All Chapters of พุดซ้อนสลัดได: Chapter 11 - Chapter 20

ภายในงานประมูลภายใต้คอนเซ็ปต์ The Queen Of Red Dahlia กำลังคึกคักนอกจากอัญมณีหายากอย่างทับทิมสยามที่หลายชิ้นออกแบบให้สามารถใช้ได้ในชีวิตประจำวันและวัยรุ่นใส่ได้แล้ว นางแบบที่เดินกลับฉีกกฎเกณฑ์บิวตี้สแตนดาร์ดและมีเพศทางเลือกรวมอยู่ด้วยสร้างเสียงฮือฮากับความคิดเชิงบวกต่อแบรนด์เป็นอย่างมากคอลเลกชั่นดำเนินมาจนถึงชุดฟินาเล่ที่ใครต่างคาดหวังและสมกับการรอคอยอย่างที่คิดไว้ความแปลกตาของเซตนี้คือมาเป็นคู่ชายหญิงสิ่งที่สามารถสะกดสายตาทุกคนในงาน ณ ขณะนี้กลับไม่ใช่ทับทิมสยามแต่เป็นเพชรสีแดงซึ่งเดิมทีแค่ 1 กะรัตมูลค่าขั้นต่ำก็สูงถึงหนึ่งแสนดอลล่าร์สหรัฐ แต่นี่ลักษิกาเจ็มกลับมีถึง 25 กะรัต ใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยพบ โดย 9.3 กะรัตเป็นเข็มกลัดเนคไทกับกระดุมแขนเสื้อผู้ชายและ 15.7 กะรัตเป็นสร้อยคอกับต่างหูผู้หญิง “เพชรสีแดงเหรอแถมเป็นเซตคู่รักอีกต่างหากบ้าน่า”“ลักษิกาเจ็มหามาได้ยังไงเนี่ย”“ต้องเอามาให้ได้นะ”“แพงแค่ไหนก็ไม่กลัวอย่าแพ้เด็ดขาด”บรรยากาศการประมูลจากที่ดุเดือดอยู่แล้วกลับมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า“โหพี่วินหามาได้ไงเนี่ยงานนี้รวยเละเลย”“คนมันเก่งไง”เธียรวิชญ์กรอกตาอย่างหมั่นไส้ให้กับคนที่ยัก

“เสร็จเสียที”หัสวีร์บิดตัวไล่ความเมื่อยขบเพราะตั้งแต่เข้าบริษัทหลังจากกลับมาจากที่ว่าการอำเภอก็ประชุมแทบทั้งวัน ไหนกระแสตอบรับจากงานประมูลเมื่อวานมีแนวโน้มที่ดีมากขึ้นเรื่อยๆ เครื่องประดับสำหรับผู้ชายกับเซตคู่รักถูกพูดถึงในวงกว้างหลังจากที่กำจัดขยะเน่าๆออกไปจนหมดบรรยากาศการทำงานของลักษิกาเจ็มกลับมาอบอุ่นอีกครั้งป่านนี้เมธัสจะอกแตกตายไปหรือยังนะดวงตาสีสวยเป็นประกายอย่างนึกสนุกขณะที่เดินออกจากห้องผู้บริหารเหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือก็พบว่าไม่ต้องรีบมากขับรถสบายๆไปถึงที่หมายก็ยังมีเวลาเหลืออีกนิดหน่อยชิงหลง (青龙) ภัตตาคารอาหารจีนคือสถานที่นัดหมายของมาร์ติโนกับหัสวีร์ห้องวีไอพีถูกจองไว้เพื่อการพบปะครั้งนี้โดยเฉพาะ“สวัสดีครับคุณมาร์ติโน”ทั้งสองทักทายพอเป็นพิธีที่หน้าห้องเนื่องจากมาถึงไล่เลี่ยกันพอดีหากถามว่าความรู้สึกของชายหนุ่มตอนนี้เป็นยังไง ก็คงพูดได้อย่างเต็มปากว่าไม่ได้รู้สึกกดดันแม้แต่น้อยเพราะเขารู้จักมาเฟียคนนี้มาแล้วหนึ่งชาติความน่าเกรงขามสายตาคมกริบดุจพญาราชสีห์ที่ทุกคนต่างกลัวอิทธิพลของอีกฝ่ายยามจ้องมองมักหายใจไม่ทั่วท้อง แต่กลับยื่นมือมาช่วยเขาบ่อยครั้งทำสัญญาการค้าแม้ปลายท

