All Chapters of ทัณฑ์รักมาเฟียเถื่อน: Chapter 31 - Chapter 40

“เราแวะกินข้าวกันก่อนไหม” เจย์เอ่ยถามเมื่อทั้งคู่เดินออกมาจากโรงหนังนานายกนาฬิกาสุดหรูที่เธอได้รู้ราคามาจากเพื่อนว่ามันแพงขนาดไหนขึ้นมาดู เห็นเวลามันค่อนข้างดึกแล้ว เธอควรรีบกลับบ้านดีกว่า“มันดึกแล้วเจย์ นานากลับบ้านดีกว่า”“ทำไม กลัวพ่อดุเหรอ” เจย์เอ่ยแซวและรู้สึกเสียดายที่ไม่ได้ใช้เวลาด้วยกันอีก“พูดอะไรนะ เรามีแต่...” เธอกำลังจะบอกว่ามีแต่พี่สาวแต่ก็เปลี่ยนใจไม่พูดดีกว่า ปล่อยให้เขาคิดไปว่าเธอมีพ่อดีกว่าให้เขารู้ว่าอยู่ให้เสี่ยมาเฟียเลี้ยง“ใช่ค่อนข้างดุเลยแหละ เรารีบกลับบ้านกันดีกว่า”“กลับตอนนี้ยังไงรถมันก็ติดนะ เราไปหาอะไรกินรอเวลาให้รถซาลงดีกว่านะ”“อือ ก็ได้” เธอตกลงไปเพราะไม่ชอบนั่งอยู่ในรถนาน ๆ ที่ขยับได้ทีละคืบ“ไปกันเร็ว เราเลี้ยงเอง” เจย์ยิ้มกว้างและรีบดึงมือเรียวเข้ามากุมและพาเดินไปร้านอาหารด้วยรอยยิ้มที่ใครเห็นก็รู้ว่ามีความสุขมากขนาดไหน“อาหารอร่อยไหม” เมื่อทั้งคู่ทานอาหารกันมาได้ครึ่งจานเจย์จึงถามด้วยรอยยิ้มที่ยังเจืออยู่บนหน้า“อือ อร่อย เราอิ่มแล้ว กลับกันเถอะ จะได้รีบไปเคลียร์งานที่ต้องส่งวันศุกร์นี้ด้วย”“โอเค” ได้แค่นี้ก็โอเคแล้ว เจย์ยิ้มและคิดในใจและถือวิสาสะจ

หญิงสาวรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น ครั้งนี้เธอนอนหลับได้อย่างเต็มที่ ถึงแม้ร่างกายจะเจ็บเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ“อือ ซี๊ด” เธอร้องครางออกมาเบา ๆ เมื่อขยับตัวแล้วมันเจ็บเหลือเกิน พอเหลือบมองที่เอวถึงได้รู้ว่ามีแขนหนากอดรัดเธอเอาไว้ หันไปมองถึงรู้ว่าเป็นใครฟาริส มาเฟียคนที่ชอบเอาแต่ใจ คนที่โคตรเถื่อนและซาดิสม์คือเขาคนนั้นเองที่กำลังหลับเอาคางเกยอยู่บนหัวของเธอ และกอดรัดเอวเธอเอาไว้แน่นมันกลับอบอุ่นแปลก ๆ ยิ่งตรงหัวใจเธอมันเหมือนมีอะไรมาสะกิดให้รู้สึกจนมันร้อนรุ่มเหมือนคนจับไข้“ตัวเธอร้อนนะ นอนอีกหน่อยดีกว่าไหม” เสียงงัวเงียเอ่ยขึ้น และกำชับอ้อมกอดตัวเองให้แน่นขึ้น ไม่วายจูบบนผมนุ่มสลวยอย่างอ่อนโยนนานานิ่งไปสักพักเพราะไม่เคยเห็นด้านนี้ของชายหนุ่มที่ตื่นมาแล้วจะเจอกัน เพราะปกติเขาใช้ร่างกายของเธอเสร็จจนพอใจ เป็นเขาเองมักจะเดินออกไปจากห้องของเธอทุกครั้ง แต่ครั้งนี้แปลกไปคือเขานอนอยู่บนเตียงของเธอและกำลังกอดเธออยู่ตรงนี้“แต่วันนี้หนูมีเรียน”“ฉันให้เมธาโทรไปลาแล้ว นอนต่อเถอะ”“ค่ะ” เธอเชื่อฟังอย่างว่าง่ายและหมุนตัวมานอนซุกที่อกกว้างฟาริสอมยิ้มเล็กน้อยและจูบที่หน้าผากมนสวยอย่างอ่อนโยน และกอ

