All Chapters of ทะลุมิติมาเลี้ยงดูบิดาตาบอด: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 22 เงินก้อนที่สอง ใช้เวลาเพียงหนึ่งชั่วยามเกวียนม้าสกุลเฉินก็พามาถึงประตูเมืองท่า ซือหลิน ซึ่งยามนี้มีคนรอต่อแถวผ่านเข้าเมืองยาวเหยียดเช่นเดิม ต่างคนต่างแยกย้ายและจะกลับมาอีกคราในยามโหย่ว หากช้าก็ต้องหาทางกลับเองเท่านั้น “ก่อนจะไปตลาด เราคงต้องไปที่จวนว่าการเสียก่อนนะขอรับท่านพ่อ” เด็กน้อยยังไม่คิดที่จะจองขายประจำด้วยไข่ไก่ของเจินเจินยังมีไม่มากพอที่จะเข้ามาในเมืองทุกวัน อีกทั้งผลไม้ก็ไม่ได้เก็บมาได้ทุกวันฉะนั้นการจองแผงเช่ารายเดือนจึงเก็บเอาไว้ก่อน “เจ้ารู้ทางใช่หรือไม่” “รู้แล้วขอรับ ข้าสอบถามลุงเกามาแล้ว” “ถ้าเช่นนั้นเราไปกันเถิด” ทั้งสองตรงไปยังจวนว่าการเพื่อทำการเช่าแผงขายของในตลาดกลางเมืองรายวันด้วยเงินที่เหลืออยู่แค่สองอีแปะ จากคราแรกคิดที่จะนำไปจ่ายค่าเข้าเมือง แต่ดันเปลี่ยนใจใช้ไข่ไก่แลกเปลี่ยนเข้าเมืองแทน หลังจากได้เช่าแผงค้าขายเรียบร้อยแล้วเด็กน้อยจึงพาบิดาตรงมายังแผงขายของที่ตั้งเคียงข้างแผงขายเนื้อหมูลุงเกา “หายหน้าไปหลายวันเชียวเจ้าหนู วันนี้แม่ไก่ของเจ้าออกไข่มากพอขายหรือไม่” เก

บทที่ 24 หนึ่งร้อยห้าสิบตำลึงทองกับเกวียนม้า?                  หลังจากเมฆครึ้มมาวันนั้นฝนก็กระหน่ำลงมาราวกับฟ้ารั่วจนไม่สามารถออกไปหาของป่าได้ ส่วนแม่ไก่ทั้งสองตัว? ก็เอาแต่กกอยู่ด้วยกันไม่แยกจากกันไปไหน          และเพราะเม็ดฝนที่สาดลงมานั่นเองจึงทำให้เขารับรู้ความจริงที่ว่าเรือนหลังนี้ผุพังมากเพียงใด โดยเฉพาะหลังคาที่ไม่สามารถกันหยาดน้ำได้เลยพวกเขาทั้งสองเปียกปอนจนต้องย้ายไปนอนที่ห้องของท่านปู่          บิดาของเขาตัวร้อนเป็นไฟ แต่ก็ไม่สามารถพาไปหาท่านหมอที่อยู่ในเมืองได้ เด็กน้อยจึงทำได้เพียงแค่เช็ดตัวและต้มโจ๊กร้อน ๆ ให้บิดากินเท่านั้น          “ท่านพ่อ ไหวหรือไม่ขอรับ”        

