All Chapters of ทะลุมิติมาเลี้ยงดูบิดาตาบอด: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 11 เจ้าเติบโตมากทีเดียว                  “หรงหรง เจ้าอยู่ที่ใด ข้าได้ยินเสียงท่านแม่ นางเข้ามาทุบตีเจ้าอีกแล้วหรือ” บิดาตื่นหลังได้ยินเสียงเอะอะเสียงดังทั้งคนทั้งแม่ไก่ อีกทั้งยังเป็นเสียงคุ้นเคยยิ่งกว่าสิ่งใด อดีตมารดาของภรรยาตามมารังแกบุตรชายของเขาอีกแล้ว          “ท่านพ่อตื่นแล้วหรือขอรับ ข้าไม่เป็นอะไรขอรับ ท่านยายไม่ทันได้ทุบตีข้า เจ้าเจินเจินก็โผบินเข้ามาช่วยเหลือข้าก่อนแล้ว” เด็กน้อยไม่บอกว่าตนได้กระทำสิ่งใดกับหญิงชราไปบ้างเพราะความคิดของบิดายังคงมีความกตัญญูต่ออีกฝ่ายมากนัก          “เรื่องอาหาร หากมันสามารถแบ่งปันให้ยายของเจ้าได้ก็แบ่งเสียเถิด ข้าไม่อยากให้เจ้าเจ็บตัวอีก” อาหารเป็นสิ่งนอกนอกกาย มันยังสามารถหาใหม่ได้ แต่ชีวิตของบุตรชายไม่สามารถหาได้จากที่ใดอีกแล้ว

บทที่ 13 เห็ดวิเศษ                  ตุบ          “โอ้ย”          เคราะห์ซ้ำกำซัดเมื่อกลิ้งหล่นลงมาศีรษะกระแทกเข้าที่ขอนไม้พอดีราวกับจับวาง โลหิตไหลซึมออกมาเตือนสติเด็กน้อยเอาไว้ว่าไม่ควรประมาทเลินเล่อมิเช่นนั้นจะทำให้ตนเองบาดเจ็บเช่นนี้          ชะตาของคนดวงกุดมันเป็นเช่นนี้เองหรือ          บัดซบนัก          เข้าร่างใหม่ก็ยังมิวายได้รับโชคร้ายอยู่ร่ำไป          หรงหรงน้อยส่ายหน้าให้กับโชคชะตาแล้วยันตัวขึ้นมา และยังสัมผัสได้ถึงโลหิตที่กำลังหลั่งรินลงมาเข้าดวงตาของตน จึงมองหาสมุนไ

บทที่ 15 เมืองท่าซือหลิน            เมื่อรู้ว่าวันพรุ่งตนเองจะได้เข้าเมืองหยางเทียนหรงไม่อาจข่มตานอนได้จึงทำการเล่าเรื่องที่ตนได้เผชิญบนเขาให้บิดาฟังจนเผลอหลับไปช่วงรุ่งสาง ส่งผลให้เช้าตรู่วันนี้ทั้งสองจึงตื่นขึ้นมาด้วยความอิดโรย          เด็กน้อยพาบิดาและตนเองไปชำระกายหลังจากนั้นจึงไปทำอาหารเช้าอย่างง่ายกินก่อนที่จะเดินทาง ทุกอย่างเสร็จสิ้นแค่เพียงหนึ่งเค่อ          เด็กน้อยสะพายตะกร้าคู่ใจขึ้นหลังพร้อมด้วยบิดาก็สะพายมันเช่นเดียวกัน ซึ่งในตะกร้าของเด็กน้อยมีเสบียงที่ได้เตรียมเอาไว้ไปกินระหว่าง ส่วนตะกร้าของบิดานั้นทำการใส่ไข่ไก่ของเจินเจินไปทั้งสิ้นเกือบยี่สิบฟอง          การเข้าเมืองวันนี้เด็กน้อยยังไม่มีแผนการที่จะนำสมุนไพรล้ำค่าอย่างหลิงจือแดงไปขายแต่อย่างใด ด้วยยังไม่รู้ถ

