All Chapters of ติวรักติวใจนายเจ้าเล่ห์: Chapter 21 - Chapter 30

      “ครับ พี่ส่งข้อความมาบอกว่า ‘พี่ขอเวลา’ แต่เวลาที่พี่ขอมันกี่วัน กี่เดือน หรือกี่ปีกันล่ะครับ ก็พี่ไม่ยอมบอกว่า...พี่จะขอเวลาจากผมนานเท่าไหร่? ผมก็เลยไม่รู้ว่าตนเองจะต้องรอพี่อีกนานแค่ไหน?” เตชินท์พยายามสงบใจของตัวเองลง ก่อนจะพูดต่อ      “พี่ผึ้งครับ ผมรู้ว่าที่ผ่านมา...ผมทำผิดต่อพี่ ผมขอโทษพี่จริง ๆ นะครับ แต่พี่...พี่อย่าเฉยชากับผมแบบนี้ได้ไหมครับ? แล้วพี่ก็อย่าหายไปจากชีวิตของผมแบบนี้อีกเลย!     ผมโทรเข้าไปหาพี่กี่ครั้ง พี่ก็ไม่เคยรับ ผมส่งข้อความไปหาพี่หลังจากวันนั้น พี่ก็ไม่เคยเข้าไปเปิดอ่านข้อความของผมอีกเลย ผมพยายามใช้ช่องทางอื่นติดต่อเข้าไปหาพี่ แต่พี่ก็ไม่เคยสนใจ      ถึงผมจะรอวันที่พี่ให้อภัยและให้คำตอบกับผมได้ แต่ผมก็...”      “อย่างนั้นก็ไม่ต้องรอ”      “พี่ผึ้ง!”&

      ซึ่งหลังจากที่ธารดาราตะโกน ผู้ชายที่น่าจะเป็นหัวหน้ากลุ่มโจรก็วิ่งเข้ามาแล้วหมายจะใช้มือปิดปากของเธอ ธารดาราจึงรีบก้มตัวหลบพร้อมกับสะบัดแขน จนเธอเป็นอิสระจากมือของผู้ชายร่างใหญ่      จากนั้นธารดาราก็หันมาเตะตัดขา แล้วต่อยเข้าไปที่ใบหน้าของผู้ชายที่น่าจะเป็นหัวหน้ากลุ่มโจร แต่ด้วยความที่เรี่ยวแรงของเธอมีน้อยกว่าอีกฝ่ายมาก รวมไปถึงความชำนาญในเรื่องของการชกต่อยข้างถนนที่ผู้ชายคนนั้นมีอยู่     ทำให้ในจังหวะที่ธารดาราออกหมัด...ผู้ชายคนนั้นก็ได้ยกมือข้างซ้ายขึ้นมารับหมัดของเธอเอาไว้ จากนั้นอีกฝ่ายก็ใช้มือข้างขวาพุ่งเข้ามาบีบที่ต้นคอของธารดาราพร้อมกับออกแรงผลัก จนทั้งศีรษะและตัวของเธอกระแทกลงไปฟาดกับพื้นอย่างแรง หลังจากนั้นอีกฝ่ายก็พลิกกลับขึ้นมานั่งคร่อมอยู่บนตัวของธารดาราทันที     “ถุย! ฤทธิ์เยอะนักนะมึง”       อั๊ก! 

