ลูกหายไปทั้งคนไม่คิดจะโทรตามบ้างเลยหรือหรือว่าโกรธลูกคนนี้จนไม่อยากเห็นหน้าแล้ว มันก็อาจจะเป็นเช่นนั้นเนื่องเป็นเธอที่กลับมาถึงก่อน และตอนขากลับจึงได้แวะซื้อของสดส่วนหนึ่งเพื่อทำอาหารมื้อเย็น แต่ส่วนมากของในครัวมันก็มีอยู่แล้ว หลักๆ ก็จะเป็นพวกผัดสด ผลไม้ และเครื่องปรุงต่างๆ คาดว่าที่ผ่านมาชลากรคงทำอาหารทานเองเป็นหลัก เธอเองก็พอจะคาดเดาได้ เพราะหลายอย่างตามร้านอาหารมันก็ยังไม่ค่อยถูกปากคนทานยากแบบเขา สู้ท

ตอนที่ 46เริ่มฉายแวว“สรุปว่าเฟยก็จะไม่เล่าเรื่องน้องให้ฟาฟังใช่ไหม?”(เฟยคุยกับน้องแล้ว มันสบายดี ตอนนี้ก็ได้งานทำแล้วด้วย)ดี... แม้แต่ม๊ากับป๊าก็ไม่ยอมบอกว่าทำไมน้องถึงต้องอยากออกมาใช้ชีวิตกรุงเทพฯมันจะต้องเป็นเธอคนเดียวเลยหรือไง ที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยแค่บอกมา... คนเป็นพี่สาวอย่างเธอจะได้หมดห่วง แม้แต่อยู่กรุงเทพฯ เหมือนกัน แค่เงาน้องสาวยังไม่โผล่มาหา ทั้งๆ ที่ก็รู้ที่อยู่เธอ“ป๊าก็ไม่พูดเรื่องน้องเลย”(ก็แหงแหละ ไปไม่บอกลาสักคำ รายนั้นยิ่งงอนๆ อยู่)“ปกติต่อให้น้องจะเป็นคนชอบเถียงคำไม่ตกฟากกับป๊าอยู่ตลอด แต่ก็ไม่เคยงอนกันถึงขั้นนี้”(เอาเถอะหน่า ให้มันได้ออกไปใช้ชีวิตบ้าง อยู่บ้านก็ไม่มีไรทำแล้ว)“แต่มาทำงานถึงกรุงเทพฯ ทั้งทีนะเฟย ควรจะบอกฟ้าบ้างจะได้แวะไปเยี่ยม” น้องสาวมีความเป็นอยู่อย่างไรเธอยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ ถึงจะไม่ได้สนิทกันเหมือนคนเป็นพี่ชาย แต่ก็คือสายเลือดเดียวกัน(แค่นี้ก่อนนะ เฟยจะออกไปดูร้านแล้ว) หมายถึงร้านเหล้าที่เขาเป็นเจ้าของอยู่ เขาชีวิตช่วงกลางวันอยู่บ้านป๊ากับม๊า ส่วนกลางคืนก็เปิดร้านจนดึกดื่นก็จะนอนที่นั่นเลยฟ้าลดาวางสายจากพี่ชายฝาแฝดของเธอ เกิดห่างกันไม่ก

ตอนที่ 48กอบโกย“อื้อ... ใครให้กลับ ยังกลับม่ายได้” เธอยังคงฉายแววดื้อขึ้นเรื่อยๆ ชลากรเริ่มหงุดหงิดกับท่าทีของเธอบ้างแล้วเขาพยายามแกะมือเรียวออกจากคอ ออกแรงเยอะหน่อยไม่นานก็ยอมคลายออก นี่ก็เป็นชั่วโมงแล้ว เธอยังไม่มีท่าทีว่าจะสางเมาเลยสักนิดเขากลัวคนที่ห้องรอนาน ควรจะโทรไปบอกให้ฟาลิดารู้สักหน่อยเมื่อหลุดออกมาจากมือปลาหมึกได้แล้ว ก็รีบคว้าเอาโทรศัพท์ต่อสายหาใครอีกคนที่อยู่คอนโดฯ เขา ส่วนคนที่ยังมึนเมาอยู่ตอนนี้ยังนอนเลื้อยอยู่บนโซฟา พึมพำไม่เป็นประสาอยู่อย่างนั้น“ฮัลโหล... นอนยังครับ?” เขาหอบหายใจเล็กน้อย เกิดจากการที่ยื้อกันไปมากับฟ้าลดาเมื่อครู่(เพิ่งอาบน้ำเสร็จค่ะ เฮียจะถึงกี่โมง?)“กำลังจะกลับแล้ว เธอนอนก่อนเลย ตอนนี้เฮียมาส่งเพื่อนที่คอนโดฯ เขาอยู่ครับ เดี๋ยวกำลังจะออกไปเลย”เขาเดินไปหยิบเอาเสื้อสูทตัวเองมาถือไว้ในมือส่วนร่างอรชรในชุดเดรสสีสุภาพยังนอนอยู่ท่าเดิม เขาเหลือบไปมองก่อนพิจารณาว่าอีกสักพักเธอคงหายเมาชลากรเดินถือเสื้อสูทออกไปจากห้อง ขณะที่เขายังคงค้างสายอยู่แบบนั้นเขาปิดประตูออกไปแล้ว เสียงฝีเท้าด้านนอกเริ่มถอยห่างไปเรื่อยๆ จึงทำให้คนนอนไร้สติเริ่มมั่นใจแล้วค่อย