บทที่ 17 เจินเจินสร้างเรื่อง หลังจัดแจงแบ่งเงินบางส่วนเอาไว้ใช้จ่ายค่าเดินทางกับค่าเข้าเมืองล่วงหน้าเอาไว้แล้ว เด็กน้อยจึงเดินย้อนกลับไปยังร้านวัตถุดิบที่อยู่ต้นทางเข้าตลาดกลางเมืองเพื่อไปเลือกซื้อข้าวสารกับเครื่องปรุงที่จำเป็นสำหรับปรุงอาหาร“ท่านพ่ออยากกินสิ่งใดอีกหรือไม่ขอรับ”“ไม่แล้วล่ะ ยามนี้เงินของเราเหลือน้อยลงเต็มทีเจ้าเลือกซื้อของที่จำเป็นเถิด”“ขอรับ”หยางเทียนหรงจับมือบิดาเดินตรงมาหยุดลงที่หน้าร้านขายวัตถุดิบร้านดังกล่าวแม้อยู่ติดถนนหลักแต่ก็ทำการค้าอย่างตรงไปตรงมาเช่นติดป้ายราคาชัดแจ้งโดยที่ไม่ต้องเอ่ยถาม ฉะนั้นเด็กน้อยจึงยืนพิจารณาวัตถุดิบที่จำเป็นที่สุดในยามนี้ว่าควรเลือกซื้อสิ่งใด โดยเฉพาะข้าวสารเขาเห็นว่ามันมีทั้งข้าวสาลีชั้นดีกับข้าวสาลีชั้นเลว เด็กน้อยยืนมองนานมากเสียจนคิ้วขมวดทั้งราคาของมันล้วนต่างกันเท่าตัว ข้าวสาลีชั้นดีจินละห้าสิบอีแปะ ส่วนข้าวสาลีชั้นเลวจินละสิบห้าอีแปะ เขาอยากรู้ว่าที่บอกว่าชั้นเลวมันแย่มากเพียงใดถึงได้ขายราคาต่ำมากขนาดนี้เมื่อเก็บความสงสัยเอาไม่อยู่และด้วยเงินที่มีเขาจึงเอ่ยถามเถ้าแก่เนี้ยะคนงามด้วยน้ำเสียงออดอ้อน “เถ้าแก่เนี้ยะคน

บทที่ 19 คันธนูของบิดา                  หยางเทียนหรงถูกปลุกตั้งแต่ยามเหม่าโดยแม่ไก่เจินเจิน เพราะมันเฝ้ารอที่จะกินไส้เดือนที่เด็กน้อยสัญญาว่าจะไปล่ามาให้ เช้านี้เด็กน้อยจึงมีอาการอิดโรยเล็กน้อยด้วยยังไม่ตื่นอย่างเต็มตา          อีกทั้งยามเหม่ามันจะไปมองเห็นสิ่งใดได้กัน          แม้จะคิดเช่นนั้นแต่ทว่าเด็กน้อยก็เดินเข้าไปล้างหน้าจนตื่นเต็มตา จากนั้นจึงเข้าไปในครัวแล้วทำการอุ่นข้าวต้มกระดูกหมูที่ยังคงเหลือจากเมื่อคืนเอาไว้กินเป็นอาหารเช้า และได้ทำการเติมเนื้อหมูที่ถูกสับจนละเอียดแล้วปั้นเป็นก้อนกลมลงไปในหม้อด้วย            นอกจากหมูสับที่ถูกใส่ลงไป เห็ดหอมที่เก็บมาคราวก่อนก็ถูกหั่นเป็นชิ้นพอดีคำใส่ตามลงไปเช่นเดียวกัน ข้าวต้มกระดูกหมูหม้อนี้ใช้เวลาเพี