All Chapters of ยอดคนอันดับหนึ่งแห่งประวัติศาสตร์: Chapter 21 - Chapter 30

เสือตัวโตหนักประมาณห้าหกร้อยชั่ง ประมาณเดียวกับตัวก่อนที่เย่คุนยิงตายลูกเสือหนักสามร้อยชั่ง ถือว่าโตเต็มวัยแล้วเสือสองตัวมิได้บุ่มบ่ามบุกโจมตี แต่มองรอบด้านด้วยความระแวง ก่อนจะค่อย ๆ เข้ามาใกล้แพะแพะสังเกตถึงอันตรายแล้วจึงร้องแม ๆ ดิ้นพล่านหัวใจของเย่คุนสั่นระทึกเคลื่อนไหวตัวน้อย ๆ ปรับหน้าไม้อีกครั้งหนึ่งก้าว สองก้าวเสือตีประชิดแพะเรื่อย ๆเย่คุนคำนวณระยะการยิงล่วงหน้าแล้ว เมื่อเห็นว่าอยู่ในตำแหน่งระยะการยิงที่ดีที่สุด ก็เล็งเสือแล้วกดยิง พร้อมตะโกนเสียงดังลั่น“ยิงได้!”ขณะนี้เสืออยู่ในภาวะเดินย่อง จึงเล็งง่ายหากเสือเริ่มตะครุบแพะ กระโดดรวดเร็วกลับจะเล็งยากดังนั้นเย่คุนจึงตัดสินใจเด็ดขาดผึง!เสียงสายศรดังขึ้น ศรคมยาวสี่ฉือทั้งสองเร็วปานสายฟ้าแลบฉึก!หน้าไม้ศรคู่ยิ่งออกไปถูกส่วนท้องของเสือตัวใหญ่ทั้งสองดอก กระแทกจนมันล้มตรึงอยู่กับพื้นโดยตรง ฉินเอ้อร์อู่ช้าไปหนึ่งจังหวะ ยิงออกหน้าไม้ศรคู่ออกไปทีหลังดอกหนึ่งยิงถูกเสือตัวโต อีกหนึ่งดอกถูกหัวของเสือตัวเล็ก“โฮก โฮก!”เสือตัวใหญ่ร้องคำราม จากนั้นก็เด้งตัวลุกขึ้นมาหันหัววิ่งเสือตัวเล็กตะเกียกตะกายลุกขึ้นท

เย่คุนพลันตื่นเบิกตากว้าง ความง่วงเหงาหาวนอนหายไปเกลี้ยงภายใต้สีสันแห่งจันทรา เสือผอมโซตัวหนึ่งกำลังเดินเข้ามาเดินสองก้าวก็หยุดมองโครงกระดูกเสือใหญ่มาก แต่ดูแล้วมีน้ำหนักเพียงสามร้อยชั่งเท่านั้น อีกทั้งเท้ายังดูซวนเซเย่คุนโล่งอกนี่คือแมวป่วย ส่งชายฉกรรจ์ไปสักสองคนก็คงกดทุบตายได้ด้วยมือเปล่า!ผึง!มือยิงทางซ้ายของหอสังเกตการณ์เป็นคนใจร้อน กดปล่อยศรตัดหน้าเย่คุนครั้นเย่คุนได้ยินเสียงก็ยิงหน้าไม้ตามไปเสริมอีกทีฟิ้ว ๆ ๆ ๆ ศรที่สี่ดอกยิงออกไปตาม ๆ กัน!เสือตัวผอมแห้งล้มลงนอนครวญครางกับพื้นแต่เย่คุนเห็นแล้วว่าศรทั้งสองดอกที่หอสังเกตการณ์ฝั่งซ้ายยิงไปพลาดเป้าทั้งหมดเคราะห์ดีที่เขายิงตามไปทัน ถึงแก้ข้อผิดพลาดสำเร็จได้ในที่สุด“มาเร็ว ยิงเสือได้อีกตัวแล้ว...!”มือยิงรองลั่นกลองตะโกนบอกทันทีเย่คุนลุกขึ้นยืนแล้วตะคอกไปทางหอสังเกตการณ์ฝั่งซ้าย “โจวเถี่ยหู่ ใครใช้ให้เจ้าแย่งยิงก่อน? เกือบทำเสียเรื่องแล้วไหมล่ะ!”โจวเถี่ยหู่คนนี้ก็คือลูกชายของท่านโจวอายุยี่สิบกว่า ถือว่าบ้านมีฐานะสักหน่อย ปกติจึงทำตัวสูงส่งเดิมโจวเถี่ยหู่ไม่เข้าร่วมกลุ่มฆ่าเสือเพราะรักตัวกลัวตายแต่พ

