All Chapters of ยอดคนอันดับหนึ่งแห่งประวัติศาสตร์: Chapter 11 - Chapter 20

หากเป็นจริง เช่นนั้นเจียงโหย่วหรงก็จะได้หน้ามากอีกอย่าง บ้านมารดาของนางก็ยากจนเหมือนกัน แม้แต่โจ๊กผักป่ายังไม่แน่ว่าจะได้กินอิ่มทุกวันส่งเนื้อเสือและข้าวขาวเหล่านี้ไป จะช่วยชีวิตได้“โง่จริง ข้าเคยหลอกเจ้าหรือ?”เย่คุนบีบหัวไหล่ของเจียงโหย่วหรง “รีบไปเก็บของเถอะ เอาเนื้อเสือไปบ้านแม่เจ้าสิบชั่ง ข้าวขาวสิบชั่ง ส่วนของอย่างอื่นข้าจะเตรียมเอง”เจียงโหย่วหรงรู้สึกว่าของเยอะเกินไปจึงกระซิบกระซาบว่า “เอาของไปเยอะอย่างนี้ ท่านแม่จะดุข้าได้นะ”“ไม่เป็นไร ข้าจะพูดกับท่านแม่เอง”เย่คุนยิ้มแล้วเดินกะเผลกไปปรึกษากับมารดาเฒ่าสามีตายเชื่อฟังบุตร บุตรเติบใหญ่เป็นอิสระจากมารดาหญิงชราพยักหน้าปราศจากความเห็น“พวกเราไม่ได้จ่ายเงินสักแดงก็รับตัวโหย่วหรงแต่งเข้าบ้าน เจ้าไปเยี่ยมเยียนพ่อตาแม่ยายเจ้าครั้งนี้ จะเอาของไปหน่อยก็สมควร”เจียงโหย่วหรงที่อยู่ทางหนึ่งได้ยิน พลันแย้มยิ้มชื่นบาน รีบมาขอบคุณมารดาสามีตรงหน้าดังนั้นเรื่องในบ้านจึงรบกวนไต้สี่กับไฉ่เตี๋ยไต้สี่เย็บเสื้อผ้าอยู่ที่นี่และดูแลเรื่องอาหารการกิน ส่วนไฉ่เตี๋ยทำกับข้าวเป็น เป็นลูกมือให้ไต้สี่ พร้อมกับเรียนรู้การตัดเย็บเสื้อผ้าจาก

เมื่อนั้นเย่คุนจึงหัวเราะ ก่อนจะกำหมัดพูด “พี่ใหญ่อย่าได้เกรงใจ”เซวซานกูอายยิ่งกว่า อุ้มลูกชายมาคุกเข่าตรงหน้าเย่คุน“น้องเขยคนดี ข้าพาลูกชายมาโขกศีรษะให้เจ้าแล้ว เจ้าคือน้อง น้องเขยแท้ ๆ ลูกชายข้าก็คือลูกของเจ้า!”ตอนนี้ก็คือน้องเขยแท้ ๆ แล้ว?เมื่อกี้ใครบอกว่าเป็นขอทานก็ไม่เข้าบ้านฉัน?ปากเล็ก ๆ นี่พูดจาเหมือนปล่อยตดเย่คุนมาจากศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด ย่อมไม่ถือสาคนอย่างเซวซานกู พอใจแล้วก็หยุด ค้อมตัวเซวซานกูลุกขึ้นแล้วหยิบเศษตำลึงหนึ่งชิ้น ประมาณสองสามเฉียน “พี่สะใภ้ใหญ่ ข้าที่เป็นน้องเขยแท้ ๆ เจอกับหลานชายเป็นครั้งแรก เศษตำลึงนี้เอาไปทำกำไลให้หลานชายแท้ ๆ ของข้าเถอะ”เจียงโหย่วหรงได้ยินอยู่ด้านหลังขำพรืด จากนั้นจึงรีบปิดปากเซวซานกูตื่นเต้นจนตัวสั่น วางลูกชายลงพื้นแล้วกอบเศษตำลึงด้วยสองมือ “น้องเขย นี่คือ...เงินตำลึงหรือ?”หญิงชาวบ้านไม่มีโอกาสเห็นเงินตำลึง“ไม่เชื่อท่านก็ลองกัดดูสิ ดูสิว่ามีรอยฟันหรือไม่” เย่คุนทำหน้าจริงจัง“ได้ ข้าจะกัดดูนะ...”เซวซานกูยัดเงินเข้าปากแล้วออกแรงกัดจริง ๆ“ไอ้หยา ฟันของข้า...”เซวซานกูยิงฟัน มองเงินแบบไม่สนใจความเจ็บปวดดังคาด บนนั้นม

