All Chapters of คนของเฮีย: Chapter 1 - Chapter 10

Introหลวมตัวเข้ามาแล้วซ่าส์!!!เสียงสายฝนที่เทกระหน่ำลงมาอย่างหนักหน่วง พร้อมกับลมกระโชกแรงที่พักปลิวเศษไม้ใบหญ้าไปมาร่อนกลางฝน เสียงเอียดอ๊าดของต้นไม้ใหญ่ที่ลำต้นมันยืนเสียดสีกันไปมาจนเกิดเสียงดังชัดเจน ทำเอาใจของคนที่ยืนหลบอยู่ใต้หลังคาโรงจอดรถหน้าตลาดถึงกับหวั่นกลัวว่ามันจะหักลงมาทับตนเองได้ไม่ช้าก็นานเป็นเวลาหกโมงเย็นเศษๆ ที่แฟนท์ยืนหลบฝนอยู่ใต้หลังคาโรงจอดรถนี้ บอกตามตรงว่าเธอเริ่มท้อใจมากขึ้นเรื่อย ๆ ว่าตนเองจะได้กลับบ้านตามเวลา ก็ในเมื่อฝนยังคงตกหนักหน่วงอยู่เช่นเดิม คงต้องติดอยู่ที่นี่จนมืดค่ำอย่างแน่นอน“รู้งี้ยอมให้ป๊ากับม๊าซื้อรถให้ดีกว่า” ร่างบางยืนพึมพำตัดพ้อถึงการตัดสินใจที่ผิดพลาดไปของตนเองท่ามกลางเสียงฝนกระทบหลังคาสังกะสีโรงจอดรถอย่างต่อเนื่องที่ต้องบ่นเช่นนั้นก็เป็นเพราะว่า เธอมาขายของที่ตลาดในแต่ละวันได้ เพราะใช้รถจักรยานยนต์คันเก่งของตัวเองมาทุกวัน เนื่องจากเธอขับรถยนต์ไม่เป็นอย่างใครอื่นในวัยไล่เลี่ยกันทั้งที่ก่อนหน้านี้ทางครอบครัวเอ่ยปากว่าจะซื้อรถคันใหม่ให้เพื่อจะได้มีความสะดวกสบายมากกว่าที่เป็นอยู่ ทว่าเธอกลับไม่อยากได้มันแต่ตอนนี้แฟนท์ต้องคิดใหม่อีกครั้งแ

ตอนที่ 2ย่องเบา21.00 น.“จะนั่งอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม?”“….”ร่างสูงเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กที่ตอนนี้อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วก็ยังกลับมานั่งนิ่งตรงโซฟาของเขาอีกเช่นเคย จนกระทั่งเขาเข้าไปอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยดีแล้ว เธอก็ยังนั่งอยู่แบบนี้ไม่กระดิกตัวไปไหน แน่นอนว่าเธอคงคิดหาทางกลับบ้านตัวเองอยู่ซึ่งดูเหมือนว่ามันจะไม่ง่ายดังความคิดในหัว เนื่องด้วยสภาพอากาศที่ไม่เอื้อ ทั้งยังไม่มีรถโดยสารให้แฟนท์ได้ใช้บริการในเวลานี้อีกแล้ว หากจะกลับบ้านถ้าเขาไม่ยอมไปส่ง แน่นอนว่าเธอต้องติดแงกอยู่ที่นี่จนกว่าจะเช้า“แฟนท์ทำโทรศัพท์ตกไว้ที่ไหนก็ไม่รู้ น่าจะตอนหลบฝนที่ตลาด จะโทรให้เฮียเฟยมารับก็ไม่ได้ ถ้าฝนหยุดตกแล้วเฮียซาน .... ไปส่งได้ไหม? ถึงบ้านแล้วเดี๋ยวแฟนท์จะให้ค่าน้ำมันเลย”ชลากรนึกขำกับคำพูดคำจาที่ออกมาจากปากของแฟนท์ นี่เขาดูเหมือนคนไม่มีอันจะกินขนาดนั้นเลยเหรอ เธอถึงได้จะให้เงินเขาถ้าหากยอมไปส่ง หรือว่าเด็กนี่กลัวฝนฟ้ามากจนประสาทไปแล้ว ถึงได้ไม่รู้เลยว่าเขาเป็นใคร มาเซราติคันคู่ใจราคาหลายสิบล้านของเขา ไม่เคยปล่อยให้น้ำค่อนถังเลยแม้แต่ครั้งเดียว แล้วทำไมเขาถึงจะต้องทำตามอย่างที่เด็กคนนี้บอกด้วยบ้าไปแล

ตอนที่ 4เลิกคิดไม่ได้วันต่อมา...“ไอ้แฟนท์โว๊ย!!”“ห... ห๊ะ!?” แฟนท์สะดุ้งโหยงขึ้นหลังตรง เมื่อได้ยินเสียงเรียกข้างหูดังขึ้น“รู้สึกตัวช้านะ เป็นอะไรทั้งวันเลยเนี่ย ไม่สบายหรือเปล่า?”เสียงแปดหลอดของอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ แฟนท์ส่งเสียงดังขึ้นไปทั่วร้าน อันที่จริงขนมผิงเรียกเพื่อนนานแล้ว ทว่ากว่าที่อีกคนจะรู้สึกตัว ก็ปาเข้าหลายนาทีแล้ว ทำเอาเธอเกิดความสงสัยในปฏิกิริยาท่าทางของเพื่อนสนิท“เอ่อ... ป... เปล่าๆ”ตึก!“โต๊ะ 4” ขนมผิงยื่นชามใหญ่ลงใส่ถาดให้แฟนท์ไปเสิร์ฟ เธอรอเพื่อนนานแล้ว ก่อนที่กวยจั๊บในถ้วยมันจะเย็นชืดไปหมด หากต้องรอนานกว่านี้ผ่านมาครึ่งค่อนวันแล้วผิงรู้สึกถึงความผิดปกติของเพื่อนสนิทที่เปลี่ยนไป แล้วไหนจะเมื่อเช้าอีก ที่เธอเห็นเพื่อนเดินลงมาจากรถหรูราคาแพงที่ขับมาส่ง ซึ่งผิงรู้ว่านั่นคงไม่ใช่รถของคนในครอบครัวของแฟนท์อย่างแน่นอน หากแต่ในใจมันกลับรู้สึกคุ้นตากับรถคันเมื่อเช้าอยู่บ้าง ทว่ายังนึกไม่ออกว่าเจ้าของรถคือใครและตั้งแต่เมื่อเช้าผิงได้ถามกับเพื่อนไปแล้วว่าใครมาส่ง แต่กลับไร้ซึ่งคำตอบจากปากเพื่อนสนิทร่างบางเดินกลับมานั่งที่โต๊ะเดิมหลังจากที่ไปเสิร์ฟอาหารให้ลูกค้าเสร็