ไต้สี่สะดุ้ง แต่ก็มิได้หลบหลีก เพียงก้มหน้าพูดว่า “สอนข้าคิดบัญชีไปก็ไม่มีประโยชน์ ในบ้านข้าไม่มีบัญชีให้คิด แต่ถ้าต้องคิดจริง ๆ ข้าก็ขอให้พี่ต้าหลางช่วยเหลือได้”เย่คุนตระหนักว่าการกระทำของตัวเองไม่เหมาะสม จึงหัวเราะอีหลักอีเหลื่อ “ต่อไปมีเงินแล้วก็ต้องคิดบัญชีนะ”ขณะสนทนา ฉินเอ้อร์อู่มาหาเพื่อสอบถามแผนงานในวันนี้เย่คุนฉวยโอกาสออกบ้านแล้วพูด “เอ้อร์อู่มาได้พอดีเลย เจ้าตามชาวบ้านมาสองสามคนแล้วช่วยข้าส่งเนื้อเสือยี่สิบชั่งไปบ้านแม่ของโหย่วหรงที่หมู่บ้านเจียงเหอโถวหน่อยเถอะ”ฉินเอ้อร์อู่ตกใจ “พี่ต้าหลาง ท่านนี่ก็ตัดใจได้เสียจริง แพล็บเดียวก็ให้เนื้อเสือยี่สิบชั่ง เนื้อเสือเยอะอย่างนี้ แลกเป็นอนุยังได้เลย!”“อย่าพูดถึงเรื่องอนุจะได้หรือไม่?”เย่คุนมองบน “เจ้าพาชาวบ้านสองสามคนพกหน้าไม้ป้องกันการเจอเสือระหว่างทาง รีบไปรีบกลับล่ะ กลางคืนยังต้องฆ่าเสืออีก ข้าปลีกตัวไม่ได้ ยังต้องทำหน้าไม้อีกคันหนึ่งแน่ะ”“กลางวันแสก ๆ ไม่เป็นไรหรอก!”ฉินเอ้อร์อู่พยักหน้า ถือเนื้อเสือวิ่งเขยกไปเจียงโหย่วหรงดีใจมาก นับนิ้วแล้วพูด “ต้าหลาง ถ้าบ้านแม่ข้ากินเนื้อเสือวันละสองสามเหลี่ยง เนื้อเสือยี่สิบชั่

