All Chapters of หมอปีศาจพันหน้า: Chapter 11 - Chapter 20

 “ฝ่าบาทกล่าวหนักไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมมิเคยคิดเช่นนั้น”และแล้วการเดินหมากที่ดูเหมือนจะธรรมดาก็เริ่มดำเนินไปช้า ๆ โดยที่มิได้มีสิ่งใดผิดสังเกต นอกจากบุรุษสองคนใช้เวลาว่างเดินหมากด้วยกัน พลางหัวร่อต่อกระซิกราวกับพูดจาพาทีกันถูกคออย่างไรอย่างนั้น กระนั้นตัวหมากบนกระดานต่างหากที่กำลังพูดคุยกัน เพราะมิอาจให้ผู้ใดล่วงรู้ความลับ การเดินหมากแทนการพูดจานั้นเป็นอีกหนึ่งวิธีที่นิยมใช้กันในหมู่ขุนนางและเชื้อพระวงศ์ เพราะวังหลวงนั้นจะไว้ใจผู้ใดมากไปกว่าตนเองมิได้ “ฝ่าบาททรงพระปรีชายิ่งนัก ล้มกระหม่อมได้ทั้งสามกระดานเช่นนี้”“ฮ่า ๆ ๆ เพราะท่านออมมือให้กันต่างหาก ได้เดินหมากจิบชาเช่นนี้ก็สุขใจแล้วละ ขอบใจท่านมากนะท่านโหราเซี่ยว”ฮ่องเต้หนุ่มใหญ่หันมามองขุนนางคนสนิท พลางยกยิ้มบางอย่างพอใจ เขาอาจจะขลาดเขลาเบาปัญญาที่เลือกจะเชื่อคนผู้ซึ่งหาที่มาที่ไปเช่นนี้ไม่ได้ หากแต่มีบางอย่างบอกเขาว่า ในวังหลวงแห่งนี้เขาสามารถไว้ใจคนผู้นี้ได้มากที่สุด“ฝ่าบาท ยามนี้เข้าหน้าวสันตฤดูแล้วก็จริง กระนั้นก็เป็นเพียงช่วงต้นฤดู อากา

ชายหนุ่มเดินออกจากโรงเตี๊ยมตรงไปยังจุดที่ทำการขุดลอกบึงน้ำ ซึ่งนอกจากทหารก็มีชาวบ้านที่เป็นบุรุษวัยฉกรรจ์มาร่วมด้วยช่วยกัน “โหราเซี่ยวเดินทางมาด้วยตัวเองเลยหรือขอรับ” เจ้ากรมโยธาเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเซี่ยวจวินเดินเข้ามาใกล้“ฝ่าบาททรงเป็นกังวล เลยส่งข้ามาดูน่ะขอรับ แต่ข้าเพียงแค่มาดูเท่านั้น เจ้ากรมโยธามิต้องกังวลไป ทำตามแผนการของท่านได้เลย ข้ามิเข้าไปแทรกแซงขอรับ”การมาครั้งนี้มิได้ต้องการเข้ามาแทรกแซงการทำงานของผู้อื่นแต่อย่างใด ทว่าเขาเพียงออกมาเพื่อกิจส่วนตัวที่บังเอิญว่าเป็นสถานที่เดียวกันก็เท่านั้น ซึ่งพอฮ่องเต้หลี่เซียนรู้ว่าเขาต้องเดินทางมาเมืองชาง จึงไหว้วานให้เขาแวะมาดูเรื่องการขุดลอกบึงน้ำ เผื่อว่าขาดเหลือสิ่งใดจะได้ประสานงานไปทางวังหลวงให้จัดส่งมาให้บุรุษกายสูงล่ำกำยำในอาภรณ์สีเข้มเดินกลับไปยังโรงเตี๊ยม ซึ่งได้ห้องพักชั้นห้าที่เหลืออยู่อีกห้องหนึ่ง ยามที่มือหนาสัมผัสบานประตู ปลายหางตาก็หันไปมองบานประตูของอีกห้องหนึ่งที่อยู่ข้างกัน ไม่รู้ทำไมครั้งนี้กลับทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาพิกลหลังกลับมาที่โรงเตี๊ยมชวนชา เซี่ย

เซี่ยวจวินเองก็ละเลงใบลิ้นตวัดเลียยอดปทุมถันระรัว สลับซ้ายขวาไปมามิให้ข้างใดข้างหนึ่งน้อยเนื้อต่ำใจ และไม่เพียงแลบเลียหยอกเย้าเท่านั้น โพรงปากอุ่นครอบดูดเต้าทรวงเข้าไปเต็มปากเต็มคำราวกับหิวกระหายมาหลายมื้อก็มิปาน ความเสียวซ่านที่ได้รับทำเอากายบางบิดเร่าส่ายร่อนไปมา โดยหลงลืมไปว่ายามนี้ส่วนกลางกายของทั้งคู่เฉียดใกล้กันไปมาแท่งหยกแข็งแกร่งเสียดสีถูไถไปตามหน้าท้องแบนราบยามที่เจ้าของของมันรั้งกายบางให้เข้ามาแนบชิด สุดท้ายมิรู้ปิศาจราคะใดเข้าสิง มือเล็กก็เลื่อนลงไปกอบกุมแท่งหยกใหญ่โตนั้นพลางขยับข้อมือชักรูดมันเบา ๆ ทว่าเพียงเท่านั้นก็ทำเอาเซี่ยวจวินผละริมฝีปากออกมาครางฮึ่มในลำคอ “เด็กซน เจ้าคงมิอยากเดินลงจากเตียงดี ๆ ใช่หรือไม่”“เรียกข้าว่าเด็ก ตัวท่านอายุกี่หนาวกันเชียว ดูจากใบหน้าแล้วคงมิได้ห่างจากข้ามากมายนัก”“อ่า~ อาเยว่ที่รัก ปรานีบุรุษของเจ้าเถิด” หลินจื่อเยว่เร่งจังหวะฝ่ามือที่ชักรูดแท่งหยกให้เร็วขึ้น จนเซี่ยวจวินหลุดปากร้องขอความเมตตา ด้วยยังมิอยากแตกพ่ายเสียตั้งแต่ยังมิได้เข้าไปในกายนางคิ้วเรียวขมว