บทที่ 26 บิดาหายดี หลังจากที่ลุงเฉินกลับออกไปแล้วเด็กน้อยทำการผสมรำข้าวกับเม็ดข้าวโพดที่นั่งแกะมันออกเข้าด้วยกันแล้วหว่านลงใกล้กลับบริเวณที่เคยปล่อยไส้เดือนเอาไว้ก่อนหน้า เพื่อให้แม่ไก่ทั้งสองตัว? ได้กินอาหารที่ดีและบำรุงตัวมันเองด้วย จากนั้นจึงเดินไปดูลังไม้ที่ทำเอาไว้ให้เจินเจินและเจาเจานอนเพื่อออกไข่กลับพบว่าสีเปลือกไข่ต่างจากที่เคยเก็บมาโดยตลอด อีกทั้งลังไม้ของเจาเจาไม่มีไข่เลยแม้แต่ฟองเดียว หรือแท้จริงแล้วเจาเจามันจะเป็นตัวผู้กัน แต่มันตัวอวบอ้วนไม่ต่างจากเจินเจินเลยแม้แต่น้อยมันจะใช่ตัวผู้แน่หรือ “เจินเจินเหตุใดไข่ของเจ้าใบใหญ่ขึ้นกว่าเดิมนัก มันเน่าหรือ” เด็กน้อยตะโกนถามแม่ไก่ตัวอ้วนด้วยความสงสัยหลังเห็นไข่ไก่นับสิบฟองเป็นเหมือนกันทั้งหมด กุ๊ก กุ๊ก มันเดินมาแล้วส่ายหน้า “แล้วมันเป็นอะไร สีก็แปลกตากว่าที่ข้าเคยเห็นอีก” กุ๊ก กุ๊ก นอกจากจะไม่ได้คำตอบแล้ว เจาเจาก็เดินขึ้นไปกกไข่หลังจากกินจนอิ่มหนำ ส่วนเจินเจินก็เดินมาส่ายหน้าให้กับตนแล้วขึ้นนั่งกกไข่เบียดกันสองตัวจนแทบไม่มีที่ว่าง

บทที่ 28 เรือนหลังน้อยของเจินเจินและเจาเจา                  โม่หรงและคนงานจัดการซ่อมแซมเรือนสกุลหยางจนกลับมาดูดีเช่นเดิมจนเสร็จสิ้นภายในสองวัน จนเข้าวันที่สามที่เด็กน้อยร้องขอเพิ่มอีกว่าต้องการโรงเรือนสำหรับเลี้ยงไก่สองตัว          คราแรกช่างไม้เข้าใจไปว่าผู้จ้างงานอยากได้เพียงแค่เล้าไก่เล็ก ๆเท่านั้น เพราะเห็นเพียงไก่อวบอ้วนเพียงสองตัว แต่กลายเป็นว่าเจ้าหนูเทียนหรงอยากได้เรือนหลังน้อยเอาไว้ให้ไก่ทั้งสองตัวเสียนี่          “เจ้าหนู แน่ใจแล้วหรือที่จะสร้างเรือนให้ไก่ของเจ้าน่ะ มันใช้ตำลึงไม่น้อยนะเจ้ายอมจ่ายเพื่อไก่สองตัวนี้เชียวหรือ” โม่หรงเอ่ยถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ เขาไม่อยากให้เด็กน้อยใช้ตำลึงไปโดยเปล่าประโยชน์          &ldq

บทที่ 30 มีชีวิตอย่างเข้มแข็ง                  ฤดูหนาวของหมู่บ้านที่อยู่ติดเขาเหลียนซานนับว่าเลวร้ายกว่าที่อื่นมากนัก ด้วยเขาแห่งนี้เมื่อเข้าสู่เหมันต์ฤดูภูเขาทั้งลูกจะถูกปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาวโพลน บรรดาพืชพันธุ์และสัตว์ป่าล้วนเข้าสู่ฤดูการจำศีล          หมู่บ้านซีเป่ยก็เช่นเดียวกันยามนี้ทั่วทั้งหมู่บ้านล้วนมีแต่หิมะสูงเทียมเอวของบุรุษร่างสูงใหญ่การเดินฝ่าหิมะออกมาเพื่อที่จะเดินทางไปยังเมืองท่าซือหลินนั้นมิใช่เรื่องง่ายและมันไม่คุ้มค่าพอที่จะเสี่ยงด้วย เพราะอาจทำให้สูญเสียม้าที่เป็นตัวลากเกวียนได้          ฉะนั้น ชาวบ้านส่วนใหญ่จึงใช้ชีวิตอยู่ในเรือนของตนเองเหมือนดัง หยางเทียนหรงและบิดาที่ยามนี้กำลังนั่งกินอาหารรสชาติเผ็ดร้อนเพื่อคลายความหนาวเหน็บที่กำลังเผชิญอยู่ด้วยการกินหม้อไฟหมาล่าที่เคยทำไปคราก่อน มาวันนี้ได้ท