ไต้สี่อายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี จึงเบือนหน้าแล้วหนีเข้าบ้านไปเย่คุนเหลือบมองฉินโฉ่ว “พี่ฉินโฉ่ว อีกไม่นาน...ข้าก็จะมีปัญญาใส่ผ้าไหมแล้วนะ วันนั้นท่านบอกว่า...”“ข้ามีธุระ ข้าจะไปจัดการแบ่งเงินรางวัลให้ชาวบ้านก่อน!”ฉินโฉ่วเผ่นแนบเพราะครั้งก่อนเขาเคยพูดกับเย่คุนว่า ขอแค่เย่คุนมีปัญญาใส่ผ้าไหม เขาจะยกเฉี่ยวหนูให้เป็นอนุภรรยาของเย่คุน!แต่ไม่มีทางที่ลูกสาวของผู้ใหญ่บ้านจะเป็นอนุภรรยาของเย่คุนได้หรอกนอกเสียจากเย่คุนจะมีปัญญาใส่ผ้าไหมจริง ๆ แถมยังต้องใส่ได้ทั้งชาติด้วยเจียงโหย่วหรงเดินออกมาพูดกลั้วหัวเราะ “ต้าหลาง ทำไมพี่สะใภ้ไต้สี่หน้าแดงอย่างนั้นล่ะ?”เย่คุนหัวเราะแห้ง “ผู้ใหญ่บ้านแซวล่ะ ให้ข้ารับไต้สี่เป็นอนุ นางก็เลยอาย”“นี่มีอะไรน่าอายกัน? ข้าจะไปพูดกับนางนะ”เจียงโหย่วหรงหัวเราะแล้วหันไปหาไต้สี่“นี่ ๆ ๆ...”เย่คุนรู้สึกว่าไม่เหมาะสม กลับไม่รู้จะพูดอย่างไรดีหวังต้าขุยเดินมาเรียก “พี่ต้าหลาง ผู้ใหญ่บ้านแบ่งเงินแน่ะ เรียกให้เจ้าไปดูหน่อย”“ก็ได้”เย่คุนพยักหน้าแล้วพูดกับในบ้านว่า “พี่สะใภ้ไต้สี่ ท่านก็ไม่ต้องไปแล้วนะ ข้าจะเอาเงินกลับมาให้ท่านเอง”“ข้ารู้แล้ว ขอบคุณพ

มือยิงรองประดักประเดิด ยกหน้าไม้สั้นยิงชุดที่เบาสะดวกยิงไปทางกลุ่มโจรแน่นขนัดเย่คุนก็ยกหน้าไม้สั้นยิงชุดขึ้นยิงชายฉกรรจ์สองคนในหมู่โจรด้วยเหมือนกันชายฉกรรจ์จึงจะมีกำลังรบ ฆ่าหนึ่งคนเท่ากับสองคนยิงชายฉกรรจ์ตายจะสามารถขย่มขวัญของโจรคนอื่น ๆ ได้!“พวกเรามาแล้ว...!”ยามนี้ ฉินโฉ่วพากลุ่มฆ่าเสือกลุ่มที่สองราว ๆ ห้าสิบคนถือคบเพลิงกรูเข้ามาและที่บังเอิญคือ หอสังเกตการณ์ทางใต้ของหมู่บ้านก็มีเสียงตีกลองตะโกนด้วยเหมือนกันทางนั้นน่าจะยิงเสือได้แล้ว!เหล่าโจรถูกยิงตายไปสิบกว่าคน แตกตื่นโกลาหลไปหมดครั้นเห็นเย่คุนร้องเรียกโยกย้ายกำลัง เห็นว่ามีคบเพลิงมาจากในหมู่บ้านจำนวนมาก ได้ยินเสียงตีกลองร้องตะโกนมาจากทางใต้ของหมู่บ้าน ก็นึกว่ามีทหารดักซุ่มอยู่จริงจึงตกใจหนีกระเจิดกระเจิงในหมู่โจร ส่วนมากแล้วจะเป็นคนจนที่ไม่มีข้าวกิน มีทั้งคนแก่ คนอ่อนแอ คนเจ็บและคนพิการทำงานทั่วไปอยู่ในนั้น โดยรวมแล้วไม่มีกำลังรบบางคนมีแต่ท่อนไม้ ไม่มีอาวุธเลยด้วยซ้ำ!กับการต่อสู้กับกลุ่มคนพวกนี้ แค่เตรียมกลยุทธ์สักหน่อย เย่คุนก็สามารถต่อสู้ได้แบบหนึ่งต่อสิบ!ชายผมสูงที่ถูกยิงตายเมื่อครู่คือผู้นำสองของเขาซวง