      “น้ำผึ้งปวดแผลหรือลูก?”      ธารดาราหลุดออกมาจากภวังค์ความคิดหลังจากได้ยินคำถามของผู้เป็นแม่ แล้วเมื่อเงยหน้ากลับขึ้นมาเธอก็ได้เห็นสายตาที่แสดงออกถึงความเป็นห่วงจากธันวาและสายธาร เธอจึงรีบตอบกลับไปว่า     “ผึ้งไม่ได้ปวดแผลค่ะแม่ คือ...เมื่อครู่ผึ้งเผลอคิดอะไรนิดหน่อยเท่านั้นเองค่ะ ผึ้งขอโทษที่ทำให้พ่อกับแม่ต้องเป็นห่วงนะคะ”     “ไม่เป็นไรเลยลูก แต่ถ้าหนูรู้สึกไม่ดี ปวดแผลหรือรู้สึกเจ็บตรงไหนขึ้นมา น้ำผึ้งต้องรีบบอกพ่อกับแม่เลยนะลูก”     “ได้ค่ะพ่อ”       เพียงไม่นานพวกเธอก็มาถึงหน้าห้องฉุกเฉิน แล้วที่หน้าประตูห้อง...เวลานี้ก็มีแค่ภัสสรที่นั่งเฝ้ารออยู่ที่หน้าห้องนั้นคนเดียว      “ป้าหมิวคะ”     “น้ำผึ้ง! ทำ

      โดยตลอดสามวันที่ผ่านมาภัสสร ธันวาและสายธารก็คอยสลับกันมานอนเฝ้าธารดารากับเตชินท์ที่โรงพยาบาลทุกวัน แล้วด้วยความที่ห้องพักของเธอกับห้องพักของเตชินท์อยู่ติดกัน การสลับกันมานอนเฝ้าจึงไม่ใช่ปัญหาของทั้งสองครอบครัว แล้วก็ยังมีพวกเพื่อนของเธอกับพวกเพื่อนของเตชินท์อีกที่หลังจากทราบข่าวก็คอยแวะเวียนสลับกันเข้ามาเยี่ยมเยียนระหว่างเธอกับเตชินท์แทบจะทุกวัน     ซึ่งในตอนนี้ก็คงจะเหลือเพียงแค่ธารดาราเท่านั้นที่ยังไม่ได้เข้าไปเยี่ยมเตชินท์ถึงในห้องพักของอีกฝ่ายเลย ทั้ง ๆ ที่เด็กหนุ่มถูกย้ายให้เข้าพักยังห้องพักผู้ป่วยที่อยู่ติดกับห้องพักของเธอ      สืบเนื่องมาจากสามวันที่ผ่านมา...ธารดาราถูกสั่งห้ามเรื่องการขยับร่างกายของตัวเอง ในแต่ละวันอย่างมากสุดที่เธอสามารถทำได้ก็คือ การลุกขึ้นจากเตียงเพื่อลงไปเข้าห้องน้ำเท่านั้น นอกเหนือจากนั้นพ่อกับแม่ของเธอจะคอยดูแลจัดการให้กับเธอทั้งหมด ซึ่งในวันนี้ก็ได้ครบกำหนดสามวันตามคำสั่งของคุณหมอแล้ว! 

      ธารดาราเมื่อเดินทางมาถึงบ้านของเตชินท์ ป้าจีนก็ออกมาต้อนรับพร้อมกับพาเธอเดินขึ้นไปยังห้องนอนของเตชินท์ เนื่องจากตอนนี้ภัสสรก็อยู่บนห้องนั้นกับบุตรชาย หลังจากนั้นภัสสรก็นั่งพูดคุยอยู่กับพวกเธอครู่หนึ่ง ก่อนที่อีกฝ่ายจะเอ่ยขอตัวลงไปเคลียร์งานที่คั่งค้างของตัวเองต่อ       การมาหาเตชินท์ในวันนี้ของธารดารา ความตั้งใจส่วนหนึ่งก็คือการมาเยี่ยม อีกส่วนก็คือเธอต้องการจะมาให้คำตอบกับเตชินท์ แต่เมื่อเธอได้กลับเข้ามาในบ้านหลังนี้ มันก็ทำให้ธารดารานึกได้ถึงจุดเริ่มต้นที่ทำให้ตัวเองก้าวขากลับเข้ามาในชีวิตของเด็กหนุ่มตรงหน้าอีกครั้ง      “พี่ผึ้งเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?” เตชินท์เอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้าที่เริ่มเปลี่ยนไปของธารดารา     “เต...เตจะต้องออกเดินทางวันไหนหรือคะ?”     &