หลินจื่อเยว่ออกจากห้องพักของเซี่ยวจวินได้ก็เร่งเข้าห้องของตนเอง เพื่อมิให้ผู้ใดเห็น ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่จางหมิ่นเดินขึ้นมาเพื่อให้การปรนนิบัติผู้เป็นนายของตัวเอง ทว่าก็ได้เห็นในสิ่งที่ควรจะต้องเห็น“ร่างกายนี่มันอันใดกัน เหตุใดจึงมีวิสัยเช่นนั้นเล่า ตายแน่ ๆ จื่อเยว่” หลินจื่อเยว่พึมพำกับตัวเองไปเบา ๆ จากนั้นก็เรียกหาน้ำอาบจากเสี่ยวเอ้อร์ ก่อนจะพาร่างกายไปชำระล้าง และทันทีที่อาภรณ์หลุดร่วงลงไปกองอยู่บนพื้น สายตาคู่สวยก็พลันเริ่มสำรวจร่างกายตัวเองทันที แน่นอนว่าร่องรอยที่บุรุษแปลกหน้าสำหรับนางยังคงอยู่ชัดเจน ตอกย้ำว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อราตรีที่ผ่านมามิใช่การหลุดเข้าสู่ห้วงฝันแต่อย่างใดกายอรชรซึ่งทำการเปลี่ยนใบหน้ากลับมาดังเดิมแล้วก็พาร่างกายลงไปแช่ในถังไม้ น้ำอุ่น ๆ กับกลิ่นหอมของดอกไม้และสมุนไพรอ่อน ๆ ทำให้นางรู้สึกดีขึ้นมาได้บ้าง แผ่นหลังบอบบางเอนกายลงพิงถังไม้ พลางคิดไปถึงเรื่องเมื่อราตรีที่ผ่านมา“อาเยว่หรือ เหตุใดบุรุษผู้นั้นถึงได้เรียกข้าเช่นนั้น เรียกราวกับรู้จักข้า” สิ่งเดียวที่ยังคงค้างคาใจนางมาตั้งแต่ยามได้กลับเข้าห้องพัก ด้วยเพราะปกติแล้วมิมีบุรุษใดเรียกสตรีที่เพิ

ภายในท้องพระโรงช่วงปลายยามเฉิน เหล่าข้าราชสำนักในชุดเต็มพิธีการต่างยืนรอเข้าประชุมที่ถูกเลื่อนออกมาสามวัน เนื่องจากฮ่องเต้หลี่เซียนทรงประชวร กระนั้นก็พาให้เหล่าขุนนางพูดกันไปต่าง ๆ นานา ด้วยเพราะที่ผ่านมาแม้หลี่เซียนจะมีชันษาที่มากแล้ว ทว่าร่างกายก็ยังคงแข็งแรงเช่นเดิม ถึงจะป่วยไข้บ้างแต่ก็มิเคยหนักถึงขนาดออกจากตำหนักไม่ได้เช่นนี้ระหว่างที่เหล่าขุนนางต่างพากันพูดคุยเสียงเซ็งแซ่ เซี่ยวจวินก็เดินเข้ามาภายในท้องพระโรงด้วยท่าทีนิ่งเรียบ ก่อนจะเดินไปหยุดอยู่ด้านหน้าสุดของแถวขุนนาง ซึ่งเป็นที่ประจำของเขา “เซี่ยวเซี่ยงซื่อ ไปเมืองชางมาเหตุใดจึงกลับมาเร็วนัก” เซี่ยวจวินหันไปหาบุรุษวัยสี่สิบปลายในชุดขุนนางสีแดงเลือดเล็กน้อย มิได้ยกมือทำการคารวะอย่างที่ผู้น้อยควรจะเป็น เพราะแน่นอนว่ามิมีผู้ใดรู้แจ้งว่าบุรุษหน้าน้ำแข็งนามว่าเซี่ยวจวินแท้จริงอายุเท่าไรกันแน่“ใต้เท้าเจียง ข้าเพียงไปตามพระประสงค์ของฝ่าบาทเท่านั้น หากแต่ผู้ที่ต้องควบคุมงานที่นั่นก็ยังคงเป็นเจ้ากรมโยธา มิอาจมีผู้ใดจะสอดมืดเข้าไปวุ่นวายได้ หรือใต้เท้าเจียงมีความเห็นเป็นประการใด” เมื่อถูกคนที่มีใบหน้าอ่อนเยาว์กว่าพูดใส่หน้าเช่นนั้