“เฮียชอบเข้ามาไม่ให้ซุ่มให้เสียงตลอดเลย” นานาแห้วเสียงกลับอย่างไม่พอใจ เพราะทุกครั้งเลยที่เขาชอบเข้ามาแล้วไม่เคาะประตู และเธอเองก็ไม่ล็อกห้องเพราะเขาสั่งห้ามล็อกจนเกิดเป็นความเคยชิน“ถ้ามาให้เสียงจะรู้ไหมว่าเธอแอบด่าฉัน” ฟาริสยิ้มพิงขอบประตูและยิ้มเยาะมาให้“อะไรกันคะ หนูด่าเฮียตอนไหน” เธอรีบปฏิเสธทันควันขืนเขาจับได้คงโดนลงโทษอีกแน่“ทำไมยังไม่เปลี่ยนชุดอีกล่ะ หรืออยากจะยั่วฉันคาชุดนักเรียนเธอ”“บ้า” นานาเหลือบมองเห็นเขาถือกล่องสี่เหลี่ยมสีเขียวเข้ามาจึงมองหน้ากลาย ๆ ว่าคืออะไร“ฉันเห็นว่ามันสวยดี และนึกถึงเธอขึ้นมา” ฟาริสพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ และเดินเข้ามาใกล้จับผมยาวของหญิงสาวรวบสูงพาดไว้อีกข้าง และประทับจูบที่คอยาวระหงแผ่วเบา นานาขนลุกซู่ไม่คิดว่าเขาจะทำอ่อนโยนแบบนี้ให้“ต้องใส่ให้ฉันเห็นประจำนะ เพราะมันเข้ากับเธอดี สาวน้อยของฉัน” ฟาริสยิ้มและจูบขมับเล็กอีกครั้ง เธอรับรู้ได้ถึงความเย็นที่คอพอจับดูจึงรู้ว่าเป็นสร้อยเพชรเม็ดเล็กสีบริสุทธิ์ที่เขาเลือกซื้อมาเมื่อวาน“สร้อยปลอกคอเหรอคะ” ตอนแรกว่าจะดีใจพอได้ยินเขาสั่งต้องใส่ให้เห็นทุกครั้งมันเหมือนคำสั่งให้หมาที่ซื่อสัตย์ใส่โชว์เจ้าของเ

“เธออยากจะพูดอะไรสาวน้อย” ฟาริเศรษฐินีเอ่ยถามและอุ้มร่างบางเข้ามานั่งบนตัก เพราะเห็นเธอเหลือบมองเขามาตลอดทางแล้ว เหมือนคนมีเรื่องจะพูดแต่ไม่กล้าพูด“เฮียหลอกให้หนูคอยโทรศัพท์ฝั่งนั้นทำไม แล้วทำไมเฮียไม่บอกว่าใช้หนี้แทนให้หนูไปแล้วทั้งหมด”“ก็มันไม่ได้สำคัญไง เพราะตอนนี้เธอเป็นสมบัติของฉันแล้ว”เขาพูดง่ายจัง ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอต้องคอยระวังอยู่ตลอดเพราะกลัวทำอะไรเสียเรื่องแล้วพานทำให้คนอื่นเดือดร้อน แต่เขากลับมาพูดว่ามันไม่ได้สำคัญอะไร“เวลาเธองอนก็น่ารักดีนะ”“หนูไม่ได้งอน แต่ตอนนี้หนูกำลังโกรธอยู่”“อยากตบฉันเพื่อระบายไหมล่ะ”“หนูไม่ได้โง่นะ ยังอยากมีชีวิตอยู่”“หึ รู้ก็ดีแล้ว” ไงยะริสหัวเราะ และหยิบปลายผมหญิงสาวมาม้วนเล่น“เฮียจะให้หนูเป็นอิสระตอนไหน เพราะในอนาคตเฮียต้องมีครอบครัวนะ”“เธอจะเป็นอิสระไปจากฉันได้ต่อเมื่อฉันตายสาวน้อย”“เฮียไม่อยากฆ่าหนูแล้วเหรอ”“ถ้าฆ่าเธอแล้วใครจะสนองความต้องการฉันล่ะ เธอออกจะสนุกแบบนี้ หรือเธอไม่สนุกตอนที่ฉันกระแทกในตัวเธอ”“เฮียพูดอะไรเนี่ย พี่เมธาได้ยินหมดแล้ว” เธอเขินหน้าแดงจึงซุกหน้าลงที่อกกว้างฟาริสนั่งหัวเราะชอบใจและเล่นกับเรือนร่างหญิงสาวต่อ

ร่างสูงของฟาริสเดินเข้ามาอย่างน่าเกรงขาม เขาสวมชุดสูติแบบที่ชอบใส่ มันดูเหมาะกับเขาที่สุด ช่วงใบหน้าที่สันกรามเห็นเด่นชัดด้วยความเป็นลูกครึ่งจึงช่วยให้ใบหน้าดุดันยิ่งขึ้น บวกกับความสูงที่สูงถึง 193 เซนติเมตร ยิ่งทำให้เขาดูสง่างามน่าเกรงขามด้วยเพียงอายุ 25 ปี“ฟาโรห์พ่อของแกคิดยังไงถึงได้กล้าให้เด็กแบบนี้ขึ้นมาบริหารงานแทน” เสียงเย้ยหยันเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงดูถูกเมื่อได้เห็นชายหนุ่มใกล้ ๆ ด้วยหน้าแบบนี้นี่เองที่ทำให้ลูกสาวเขาหลงได้ขนาดนั้น“เพราะกล้าบริหารแบบนี้ไงครับ คุณถึงได้รีบร้อยมาหาผมแบบนี้”เชษฐาได้ยินเด็กรุ่นลูกเอ่ยอย่างไม่กลัวเกรงก็ยิ่งโมโหตบโต๊ะอาหารดังปึ่ง ตวัดมองด้วยสายตาอย่างเอาเรื่อง“มองกันแบบนี้มั่นใจแล้วใช่ไหมครับคุณเชษฐา ไม่คิดจะเจรจากันสักนิดเหรอครับ”“เด็กอย่างมึงจะมารู้อะไรเกี่ยวกับธุรกิจ ที่ดินที่มึงซื้อไปกูจะจ่ายคืนให้เป็นสองเท่า เอาโฉนดมาคืนกูซะ”“หึ ดูคุณไม่กลัวตายเลยนะครับ ก็ว่าแหละแก่ป่านนี้แล้วจะกลัวทำไม เพราะยังไงก็ต้องเข้าโรงอยู่ดี”“ไอ้เด็กเวร พ่อแม่มึงไม่สั่งสอนใช่ไหม ถึงได้กล้าพูดกับผู้ใหญ่แบบนี้”“พวกท่านสอนอย่างดีเลยล่ะ แต่ผมเลือกใช้กับคนที่เสวนาด้วย” เ