เขาซวงยามีโจรอยู่ร้อยกว่าคน มักไปเอาอาหารจากหมู่บ้านใกล้เคียงในช่วงที่ข้าวฟ่างเติบโตเต็มที่ทุกปีถ้าไม่ให้อาหารก็จะฆ่า!หมู่บ้านเฉ่าเมี่ยวเป็นหมู่บ้านใหญ่ มีชายฉกรรจ์จำนวนหนึ่ง ดังนั้นพวกโจรจึงไม่กล้าบีบคั้นมากเกินไปมักมาหารือในช่วงเก็บเกี่ยวทุกปีตอนนี้ผ่านฤดูเก็บเกี่ยวไปแล้ว การที่พวกโจรปรากฏตัวกะทันหันจึงทำให้ทุกคนเดาไม่ออกฉินเอ้อร์อู่ด่าเบา ๆ “ขืนเจ้าสุนัขพวกนี้ยังกล้ามาเอาอาหารอีก ข้าจะสู้ตายกับพวกมันละ!”“เอ้อร์อู่ หุบปาก!”ฉินโฉ่วหันกลับไปตวาดกับฉินเอ้อร์อู่ และพูดเบา ๆ ว่า “ไอ้ที่แบกดาบมาอยู่ข้างหน้านั่นก็คือผู้นำสี่ของเขาซวงยา ฉายาว่ากั้วเจียงหลงฆ่าคนไม่กะพริบตาฉินเอ้อร์อู่เงียบปาก กลับแค่นเสียงฮึหนัก ๆกั้วเจียงหลงพาพี่น้องรองสามคนเดินอาด ๆ มา จากนั้นก็หัวเราะเหอะ ๆ “โอ้ อยู่กันหมดเลยหรือ? ข้ามาหาเย่คุน เย่ต้าหลาง ใครคือเย่ต้าหลาง อยู่ที่ไหน?”ฉินโฉ่วตกตะลึง “ท่านสี่ ท่านมาหาเย่คุน...ทำไมหรือ?”“ข้าก็คือเย่คุน เย่ต้าหลาง ใครต้องการพบข้า?”เย่คุนลุกขึ้นยืนเขากลับไม่ตกใจเท่าไร เพราะคาดการณ์ไว้แล้วว่ากั้วเจียงหลงต้องรู้เรื่องที่เขาฆ่าเสือได้เงินรางวัลจึงจะมารีดไ

