All Chapters of หากดาวดวงนั้นคือเธอ: Chapter 21 - Chapter 30

แม่บ้านยิ้ม ทำท่าจะเดินออกไปยกอาหารเช้าเข้ามา มิราไม่เห็นคนที่ส่งเข้านอนเมื่อคืน อดที่จะถามไม่ได้“เอ่อคุณแม่บ้านแล้วคุณมังกรละคะ” แม่บ้านหันมายิ้มให้“คุณมังกรเธอสั่งไว้ว่าถ้าคุณตื่นมาให้ หาอะไรให้คุณทานดูแลคุณอย่างดีแล้วให้คนขับพาคุณไปส่งบ้านค่ะ”“แล้วคุณมังกรไปไหน”“คุณมังกรเธอ มักจะไปเที่ยวตามประสาหนุ่มโสดค่ะไม่ค่อยค้างที่นี่ มาชั่วประเดี๋ยวก็ไป ไม่ให้ผู้หญิงคนไหนมาค้างที่นี่หรอกค่ะ พามาแต่ไม่เคยให้ค้าง...ยกเว้นคุณ” มิราประหลาดใจกับคำบอกเล่าของแม่บ้านแต่ก็ อดที่จะหงุดหงิดเรื่องเขาออกจากบ้านทิ้งเธอไว้ ทั้งๆที่บอกว่าจะหาวิธีทำให้เธอชอบเขานี่แสดงว่ามังกรพูดไม่จริงพูดเพื่อล้อเล่นมิราตามประสาผู้ชายทั่วไป มิราก้มตักข้าวต้มใส่ปากไม่สนใจจะถามแม่บ้านเรื่องที่อยากรู้อีกหลายเรื่องรถแล่นจนมาถึงหน้าบ้านมิรา คนขับออกมาเปิดประตูรถให้ด้วยความนอบน้อม อีกฟากของถนน มังกรยืนแอบมองมิราด้วยหัวใจที่เจ็บซ้ำ รีบหลบเข้ามุมจากไปอย่างเงียบๆ เมื่อหัสนัย เครื่องแต่งกายเรียบง่ายโทนสีอ่อนในแบบที่หมอทั่วไปนิยมใส่เดินออกมาจากบ้านข้างๆ สีหน้าดีใจระคนห่วงใย“มิราคุณ เป็นอย่างไรบ้าง ผม...ผมไม่รู้จะตามคุณได้ที่ไหน”ม

มิราไม่อยู่ตรงนั้น“เหมือนกัน ฉันก็มีเรื่องคุยกับนายเหมือนกันนายมังกือ ออกมาคุยกันข้างนอก” ไม่น้อยหน้ากันเลยโยดามองเห็นสายตาพิฆาตจากทั้งคู่“ว่ามา” พูดขึ้นพร้อมกันเดินออกมาจากร้านดอกไม้“นายก่อน” มังกรพูด“ฉันไม่อ้อมค้อม นายมีทุกอย่างทั้งเงินทองทั้งชื่อเสียง ทั้งสาวๆไม่เข้าใจว่าคนอย่างนายจะ มีความจริงใจกับมิราหากนายต้องการแค่เล่นๆ กับมิราฉันอยากให้นายเลิกล้มความคิดเสีย เพราะฉันจะไม่ยอมให้นายทำแบบนั้นแน่นอน” มังกรยิ้มรู้สึกเจ็บแปลบในใจ“ฉันจะเลิกมาที่นี่ หากนายดูแลมิราได้ดี ตอนนี้เธอกำลังอยู่ในอันตราย” หัสนัยขมวดคิ้ว“นายหมายความว่าอย่างไร”“ปัณภัทร กลับมานิรมนไม่ชอบใจนัก เธอมาคาดโทษมิราไว้” หัสนัยเดินวนไปมาหาทางแก้ปัญหา“นายเพียงแค่ปกป้องมิรา ฉันขอแค่นั้น” มังกรเดินไปตบไหล่หัสนัย แล้วก็เดินจากไปขึ้นรถ รถเลื่อนออกไปอย่างรวดเร็วมังกร แทบจะทรงตัวไม่อยู่สึกเจ็บจนไม่อาจบรรยายหัสนัยยืนงง สิ่งที่เขาพูดกับคิดก่อนหน้านั้น ถูกเปลี่ยนความคิดไปจนหมด มังกือมาไม้ไหนอย่างไรกันแน่ทำไมถึงเปลี่ยนท่าทีได้ขนาดนี้มาไม้ไหนมองไม่รู้ดูไม่ออกไม่มาหลอกแต่จริงใจไฉนหนอแล้วที่ทำเหมือนกับคนบ้าบอโอ้ละหนอท

