All Chapters of หมอปีศาจพันหน้า: Chapter 21 - Chapter 30

เมืองหลงไห่ผ่านมาสามเดือนหลินจื่อเยว่ก็เดินทางมาถึงเมืองหลงไห่ ทันทีที่ได้สูดอากาศบริสุทธิ์และไอจากทะเลก็ทำให้หลินจื่อเยว่รู้สึกสดชื่นจากการเดินทางรอนแรมมากว่าสองเดือน ตลอดเส้นทางที่ผ่านมายังเมืองหลงไห่ หลินจื่อเยว่ก็คอยช่วยเหลือผู้คนไม่ขาด อีกทั้งยังสังหารคนชั่วไปก็ไม่น้อย ความทรงจำของร่างเดิมเมื่อครั้งถูกโจรป่าดักปล้นสอนให้นางรู้ว่าควรสังหารทันทีที่มีโอกาส จริงอยู่ว่านางเป็นหมอ และจรรยาบรรณของหมอคือการรักษาชีวิต หากแต่หลินจื่อเยว่ก็มีคติตัวเองว่า จะมิยอมช่วยคนชั่วเพื่อให้มันไปสังหารหรือทำร้ายผู้คนบริสุทธิ์อีกทุกครั้งก่อนจะเข้าช่วยเหลือผู้คน นางมักจะทำการเปลี่ยนหน้าแปรเสียง จนผู้คนที่นางช่วยเหลือมักเจอท่านหมอต่างกัน หากทว่าวิธีการรักษาคล้ายคลึงกันมาก ๆ จนทำให้เล่าลือกันว่ามีท่านหมอปีศาจออกมาท่องยุทธภพหลินจื่อเยว่ตัดสินใจที่จะลงหลักปักฐานที่เมืองหลงไห่นี้ เพราะเป็นหัวเมืองทางใต้ แต่ก็มิได้คิดเปิดโรงหมอแต่อย่างใด นางเช่าห้องพักที่โรงเตี๊ยมระหว่างที่หาซื้อบ้านสักหลัง“เสี่ยวเอ้อร์ ละแวกนี้มีบ้านว่างหรือปล่อยขายหรือไม่” หลินจื่อเยว่เลือกถาม

หลี่หรงเอ๋อร์เดินกลับตำหนักด้วยสีหน้าท่าทางที่เต็มไปด้วยโทสะ นางกำนัลที่ติดตามใบหน้าเต็มไปด้วยรอยนิ้วมือทั้งห้า กระนั้นก็มิมีใครกล้าพูดสิ่งใดออกมา ด้วยเพราะหากพูดจากไม่เข้าหูองค์หญิงของพวกนาง ไม่แน่ว่าแม้แต่ชีวิตก็อาจจะรักษาเอาไว้ไม่ได้เสียแล้วหญิงสาวผุดลุกผุดนั่งด้วยความร้อนใจ สุดท้ายก็เอ่ยปากเสียงลั่นทั่วตำหนัก “ไปตำหนักหลงเสวียน ผู่เอ๋อร์ เตรียมชาที่ได้มาจากทางเหนือไปด้วย”แม้นหลายเดือนมานี้มีข่าวว่าบิดาป่วยจนบางครั้งมิอาจออกว่าราชการได้ กระนั้นเพียงออกพระราชโองการพระราชทานสมรสให้เพียงไม่กี่ประโยค คงมิทำให้บิดาของนางอาการทรุดลงหนักหรอกกระมังหลี่หรงเอ๋อร์เดินออกจากตำหนักอีกครั้ง ใช้เวลาไม่นานนางก็มาถึงตำหนักของผู้เป็นบิดา นางสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะคลี่ยิ้มเต็มใบหน้าแล้วเดินตรงเข้าไปในตำหนัก “องค์หญิง ฝ่าบาททรงพักผ่อน มิต้องการให้ผู้ใดเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ” เหิงกงกงโค้งกายให้สตรีตรงหน้า พลางเอ่ยพูดบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม“แม้แต่เราหรือเหิงกงกง ข้าว่าท่านอายุมากจนเลอะเลือนมากกว่า แต่ไหนแต่ไรมาเสด็จพ่ออยากให้ข้ามาหาเสมอ หรือ

วันเวลาล่วงเลยผันผ่านจากวันเป็นเดือน เคลื่อนผ่านจนตอนนี้อายุครรภ์ของหลินจื่อเยว่เข้าสู่ช่วงเดือนที่หก หน้าท้องพองนูนจนหญิงสาวเริ่มอุ้ยอ้าย นางมองอาเยียนที่วิ่งทำโน่นทีทำนี่ทีจนวุ่นวายก็ได้แต่นึกว่า หากยามนี้นางไร้อาเยียนอยู่ด้วยจะเป็นอย่างไร อาเยียนนั้นนอกจากเรียนรู้วิชาปรุงยาจากนางแล้ว วรยุทธ์ก็อยู่ในขั้นสูง ยามต้องออกไปหาสมุนไพรแทนนางในช่วงนี้ นางจึงค่อนข้างวางใจทุก ๆ เช้าหลินจื่อเยว่มักจะดื่มยาบำรุง ก่อนจะออกมานั่งสูดอากาศข้างนอก มือเรียวยกขึ้นลูบหน้าท้องแผ่วเบา“ลูกแม่ วันนี้อากาศดีทีเดียว แม่พาเจ้ามานั่งรับลม เจ้าชอบหรือไม่” หลินจื่อเยว่มักจะทำเช่นนี้ประจำ ในทุก ๆ วันนอกจากเดินเล่นเพื่อออกกำลัง นางมักจะมานั่งพูดคุยกับเจ้าก้อนแป้งที่อยู่ในครรภ์ ทว่าจู่ ๆ กลับมีแรงกระทุ้งฝ่ามือเรียวจนหลินจื่อเยว่ตกใจ“เจ้าชอบหรือลูกแม่ ถีบท้องแม่อีกได้หรือไม่”และเพียงผู้เป็นมารดาร้องขอด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ก็ปรากฏแรงถีบที่ส่งถึงฝ่ามือออกมาอีกครั้ง ทำเอาใบหน้างดงามของหลินจื่อเยว่แต้มแต่งไปด้วยรอยยิ้มปีติ “นายหญิง วันนี้จะออกไ