เย่คุนกลับไม่เป็นไร มองซั่งกวนจี้ฟูอย่างนึกสนุกดูสิว่าเขาจะจัดการโจรจากเขาซวงยาอย่างไรกั้วเจียงหลงสะดุ้งโหยง ถลึงตาใส่เยียนลิ่วไฮ่ทีหนึ่ง แล้วพูดกับซั่งกวนจี้ฟูว่า“ถูกต้อง ข้าก็คือผู้นำสี่แห่งเขาซวงยา…กั้วเจียงหลง แต่วันนี้...ไม่ได้มาปล้น หลายวันก่อนข้าซื้ออนุคนหนึ่ง วันนี้จึงมารับคน...”น้ำเสียงสั่นเครือ พูดติดอ่าง เห็นชัดว่าขวัญหนีดีฝ่อแล้ว“ซื้ออนุ รับคน?” ซั่งกวนจี้ฟูแสยะยิ้มไฉ่เตี๋ยอดรนทนไม่ไหวพูดขึ้นมา “เขามาชิงตัวคนเจ้าค่ะ ยังจะชิงเงินของพี่ต้าหลางด้วย”“อย่างนั้นหรือ?”ทันใดนั้นซั่งกวนจี้ฟูก็พลิกข้อมือ ปลายทวนชี้ไปทางลำคอของกั้วเจียงหลงกั้วเจียงหลงหน้าถอดสี รีบถอยหลัง โบกหนังสือสัญญาในมือ “ชิงคนอะไร ข้ามีหลักฐานนะ!”สวบ!ซั่งกวนจี้ฟูออกทวนอีกครั้ง แสงหนาวกะพริบ ฟันหนังสือสัญญาในมือของกั้วเจียงหลงออกเป็นสองส่วนเย่คุนโห่ร้องอยู่ในใจ ทักษะทวนของซั่งกวนจี้ฟูร้ายกาจมาก!กั้วเจียงหลงประหวั่นพรั่นพรึงทิ้งหนังสือสัญญาแล้วกำดาบทั้งสองมือ ขาสั่นพั่บ ๆโจรคนอื่น ๆ ก็ตกใจจนหน้าซีดเหมือนกัน ไม่โอหังเหมือนตอนที่เพิ่งเข้าหมู่บ้านแล้ว“ฟังให้ดี!”ซั่งกวนจี้ฟูใช้ทวนชี้กั้ว

ฉินโฉ่วพูด “ในเมื่อเจ้าเป็นคนลงทุก ไม่ว่าจะฆ่าเสือได้เท่าไรเจ้าก็เอาไปเลยสามส่วน ที่เหลือทุกคนแบ่งกันอย่างเท่าเทียม ได้กระมัง?”“ไม่”เย่คุนโบกมือ “ข้าเอาสองส่วนก็พอ ที่เหลือกลุ่มฆ่าเสือครึ่งหนึ่ง ชาวบ้านทั้งหมดอีกครึ่งหนึ่ง เนื้อเสือก็แบ่งเช่นนี้ด้วย ชาวบ้านทุกคนต่างได้ส่วนแบ่ง เพราะการฆ่าเสือจำเป็นต้องได้ความร่วมมือจากทั้งหมู่บ้าน ทุกคนลงแรง ทุกคนก็ต้องได้ประโยชน์”ฆ่าเสือครั้งนี้ จำเป็นต้องให้คนทั้งหมู่บ้านร่วมด้วยช่วยกันดังที่เรียกว่าภายใต้รางวัลงานต้องมีผู้กล้า ถ้าอยากได้ทุกคนร่วมแรงร่วมใจ จะตระหนี่ถี่เหนียวไม่ได้อีกอย่างพวกชาวบ้านน่าสงสารมาก เย่คุนอยากช่วยสักหน่อย ให้สวัสดิการกับคนแก่ คนอ่อนแอ คนเจ็บ คนพิการและคนไร้ญาติขาดมิตรฉินโฉ่วไม่มีความเห็น “ขอแค่ฆ่าเสือได้ก็ว่าง่ายหมด ถ้าเจ้าฆ่าเสือได้สิบตัวจริง ๆ ต่อให้กลุ่มฆ่าเสือเราเอาสองส่วนก็รวยแล้ว”เย่คุนพยักหน้า “พรุ่งนี้เช้ามารวมตัวกันที่บ้านข้าเถอะ”หลังจากฉินโฉ่วกลับไป เย่คุนก็มุดเข้าโรงช่างไม้อีก ใช้วัสดุที่มีอยู่ตอนนี้ทำส่วนประกอบชิ้นเล็กของหน้าไม้จำนวนหนึ่งล่วงหน้ากระทั่งยามดึกไฉ่เตี๋ยไม่มีที่นอนจึงไปนอนกับไต้ส