ตอนที่ 6ลูกค้าหน้างอ“เดือนหน้าเจ้ลื้อมา อย่าลืมทำความสะอาดให้ด้วยล่ะ” ชายแก่วัยหกสิบปลายๆ หันหน้ามามองลูกสาวคนเล็กหลังจากที่ตักแกงใส่จานตนเองแล้วเสร็จแฟนท์ชะงักมือเล็กน้อยขณะที่กำลังตักข้าวเข้าปาก ร้อยวันพันปีพี่สาวของเธอจะยอมกลับมาบ้าน ทั้งๆ ที่กรุงเทพฯ – ชลบุรี อยู่ใกล้แค่เอื้อม“มากี่วัน?” ร่างบางถามผู้เป็นพ่อขณะที่นั่งทานอาหารมื้อเย็นด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตา จะยกเว้นก็แต่ฟ้าใสพี่สาวคนกลาง“เจ้ลื้อน่ะเขาหยุดยาว พักร้อน น่าจะกลับมาอยู่นี่เป็นเดือน”“มาแล้วก็หวังว่าจะช่วยงานป๊าบ้างนะ” ที่พูดแบบนั้นไปก็เพราะว่ารู้นิสัยของพี่สาวตัวเองว่าเป็นคนอย่างไร“อีมาพักผ่อน นี่ลื้อจะให้อีมาช่วยอั๊วทำไมกัน เจ้ลื้อเขามาเหนื่อยๆ นะ”“ทีอั๊วเลิกงานมาเหนื่อยๆ ยังช่วยป๊ากับม๊าเก็บร้านได้เลย”“นี่ลื้อ...”“พอๆๆ พอกันทั้งคู่เลยนะ กินข้าวอยู่แท้ๆ จะทะเลาะกันทำไม ห๊ะ?” สุดท้ายแล้วม๊าของแฟนท์ก็ทนไม่ไหว เลยต้องรีบเบรกทั้งคู่เอาไว้ก่อนที่จะทานข้าวกันไม่ลงไปมากกว่านี้ก่อนจะตามมาด้วยพี่ชายคนโตอย่างเฮียเฟย ที่นั่งเงียบมานานมากแล้ว “ป๊าแค่บอกให้ทำความสะอาดห้องให้พี่เค้า อย่าสาวความกันให้มาก”ก็ใช่สิ อย่างเจ้ฟ้

ตอนที่ 8โดนลากมาอีกแล้ว@คอนโดฯ“ปล่อยได้แล้ว” คนตัวเล็กพยายามบิดแขนตนเองออกจากมือหนาหลังจากที่มีปากเสียงกันกับอรรถพลได้พักใหญ่ อีกคนก็ยอมยกธงขาวลงให้ก่อนชั่วคราว เนื่องจากมีสายเข้าให้รีบไปจัดการธุระก่อนตอนนี้เขาพาแฟนท์กลับมาที่คอนโดฯ ของเขาอีกครั้งหนึ่ง พร้อมกับลากแขนให้เข้ามาถึงห้องนอนส่วนตัวของเขาตลอดทางที่มา คนตัวเล็กพยายามคะยั้นคะยอขอกลับบ้าน ทว่าเขากลับไม่ยอมฟัง หนำซ้ำยังเหยียบคันเร่งจนมิด เพื่อให้ถึงที่หมายเร็วที่สุดเมื่อมาถึงห้องนอนของเขาแล้ว คนตัวโตถึงได้ปล่อยให้เธอเป็นอิสระ จากนั้นซานก็เดินพลางถอดเสื้อเชิ้ตที่ใส่ทิ้งลงในตะกร้าผ้ามุมห้อง“นี่! จะถอดเสื้อทำไมเนี่ย” ร่างบางเริ่มโวยวาย ก่อนจะเสมองไปทางอื่น“ก็มันร้อน อยากอาบน้ำ”“เฮียจะอาบน้ำแล้วทำไมต้องพาแฟนท์มาที่นี่ด้วย?”“อุตส่าห์ช่วยนะ ขอบคุณสักคำน่ะ พูดเป็นไหม?” ว่าพลางหันหน้ากลับมามองคนตัวเล็กอีกครั้งหนึ่งตอนนี้ท่อนบนของเขาไม่เหลือเสื้อผ้าสักชิ้น ส่วนท่อนล่างก็ใกล้จะหลุดออกจากตัวเขาอีกไม่ช้านี้แล้วแฟนท์แอบเหลือบสายตาไปมองร่างสูงอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าตอนนี้เขากำลังถอดกางเกงสแล็คสีดำของตนเองลงไปพร้อมๆ กับบ๊อกเซอร์ที่เ