นับตั้งแต่นั้นมาเจียงเหม่ย หรือเจียงกุ้ยเฟยก็เข้ามาอยู่ในวังหลวง กลายเป็นพระสนมคนโปรดของหลี่เซียน อีกทั้งมิว่าเวลาจะผ่านผันนานวันเท่าใด ใบหน้างามของโฉมสะคราญก็ยังคงอ่อนเยาว์ มิได้ชราหรือมีริ้วรอยขึ้นแม้แต่น้อย ทว่าความลุ่มหลงที่เปรียบดั่งภาพมายาก็คงอยู่ไม่นาน นับตั้งแต่บุรุษนามว่าเซี่ยวจวินปรากฎกายขึ้น ฮ่องเต้หลี่เซียนก็มิเคยมานอนค้างที่ตำหนักฝูหรง และมิเคยเรียกนางไปปรนนิบัติรับใช้ใกล้ชิดอีกเลย สตรีเดียวที่สามารถไปเยือนตำหนักหลงเสวียนได้โดยที่มิต้องเอ่ยขอคือสตรีที่ผู้คนทั่วทั้งใต้หล้าพากันเรียกว่า มารดาแห่งแผ่นดิน หรือ หลิวฮองเฮาแม้นฮ่องเต้หลี่เซียนจะรูปโฉมงดงาม ความสามารถล้วนปรีชาชาญเฉกเช่นบุรุษนักรบนักปกครอง ทั้งยังมีจิตใจดี เมตตาเมื่อต้องเมตตา ทว่ายามต้องสังหารก็มิเคยมีความลังเล กระนั้นกลับไม่เคยเข้ามาอยู่ในใจของสตรีเช่นเจียงเหม่ยได้เลย เพราะสิ่งเดียวที่สตรีเช่นเจียงเหม่ยต้องการคืออำนาจที่จะได้อยู่เหนือผู้คน ตามที่บิดาปลูกฝังมาตั้งแต่ต้นตลอดระยะเวลาห้าปีที่เข้ามาอยู่ในวังหลวง แม้จะมีองค์ชายให้สามีได้ภูมิใจ ทว่าก็มิอาจจะรู้สึกดีใจและภูมิใจมากกว่าบุตรชายที่กำ

 แง้... แอ๊...เสียงร้องของทารกวัยหนึ่งเดือนดังลั่นไปทั่วทั้งคฤหาสน์ หลินจื่อเยว่ตัดสินใจเปิดบ้านเป็นโรงหมอเล็ก ๆ โดยที่หนึ่งวันรับผู้ป่วยเพียงไม่กี่ราย และรับเฉพาะผู้ป่วยที่อาการรุนแรงเท่านั้น โดยมีอาเยียนเป็นผู้ช่วย แม้ว่านางจะมิได้ขัดสนเรื่องเงินทอง แต่ที่เปิดโรงหมอก็เพื่อแก้เบื่อระหว่างรอเสวี่ยอี้โตเท่านั้นหลินจื่อเยว่ตรงเข้ามาอุ้มบุตรชายที่ร้องไห้หาน้ำนมหลังจากหลับกลางวันไปนานเกือบ ๆ สองชั่วยาม อากาศด้านนอกยังคงหนาวอยู่มาก ทำให้ใกล้เปลของเด็กน้อยมีเตาผิงที่หลินจื่อเยว่ตั้งใจให้ช่างในหมู่บ้านมาทำขึ้นใหม่ เพื่อให้ความอบอุ่นกับยามลูกชายหลับกลางวัน“เสวี่ยอี้ของแม่ หิวหรือเจ้า” “แอ๊...แอ๊...”เสียงร้องตอบเรียกรอยยิ้มของผู้เป็นมารดาอย่างหลินจื่อเยว่ได้เป็นอย่างดี หญิงสาวเดินกลับมานั่งที่ตั่งไม้บุนวมก่อนจะเอาบุตรชายเข้าเต้า และเพียงได้ดื่มกินน้ำนม ปากเล็ก ๆ นั่นก็ออกแรงดูดเป็นจริงเป็นจังทันที หลินเสวี่ยอี้เป็นเด็กกินจุ ทำให้หลินจื่อเยว่จำเป็นต้องรับประทานอาหารที่มีประโยชน์ และมีสารอาหารเพิ่มน้ำนม เพื่อให้