รอยยิ้มร้ายปรากฏบนหน้าหล่อเหลาของหัสวีร์เมื่อย้อนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อสองวันที่แล้ว‘คุณเอ็มเจรบกวนด้วยนะครับ’‘รับทราบค่ะนายน้อย’สถานการณ์ของนิทไดมอนด์ย่ำแย่จนเข้าสู่ขั้นวิกฤติไม่ใช่แค่มูลค่าความเสียหายของบริษัท แต่ยังถูกเจาะข้อมูลพบหลักฐานการเลี่ยงภาษีและฟอกเงินก่อนจะถูกไวรัสทำลายระบบค้างแก้ไขไม่ได้ไฟล์หายทั้งหมดโผล่อีกทีในอีเมลกองบัญชาการตำรวจสอบสวนกลาง รวมถึงผู้บริหารอย่างเมธัสถูกปล่อยคลิปแอบถ่ายที่ท่าเรือมีหญิงสาวหน้าตาดีทั้งหมดสี่คนถูกมัดมือมัดปากร้องไห้จวนเจียนจะขาดใจเกาะขาขอร้องไม่ให้ส่งพวกเธอไปขายแทนที่จะได้รับความเห็นใจกลับถูกกระชากผมจนหน้าหงายและหัวเราะใส่อย่างเลือดเย็นส่วนสรัลที่อยู่ซ้ายมือสั่งคนบนเรือให้ลากไป‘นี่แค่น้ำจิ้มนะเมธัสหนีสิไม่งั้นตำรวจจะตามทันเอานะ’ชายหนุ่มท้าวคางมองวิดีโอออนไลน์ที่เล่นผ่านแท็บเล็ตในมือโดยที่ผู้เล่นกำลังดิ้นรนหาทางรอดเมธัสไม่คาดคิดว่าตัวเองจะเพลี่ยงพล้ำและตกต่ำภายในระยะเวลาอันสั้นแบบนี้ทั้งยิ่งเกลียดชังผู้บริหารลักษิกาเจ็มม

ตระกูลจางคุมคาสิโนบนแผ่นดินฮ่องกงตระกูลเฉินคุมคาสิโนลอยน้ำในเขตฮ่องกงกับมาเก๊า ตระกูลมู่คุมคาสิโนบนเกาะใหญ่ส่วนตัว“อ้าวนึกว่าใครเสียอีกไหนว่าจะไม่มาเหยียบที่นี่แล้วไง”“ตอนแรกก็ว่าเป็นแบบนั้นแหละแต่เปลี่ยนใจแล้วพอดีหมามันเยอะก็เลยอยากมาเกาคางเล่นเสียหน่อย”“ไอ้จิ๋นซี!”“เป็นหมาเหรอถึงได้ร้อนตัว”ชายหนุ่มร่างสูงที่ใส่เชิ๊ตสีขาวพับแขนกอดอกพิงโซฟาตัวใหญ่มองคนที่เข้ามาหาเรื่องนิ่งพร้อมเหยียดยิ้มยามที่อีกฝ่ายร้อนรนเหมือนหมาบ้าจนเลขาต้องดึงแขนห้ามส่วนจิตรกรกำลังนั่งอยู่ในคฤหาสน์มาเฟียตระกูลมู่หนึ่งในผู้ทรงอิทธิพลที่นักท่องเที่ยวทุกสารทิศมาเสี่ยงโชค นอกจากนี้ยังค้าอาวุธสงครามและไข่มุกเพราะรากฐานที่มีมาอย่างยาวนานเส้นสายจึงมากมายเช่นกันมู่ฟางเซียนหรืออลิส มู่ แม่ของชายหนุ่มคือลูกสาวเพียงคนเดียวของมู่เอินบอสมาเฟียของอาณาจักรใหญ่นี้ แม้อายุล่วงเลยเข้าเลขเจ็ดแต่ทว่ายังคงแข็งแรงและน่าเกรงขามเช่นเก่าใจจริงไม่อยากมาที่นี่นักหรอกเพราะสมบัติที่มีอยู่ก็ใช้ไม่หมดแล้ว รวมถึงสายรองที่ต้องการขึ้นเป็นใหญ่ใช้วิธีสกปรกกำจัดคู่แข่งโดยไม่สนวิธีการ แต่เพราะตอนนี้จิตรกรต้องการอำนาจที่สามารถดูแลและปกป้องคนร

“กูนี่แหละใหญ่กว่าไอ้อาเธอร์เพื่อนมึงอีก”ปลายกระบอกร้อนงัดเสยปลายคางบังคับคนที่เลือดแดงฉานอาบย้อมเปราะเปื้อนเงยสบตาแม้ใบหน้าเหยเกทุรนทุรายจากรอยกระสุนแต่แววตายังคงแข็งกร้าวอย่างไม่ยินยอม “มึง!”“เดี๋ยวรอเจ้าของมึงมาก่อนกูจะได้จัดการทีเดียว”จิตรกรนั่งลงบนโซฟาหนังตัวใหญ่หลังจากสารัชถีบพวกเดนมนุษย์ที่เหลือมากองกับพื้นในสภาพอุจาดตา รอไม่เกินสิบนาทีก่อนส่งสัญญาณมือให้ลูกน้องแหวกทาง ปัง ผู้มาใหม่ทรุดตัวลงทันทีเมื่อคมกระสุนเจาะเข้าที่ต้นขาซ้ายอย่างไม่ทันตั้งตัวเพราะไม่คิดว่าร่างสูงที่เอนตัวท้าวคางอย่างสบายใจจะกล้ายิง“ไอ้จิ๋นซี! อึก”“ทนมือดีเหมือนกันนะไม่ร้องสักแอะท่านผู้จัดการใหญ่ กูจะเจาะตรงไหนของมึงอีกดีล่ะ”“มึงกล้าเหรอ”คิ้วเข้มเลิกขึ้นพร้อมประกายความโหดเหี้ยในดวงตาสีรัตติกาลมองคนตรงหน้าราวกับสื่อว่าพูดไร้สาระอะไร พร้อมกับรอยยิ้มร้ายส่งกระสุนไปที่ไหล่ขวาของคนที่ยังคิดว่าตัวเองเป็นต่ออีกนัด