“แน่ใจหรือว่าเป็นแบบนั้น” หัสนัยอดท้วงไม่ได้“อย่างนั้นสิ ไม่อย่างนั้นเนื้อหนังฉันคนหลุดล่อนไปแล้ว” หัสนัยมองเสื้อลำลองสีขาวที่ขาดวิ่น อย่างไม่เชื่อสิ่งที่เห็นอยากจะถามต่อแต่ก็เลือกที่จะเงียบมิราเข้าไปชะโงกดูแผลอีกคนรู้สึกประหลาดใจเหมือนกัน“ขอบคุณ คุณมังกรว่าแต่คุณไม่เป็นอะไรแน่นะ” มิราถามเพื่อความแน่ใจรู้สึกสำนึกบุญคุณมังกรเหลือเกิน“ผมไม่เป็นไร...สบายมาก.... ฉันไปล่ะ ฉันบอกแล้วให้นายดูแลคุณมิราให้ดี” มังกรหันไปพูดกับหัสนัยพูดทิ้งท้าย รีบเดินหนีออกจากตรงนั้น“แจ้งความไหม” หัสนัยหันมาถามมิรา“ไม่ดีกว่าค่ะ มิรากับนิรมนเราเป็นเพื่อนกันมานาน”“แต่เพื่อนไม่ทำกันแบบนี้”“นิราคงกำลังโกรธ อีกหน่อยก็จะได้คิด แล้วก็จะเสียใจในสิ่งที่ทำ” หัสนัยไม่พูดต่อแต่เรื่องของมังกรนี่น่าสงสัยชะมัด“เสื้อขาดขนาดนั้นไม่น่าเชื่อว่า ผิวหนังจะไม่โดนน้ำกรดไปด้วย”“อาจเป็นเหมือนคุณมังกรพูดก็ได้น้ำกรดเจือจาง”“ไม่นะ เสื้อส่วนมากทำจากใยสังเคราะห์ละลายโดยสารเคมีเข้มข้นหรือถูกเผาไหม้ด้วยความร้อน ซึ่งสารเคมีเข้มข้น ผิวหนังของคนก็ไม่สามารถทนได้”“อย่างนั้นต้องอะไรที่เรายังไม่รู้แน่ๆ เลยค่ะ คุณมังกรเขาจงใจปกปิดเร

หัสนัยประคองมิรานั่งกึ่งนอนอยู่ที่เบาะหลัง ส่วนมังกรเบาะหน้าถูกปรับเอนเลือดท่วมตัว โยดาขับรถเร็วปานจะเหาะแต่หัสนัยกับคิดว่ามันช้าเหลือเกินรถแล่นมายังดรงพยาบาลประจำจังหวัด จอดหน้าห้องฉุกเฉินบุรุษพยาบาลเข็นรถเข็นมาแต่ช้ากว่าหัสนัยที่อุ้มมิราเข้าไปข้างในห้องพร้อมกับ บอกพยาบาลเสียงดังลั่น“ผมเป็นหมอ” พยาบาลรีบเตรียมอุปกรณ์ให้กับหัสนัย มังกรถูกเข็นเข้ามาบ้างคราวนี้เองที่โยดาสีหน้าเป็นกังวล เผลอยกมือขึ้นไหว้“ท่านพ่อ อย่าทำให้เจ้ามังกรต้องจากไปอย่างนี้เลย ลูกยังไม่ได้บอกลาและเขาเองก็ยังไม่ได้บอกลาสาวน้อยในดวงใจ” โยดาลงทุนขอร้องต่อพระพรหมหันหน้าไปทางศาลพระพรหมในโรงพยาบาล ใบหน้าเป็นกังวลไม่สามารถปิดบังได้ก็มังกรไม่เคยเป้นแบบนี้สักทีกี่ปีที่เคยพบกันไม่เคยเจ็บไม่เคยตาย โยดาเพิ่งจะรู้ในตอนนี้เองว่าใจหายแค่ไหนหากมังกรจะจากไปจริงๆหมอวิ่งวุ่นเมื่อมังกรถูกเข็นเข้าไปในห้องโยดาเริ่มวิตก เพราะปกติเคยเห็นแต่ว่าหากมังกรมีแผล แผลของเขาจะหายเองในเวลาไม่กี่อึดใจ หรือว่าครั้งนี้ไม่เหมือนทุกครั้งเขาโดนหนักไปหน่อยสักพัก หมอออกมาบอกกับโยดาว่ามังกรสมองกระทบกระเทือนอย่างแรง ทำให้สมองตาย ต้องใส่เครื่องช่วยหายใ

ห้องผ่าตัดถูกเตรียมอย่างเร่งด่วน มิราชีพจรเต้นช้าลง ในฝันมิราเห็นมังกรยืนอยู่ด้วยชุดสีขาวสะอาดตา โบกมือลาเธอพร้อมรอยยิ้มยียวน เหมือนที่เคยเห็นเป็นประจำ มิราเผลออมยิ้มรู้สึกเป็นสุขเมื่อเห็นรอยยิ้มแบบนั้นของมังกรการผ่าตัดผ่านไปนานแสนนาน อาหารกลางวันที่หัสนัยไม่มีทางได้ออกจากห้องผ่าตัดมากินถูกนำมาส่งโดยเฮง และพรสุดาที่มาคอยอยู่เป็นเพื่อนคุยกับโยดาที่บัดนี้กลับเศร้าสร้อย พรสุดาพร่ำพูดขอบคุณมังกรและโยดาซ้ำๆ เกี่ยวกับการบริจาคอวัยวะ ทีมแพทย์สามารถนำอวัยวะของมังกรช่วยเหลือผู้ป่วยได้อีกสองสามรายในเวลาเดียวกัน (กุศลอันยิ่งใหญ่คือการบริจาคอวัยวะอย่างน้อยก็ต่อชีวิตให้ผู้อื่นแม้จะไม่รู้จักกันมาก่อนแต่เชื่อเถอะเขาจะไม่มีวันลืมคุณ)หัสนัยออกมาจากห้องผ่าตัด ใบหน้าอิดโรยโยดานั่งนิ่ง พรสุดากับเฮงวิ่งเข้าถามถึงอาการของมิราหัสนัยยิ้มแห้งๆ“ต้องรอดูก่อนว่าการตอบสนองจะเป็นอย่างไร และมีการติดเชื้ออย่างอื่นร่วมด้วยไหม ตอนนี้เธออยู่ในห้องปลอดเชื้อ พวกคุณยังเข้าไปเยี่ยมไม่ได้จนกว่าจะออกมาอยู่ห้อง ซีซียู” หัสนัยเดินเข้าไปหาโยดายื่นส่งมือเขาให้โยดาจับ โยดายื่นมือมาจับมือของหัสนัย“ขอบคุณจริงๆ ครับขอบคุณทั้ง